Porównanie Panasonic HC-MDH3E vs Panasonic HC-V800

- Amator. Jak sama nazwa wskazuje, kamery te przeznaczone są do stosunkowo prostych zadań w ramach normalnego, codziennego użytku - kręcenia kronik rodzinnych, wydarzeń specjalnych, małych filmów dokumentalnych, prezentacji wideo itp. Zwróć uwagę, że urządzenia hobbystyczne mogą mieć dość szeroki zakres ustawień i zapewniać wysoką jakość obrazu. Jednak nawet najbardziej zaawansowane opcje nie zastąpią profesjonalnego sprzętu; a ogólną zasadą ich konstrukcji jest uproszczenie i ułatwienie pracy. Jedną z charakterystycznych cech tego typu aparatu są jego niewielkie rozmiary (aczkolwiek większe niż opisane poniżej kieszonkowe), co sprawia, że bez problemu można trzymać urządzenie w jednej ręce na wagę. Ponadto wśród nich jest bardzo niewiele modeli z wizjerem (patrz „Funkcje i możliwości”), a z wymiennym obiektywem (patrz poniżej) w ogóle nie ma.

- Profesjonalny. Aparaty przeznaczone do profesjonalnego filmowania wyróżniają się na zewnątrz dużymi rozmiarami – są zauważalnie większe od amatorskich i często są zaprojektowane do noszenia na ramieniu, a nie trzymania w rękach (choć istnieją modele kompaktowe porównywalne z amatorskimi). Wynika to przede wszystkim z obfitości możliwości: modele tego typu posiadają wiele dodatkowych ustawień, z których każdym można sterować ręcznie, a także rozbudowany zestaw interfejsów, pojemniejsze akumulatory, mocowania do zewnętrznych mikr...ofonów itp. Warto również zwrócić uwagę na obecność w tej klasie urządzeń z wymiennymi obiektywami (patrz niżej). Profesjonalne kamery są niezbędne w dziennikarstwie telewizyjnym i kręceniu filmów, ale do użytku osobistego są słabo przystosowane. I nie chodzi tylko o duży rozmiar i wysoki koszt: obsługa takiego urządzenia wymaga pewnych umiejętności, a mnogość ustawień może przysporzyć wielu problemów niedoświadczonym użytkownikom.

- kamera wideo 3D. Ta kategoria obejmuje wszystkie modele, które mają funkcję fotografowania 3D (patrz poniżej). Specyficzny wygląd i funkcjonalność takich aparatów może się różnić: jedne są bliższe opisanym powyżej modelom amatorskim, innym profesjonalnym. To samo dotyczy realizacji zdjęć 3D: niektóre modele są początkowo wyposażone w obiektyw stereo, w innych funkcję tę pełni adapter zainstalowany na tradycyjnej „dwuwymiarowej” optyce.

- Kieszonkowe. Ten rodzaj można określić jako specyficzny rodzaj aparatów amatorskich, tworzonych z oczekiwaniem maksymalnej kompaktowości (w tym de facto możliwości noszenia w kieszeni). Niektóre modele kieszonkowe zewnętrznie przypominają wersje pełnowymiarowych aparatów „skurczonych” do granic możliwości, inne przypominają telefony komórkowe z charakterystycznym umieszczeniem obiektywu – na tylnej obudowie. W każdym razie takie kamery są niezwykle łatwe do przenoszenia i pozwalają zawsze mieć pod ręką urządzenie nagrywające, którego możliwości znacznie przewyższają te same telefony. Z drugiej strony na rzecz przenośności zwykle trzeba poświęcić wiele cech - możliwości optyczne, wielkość matrycy itp. - dzięki czemu możliwości aparatów kieszonkowych są znacznie skromniejsze niż nawet aparatów amatorskich, nie mówiąc już o profesjonalnych.

Fizyczny rozmiar matrycy kamery wideo. Zwykle jest mierzony po przekątnej i podawany w ułamkach cala - na przykład 1/3 "lub 1/2,33" (drugi wariant jest odpowiednio większy). Ponadto w kamerach wideo mogą być instalowane matryce formatu „fotograficznego”, w takim przypadku stosuje się odpowiednie oznaczenie - na przykład APS-C.

