Porównanie Canon EOS C200 vs Canon EOS C500

Najwyższa liczba klatek na sekundę zapewniana przez kamerę przy nagrywaniu wideo. Minimalna liczba kadrów do komfortowego oglądania to klasyczne 24 kl./s, stosowane w produkcji filmowej. Jednocześnie większość współczesnych kamer wideo jest w stanie zapewnić do 50 - 60 kl./s, a do efektu zwolnionego tempa może być używana jeszcze wyższa liczba klatek.

W praktyce wskaźnik ten jest ważny przede wszystkim przy nagrywaniu dynamicznych scen. Im wyższa liczba klatek na sekundę, tym płynniejszy będzie szybki ruch w kadrze, mniej szarpnięć i tym przyjemniejsze będzie ogólne wrażenie obrazu. Odwrotną stroną tego jest wzrost pojemności zapisywanych plików (przy ceteris paribus). Dlatego liczba klatek na sekundę może być regulowana, aby operator mógł wybrać najlepszy wariant dla konkretnej sytuacji.

Formaty plików wideo, których kamera może używać do przechowywania nagranego materiału. Jeśli chcesz oglądać te materiały za pomocą oddzielnego odtwarzacza (odtwarzacza, odtwarzacza multimedialnego itp.), upewnij się, że ten odtwarzacz obsługuje odpowiednie formaty, w przeciwnym razie może być konieczna konwersja.

Szybkość transmisji bitów zapewniana przez kamerę podczas nagrywania wideo. Parametr ten jest również nazywany bitrate (tj. liczbą bitów na jednostkę czasu). W przypadku dowolnego formatu pliku używanego do nagrywania ogólna zasada jest taka, że im wyższa szybkość transmisji, tym lepsza jakość obrazu (szczególnie w przypadku formatów wykorzystujących kompresję stratną). Z drugiej strony, wysoka prędkość stawia odpowiednie wymagania co do możliwości używanych kart pamięci - więcej szczegółów patrz "Obsługa kart pamięci"; i odpowiednio zwiększa rozmiar pliku. Dlatego wiele nowoczesnych kamer wideo może pracować z różnymi szybkościami transmisji; pozwala to wybrać najlepszą opcję w zależności od tego, co w danej chwili jest dla Ciebie ważniejsze - maksymalna jakość lub możliwość pracy ze wolną kartą.

Jednocześnie zauważamy, że z punktu widzenia jakości parametr ten ma znaczenie głównie w przypadku profesjonalnego filmowania. Jeśli potrzebujesz aparatu do celów amatorskich, nie musisz gonić za maksymalną przepływnością: w końcu takie modele (i karty pamięci do nich) kosztują odpowiednio.

Presety i tryby regulacji balansu bieli dostępne w aparacie.

Balans bieli to cecha, która opisuje charakterystykę oświetlenia filmowanej sceny oraz zniekształcenia, jakie to oświetlenie wprowadza do kolorów odbieranych przez kamerę. Jego zastosowanie wynika z faktu, że nowoczesne matryce cyfrowe nie są w stanie samodzielnie dostosować się do różnych źródeł światła, tak jak robi to ludzkie oko. W praktyce oznacza to, że ten sam obiekt, sfotografowany w oświetleniu o różnych temperaturach barwowych (na przykład przy „ciepłej” lampie żarowej i „zimnej” świetlówce), będzie wyglądał inaczej bez regulacji. Aby tego uniknąć, stosowane jest ustawienie balansu bieli.

Główne opcje takiego ustawienia stosowane we współczesnych kamerach są następujące:

- Auto. Zgodnie z nazwą, w tym trybie elektronika kamery samodzielnie ocenia specyfikę oświetlenia filmowanej sceny i dokonuje odpowiednich korekt w odwzorowaniu kolorów. Ta regulacja jest najwygodniejsza dla operatora, ponieważ nie wymaga od niego żadnych dodatkowych działań – wszystko odbywa się przez automatyzację. Jednocześnie żaden taki system regulacji nie jest idealny i nie zawsze zapewnia 100% zgodność z balansem bieli aktualnego otoczenia. Dlatego nawet w najprostszych modelach, takich jak kieszonkowe (patrz „By Direction”) ta opcja rzadko jest jedyna, nie mówiąc już o profesjonalnym sprzęcie.

