Porównanie Nomi i220 0 B vs Nomi i180 0 B

Specyfikacja głównego (i najczęściej jedynego) wyświetlacza w urządzeniu.

Oprócz podstawowych parametrów - takich jak przekątna, rozdzielczość (ze względu na nią ekrany są umownie podzielone na HD, Full HD, href="/list/122/pr-49321/">2K i więcej), typ matrycy (najczęściej IPS, OLED, AMOLED, Super AMOLED, Dynamic AMOLED,), na tej liście mogą być podawane bardziej specyficzne cechy. Wśród nich - kształt powierzchni (płaska lub zakrzywiona), obecność i wersja Gorilla Glass (w tym najpopularniejsza v6 i Victus), obsługa HDR i częstotliwość odświeżania (częstotliwość wyższa niż 60 Hz jest uważana za wysoką, mianowicie 90 Hz, 120 Hz i 144 Hz). Oto bardziej szczegółowy opis specyfikacji, które są istotne dla współczesnych wyświetlaczy: — Przekątna. Tradycyjnie przekątna ekranu jest podawana w calach. Większy wyświetlacz jest wygodniejszy w obsłudze: pomieszczą więcej...informacji, a sam obraz jest lepiej czytelny. Minusem dużej przekątnej jest zwiększenie wymiarów urządzenia. Obecnie smartfony z ekranami 5" i mniejszymi są uważane za małe>. 5.6 – 6" i do 6.5" - to już jest średni format. Poza tym sporo modeli ma rozmiar 6.5". Klasyczne telefony bez ekranów dotykowych nie potrzebują dużej przekątnej - zwykle nie przekracza ona 3".

— Rozdzielczość. Rozdzielczość ekranu określają jego wymiary (w pionie i poziomie) w pikselach. Im większe są te wymiary (przy tej samej przekątnej), tym bardziej szczegółowy i wygładzony jest obraz, tym mniej widoczne są poszczególne piksele. Z drugiej strony zwiększenie rozdzielczości wpływa zarówno na koszt samego wyświetlacza, jak i wymagania sprzętowe telefonu. Warto też zauważyć, że ta sama rozdzielczość wygląda inaczej na ekranach o różnych rozmiarach; dlatego przy ocenie szczegółowości warto wziąć pod uwagę nie tylko parametr ten, lecz także ilość PPI (patrz poniżej).

— PPI. Zagęszczenie pikseli na ekranie urządzenia. Określa się na podstawie liczby punktów na cal (points per inch) - liczby pikseli na każdy poziomy lub pionowy odcinek o rozmiarze 1". Wskaźnik ten zależy jednocześnie od przekątnej i rozdzielczości, lecz ostatecznie jest to liczba PPI, która określa, jak wygładzony i szczegółowy jest obraz na wyświetlaczu. Dla porównania należy zaznaczyć, że w odległości około 25-30 cm od oczu zagęszczenie 300 PPI lub większe sprawia, że ​​poszczególne piksele są prawie niewidoczne dla osoby z normalnym wzrokiem, obraz jest postrzegany jako całościowy, przy większych odległościach podobny efekt jest zauważalny nawet przy mniejszym zagęszczeniu pikseli.

— Typ matrycy. Technologia, według której wykonana jest matryca ekranu. Parametr ten jest określa się tylko dla stosunkowo zaawansowanych wyświetlaczy, które przewyższają najprostsze ekrany LCD telefonów przyciskowych. Najbardziej rozpowszechnione w naszych czasach są następujące typy matryc:

• IPS. Najbardziej popularna technologia, stosowana w ekranach współczesnych smartfonów. Zapewnia bardzo przyzwoitą jakość obrazu, kąty widzenia oraz czas reakcji, choć pod względem tych parametrów nieco ustępuje bardziej zaawansowanym wariantom (patrz poniżej). Z drugiej strony IPS ma również swoje zalety: trwałość, równomierne zużycie, a także dość niski koszt. Dzięki temu takie ekrany można spotkać we wszystkich kategoriach smartfonów - od niedrogich po topowe.
• AMOLED. Technologia oparta na organicznych diodach elektroluminescencyjnych (OLED) opracowana przez firmę Samsung. Jedną z kluczowych różnic między takimi matrycami a bardziej tradycyjnymi wyświetlaczami jest to, że nie wymagają one zewnętrznego podświetlenia: każdy piksel sam jest źródłem światła. Z tego powodu zużycie energii takiego ekranu zależy od cech wyświetlanego obrazu, lecz generalnie okazuje się dość niskie. Ponadto matryce AMOLED wyróżniają się szerokimi kątami widzenia, doskonałymi wskaźnikami jasności i kontrastu, wysoką jakością kolorów oraz krótkim czasem reakcji. Dzięki temu takie ekrany nadal są wykorzystywane we współczesnych smartfonach, pomimo pojawienia się bardziej zaawansowanych technologii; można je spotkać nawet w topowych modelach. Główną wadą tej technologii jest stosunkowo wysoki koszt i nierównomierne zużycie pikseli: piksele, które pracują dłużej i częściej przy dużej jasności - wypalają się szybciej. Zwykle jednak efekt ten staje się zauważalny dopiero po kilku latach intensywnego użytkowania - okresie porównywalnym z żywotnością samego smartfona.
• AMOLED (LTPO). Zaawansowana wersja paneli AMOLED z możliwością dynamicznego dostosowywania częstotliwości odświeżania w zależności od wykonywanych zadań. Skrót LTPO (Low Temperature Polycrystalline Oxid) oznacza „niskotemperaturowy tlenek polikrystaliczny”. Za tym terminem kryje się połączenie tradycyjnej technologii LTPS i cienkiej warstwy tlenku TFT z dodatkiem hybrydowo-tlenkowego krzemu polikrystalicznego do sterowania obwodami przełączającymi. Panele AMOLED (LTPO) zmniejszają zużycie energii przez gadżet o rząd wielkości. Tak więc przy wykonywaniu aktywnych czynności ekran urządzenia stosuje maksymalną lub wysoką częstotliwość odświeżania, a przy przeglądaniu zdjęć lub czytaniu tekstu wyświetlacz zmniejsza częstotliwość odświeżania do minimum.
• Super AMOLED. Ulepszona wersja opisanej powyżej technologii AMOLED. Jednym z kluczowych ulepszeń jest to, że ekrany Super AMOLED nie mają szczeliny powietrznej między warstwą czujnika a znajdującym się poniżej wyświetlaczem. Umożliwiło to dalsze zwiększenie jasności i jakości obrazu, zwiększenie szybkości i niezawodności czujnika, a jednocześnie zmniejszenie zużycia energii. Wady takich matryc są takie same jak w przypadku oryginalnych AMOLED-ów. Ogólnie są one dość rozpowszechnione; większość smartfonów z podobnymi ekranami należy do średniej i najwyższej półki, lecz są też spotykane niedrogie modele.
• OLED. Różnorodne typy matryc, oparte na wykorzystaniu organicznych diod LED; w rzeczywistości - są to analogi AMOLED i Super AMOLED, produkowane nie przez Samsunga, lecz przez inne firmy. Konkretne cechy takich ekranów może się różnić, natomiast większość z nich z jednej strony jest droższa od popularnych IPS, z drugiej zapewnia wyższą jakość obrazu (m.in. jasność, kontrast, kąty widzenia i odwzorowanie kolorów), gdyż również zużywają mniej energii i mają małą grubość. Głównymi wadami ekranów OLED są wysoka cena (która jednak stale spada wraz z rozwojem i udoskonalaniem technologii), a także podatność pikseli organicznych na wypalanie się przy wyświetlaniu statycznych obrazów przez długi czas lub obrazów ze statycznymi elementami (panel powiadomień, przyciski ekranowe itp.).
• OLED (polimerowy). Ekrany oparte na organicznych diodach elektroluminescencyjnych (OLED), w których dla podstawy nie używa się szkła, tylko przezroczysty materiał polimerowy. Podkreślmy, że chodzi o podstawę matrycy; od góry pokryta jest ona tym samym szkłem, co w innych typach wyświetlaczy. Tak czy inaczej, taka konstrukcja oferuje kilka zalet w porównaniu z tradycyjnymi matrycami „szklanymi”: zapewnia dodatkową odporność na uderzenia i doskonale nadaje się do tworzenia zakrzywionych wyświetlaczy. Z drugiej strony, pod względem właściwości optycznych, tworzywo sztuczne jest gorsze od szkła; zatem ekrany tego typu często ustępują jakością obrazu swoim „rówieśnikom”, wykonanym w tradycyjnej technologii OLED, a przy podobnej jakości obrazu są znacznie droższe.
• OLED (LTPO). Matryce OLED z adaptacyjną częstotliwością odświeżania, która zmienia się w szerokim zakresie w zależności od wykonywanych zadań. W grach ekrany z technologią LTPO automatycznie podnoszą częstotliwość odświeżania do wartości maksymalnych, zaś przy oglądaniu statycznych obrazów obniżają ją do minimum (od 1 Hz). Sercem tej technologii jest tradycyjne podłoże LTPS z cienką warstwą TFT nad podstawą tranzystorów cienkowarstwowych. Możliwość kontrolowania przepływu elektronów zapewnia dynamiczną kontrolę nad częstotliwością odświeżania. Przewagą konkurencyjną OLED (LTPO) jest zmniejszone zużycie energii.