Im większy czujnik, tym wyższą jakość obrazu może on zapewnić (oczywiście przy ceteris paribus). Wynika to z faktu, że na większych matrycach każdy pojedynczy piksel jest większy, pada na niego więcej światła, co zwiększa czułość i redukuje szumy; jest to szczególnie ważne w przypadku nagrywania w słabym świetle. Do zastosowań amatorskich w zupełności wystarczą małe matryce, lecz w kamerach profesjonalnych (patrz „Przeznaczenie”) parametr ten wynosi co najmniej 1/3”. Wyjątkiem są modele z kilkoma matrycami (patrz „Liczba matryc”) - w nich każdy pojedynczy czujnik jest raczej mały, a wysoką jakość zapewniają funkcje przetwarzania obrazu.

Całkowita liczba pojedynczych punktów światłoczułych (pikseli) przewidzianych w konstrukcji matrycy (1 megapiksel odpowiada milionowi pikseli). Parametr ten uwzględnia zarówno te punkty, w które pada światło, jak i punkty usługowe, które nie są bezpośrednio zaangażowane w budowę obrazu. Dlatego we współczesnych kamerach wideo jest bardziej prawdopodobnym odniesieniem niż praktycznie znaczącym; rzeczywista jakość obrazu zależy przede wszystkim od liczby efektywnych megapikseli (patrz niżej).

Ogniskowa standardowego obiektywu aparatu w przeliczeniu na pełnoklatkową matrycę 35 mm. Parametr ten nazywany jest również „ekwiwalentną ogniskową” – EGF.

Sama ogniskowa to odległość od środka optycznego obiektywu (przy ustawianiu ostrości na nieskończoność) do matrycy, przy której na matrycy uzyskuje się najostrzejszy obraz. Jest to jedna z kluczowych cech każdego obiektywu, ponieważ określa kąty widzenia, stopień zbliżenia i odpowiednio specyfikę zastosowania optyki. Jednocześnie niemożliwe jest porównanie różnych opcji pod względem rzeczywistej ogniskowej: prawa fizyki są takie, że dla różnych rozmiarów matryc ta sama ogniskowa da różne kąty widzenia. Dlatego EFG został przyjęty jako uniwersalna cecha i kryterium porównawcze. Można to opisać jako ogniskową, jaką miałby obiektyw z matrycą 35 mm przy tych samych kątach widzenia.

Im dłuższa ogniskowa, tym węższy kąt widzenia i wyższy stopień zbliżenia widzianej sceny. Optyka z EGF do 18 mm należy do klasy ultraszerokokątnych („rybie oko”) i służy przede wszystkim do tworzenia efektów artystycznych. Odległości do 40 mm odpowiadają „szerokokątnemu”, 50 mm daje taki sam stopień zbliżenia jak gołym okiem, zasięg 70-100 mm uważany jest za optymalny dla fotografii portretowej, a duże wartości pozwalają na wykorzystanie optyka już jako teleobiektyw. Znając te przepisy, możesz z grubsza ocenić możliwości obiektywu i jego przydatność do określonych zadań; są też bardziej szczegółowe zalecenia, opisane w dedykowany...ch źródłach.

Należy również pamiętać, że zwykle nowoczesne kamery wideo są wyposażone w obiektywy o zmiennej ogniskowej (zoom), co pozwala na zmianę stopnia zbliżenia i kąta widzenia; zobacz Zoom optyczny, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Wartość przysłony standardowego obiektywu kamery wideo.

Parametr ten opisuje, w jakim stopniu soczewka tłumi strumień świetlny. Zwykle zapisuje się ją jako stosunek średnicy efektywnej przysłony do ogniskowej obiektywu, przy czym pierwszą wartość przyjmuje się jako jeden i oznaczamy jako f – np. f/1,8 lub f/5,6. Co więcej, im niższa liczba w takim rekordzie, tym wyższy wartość przysłony: więc w naszym przykładzie pierwsza opcja jest „jaśniejsza” niż druga. Zwróć też uwagę, że większość obiektywów o zmiennej ogniskowej (patrz wyżej) również ma zmienną przysłonę - w takich przypadkach wskazuje na to zakres od maksimum do minimum (od mniejszej liczby do większej).