- Presety. Możliwość wyboru balansu bieli spośród kilku wariantów dostosowanych do standardowych wa...runków fotografowania — na przykład „słoneczny dzień”, „pochmurny”, „świetlówka”, „żarówka” itp. Taki system jest dość prosty nawet dla niedoświadczonych użytkowników, a jednocześnie dość niezawodny i wszechstronny, chociaż jego specyficzne możliwości zależą bezpośrednio od liczby ustawień wstępnych.

- Podręcznik. Ręczna regulacja balansu bieli zakłada, że operator sam „podpowiada” kamerze, który obiekt uznać za czystą biel – na tej podstawie elektronika wylicza charakterystykę oświetlenia (w przeciwieństwie do trybu automatycznego, gdy obiekt odniesienia wyznaczany jest również bez interwencja użytkownika). Najprostszym sposobem na to jest użycie zwykłej kartki papieru, ale procedura działa również w przypadku neutralnych szarych przedmiotów. Tryb ręczny pozwala bardzo dokładnie ustawić balans bieli dla konkretnej sceny, ale wymaga to trochę czasu i odpowiednich umiejętności – dlatego jest wykorzystywany głównie w profesjonalnych kamerach.

- Regulacja temperatury. Funkcja ta pozwala ustawić określoną wartość temperatury barwowej źródła światła (w kelwinach) - to tej temperaturze będzie odpowiadał balans bieli podczas fotografowania. Ten format konfiguracji jest szybszy i wygodniejszy niż ręczny, ale nie jest powszechnie używany. Wynika to z tego, że dobrze sprawdza się tylko w warunkach studyjnych, gdzie charakterystyka każdego źródła światła jest dokładnie znana – w pozostałych przypadkach ręczna regulacja jest zwykle bardziej niezawodna.

Efektywna rozdzielczość matrycy kamery przy pracy w trybie fotografowania; innymi słowy, liczba punktów lub pikseli, które są bezpośrednio zaangażowane w tym trybie (1 megapiksel odpowiada milionowi punktów). Maksymalny rozmiar zdjęcia (patrz poniżej) zależy bezpośrednio od tego parametru: w rzeczywistości liczba megapikseli odpowiada rozmiarowi obrazu w pionie i poziomie, pomnożonym przez siebie. Na przykład rozdzielczość 3264x2456 odpowiada 8 016 384 pikselom, czyli około 8,02 megapiksela.

Podobnie jak w przypadku tradycyjnej fotografii cyfrowej, duża liczba megapikseli pozwala uzyskać bardziej szczegółowe obrazy z lepszą widocznością drobnych detali. Jednak przy zwiększeniu rozdzielczości przy tym samym rozmiarze matrycy, rozmiar każdego pojedynczego piksela oraz ilość padającego na niego światła zmniejsza się, co zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia szumów i generalnie obniża jakość „obrazu”.

Największy rozmiar zdjęcia, jaki może zarejestrować aparat. Zwyczajowo oznacza się go w punktach (pikselach), dwiema liczbami odpowiadającymi wymiarom poziomym i pionowym - na przykład 2048x1536. Parametr ten bezpośrednio określa efektywną rozdzielczość matrycy podczas fotografowania; więcej szczegółów na str. „Liczba megapikseli” powyżej.

Możliwość wykonywania zdjęć podczas nagrywania wideo. Zwykle jest to realizowane za pomocą osobnego przycisku, po naciśnięciu którego kamera rejestruje widoczny obraz jako zdjęcie, nie przerywając nagrywania.

Współczesne technologie pozwalają na zapisywanie pojedynczych kadrów z już gotowego filmu, jednak jednoczesne fotografowanie wypada korzystnie w dwóch aspektach. Po pierwsze, rozdzielczość „obrazu” w trybie fotograficznym jest często wyższa niż w przypadku nagrywania wideo, a po drugie procedura przetwarzania zdjęcia różni się od metody przetwarzania kadrów wideo i pozwala uzyskać lepszy obraz. Jeśli więc potrzebujesz możliwości uchwycenia poszczególnych momentów filmowanych wydarzeń, warto wybrać model z tą funkcją.

Obecność kamery wideo z ekranem dotykowym - wyświetlaczem reagującym na dotyk użytkownika. Taki ekran znacznie rozszerza możliwości sterowania kamerą i może ją znacznie uprościć. Na przykład znacznie łatwiej jest pracować z menu, naciskając palcem bezpośrednio na linie na ekranie; ponadto wiele modeli z tym sprzętem pozwala wybrać obiekt, na którym ma się skupić, dotykając obrazu na ekranie.