Ponadto ekrany we współczesnych smartfonach mogą być wykonywane przy użyciu następujących technologii:

• PLS. Odmiana technologii IPS stworzona przez firmę Samsung. Pod pewnymi względami - w szczególności pod względem jasności, kontrastu i kątów widzenia - przewyższa oryginał, a jednocześnie jest tańsza w produkcji i pozwala tworzyć elastyczne wyświetlacze. Jednak z wielu powodów ta technologia nie zyskała zbyt dużej popularności.
• Super AMOLED Plus. Dalszy rozwój opisanej powyżej technologii Super AMOLED. Pozwala tworzyć jeszcze jaśniejsze, bardziej kontrastowe, a jednocześnie cieńsze i energooszczędne ekrany. Jednak najczęściej te ekrany są obecnie nazywane po prostu „Super AMOLED”, bez przedrostka „Plus”.
• Dynamiczny AMOLED. Kolejne ulepszenie AMOLED wprowadzone w 2019 roku. Głównymi cechami takich matryc jest zwiększona jasność bez znaczącego wzrostu zużycia energii, a także 100% pokrycie przestrzeni barwnej DCI-P3 oraz kompatybilność z HDR10+; szczególnie dwa ostatnie szczegóły pozwalają na najwyższą jakość odtwarzania współczesnych filmów wysokobudżetowych na takich ekranach. Główną wadą Dynamic AMOLED jest wysoka cena; więc takie matryce spotyka się głównie w topowych modelach.
• Super Clear TFT. Wspólne opracowanie Samsunga i Sony, które pojawiło się jako wymuszona alternatywa dla matryc Super AMOLED (zapotrzebowanie na nie kiedyś znacznie przekraczało możliwości produkcyjne). Co prawda jakość obrazu Super Clear TFT jest nieco niższa - lecz w produkcji takie matryce są znacznie prostsze i tańsze, a pod względem właściwości wciąż przewyższają większość ekranów IPS. Jednak w naszych czasach technologia ta jest rzadko używana, ustępując AMOLED-owi w różnych wersjach.
• Super LCD. Kolejna alternatywa dla różnych typów technologii AMOLED; stosowana głównie w smartfonach HTC. Podobnie jak Super AMOLED, takie ekrany nie mają dodatkowej szczeliny powietrznej, co wpływa pozytywnie zarówno na jakość obrazu, jak i na dokładność sensora. Istotną zaletą Super LCD jest jego dobra energooszczędność, zwłaszcza przy wyświetlaniu jasnej bieli; lecz pod względem ogólnego nasycenia kolorów (w tym czerni) ta technologia jest zauważalnie gorsza od AMOLED.
• LTPS. Zaawansowany typ matryc TFT, stworzony w oparciu o tzw. niskotemperaturowy krzem polikrystaliczny. Umożliwia on łatwe tworzenie ekranów o bardzo dużym zagęszczeniu pikseli (ponad 500 PPI - patrz wyżej), osiągając wysokie rozdzielczości nawet przy niewielkiej przekątnej. Ponadto część elektroniki sterującej można osadzić bezpośrednio w matrycę, zmniejszając całkowitą grubość wyświetlacza. Główną wadą LTPS jest stosunkowo wysoki koszt, lecz w dzisiejszych czasach takie ekrany można spotkać nawet w niedrogich smartfonach.
• S-PureLED. Technologia stworzona przez firmę Sharp i używana głównie w jej smartfonach. Właściwie technologia samych matryc w tym przypadku nazywa się S-CG Silicon TFT, natomiast S-PureLED to nazwa specjalnej warstwy, używanej w celu zwiększenia przezroczystości. S-CG Silicon TFT jest pozycjonowane przez twórców jako modyfikacja opisanej powyżej technologii LTPS, która pozwala na dalsze zwiększenie rozdzielczości wyświetlacza i jednocześnie zgromadzenie w nim większej ilości elektroniki sterującej (aż do „procesora na szkle” ) bez zwiększania grubości. Oczywiście takie ekrany nie są tanie.
• E-Ink. Matryce oparte na tzw. „elektronicznym tuszu” - technologii upowszechnionej przede wszystkim w e-bookach. Główną cechą takiego ekranu jest to, że przy jego działaniu energia jest zużywana tylko na zmianę obrazu; nieruchomy obraz nie wymaga zasilania i może pozostać na wyświetlaczu nawet wtedy, gdy zasilania brak. Dodatkowo matryce E-Ink domyślnie nie świecą się same, a odbijają światło zewnętrzne - tak że podświetlenie własne nie jest obowiązkowe (choć można je stosować do pracy w półmroku i ciemności). Wszystko to zapewnia znaczne oszczędności energii; a dla niektórych użytkowników takie ekrany są czysto subiektywnie wygodniejsze i mniej męczące niż tradycyjne matryce. Z drugiej strony technologia E-Ink ma również poważne wady - przede wszystkim długi czas reakcji, a także złożoność i wysoki koszt kolorowych wyświetlaczy w połączeniu z niską jakością kolorów na nich. W świetle tego, takie matryce stały się bardzo rzadkim i egzotycznym wariantem, prawie nie spotykanym w dzisiejszych smartfonach.

— Częstotliwość odświeżania. Maksymalna częstotliwość odświeżania wyświetlacza, innymi słowy, najwyższa częstotliwość odświeżania, którą może on efektywnie odtworzyć. Im wyższy wskaźnik ten - tym wygładzony i płynny jest obraz, tym mniej zauważalny jest „efekt pokazu slajdów” i rozmycie obiektów przy poruszaniu się na ekranie. Jednocześnie należy pamiętać, że częstotliwość odświeżania 60 Hz, obsługiwana przez prawie każdy współczesny smartfon, jest w zupełności wystarczająca do większości zadań; nawet filmiki w wysokiej rozdzielczości obecnie prawie nie używają dużej liczby klatek na sekundę. Dlatego częstotliwość odświeżania w naszym katalogu jest specjalnie określana głównie dla ekranów zdolnych zapewnić więcej niż 60 Hz (w niektórych modelach - do 240 Hz). Tak wysoka częstotliwość może być przydatna w grach i niektórych innych zadaniach, poprawia też ogólne wrażenia z systemu operacyjnego i interfejsu aplikacji - ruchome elementy w takich interfejsach poruszają się płynnie i bez rozmycia.

— HDR. Technologia, która rozszerza dynamiczny zakres ekranu. W danym przypadku chodzi o zakres jasności - innymi słowy obecność HDR pozwala na wyświetlenie na ekranie jaśniejszej bieli i ciemniejszej czerni niż na wyświetlaczach bez tej technologii. W praktyce daje to zauważalną poprawę jakości obrazu: poprawia się nasycenie i niezawodność odwzorowania kolorów, a detale w bardzo jasnych lub bardzo ciemnych częściach kadru nie „toną” w bieli lub czerni. Jednak wszystkie te korzyści stają się zauważalne tylko wtedy, gdy odtwarzana treść była oryginalnie nagrana w HDR. Obecnie stosuje się kilka odmian tej technologii, oto ich cechy:

• HDR10. Historycznie pierwszy z konsumenckich formatów HDR, jest dziś niezwykle popularny: w szczególności jest obsługiwany przez prawie wszystkie serwisy przesyłania strumieniowego z treścią HDR i jest używany jako standard dla takich treści na dyskach Blu-ray. Zapewnia 10-bitową głębię kolorów (ponad miliard odcieni). Jednocześnie urządzenia z tą technologią mogą również odtwarzać treści HDR10 + (patrz poniżej) - chyba że ich jakość będzie ograniczona możliwościami oryginalnego HDR10.
• HDR10+. Ulepszona wersja HDR10. Przy tej samej głębi koloru (10 bitów) wykorzystuje tzw. dynamiczne metadane, które pozwalają na przekazywanie informacji o głębi koloru nie tylko dla grup po kilka klatek, lecz także dla pojedynczych klatek. Zapewnia to dodatkową poprawę reprodukcji kolorów.
• Dolby Vision. Zaawansowany standard używany szczególnie w kinematografii profesjonalnej. Pozwala na osiągnięcie 12-bitowej głębi kolorów (prawie 69 miliardów odcieni), wykorzystuje wspomniane wyżej dynamiczne metadane, a także umożliwia przesyłanie dwóch wersji obrazu jednocześnie w jednym strumieniu wideo - HDR i normalnym (SDR). Jednocześnie Dolby Vision bazuje na tej samej technologii co HDR10, więc we współczesnym sprzęcie format ten często łączy się z HDR10 czy HDR10+.

— Obsługa DC Dimming. Dosłownie z angielskiego, Direct Current Dimming jest tłumaczone jako ściemnianie prądem stałym. Technologia ta ma na celu zminimalizowanie migotania w ekranach OLED i AMOLED, co z kolei odciąża aparat wzrokowy użytkownika i chroni wzrok. Efekt „bez migotania” uzyskuje się poprzez bezpośrednie sterowanie jasnością podświetlanych diod LED poprzez zmianę wielkości podawanego do nich napięcia. Dzięki temu zapewnione jest zmniejszenie intensywności świecenia ekranu. — Zakrzywiony ekran. Ekran z zagiętymi krawędziami, na które wchodzi wyświetlany obraz. Innymi słowy, w danym przypadku zakrzywione jest nie tylko szkło, lecz także część aktywnej matrycy. Wyświetlacze, w których obie krawędzie są zakrzywione, nazywane są „szkłem 2.5D”; istnieją też urządzenia, w których ekran jest zagięty tylko z jednej strony. W każdym razie ta cecha szczególna nadaje smartfonowi ciekawy wygląd i poprawia widoczność obrazu przy patrzeniu z określonych kątów, jednak znacząco wpływa to na koszt i może powodować niedogodności przy trzymaniu (zwłaszcza bez etui). Dlatego przed zakupem modelu z takim wyposażeniem najlepiej potrzymać urządzenie w dłoni i upewnić się, że jest ono wystarczająco wygodne.