Wysoka przysłona jest ważna przede wszystkim przy fotografowaniu w warunkach słabego oświetlenia: pozwala uchwycić obraz bez „podnoszenia” czułości matrycy i bez tworzenia dodatkowych artefaktów w postaci szumów oraz w trybie nagrywania , można również pracować z krótszymi scenami). Ponadto im wyższa przysłona, tym mniejsza głębia ostrości i łatwiej uzyskać rozmyte tło. Zauważ, że parametr ten nie odgrywa decydującej roli w prostych codziennych zadaniach, ale w profesjonalnym filmowaniu może okazać się bardzo istotny.

Stopień powiększenia obrazu, zapewniany dzięki pracy układu soczewek w samym obiektywie, bez dodatkowego przetwarzania cyfrowego (patrz „Powiększenie cyfrowe”). Powiększenie optyczne polega na zmianie ogniskowej (patrz wyżej): im dłuższa ogniskowa, tym mniejszy kąt widzenia i tym większe obiekty widoczne w kadrze. A stopień powiększenia odpowiada stosunkowi między maksymalną a minimalną wartością tej odległości. Na przykład w układzie 24–120 mm ten parametr będzie wynosił 120/24 = 5x. Jednak wybór kamery o dużym powiększeniu nie zawsze jest właściwy.

Przewagą powiększenia optycznego nad cyfrowym jest przede wszystkim wysoka jakość obrazu: niezależnie od stopnia powiększenia, kamera wykorzystuje cały efektywny obszar matrycy. Przy tym wskaźniki powiększenia mogą sięgać kilkudziesięciu razy, co jest więcej niż wystarczające dla kamer wideo dowolnej klasy. Dlatego ten format jest dziś uważany za podstawowy; nie jest stosowany tylko w niektórych modelach kamer kieszonkowych (patrz "Przeznaczenie"), gdzie nie ma możliwości zainstalowania dużego obiektywu z transfokatorem.

Dla współczesnych modeli za standardową wartość tego parametru uważa się powiększenie 10 – 12x.

Stopień (krotność) powiększenia zapewnianego przez kamerę wideo przy użyciu metod programowych, bez zmiany ogniskowej optyki (patrz „Powiększenie optyczne”). Kluczową zasadą tego powiększenia jest to, że część obrazu z matrycy jest „rozciągnięta” po całym kadrze. To nieco pogarsza obraz – wszak nie wszystkie efektywne piksele biorą udział w jego tworzeniu; a im większe powiększenie, tym gorsza jakość. Z drugiej strony metoda ta nie zależy od charakterystyki obiektywu i działa nawet z najprostszymi obiektywami, które nie mają obiektywów zmiennoogniskowych, a w tym przypadku znacznie łatwiej jest osiągnąć duże powiększenia niż przy metodzie optycznej.

We współczesnych kamerach wideo istnieją dwie możliwości korzystania z zoomu cyfrowego. Tak więc wśród urządzeń przenośnych (patrz „W stronę”) może to być jedyna dostępna opcja – nie wszystkie wyposażone są w obiektywy zmiennoogniskowe. A w modelach pełnowymiarowych zoom cyfrowy zwykle uzupełnia zoom optyczny i włącza się, gdy obiektyw osiągnie swój limit.

Zwróć uwagę, że podczas filmowania 3D (patrz wyżej) funkcja ta może być niedostępna, a w modelach profesjonalnych często nie jest używana w ogóle.

Średnica mocowania przeznaczona do montażu dodatkowego filtra na standardowym obiektywie kamery wideo. Takie filtry mogą mieć różne typy i przeznaczenie: filtrowanie UV, korekcja kolorów, polaryzacja, efekty artystyczne itp.; aby dobrać je do konkretnego modelu aparatu, trzeba znać średnicę mocowania.

Formaty plików wideo, których kamera może używać do przechowywania nagranego materiału. Jeśli chcesz oglądać te materiały za pomocą oddzielnego odtwarzacza (odtwarzacza, odtwarzacza multimedialnego itp.), upewnij się, że ten odtwarzacz obsługuje odpowiednie formaty, w przeciwnym razie może być konieczna konwersja.