Rodzaje kart pamięci obsługiwanych przez kamerę. We współczesnych modelach można znaleźć następujące opcje:

- SD (SDHC, SDXC). Najpopularniejszy format kart pamięci dla różnych urządzeń elektronicznych, w tym kamer. Pierwotny standard SD pozwala na tworzenie dysków do 4 GB, następnie SDHC do 32 GB, a jego następca SDXC do 2 TB. Czytniki dla pewnego standardu są kompatybilne z wcześniejszymi wersjami kart, ale nie odwrotnie: na przykład kamera z obsługą SD HC może pracować ze zwykłą kartą SD, ale nie z SD XC. Te typy kart mogą odpowiadać różnym klasom prędkości. Klasy te są opisane bardziej szczegółowo w dedykowanych źródłach, tutaj zauważamy, że do nagrywania wideo Full HD za minimalną odpowiednią opcję uważa się klasę 4. W każdym razie prędkość karty nie powinna być niższa niż podana prędkość nagrywania wideo przez kamerę wideo (patrz wyżej) - w przeciwnym razie urządzenie po prostu nie będzie mogło działać poprawnie. Warto również wspomnieć, że dość duży rozmiar kart SD (32x24 mm) utrudnia ich stosowanie w urządzeniach przenośnych; aby rozwiązać problem, pojawił się standard microSD (patrz poniżej).

- microSD. Pod względem budowy wewnętrznej takie karty są całkowicie podobne do opisanych powyżej SD i różnią się od nich jedynie zmniejszonymi wymiarami – 15x11 mm. Pozwala to na zastosowanie ich nawet w najbardziej kompaktowych nowoczesnych urządzeniach, jednak przy tej samej objętości takie karty są droższe od ich pełnowymiarowych odpowiedników, a rozmiary...większości nowoczesnych kamer wideo pozwalają na korzystanie ze zwykłych kart SD. Dlatego ta opcja jest dostępna tylko tam, gdzie decydujące znaczenie mają kompaktowe wymiary - przede wszystkim wśród modeli kieszeniowych (patrz "Rodzaje"). Karty MicroSD mają również modyfikacje HC i XC i są podzielone na klasy prędkości; można ich używać w czytnikach kart SD przy użyciu najprostszych przejściówek, a czasem nawet bez nich.

- MMC. Standard jest pod wieloma względami podobny do SD - aż do tego, że takie karty są w pełni kompatybilne z czytnikami kart SD pod względem rozmiaru i kontaktów. Pojemność MMC - do 64 GB, działają jednak nieco wolniej. Z tego powodu ten standard praktycznie nie jest używany „w czystej postaci”, jego obsługa jest zwykle połączona z obsługą bardziej popularnego SD.

- MS (MemoryStick). Autorski standard stworzony przez Sony jest wykorzystywany głównie w technologii tej firmy, w tym w kamerach. Istnieje wiele odmian takich mediów i nie wszystkie są ze sobą kompatybilne. Karty MS są dość drogie i nie tak wszechstronne jak karty SD, więc wiele aparatów z ich obsługą może również pracować z SD.

- CompactFlash (CF). Standard pierwotnie stworzony dla profesjonalnej fotografii; wśród kamer jest również używany w modelach profesjonalnych (patrz „W stronę”). Karty CF mają dobrą pojemność (do 128 GB) i wysoką prędkość działania; ich główną wadą jest duży rozmiar, co ogranicza ich zastosowanie w technologii kompaktowej. Istnieją dwa formaty CF - Rodzaj I i Rodzaj II; karty drugiego typu są szybsze, ale nie nadają się do czytników kart pierwszego typu ze względu na ich większą grubość.

- SxS. Standard stworzony przez Sony i SanDisk specjalnie dla profesjonalnych kamer i kamer filmowych, jest używany w urządzeniach wysokiej klasy. Takie karty wyróżniają się wysoką wydajnością dzięki temu, że korzystają z połączenia PCI Express; a ich kształt pozwala na instalację bezpośrednio w gnieździe ExpressCard w komputerze lub laptopie. Maksymalna pojemność takiego nośnika to 32 GB.

- P2. Markowy standard stworzony przez firmę Panasonic wyłącznie do profesjonalnego nagrywania wideo. Wewnętrznie karta P2 jest tablicą 4 napędów SD, podczas gdy zewnętrznie jest identyczna z komputerową kartą PCMCIA i można ją włożyć bezpośrednio do odpowiedniego gniazda. Objętość takich nośników wynosi do 64 GB.