— Gorilla Glass. Specjalne wytrzymałe szkło, stosowane jako pokrycie ochronne wyświetlacza. Charakteryzuje się wysoką wytrzymałością i odpornością na zarysowania, pod względem tych wskaźników wielokrotnie przewyższa zwykłe szkło. Jest szeroko stosowane w smartfonach, w których duże rozmiary ekranu stawiają zwiększone wymagania niezawodności pokrycia. Różne wersje tego szkła można spotkać we współczesnych telefonach, oto cechy różnych wariantów:

• Gorilla Glass v3. Najstarsza z aktualnych wersji - wydana w roku 2013; obecnie występuje głównie w stosunkowo niedrogich lub przestarzałych urządzeniach. Niemniej jednak pokrycie to ma niewątpliwe zalety: jest to pierwsza generacja Gorilla Glass, w której twórcy położyli zauważalny nacisk na odporność na zarysowania od kluczy, monet i innych przedmiotów, z którymi telefon może „zderzyć się” w kieszeni lub torbie. Pod tym względem wersja 3 pozostawała bezkonkurencyjna aż do wydania Gorilla Glass Victus w 2020 roku.
• Gorilla Glass v4. Wersja wydana w 2014 roku. Kluczową cechą przy opracowywaniu tego pokrycia stał się nacisk na odporność na uderzenia (podczas gdy poprzednie generacje skupiały się głównie na odporności na zarysowania). W efekcie szkło jest dwukrotnie mocniejsze niż w wersji 3, a jego grubość wynosi zaledwie 0,4 mm. Natomiast odporność na zarysowania, w porównaniu do swojego poprzednika, nieznacznie spadła.
• Gorilla Glass v5. Udoskonalenie "goryla", wprowadzone w 2016 roku w celu dalszego zwiększenia odporności na uderzenia. Według twórców, szkło wersji v5 okazało się 1,8 razy mocniejsze od poprzednika, pozostało nienaruszone w 80% upadków z wysokości 1,6 m „twarzą w dół” na chropowatą powierzchnię (i gwarantowana odporność na uderzenia 1,2 m). Odporność na zarysowania również nieco się poprawiła, lecz ten materiał w dalszym ciągu nie spełnia wymagań v3.
• Gorilla Glass v6. Wersja wprowadzona w 2018 roku. W przypadku tego pokrycia deklaruje się 2-krotny wzrost wytrzymałości w porównaniu z poprzednikami, a także odporność na wielokrotne upadki na twardą powierzchnię (w testach szkło v6 z powodzeniem wytrzymało 15 upadków z wysokości 1 m). Maksymalna wysokość upadku (pojedynczego) z gwarantowanym zachowaniem stanu jest deklarowana na poziomie 1,6 m. Nie mniej jednak odporność na zarysowania nie została ulepszona.
• Gorilla Glass 7. Oryginalna nazwa Gorilla Glass Victus - patrz poniżej.
• Gorilla Glass Victus. Następca Gorilla Glass 6, wydany latem 2020 roku. W tym wydaniu twórcy zwrócili uwagę nie tylko na zwiększenie ogólnej wytrzymałości, lecz także na poprawę odporności na zarysowania. Pod względem tego ostatniego wskaźnika Victus przewyższa nawet wersję v3, nie wspominając o bardziej wrażliwych materiałach (a w porównaniu z v6 zadeklarowano dwukrotne zwiększenie odporności na zarysowania). Jeśli chodzi o wytrzymałość, pozwala wytrzymać pojedyncze upadki z wysokości do 2 m, a także do 20 kolejnych upadków z wysokości 1 m.

Specyfikacja głównego obiektywu aparatu tylnego, zainstalowanego w telefonie. W modelach z kilkoma obiektywami (patrz „Liczba obiektywów”) „oczko” jest uważane za główne, które odpowiada za podstawowe możliwości nagrywania i nie ma wyraźnej specjalizacji (szerokokątna, teleobiektyw itp.). Mogą tutaj wskazywać się cztery główne parametry: rozdzielczość, przysłona (dość powszechna jest optyka o wysokim współczynniku przysłony), ogniskowa, dodatkowe dane dotyczące matrycy.

Rozdzielczość (w megapikselach, MP)
Rozdzielczość matrycy zastosowanej w głównym obiektywie. Warianty budżetowe są wyposażone w moduł 8 MP i poniżej wiele modeli ma aparat 12 MP / 13 MP, także ostatnio popularna jest tendencja do zwiększania liczby megapikseli. Często w smartfonach można spotkać główny fotomoduł na 48 MP, 50 MP< /a>, 64 MP, a nawet 108 MP a> .

Maksymalna rozdzielczość uzyskanego obrazu zależy bezpośrednio od rozdzielczości czujnika; a wysoka rozdzielczość „obrazu” pozwala z kolei na lepsze wyświetlenie drobnych szczegółów. Z drugiej strony samo zwiększenie liczby megapikseli może prowadzić do pogorszenia ogólnej jakości obrazu - ze względu na mniejszy rozmiar każdego...pojedynczego piksela poziom szumów wzrasta. W rezultacie bezpośrednia rozdzielczość aparatu ma niewielki wpływ na jakość fotografowania - więcej zależy od fizycznych rozmiarów matrycy, cech optyki i różnych trików konstrukcyjnych zastosowanych przez producenta.

Wartość przysłony
Wartość przysłony opisuje zdolność obiektywu do przepuszczania światła. Jest zapisywany jako liczba ułamkowa, na przykład f/1,9. Co więcej, im większa liczba w mianowniku, tym niższy wartość przysłony, tym mniej światła przechodzi przez optykę, pod warunkiem że pozostałe parametry są podobne. Oznacza to, że na przykład obiektyw f/2.6 będzie ciemniejszy niż f/1.9.

Wysoki wartość przysłony zapewnia aparatowi szereg zalet. Po pierwsze, poprawia wydajność przy słabym oświetleniu. Po drugie, możliwe staje się nagrywanie przy niskich czasach otwarcia migawki, minimalizując efekt „drgania” i rozmycia poruszających się obiektów w kadrze. Po trzecie, z optyką o dużym współczynniku przysłony łatwiej jest uzyskać piękne rozmycie tła („bokeh”) - na przykład przy nagrywaniu w trybie portretowym.

Ogniskowa(w milimetrach)
Ogniskowa to odległość między czujnikiem a środkiem obiektywu (ogniskowana na nieskończoność), przy której na matrycy uzyskuje się najostrzejszy obraz. Jednakże w przypadku smartfonów, w specyfikacji wskazuje się nie rzeczywista, lecz tzw. ekwiwalentna ogniskowa (EO) - wskaźnik umowny przeliczany za pomocą specjalnych formuł. Wskaźnik ten można wykorzystać do oceny i porównania aparatów z różnymi rozmiarami matryc (nie można do tego wykorzystać faktycznej ogniskowej, ponieważ przy innym rozmiarze czujnika ta sama faktyczna ogniskowa będzie odpowiadać różnym kątom widzenia).

Tak czy inaczej, kąt widzenia i stopień powiększenia zależą bezpośrednio od EO: większa ogniskowa daje mniejszy kąt widzenia i większy rozmiar pojedynczych obiektów, które wpadają w kadr, a także zmniejszenie tej odległości z kolei pozwala na objęcie większej przestrzeni. W większości nowoczesnych smartfonów ogniskowa głównego aparatu wynosi od 13 do 35 mm; w porównaniu z optyką tradycyjnych aparatów obiektywy z EO do 25 mm można zaklasyfikować jako szerokokątne, powyżej 25 mm - jako modele uniwersalne „z nastawieniem na nagrywanie szerokokątne”. Takie wartości dobierane są z uwzględnieniem faktu, że smartfony często wykorzystywane są do nagrywania w ciasnych warunkach, gdy na niewielkiej odległości w kadrze trzeba zmieścić dość dużą przestrzeń. Powiększanie obrazu w razie potrzeby najczęściej odbywa się cyfrowo - ze względu na dostarczenie megapikseli na matrycę; lecz są też modele z zoomem optycznym (patrz poniżej) - dla nich nie podaje się jednej wartości, natomiast cały zakres roboczy EO (przypomnijmy, że zoom optyczny jest realizowany się poprzez zmianę ogniskowej).

Kąt widzenia(w stopniach) Kąt widzenia charakteryzuje wielkość przestrzeni zajmowanej przez obiektyw, a także wielkość poszczególnych obiektów „widzianych” przez kamerę. Im większy ten kąt, tym większa część sceny wpada w kadr, jednak tym mniejsze są poszczególne obiekty na obrazie. Kąt widzenia jest bezpośrednio związany z ogniskową (patrz wyżej): zwiększenie tej odległości zawęża pole widzenia obiektywu i odwrotnie.

Należy pamiętać, że parametr ten jest powszechnie uważany za ważny dla profesjonalnego używania aparatu, lecz nie dla fotografii amatorskiej. Dlatego dane o kącie widzenia podawane są głównie dla smartfonów wyposażonych w zaawansowane aparaty - m.in. w celu podkreślenia w ten sposób wysokiej klasy tych aparatów. Jeśli chodzi o konkretne wartości, to dla głównego obiektywu mieszą się one zwykle w zakresie od 70° do 82° - odpowiada to ogólnej specyfice takiej optyki (nagrywanie uniwersalne z naciskiem na sceny ogólne i szerokie objęcie na krótkich dystansach).

Dodatkowe dane dotyczące matrycy
Dodatkowe informacje dotyczące matrycy zainstalowanej na głównym obiektywie. Ta pozycja może obejmować zarówno rozmiar przekątnej (w calach), jak i model czujnika, a czasami oba parametry jednocześnie. W każdym razie takie dane są podawane, jeśli urządzenie jest wyposażone w wysokiej jakości matrycę, która wyraźnie wyróżnia się na ogólnym tle. W przypadku modelu wszystko jest dość proste: znając nazwę czujnika, można znaleźć szczegółowe dane na jego temat. Rozmiar należy rozważyć bardziej szczegółowo.

Przekątna matrycy jest tradycyjnie podawana w ułamkowych częściach cala - na przykład czujnik na 1/2,3 "będzie większy niż 1/2,6". Większe czujniki są uważane za bardziej zaawansowane, ponieważ zapewniają lepszą jakość obrazu przy tej samej rozdzielczości. Logika tutaj jest prosta - ze względu na dużą powierzchnię czujnika, każdy pojedynczy piksel jest również większy i dostaje więcej światła, co poprawia czułość i redukuje szumy. Rzeczywista jakość obrazu będzie oczywiście zależała również od szeregu innych parametrów, lecz generalnie większy rozmiar matrycy oznacza zazwyczaj bardziej zaawansowany aparat. W zaawansowanych flagowcach fotograficznych mogą występować matryce o fizycznym rozmiarze 1”, co jest porównywalne z czujnikami obrazu stosowanymi w topowych aparatach kompaktowych z obiektywami stałoogniskowymi.

Rodzaje komunikacji obsługiwane przez urządzenie pomimo sieci komórkowych.

Ta lista obejmuje dwa rodzaje specyfikacji. Pierwszy rodzaj to bezpośrednio technologie łączności: Wi-Fi (w tym zaawansowane standardy Wi-Fi 5 (802.11ac), Wi-Fi 6 (802.11ax), Wi-Fi 6E (802.11ax), Wi-Fi 7 (802.11be)), Bluetooth (między innymi nowa generacja Bluetooth v 5 w postaci wersji 5.0, 5.1, 5.2, 5.3 i 5.4), NFC, łączność satelitarna. Druga odmiana to dodatkowe funkcje, zaimplementowane przez taki czy inny standard łączności: jest to przede wszystkim obsługa aptX (w tym aptX HD, aptX Adaptive i aptX Lossless), a nawet wbudowana krótkofalówka. Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych specyfikacji:

— Wi-Fi 4 (802.11n). Wi-Fi to technologia łączności bezprzewodowej, która we współczesnych telefonach może być stosowana zarówno do dostępu do Internetu przez bezprzewodowe punkty dostępowe, jak i do bezpośredniej...komunikacji z innymi urządzeniami (w szczególności z aparatami i dronami). Połączenie Wi-Fi jest obowiązkowe dla smartfonów, natomiast jest ono niezwykle rzadkie w telefonach tradycyjnych. W szczególności Wi-Fi 4 (802.11n) zapewnia prędkość przesyłania danych do 600 MB/s i wykorzystuje dwa zakresy częstotliwości jednocześnie - 2,4 GHz i 5 GHz, dzięki czemu jest kompatybilne zarówno z wcześniejszymi standardami 802.11 b/g, jak i bardziej nowoczesnym Wi-Fi 5 (patrz poniżej). Obecnie Wi-Fi 4 uważa się za stosunkowo skromny standard, mimo to, że w dalszym ciągu wystarcza go do większości zadań.

— Wi-Fi 5 (802.11ac). Standard Wi-Fi (patrz powyżej), który jest następcą Wi-Fi 4. Teoretycznie obsługuje prędkości do 6,77 Gb/s, a także wykorzystuje zakres 5 GHz - jest mniej obciążony obcymi sygnałami i jest bardziej odporny na zakłócenia aniżeli tradycyjny zakres 2,4 GHz. Ze względów kompatybilności smartfon z modułem Wi-Fi 5 może obsługiwać wcześniejsze standardy, lecz nie zaszkodzi to wyjaśnić osobno.

— WiGig (802.11ad). Następny, po Wi-Fi 5, rozwinięcie standardów Wi-Fi, wyróżniający się przede wszystkim wykorzystaniem zakresu 60 GHz. Pod względem prędkości maksymalnej właściwie nie różni się od Wi-Fi 5, jednak wyższa częstotliwość zwiększa przepustowość kanału, przez co gdy kilka gadżetów komunikuje się z jednym wspólnym urządzeniem (np. routerem), prędkość łączności nie spada tak mocno, jak we wcześniejszych standardach. Z drugiej strony sygnał 802.11ad prawie nie jest w stanie przechodzić przez ściany; producenci stosują różne sztuczki aby zrekompensować tę wadę, lecz najlepszą jakość łączności nadal uzyskuje się tylko na linii wzroku. Jak na razie sprzętu do standardu WiGig nie jest za dużo, co więcej nie jest on kompatybilny z wcześniejszymi wersjami Wi-Fi; dlatego w smartfonach zazwyczaj przewiduje się wsparcie dla innych standardów.

— Wi-Fi 6 (802.11ax). Standard, opracowany jako bezpośrednie rozwinięcie i udoskonalenie Wi-Fi 5. Wykorzystuje zakresy od 1 do 7 GHz - to znaczy jest zdolny do pracy na standardowych częstotliwościach 2,4 GHz i 5 GHz (w tym ze sprzętem wcześniejszych standardów) oraz w innych pasmach częstotliwości. Maksymalna prędkość przesyłu danych wzrosła do 10 Gb/s, natomiast główną zaletą Wi-Fi 6 jest dalsza optymalizacja jednoczesnej pracy kilku urządzeń na tym samym kanale (poprawa rozwiązań technicznych, zastosowanych w Wi-Fi 5 i WiGig). To sprawia, że ​​Wi-Fi 6 zapewnia najmniejszy spadek przepustowości na tle innych współczesnych standardów.

— Wi-Fi 6E (802.11ax). Standard Wi-Fi 6E jest technicznie nazywany 802.11ax. Natomiast w przeciwieństwie do standardowego Wi-Fi 6 (więcej szczegółów podano w odpowiednim punkcie), które nosi podobną nazwę oraz zapewnia działanie w nieobciążonym paśmie 6 GHz. Ogólnie standard wykorzystuje 14 różnych pasm częstotliwości, oferując wysoką przepustowość w najbardziej zatłoczonych miejscach z wieloma aktywnymi połączeniami. I jest wstecznie kompatybilny z poprzednimi wersjami.

— Wi-Fi 7 (802.11be). Technologia, podobnie jak poprzednia Wi-Fi 6E, potrafi pracować w trzech pasmach: 2.4 GHz, 5 GHz i 6 GHz. Dodatkowo w Wi-Fi 7 zwiększono maksymalną szerokość kanału ze 160 MHz do 320 MHz – im szerszy kanał, tym więcej danych może przesłać. Standard IEEE 802.11be wykorzystuje modulację 4096-QAM, co pozwala pomieścić większą liczbę symboli w jednostce transmisji danych. Wi-Fi 7 zapewnia maksymalną teoretyczną prędkość do 46 Gb/s. Jeżeli chodzi o wykorzystanie połączenia bezprzewodowego do streamingu i gier wideo, bardzo ciekawie prezentuje się wdrożona funkcja MLO (Multi-Link Operation). Za jej pomocą można agregować kilka kanałów w różnych zakresach, co znacznie zmniejsza opóźnienia w transmisji danych, zapewnia niski i stabilny ping. Do zminimalizowania opóźnienia w komunikacji, pod warunkiem, że podłączonych jest wiele urządzeń klienckich, zaimplementowano technologię Multi-RU (Multiple Resource Unit).

— Bluetooth. Technologia bezpośredniej łączności bezprzewodowej między różnymi urządzeniami. W telefonach komórkowych służy głównie do podłączania słuchawek, zestawów słuchawkowych i gadżetów naręcznych, takich jak bransoletki fitness, lecz dopuszczalne są również inne scenariusze zastosowania - tryb zdalnego sterowania, bezpośredni transfer plików itp. We współczesnych telefonach mogą występować różne wersje Bluetooth. Oto ich cechy:

• Bluetooth v 4.0. Zasadnicze odświeżenie (po wersji 3.0), które wprowadziło jeszcze jeden format przesyłania danych - Bluetooth z niskim zużyciem energii (LE). Protokół ten jest przeznaczony przede wszystkim do miniaturowych urządzeń, które przesyłają niewielkie ilości informacji, takich jak bransoletki fitness i czujniki medyczne. Bluetooth LE umożliwia znaczne oszczędzanie energii przy takim rodzaju łączności.
• Bluetooth v 4.1. Rozwinięcie i usprawnienie Bluetooth 4.0. Jednym z kluczowych usprawnień okazała się być optymalizacja współpracy z modułami łączności 4G LTE tak, aby Bluetooth i LTE nie kolidowały ze sobą. Dodatkowo w tej wersji stało się możliwe jednoczesne wykorzystanie urządzenia Bluetooth w kilku rolach - np. do zdalnego sterowania urządzeniem zewnętrznym przy jednoczesnym transmitowaniu muzyki do słuchawek.
• Bluetooth v 4.2. Dalsze, po 4.1, rozwinięcie standardu Bluetooth. Zasadniczych nowości nie zostało przedstawiono, natomiast standard otrzymał szereg ulepszeń dotyczących niezawodności i odporności na zakłócenia, a także ulepszoną kompatybilność z "Internetem rzeczy"
• Bluetooth v 5.0. Wersja zaprezentowana w roku 2016. Kluczowe nowości to dalsza rozbudowa możliwości związanych z „Internetem rzeczy”. W szczególności w protokole Bluetooth Low Energy (patrz powyżej) możliwe stało się podwojenie prędkości przesyłania danych (do 2 MB/s) kosztem zmniejszenia zasięgu, a także czterokrotne zwiększenie zasięgu kosztem zmniejszenie prędkości; ponadto wprowadzono szereg usprawnień dotyczących jednoczesnej pracy dużej liczby podłączonych urządzeń.
• Bluetooth v 5.1. Odświeżenie opisanej powyżej wersji v 5.0. Oprócz ogólnych ulepszeń w jakości i niezawodności łączności, w tej wersji wprowadzono tak interesującą funkcję jak określenie kierunku, z którego dociera sygnał Bluetooth. Dzięki temu możliwe staje się określenie lokalizacji podłączonych urządzeń z dokładnością do centymetra, co może być przydatne np. przy wyszukiwaniu słuchawek bezprzewodowych.
• Bluetooth v 5.2. Następne, po 5.1, odświeżenie Bluetooth 5. generacji. Główne nowości w tej wersji to szereg ulepszeń w zakresie bezpieczeństwa, dodatkowa optymalizacja mocy w trybie LE oraz nowy format sygnału audio dla synchronizacji odtwarzania równoległego na kilku urządzeniach.
• Bluetooth v 5.3. Protokół łączności bezprzewodowej Bluetooth v 5.3, wprowadzony do użytku na początku 2022 roku. Przyspieszono w nim proces negocjacji kanału łączności między sterownikiem a urządzeniem, zaimplementowano funkcję szybkiego przełączania się między stanem pracy w małym cyklu roboczym a trybem wysokiej prędkości, poprawiono przepustowość i stabilność połączenia poprzez zmniejszenie podatności na zakłócenia. W przypadku nieoczekiwanych zakłóceń w trybie pracy Low Energy przyśpieszono procedurę wyboru kanału łączności do przełączenia. W protokole 5.3 nie ma fundamentalnych nowości, lecz widać w nim szereg usprawnień jakościowych.
• Bluetooth v 5.4. W wersji 5.4 protokołu, która została wprowadzona na początku 2023 roku, zwiększono zasięg i prędkość wymiany danych, co doskonale sprawdza się w zastosowaniach wymagających komunikacji na duże odległości (np. systemy inteligentnego domu). Również w wersji Bluetooth v 5.4 poprawiono energooszczędny tryb BLE. Ta wersja protokołu wykorzystuje nowe funkcje bezpieczeństwa w celu ochrony danych przed nieautoryzowanym dostępem, posiada podwyższoną niezawodność połączenia dzięki funkcji wyboru najlepszego kanału do komunikacji oraz zapobiega utracie połączenia w przypadku zakłóceń.

— Obsługa aptX. Technologia aptX została opracowana w celu poprawy jakości dźwięku przesyłanego przez Bluetooth. Przy transmisji dźwięku w zwykłym formacie, bez aptX, sygnał jest dość mocno kompresowany, co wpływa na jakość dźwięku; nie jest to krytyczne przy rozmowie przez telefon, lecz może znacząco zepsuć wrażenie słuchania muzyki. Z kolei aptX pozwala na przesyłanie sygnału audio niemal bez kompresji i uzyskanie jakości dźwięku porównywalnej z połączeniem przewodowym. Takie cechy docenią szczególnie melomani, preferujący słuchawki Bluetooth lub głośniki bezprzewodowe. Oczywiście, aby korzystać z technologii aptX, zarówno smartfon jak i zewnętrzne urządzenie audio muszą ją wspierać.

— Obsługa aptX HD. Technologia aptX HD to dalsze rozwinięcie i udoskonalenie oryginalnej technologii aptX, umożliwiającej przesyłanie dźwięku w jeszcze wyższej jakości - Hi-Res (24 bity/48 kHz). Według twórców, standard ten pozwala osiągnąć jakość sygnału przewyższającego AudioCD oraz czystość dźwięku porównywalną do łączności przewodowej. To ostatnie jest często kwestionowane, lecz można argumentować, że ogólnie aptX HD zapewnia bardzo wysoką jakość dźwięku. Z drugiej strony wszystkie zalety tej technologii stają się widoczne dopiero przy dźwięku Hi-Res - o jakości 24-bit/48 kHz lub wyżej; w przeciwnym razie jakość jest ograniczona nie tyle cechami połączenia, ile właściwościami plików źródłowych.

— Obsługa aptX LL. Modyfikacja technologii aptX, zaprojektowana w celu maksymalizacji opóźnień transmisji sygnału. Kodowanie i dekodowanie sygnału przy przesyłaniu dźwięku przez Blueooth z aptX zajmuje jakiś czas; nie ma to krytycznego znaczenia przy słuchaniu muzyki, jednak w filmach lub grach może wystąpić zauważalny brak synchronizacji między obrazem a dźwiękiem. Technologia AptX LL nie posiada tej wady; również powoduje opóźnienie, lecz to opóźnienie okazuje się być tak małe, że osoba go nie zauważa.

— Obsługa aptX Adaptive. Dalsze rozwinięcie aptX; faktycznie łączy możliwości aptX HD i aptX Low Latency, lecz nie ogranicza się tylko do tego. Jedną z głównych cech tego standardu jest tak zwany adaptacyjny bitrate: kodek automatycznie dostosowuje rzeczywistą prędkość przesyłania danych w oparciu o cechy transmitowanych treści (muzyki, dźwięku z gier, łączności głosowej itp.) oraz obciążenie używanych częstotliwości. Pomaga to w szczególności zmniejszyć zużycie energii i poprawić niezawodność łączności; a specjalne algorytmy pozwalają na transmisję dźwięku w jakości porównywalnej z aptX HD (24 bity/48 kHz), przy kilkukrotnie mniejszej ilości przesyłanych danych. A minimalne opóźnienie transferu danych (na poziomie aptX LL) sprawia, że ​​ten kodek jest idealny również do gier i filmów.

— Obsługa aptX Lossless. Kolejna gałąź rozwoju technologii aptX, która umożliwia przesyłanie dźwięku o jakości CD poprzez bezprzewodową sieć Bluetooth bez utraty i stosowania kompresji. Jednocześnie transmisja dźwięku o parametrach próbkowania 16 bitów / 44,1 kHz realizowana jest z przepływnością około 1,4 Mbit/s – czyli około trzykrotnie szybciej niż w aptX Adaptive. Obsługę aptX Lossless zaczęto wprowadzać pod koniec 2021 roku w ramach inicjatywy Qualcomm Snapdragon Sound, która jest dostępna na smartfonach, słuchawkach i głośnikach z procesorem Snapdragon 8 Gen 1 i nowszych.

— Chip NFC. NFC to technologia łączności bezprzewodowej na bardzo małe odległości, do 10 cm. Jednym z najpopularniejszych wariantów zastosowania tej technologii w smartfonach są płatności zbliżeniowe, gdy urządzenie faktycznie pełni rolę karty płatniczej: wystarczy zbliżyć urządzenie do terminalu z obsługą technologii zbliżeniowych, takich jak PayPass czy PayWave. Innym popularnym sposobem korzystania z NFC jest automatyczne łączenie się z innym urządzeniem obsługującym NFC przez Wi-Fi lub Bluetooth: gadżety zbliżone do siebie automatycznie nawiązują połączenie, a użytkownik musi je tylko potwierdzić. Technicznie możliwe są również inne warianty: rozpoznawanie kart inteligentnych i tagów RFID, wykorzystanie urządzenia jako biletu komunikacji miejskiej, karty dostępu itp. Jednak takie formaty użytkowania są znacznie mniej powszechne.

— Port podczerwieni. Port podczerwieni wygląda jak małe "oczko", znajdujące się zwykle w górnej części telefonu. Wyposażenie to pozwala zamienić telefon w pilot do sterowania różnymi urządzeniami - wystarczy zainstalować odpowiednią aplikację. Warto zaznaczyć, że wśród takich aplikacji można znaleźć wariant dla niemal każdego urządzenia - od telewizorów przez klimatyzatory po okapy itp. W związku z tym, „pilot smartfon” okazuje się być bardzo uniwersalny.

— Krótkofalówka. Wbudowany moduł łączności radiowej, pozwalający na wykorzystanie telefonu jako krótkofalówki - do komunikowania się na stosunkowo krótkie odległości bez użycia karty SIM. Oczywiście do takiej komunikacji potrzeba jeszcze jednej krótkofalówki (lub telefonu z tą funkcją). Konkretne częstotliwości obsługiwane przez wbudowany moduł radiowy należy wyjaśnić osobno; jednak wszystkie telefony z tą funkcją pracują w jednym lub kilku standardowych zakresach. W praktyce oznacza to, że są w stanie komunikować się nie tylko z podobnymi telefonami, lecz także z klasycznymi cywilnymi krótkofalówkami – z zastrzeżeniem zbieżności obsługiwanych zakresów. Zasięg komunikacji jest zwykle dość krótki; niemniej jednak wbudowane krótkofalówki mogą być bardzo przydatne w sytuacjach, w których konwencjonalna łączność komórkowa jest nieskuteczna lub niedostępna. Typowymi przykładami takich sytuacji są przebywanie „z dala od cywilizacji”, w rejonie o słabym zasięgu lub podróżowanie za granicę, gdzie roaming jest drogi.

— Łączność satelitarna. Funkcja łączności satelitarnej ma na celu wysyłanie zgłoszeń alarmowych do służb ratowniczych w sytuacjach awaryjnych. Smartfony z możliwością łączenia się z częstotliwościami satelitarnymi mogą komunikować się ze służbami ratunkowymi w obszarach, gdzie nie ma zasięgu sieci komórkowej. Dla lepszego odbioru sygnału z satelitów pożądane jest, aby użytkownik znajdował się na otwartej przestrzeni. Aktualna wersja funkcji zakłada przekazywanie tylko gotowych komunikatów. W przyszłości planowana jest obsługa pełnowartościowej wymiany wiadomościami za pośrednictwem łączności satelitarnej, jednak będzie za to pobierana odrębna opłata.

Złącza przewodowe, przewidziane w konstrukcji telefonu.

W tym rozdziale zwykle precyzuje się rodzaj uniwersalnego złącza (najczęściej USB C), a także obecność mini-jack (3,5 mm)(są urządzenia bez takiego gniazda). Może tu również wskazywać się interfejs portu USB C aż do wysokoprędkościowej trzeciej wersji ( USB C v 3 ), umiejscowienie gniazda 3,5 mm (wyjście na słuchawki) oraz obecność dodatkowych portów o bardziej specyficznym przeznaczeniu.

Uniwersalne złącza służą przede wszystkim do ładowania baterii, do podłączania różnych akcesoriów do telefonu oraz do podłączenia samego urządzenia do komputera za pomocą kabla; z kolei port 3,5 mm przeznaczony jest przede wszystkim na słuchawki i inne akcesoria audio, choć możliwe są inne warianty korzystania. Oto bardziej szczegółowy opis różnych rodzajów złączy:

- USB C. Swego rodzaju następca microUSB, który jest coraz częściej stosowany w urządzeniach mobilnych. USB C różni się od swojego poprzednika przede wszystkim nieznacznie zwiększonymi wymiarami oraz wygodną dwustronną konstrukcją: dzięki niej nie ma znaczenia, po której stronie wkłada się wtyczkę. Ponadto interfejs ten pozwala na implementację bardziej zaawansowanych funkcji niż microUSB - w szczególności niektóre technologie szybkiego ładowania były pierwotnie stworzone specjalnie dla USB C. Zwracamy również...uwagę, że standard USB obsługiwany przez tego typu złącze może precyzować się w specyfikacji. Dziś spotyka się następujące odmiany:

• USB C 3.2 gen1. Standard wcześniej znany jako USB 3.0 i USB 3.1 gen1. Zapewnia prędkość przesyłania danych do 4,8 Gb/s.
• USB C 3.2 gen2. Współczesna nazwa standardu, dawniej USB 3.1, a następnie USB 3.1 gen2. Prędkość podłączenia przez ten interfejs może sięgać 10 Gb/s.
• USB C 3.2 gen2x2. Standard (wcześniej znany jako USB 3.2), który zapewnia dwukrotnie większą prędkość niż „zwykły” USB 3.2 gen2 - czyli do 20 Gb/s. W przeciwieństwie do poprzednich wersji, był stworzony specjalnie pod złączę USB C.

- Micro USB. Uniwersalne złącze, które kiedyś było niezwykle szeroko stosowane w urządzeniach przenośnych (z wyjątkiem być może technologii Apple). Jest mniej wygodne i bardziej zaawansowane technicznie niż USB C, przez co stopniowo traci na popularności; niemniej jednak w sprzedaży jest jeszcze sporo urządzeń z microUSB.

- Lightning. Autorskie złącze Apple, używane wyłącznie w iPhonie wśród smartfonów. Posiada dwustronną konstrukcję, która umożliwia podłączenie wtyczki z dowolnej strony. We współczesnych iPhone'ach służy zarówno jako urządzenie uniwersalne, jak i do podłączania słuchawek (w 2016 roku Apple zrezygnowało z wyjścia audio 3,5 mm w tych urządzeniach).

- Autorskie złącze. To czy inne uniwersalne złącze, niezwiązane z typami opisanymi powyżej. W dzisiejszych czasach takie wyposażenie jest niezwykle rzadkie - standardowe interfejsy są wygodniejsze i bardziej uniwersalne, ponieważ pozwalają na zastosowanie nie tylko „rodzimych” akcesoriów, lecz także rozwiązań innych producentów.

- Złącze magnetyczne. Złącze, w którym do utrzymania kabla wykorzystuje się magnes trwały zamiast standardowego systemu wtyczki i gniazda. Takie przyrządy stosowane są głównie w urządzeniach z ochroną przed wodą (patrz „Ochrona przed wilgocią”), a najczęściej - do ładowania baterii oraz jako uzupełnienie standardowych złączy uniwersalnych (najczęściej microUSB lub USB C). Główną zaletą złącza magnetycznego jest to, że nie potrzebuje zaślepki, by chronić się przed wodą. Dzięki temu, po pierwsze, upraszcza się podłączanie i odłączanie ładowarki, a po drugie zminimalizowane jest zużycie zaślepek na standardowych portach - nie trzeba je otwierać i zamykać za każdym razem żeby podłączyć do ładowarki. Co prawda do złącza magnetycznego pasuje tylko specjalny „rodzimy” kabel; jednakże w przypadku zgubienia lub zepsucia tego kabla może być przewidziana opcja ładowania w zwykły sposób za pomocą tradycyjnego uniwersalnego złącza.

- Mini-jack (3,5 mm). Złącze, używane głównie do podłączania słuchawek przewodowych i innych urządzeń audio (takich jak przenośne głośniki). Takie podłączenie jest niezwykle popularne wśród akcesoriów audio (i to nie tylko do przeznaczenia „mobilnego”); tak że wyszukanie słuchawek, zestawów słuchawkowych czy głośników pod ten rodzaj gniazda zwykle nie stanowi problemu. Ponadto gniazdo 3,5 mm może być używane do bardziej szczegółowych zadań - na przykład do podłączenia czytnika kart lub wymiany danych z czujnikami fitness i innymi specyficznymi sprzętami. Jednakże takie funkcje są rzadko używane i wymagają instalacji specjalnych aplikacji, lecz podłączenie słuchawek to podstawowa funkcja takiego złącza, dostępna domyślnie. Dlatego gniazdo mini-jack jest często nazywane „wyjściem na słuchawki”.

- Umiejscowienie wyjścia słuchawkowego. Opisane powyżej gniazdo 3,5 mm we współczesnych telefonach może znajdować się na górze, na dole lub z boku urządzenia. Ten drugi wariant jest generalnie mniej wygodny niż dwa pierwsze i dlatego jest rzadki. A wybór według tego wskaźnika zależy przede wszystkim od tego, jak dokładnie będziesz nosić telefon i z której strony będziesz podłączał do niego słuchawki; optymalne warianty będą się różniły w zależności od sytuacji.

Dodatkowe funkcje i możliwości urządzenia.

We współczesnych telefonach komórkowych (zwłaszcza smartfonach) może być przewidziana bardzo rozbudowana dodatkowa funkcjonalność. Mogą to być zarówno zwyczajne funkcje, z których wiele jest bezpośrednio związanych z pierwotnym przeznaczeniem urządzenia, jak i raczej nowe i/lub nietypowe funkcje. Do pierwszej kategorii można odnieść przycisk wezwania pomocy (często występujący w telefonach dla seniorów), redukcję szumów, odbiornik FM, diodę powiadomień i czujnik światła. Druga kategoria obejmuje skaner twarzy i skaner linii papilarnych(ten ostatni może być umiejscowiony na tylnej pokrywie, panelu bocznym, przednim, a nawet bezpośrednio na ekranie), żyroskop, zaawansowaną pełnowartościową latarkę, dźwięk stereo, dźwięk przestrzenny 3D, Hi-Res Audio, a nawet tak egzotyczne rzeczy jak barometr. Oto bardziej szczegółowy opis każdego...wariantu:

— Skaner twarzy (FaceID). Specjalna technologia rozpoznawania twarzy użytkownika nie tyko za sprawą fotografowania, lecz także dzięki budowie trójwymiarowego modelu twarzy na podstawie danych ze specjalnego modułu na panelu przednim. Technologia ta jest stale udoskonalana, obecnie jest w stanie uwzględnić zmianę fryzury i zarostu, obecność okularów, makijażu itp. Jednocześnie rozpoznawanie bliźniaków i twarzy dzieci pozostają słabymi punktami (mają mniej cech indywidualnych niż u osób dorosłych). Głównym zastosowaniem skanera twarzy jest uwierzytelnianie przy odblokowywaniu smartfona, logowaniu do aplikacji, dokonywaniu płatności itp. Jednocześnie możliwe są inne, bardziej oryginalne scenariusze użycia. Na przykład, w niektórych aplikacjach skaner twarzy odczytuje wyraz twarzy użytkownika, a następnie ten wyraz jest powtarzany przez twarz na ekranie telefonu.

— Skaner odcisków palców. Czytnik linii papilarnych. Służy głównie do autoryzacji użytkownika - np. przy odblokowywaniu urządzenia, przy logowaniu do określonych aplikacji lub kont, przy potwierdzaniu płatności itp. Jeśli chodzi o różne warianty umiejscowienia, to najbardziej popularne są obecnie skanery umiejscowione w tylnej obudowie urządzenia - taki czujnik można dotknąć palcem wskazującym, nie puszczając smartfona i praktycznie bez zmiany chwytu. Skaner na bocznej ściance działa w podobny sposób, lecz aby go uruchomić, nie wystarczy go po prostu dotknąć, należałoby przesunąć po nim palcem. Taki format pracy ma na celu uniknięcie wystąpienia fałszywych detekcji przy normalnym trzymaniu (zwykle skaner znajduje się tuż pod kciukiem prawej ręki), co więcej, niewielka powierzchnia czujnika nie pozwala na odczytanie wystarczająco dużego fragmentu odcisku palca bez poruszania palcem. Z kolei, czujniki na przednim panelu były jakiś czas temu dość popularne - w szczególności dzięki Apple, które jako pierwsze zaimplementowało rozpoznawanie odcisków palców w swoich gadżetach; jabłkowe smartfony nadal używają właśnie tradycyjnego wariantu skanera, zlokalizowanego z przodu. Jednakże taka lokalizacja nieuchronnie zwiększa rozmiar dolnej ramki, więc w dzisiejszych czasach coraz większą popularność zyskuje inny wariant - skanery umieszczane bezpośrednio w ekranie (a dokładniej pod matrycą ekranu) nie zajmujące dodatkowego miejsca na panelu przednim.

— Dźwięk stereo. Możliwość odtwarzania pełnowartościowego dźwięku stereo przez własne głośniki telefonu, bez zewnętrznych urządzeń audio. Do tego zadania potrzeba co najmniej dwa głośniki. Komplikuje to konstrukcję i zwiększa jej koszt, lecz ma pozytywny wpływ na jakość dźwięku: jest bardziej wyrazisty i szczegółowy niż przy użyciu jednego głośnika, ma efekt trójwymiarowości, a także wyższy poziom głośności.

— Dźwięk przestrzenny 3D. Mechanika przestrzennego dźwięku z lokalizacją źródeł dźwięku w trójwymiarowej przestrzeni pozwala głęboko zanurzyć się w atmosferze filmów, delektować się słuchaniem muzyki lub całkowicie zagłębić się w mobilnej rozgrywce. Algorytmy implementacji dźwięku 3D w smartfonach różnią się pod względem obsługi programowej i sprzętowej, ale wszystkie mają na celu uzyskanie efektu realistycznej sceny dźwiękowej. Należy pamiętać, że przez obsługę dźwięku przestrzennego rozumie się zarówno powszechnie stosowane technologie, takie jak Dolby Atmos czy DTS:X Ultra, jak i autorskie rozwiązania od poszczególnych marek audio, które dołożyli swoją rękę do podsystemu dźwiękowego urządzenia mobilnego (AKG, JBL, Harman, Huawei / Honor Histen itp.).

– Dźwięk Hi-Res. Obsługa przez urządzenie mobilne dźwięku o wysokiej rozdzielczości Hi-Res Audio — sygnału cyfrowego o parametrach od 96 kHz / 24 bity. Ścieżki audio w tym formacie brzmią jak najbliżej oryginalnych pomysłów autorów kompozycji. Rezultatem jest dźwięk możliwie najbliższy temu, co zostało nagrane w studiu.

— Odbiornik FM. Wbudowany moduł do odbioru stacji radiowych, nadających w zakresie FM. Niektóre urządzenia obsługują też inne zakresy, jednak to właśnie FM cieszy się obecnie największą popularnością (ze względu na możliwość przekazywania dźwięku stereo), zatem właśnie w nim najczęściej nadają stacje muzyczne. Należy pamiętać, że niektóre urządzenia mogą wymagać podłączenia słuchawek przewodowych, aby móc zapewnić niezawodny odbiór - ich kabel pełni rolę anteny zewnętrznej.

— Dioda powiadomień. Fizycznie odseparowany sygnalizator świetlny, pulsujący lub stale świecący w odpowiedzi na przychodzące powiadomienia o nieodebranych połączeniach i odebranych wiadomościach (w tym od komunikatorów internetowych i klientów sieci społecznościowych). Ponadto lampka ta zwykle sygnalizuje niski poziom naładowania baterii smartfona i zapala się w trakcie procedury uzupełniania baterii. Sposób realizacji wskaźnika powiadomień może się różnić: dla niektórych telefonów jest jednokolorowy, dla innych posiada kolorowe kodowanie sygnałów, które można elastycznie regulować dla określonych wydarzeń poprzez menu ustawień. Wskaźnik umożliwia wizualną ocenę obecności przychodzących powiadomień bez konieczności włączania ekranu smartfona.

— Przycisk połączenia alarmowego. Osobny przycisk, przeznaczony do użycia w nagłych wypadkach. Konkretna funkcjonalność takiego przycisku może się różnić w zależności od modelu: wysyłanie „alarmujących” SMS-ów na wybrane numery, automatyczne odbieranie połączeń z tych numerów lub dzwonienie po kolei, włączanie syreny itp. W każdym przypadku przycisk alarmowy jest zwykle dobrze widoczny, a jego obecność jest szczególnie przydatna, gdy telefon jest używany przez osobę starszą (w rzeczywistości w specjalistycznych urządzeniach przeznaczonych dla osób w podeszłym wieku funkcja ta jest wręcz obowiązkowa).

— Redukcja szumów. Filtr elektroniczny, który oczyszcza głos użytkownika z zewnętrznego hałasu (odgłosy ulicy, szum wiatru w kratce mikrofonu itp.). Tym samym rozmówca na drugim końcu linii słyszy tylko głos, praktycznie bez zbędnych dźwięków. Oczywiście żaden system redukcji szumów nie jest doskonały; jednak w większości przypadków funkcja ta znacznie poprawia jakość głosu przekazywanego przez telefon do rozmówcy.

— Żyroskop. Urządzenie, które śledzi obroty telefonu komórkowego w przestrzeni. Współczesne żyroskopy z reguły pracują na wszystkich trzech osiach i są w stanie rozpoznać zarówno kąt, jak i prędkość obrotu; dodatkowo funkcja ta niemalże zawsze zakłada obecność akcelerometru, który pozwala (między innymi) określić wstrząsy i nagłe przesunięcia obudowy.

— Pełnowartościowa latarka. Obecność w telefonie zaawansowanej latarki - mocniejszej i bardziej funkcjonalnej niż zwykła. Konkretna konstrukcja i możliwości takiej latarki mogą się różnić. Tak więc, w niektórych urządzeniach w górnym rogu znajduje się osobna dioda LED (lub zestaw diod LED), to źródło światła służy wyłącznie jako latarka. W tych innych (głównie smartfonach) chodzi o specjalną konstrukcję lampy błyskowej: która składa się z kilku diod LED, z których tylko niektóre są zwykle używane do oświetlenia przy nagrywaniu, a wszystkie na raz włączają się przy uruchomieniu latarki. Dodatkowa funkcjonalność takiego źródła światła może obejmować wskaźnik laserowy, ogniskowanie wiązki, sterowanie jasnością itp. W każdym razie większość modeli z tą funkcją należy do wytrzymałych urządzeń o podwyższonej odporności na kurz, wilgoć i uderzenia (są jednak wyjątki).

— Czujnik światła. Czujnik, monitorujący poziom światła w otoczeniu. Służy głównie do automatycznej regulacji jasności ekranu: w jasnym otoczeniu jasność podnosi się, aby obraz pozostawał widoczny, a o zmierzchu i ciemności maleje, co oszczędza energię baterii i zmniejsza zmęczenie oczu.

— Barometr. Czujnik do pomiaru ciśnienia atmosferycznego. Sam barometr określa tylko ciśnienie w czasie rzeczywistym, lecz sposoby wykorzystania tych danych mogą się różnić w zależności od oprogramowania zainstalowanego w telefonie. Na przykład niektóre aplikacje nawigacyjne mogą określać różnicę wysokości między poszczególnymi punktami na ziemi na podstawie różnicy ciśnienia atmosferycznego w tych punktach; a w programach meteorologicznych dane barometryczne mogą poprawić dokładność prognoz pogody. Funkcja ta przyda się również osobom wrażliwym na pogodę: sygnalizuje zmianę pogody, pozwalając dokładniej określić przyczynę dolegliwości i podjąć działania w celu ich wyeliminowania.

Pojemność baterii, w którą wyposażono telefon komórkowy.

Teoretycznie większa pojemność baterii pozwala na dłuższe ładowanie urządzenia. Należy jednak mieć na uwadze, że rzeczywisty czas pracy baterii będzie również zależał od poboru mocy przez gadżet - a determinuje go specyfikacja sprzętowa, system operacyjny, specjalne rozwiązania przewidziane w konstrukcji itp. Tak więc w praktyce telefony z pojemnymi bateriami są generalnie „długo działające”, lecz rzeczywista autonomia może się znacznie różnić nawet w dwóch modelach o podobnej specyfikacji. Dlatego dla dokładnej oceny lepiej skupić się nie na pojemności baterii, lecz na zadeklarowanym bezpośrednio przez producenta czasie pracy w różnych trybach (patrz poniżej).

Technologia szybkiego ładowania obsługiwana przez urządzenie.

Samo w sobie szybkie ładowanie, jak sama nazwa wskazuje, skraca czas ładowania w porównaniu do standardowej procedury. W tym celu stosuje się podwyższone napięcie i/lub natężenie prądu, a także specjalne „inteligentne” sterowanie procesem. Jednak możliwości i cechy szczególne takiego ładowania mogą się różnić w zależności od konkretnej technologii zastosowanej w urządzeniu. Ta sama technologia powinna być obsługiwana przez ładowarkę – to jedyny sposób, aby zagwarantować w 100% poprawne działanie. Co prawda niektóre rodzaje szybkiego ładowania są ze sobą kompatybilne - jednak tę kwestię należy wyjaśnić osobno, a kompatybilność nie zawsze jest pełna.

Oto krótki opis najpopularniejszych obecnie technologii:

- Quick Charge (1.0, 2.0, 3.0, 4.0, 5.0). Technologia stworzona przez Qualcomm i stosowana w smartfonach z procesorami tej firmy. Im nowsza wersja, tym doskonalsza technologia: np. w Quick Charge 2.0 dostępne są 3 warianty stałego napięcia, a w wersji 3.0 - płynna regulacja w zakresie od 3,6 do 20 V. Najczęściej urządzenia z nowszą wersją Quick Charge są kompatybilne ze starszymi ładowarkami, jednak do pełnowartościowego wykorzystania pożądane jest pełne dopasowanie między wersjami.
Zauważamy również, że niektóre wersje Quick Charge stały się podstawą niektórych innych technologii, takich jak Asus BoostMaster i Meizu mCharge. Jednakże, wza...jemna kompatybilność urządzeń obsługujących te technologie wymaga dodatkowego ustalenia.

- Pump Express. Autorskie opracowanie firmy MediaTek, stosowane w smartfonach z procesorami tej marki. Dostępne w kilku wersjach, z ulepszeniami i dodatkami w miarę rozwoju.

- Samsung Charge (Samsung Fast Charge, Adaptive Fast Charging). Markowa technologia szybkiego ładowania firmy Samsung. Jest stosowana bez większych zmian od 2015 roku, w świetle czego na tle nowszych standardów prezentuje się raczej skromnie. Niemniej jednak jest w stanie zapewnić dobrą prędkość, zwłaszcza do 50% ładunku.

- Power Delivery (Power Delivery 2.0). Natywna technologia szybkiego ładowania dla złącza USB C; może być stosowana w smartfonach różnych marek wyposażonych w takie złączę. Zwracamy również uwagę, że Power Delivery obsługuje nie tylko ładowarki i powerbanki, lecz także poszczególne porty USB komputerów i laptopów.

- Asus BoostMaster. Markowa technologia stosowana w smartfonach Asus. Pod kątem specyfikacji jest podobna do Quick Charge 2.0; zauważalnie ustępuje wielu bardziej nowoczesnym standardom, jednak ogólnie jest dość skuteczna.

- Meizu mCharge. Markowa technologia Meizu. Jest interesująca, w szczególności dlatego, że łączy Quick Charge od Qualcomma i Pump Express Plus od MediaTek; kompatybilność z tymi technologiami należy ustalić osobno, jednak pod tym względem problemy nie występują tak często.

- Huawei Power Up. Jedna z markowych technologii Huawei. Pod względem formalnej specyfikacji jest podobna do Quick Charge 2.0, jednak jest używana zarówno z procesorami mobilnymi Qualcomm, jak i innymi markami, więc kompatybilność nie jest gwarantowana. Ogólnie jest uważana za przestarzałą i jest stopniowo zastępowana przez bardziej zaawansowane standardy, takie jak SuperCharge Protocol.

-Huawei SuperCharge Protocol. Kolejna markowa technologia Huawei, wprowadzona w 2016 roku; na rok 2021 jest dostępna w kilku wersjach. W niektórych urządzeniach moc takiego ładowania przekracza 60 V - nie rekord, lecz bardzo solidny wskaźnik.

- Honor SuperCharge. Technologia stosowana głównie w zaawansowanych smartfonach Honor. Do 2020 roku marka ta należała do Huawei, więc Honor SuperCharge to w rzeczywistości wcześniej wspomniane Huawei SuperCharge Protocol, tylko z ulepszeniami (przynajmniej w urządzeniach wypuszczonych po 2020 roku).

- OnePlus Dash Charge. Stosunkowo stary autorski standard OnePlus. Ciekawostką jest to, że w niektórych urządzeniach wydajność Dash Charge prawie nie zależy od użytkowania ekranu: gdy wyświetlacz jest włączony, bateria ładuje się prawie tak samo, jak gdy jest wyłączony. Technicznie jest to licencjonowana wersja VOOC OPPO, jednak te technologie nie są kompatybilne. Od 2018 roku Dash Charge jest stopniowo wypierane przez Warp Charge.

- OnePlus Warp Charge. Autorski standard OnePlus, wydany w 2018 roku jako zamiana dla Dash Charge. Jest pozycjonowany jako technologia, która może skutecznie działać nawet przy intensywnym użytkowaniu smartfona - w szczególności podczas gier.

- Oppo VOOC. Technologia OPPO stosowana zarówno w markowych smartfonach, jak i w sprzęcie innych marek. Dostępna w kilku wersjach; Najnowsza (2021) wersja SuperVOOC jest przeznaczona dla baterii 2-ogniwowych i jest czasami określana jako osobna technologia o nazwie Oppo SuperVOOC Flash Charge.

- Oppo Super Flash Charge (SuperVOOC Flash Charge). Rozwinięcie technologii Oppo VOOC. Jedna z najszybszych (na rok 2021) technologii ładowania, pozwala naładować baterię 4000 mAh w nieco ponad pół godziny. Przewiduje użycie specjalnych baterii dwuogniwowych.

- Vivo Flash Charge. Markowa technologia Vivo. Wyróżnia się dużą mocą i prędkością: proces ładowania baterii 4000 mAh zajmuje tylko 13 minut.

- Realme Dart Charge. Markowa technologia marki Realme. Cechuje się średnimi, jak na współczesne standardy, wskaźnikami mocy i prędkości.

- Motorola TurboPower. Markowa technologia Motoroli, znajdująca się w prawie wszystkich nowoczesnych smartfonach i tabletach tej marki, a także w niektórych urządzeniach Lenovo. Dostępna w kilku wersjach. Nie wyróżnia się wysoką prędkością, jednak ogólnie ma całkiem przyzwoitą charakterystykę; ponadto urządzenia z Turbo Power są w pełni kompatybilne z ładowarkami obsługującymi Quick Charge (w wersji 2.0 i wyższej).

Materiały, z których wykonana jest ramka (krawędź boczna) oraz tylna pokrywa urządzenia.

W naszym katalogu dane te podawane są dwoma słowami - materiał ramki oraz materiał pokrywy. Na przykład urządzenie ze szklaną pokrywą i metalowymi krawędziami będzie oznaczone jako „metal/szkło” (najpierw ramka, potem pokrywa). Dwa słowa podaje się nawet jeśli dla obu elementów jest używany ten sam materiał - na przykład metal/metal w przypadku całkowicie metalowej obudowy.

Główne materiały ramek aktualnie obejmują tworzywo sztuczne, metal, szkło, gumę oraz ceramikę. Tylne pokrywy są również wykonywane głównie z tworzywa sztucznego, metalu, ceramiki lub gumy, a wśród szklanych pokryw spotykana jest specjalna odmiana - fragmenty ze szkła Gorilla Glass. Czasami wykorzystywane są bardziej specyficzne materiały - na przykład skóra. Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych odmian:

— Tworzywo sztuczne. Dość prosty, niedrogi, a jednocześnie uniwersalny i praktyczny materiał. W rzeczywistości w naszych czasach na rynku istnieje wiele odmian tworzyw sztucznych, które różnią się ceną i cechami praktyc...znymi; więc ogólne właściwości tego materiału zależą przede wszystkim od półki cenowej urządzenia. Pokrywie z tworzywa sztucznego jest najłatwiej nadać nietypowy design, chociaż takie wykończenie można spotkać również w innych materiałach. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie rodzaje tworzyw sztucznych we współczesnych telefonach można z grubsza podzielić na błyszczące, matowe, faliste i miękkie w dotyku (Soft-touch). Tymi najbardziej jasnymi są błyszczące, lecz bardzo wyczuwalny jest na nich brud (przede wszystkim odciski palców), ponadto takie obudowy ślizgają się w dłoniach. Matowe powierzchnie nie są takie jasne, lecz są mniej wrażliwe na zabrudzenia. Soft-touch to specjalny rodzaj matowego plastiku: ze względu na specyficzną fakturę powierzchni materiał ten jest miękki w dotyku, podobnie jak guma. Doskonale trzyma się też w dłoniach i prawie się nie ślizga. Najbardziej niezawodny pod tym względem jest plastik falisty - z charakterystycznymi nacięciami na powierzchni; jednak nie każdemu spodoba się wygląd i dotyk takich powierzchni.
Jeśli chodzi o kombinacje z innymi materiałami, ramki plastikowe mogą przewidywać się w metalowych i szklanych obudowach - dla bezpiecznego trzymania; a plastikowe pokrywy można uzupełnić metalowymi lub gumowymi ramkami dla zwiększenia niezawodności.

— Metal. W przypadku telefonów komórkowych pod wyrazem metal najczęściej rozumiany jest stop aluminium. Materiał ten łączy w sobie dużą wytrzymałość, niewielką wagę i dobre przewodność cieplną (to ostatnie jest szczególnie ważne przy odprowadzaniu ciepła z „wnętrza” mocnych smartfonów). Metalowe obudowy są stosunkowo rzadko wykonywane w jasnych kolorach, lecz takie wykończenie jest również możliwe; ponadto nawet bez dodatkowego ubarwienie materiał ten wygląda dobrze. Generalnie kosztuje więcej niż tworzywo sztuczne, lecz obecnie nawet modele telefonów budżetowych mogą być wykonane z metalu. Ponadto, metalową ramkę można łączyć z niemal każdym materiałem pokrywy, jednakże takie ramki są szczególnie popularne w modelach ze szklanym panelem tylnym - metal dodaje obudowie dodatkowej wytrzymałości. Z kolei metalowe pokrywy spotyka się głównie wśród obudów całkowicie metalowych, rzadziej - w połączeniu z plastikową ramką (pozwala to obniżyć koszt i poprawić przepuszczalność obudowy dla sygnałów łączności).

— Szkło. W obudowach telefonów zwykle wykorzystuje się specjalne hartowane szkło o podwyższonej wytrzymałości (specjalna odmiana takich szkieł - Gorilla Glass - wskazuje się osobno, patrz poniżej). Teoretycznie szkło jest bardziej wrażliwe na uderzenia niż większość innych materiałów, lecz w praktyce nadal trudno jest rozbić taką powierzchnię. Co więcej, takie obudowy wyglądają dość stylowo i nietypowo. Do ich jednoznacznych wad należy dość wysoki koszt, a także charakterystyczne cechy błyszczących powierzchni - skłonność do wyślizgiwania się z dłoni i „zbierania” brudu, zwłaszcza odcisków palców. Jeśli chodzi o poszczególne elementy obudowy, to szkło jest najczęściej wykorzystywane na tylne pokrywy; często są one uzupełniane ramkami wykonanymi z trwalszego materiału (najczęściej z metalu). Natomiast ramki szklane są zwykle częścią całoszklanych obudów - inne odmiany konstrukcji z wielu powodów nie mają sensu.

— Szkło Gorilla Glass. Specjalny rodzaj szkła o dużej wytrzymałości, z którego mogą wykonywać się pokrywy tylne. Aby uzyskać ogólne informacje na temat szkła, patrz powyżej; cechy Gorilla Glass zostały szczegółowo opisane w "Podstawowy wyświetlacz". Należy zauważyć, że podobnie jak w przypadku wyświetlaczy, w tylnym panelu obudowy mogą być stosowane odmienne wersje takiego szkła, różniące się odpornością na uderzenia i zarysowania.

— Guma. Z reguły w danym przypadku chodzi o obudowę lub ramki wykonane z twardego materiału (plastiku lub metalu) z dodatkowym pokryciem gumowym. Zastosowanie takiego pokrycia to niewątpliwa oznaka telefonu o wysokim stopniu ochrony - wodoodpornej, a często także uderzeniowoodpornej. Guma jest optymalnym materiałem na tego typu urządzenia: doskonale odporna zarówno na wilgoć jak i uderzenia, dobrze izoluje wnętrze od zimna i ciepła, a taka powierzchnia jest przyjemna w dotyku i nie ślizga się w dłoni. Główną wadą tego materiału jest jego masywność: gumowe pokrycie same w sobie jest dość grube, co z kolei wpływa na wymiary urządzenia. W związku z tym warto zwrócić uwagę na ten wariant w przypadkach, gdy bezpieczeństwo jest dla Ciebie ważniejsze niż kompaktowość. Zwróć uwagę, że gumową obudowę można połączyć z metalową ramką, a gumową ramkę można zamontować na urządzeniu z tworzywa sztucznego; te odmiany są również dość niezawodne.

— Ceramika. Ceramika odnosi się do materiałów wykonywanych przez spiekanie początkowych komponentów przy wysokich temperaturach. Telefony komórkowe wykorzystują specjalne, bardzo wytrzymałe materiały. Zalety ceramiki obejmują stylowy wygląd i dobrą niezawodność w większości sytuacji. Z drugiej strony, ten materiał jest nadal dość wrażliwy na uderzenia (zwłaszcza punktowe), ma tendencję do wyślizgiwania się z rąk i nie jest tani. Dlatego we współczesnych telefonach komórkowych ceramika jest rzadko stosowana - głównie jako materiał stylowy w dość zaawansowanych modelach. Większość tych modeli łączy ceramiczną pokrywę z metalową ramką; obudowy pełnoceramiczne są znacznie mniej powszechne.

— Skóra. Dość rzadki i specyficzny materiał, używany głównie jako rozwiązanie designerskie. W takich przypadkach pokrycie skórzane jest przewidziane do pokrywy tylnej, a ramka jest wykonana z metalu lub tworzywa sztucznego. Materiał ten nadaje urządzeniu solidny wygląd, podkreślając status właściciela; dodatkowo jest przyjemny w dotyku i nie pozwala na wyślizgnięcie urządzenia z dłoni. Jednak skóra jest droga i mało niezawodna: łatwo rysuje się i pęka nawet przy lekkim kontakcie z ostrymi przedmiotami, a także jest podatna na ścieranie. Dlatego takie obudowy nie są popularne nawet wśród telefonów z wyższej półki.