Porównanie Yamaha RX-V683 vs Yamaha HTR-3068

Możliwość zwiększenia rozdzielczości sygnału wideo przetwarzanego przez odbiornik - jeśli oryginalna rozdzielczość wideo jest niższa. W zależności od możliwości odbiornika, w szczególności jego portów HDMI, może wystąpić skalowanie do Ultra HD 4K i do Ultra HD 8K.

Zasada upscalingu polega na tym, że wideo o stosunkowo niskiej rozdzielczości jest uzupełniane o wymaganą liczbę pikseli za pomocą specjalnych algorytmów. Z tego powodu podczas odtwarzania takiego wideo jakość „obrazu” jest zauważalnie wyższa niż bez skalowania (choć nieco niższa niż w przypadku treści oryginalnie nagranych w UltraHD). Szczególnie sensowne jest szukanie odbiornika z tą funkcją, jeśli planujesz używać go z ekranem 4K lub 8K.

Obsługa odbiornika dla technologii HDR; klauzula ta może również wyjaśniać konkretny obsługiwany format HDR.

HDR to skrót od High Dynamic Range. Technologia ta pozwala rozszerzyć zakres jasności wyświetlanych jednocześnie na ekranie; Mówiąc najprościej, widz zobaczy jaśniejsze biele i ciemniejsze czernie. W praktyce oznacza to znaczną poprawę jakości kolorów: kolory są żywsze i jednocześnie wierniejsze niż bez HDR. Funkcja ta wymaga jednak nie tylko odbiornika, ale także telewizora/projektora, który obsługuje odpowiedni format HDR i treści w tym formacie nagrywane.

Jeśli chodzi o konkretne formaty, najpopularniejszymi obecnie opcjami są Basic HDR10, Advanced HDR10+ i High-end Dolby Vision. Oto ich cechy:

- HDR10. Historycznie pierwszy konsumencki format HDR, mniej zaawansowany niż opcje opisane poniżej, ale niezwykle rozpowszechniony. W szczególności HDR10 jest obsługiwany przez prawie wszystkie usługi przesyłania strumieniowego, które ogólnie dostarczają treści HDR, i jest również powszechny w przypadku płyt Blu-ray. Pozwala pracować z głębią kolorów 10 bitów (stąd nazwa). Jednocześnie urządzenia tego formatu są również kompatybilne z treściami w HDR10+, choć jego jakość będzie ograniczona możliwościami oryginalnego HDR10.

- HDR10+. Ulepszona wersja HDR10. Przy tej samej głębi kolorów (10 bitów) wykorzystuje tzw. metadane dynamiczne, co umożliwia przesyłanie informacji o...głębi kolorów nie tylko dla grup kilku klatek, ale również dla pojedynczych klatek. Dzięki temu uzyskuje się dodatkową poprawę odwzorowania kolorów.

- Dolby Vision. Zaawansowany standard stosowany w szczególności w profesjonalnej kinematografii. Pozwala osiągnąć 12-bitową głębię kolorów, wykorzystuje opisane powyżej dynamiczne metadane, a także umożliwia transmisję dwóch wersji obrazu jednocześnie w jednym strumieniu wideo - HDR i normalny (SDR). Jednocześnie Dolby Vision opiera się na tej samej technologii, co HDR10, dlatego w nowoczesnym sprzęcie wideo format ten jest zwykle łączony z HDR10 lub HDR10+.

Możliwość wykorzystania odbiornika do jednoczesnej transmisji sygnałów z różnych źródeł na ekrany i zestawy głośnikowe zlokalizowane w różnych miejscach (strefach). Na przykład w dużym domu można jednocześnie przesyłać strumieniowo film z odtwarzacza Blu-ray na ekran w dużym pokoju, program telewizyjny do telewizora w kuchni i program radiowy na zestawy głośnikowe w bibliotece. Innym przypadkiem zastosowania Multi-Zone są centra rozrywki z kilkoma różnymi rodzajami pomieszczeń (na przykład kino, kolejka i kawiarnia).

Maksymalna liczba pojedynczych kanałów dźwiękowych, które amplituner jest w stanie wyprowadzić do zewnętrznych kolumn. Ta informacja jest podawana dla wszystkich typów urządzeń (patrz wyżej): nawet procesory AV bez wzmacniacza mocy są często wyposażone w bardzo rozbudowany zestaw narzędzi do przetwarzania dźwięku (a ten zestaw jest czasem nawet szerszy niż w modelach ze wzmacniaczami).

Ten parametr jest oznaczany dwiema liczbami - liczbą kanałów głównych i, kropką, liczbą kanałów basowych (subwooferowych). Na przykład oznaczenie 2.1 oznacza dwa tradycyjne kanały stereo i jeden kanał basowy. Jednakże 2.1 i 3.1 to bardzo skromne wskaźniki jak na standardy współczesnych amplitunerów AV, urządzenia tego formatu spotykane są niezwykle rzadko — nawet w kategorii budżetowej dużą popularność uzyskały modele wielokanałowe 5.1, 5.2, 7.1 i 7.2. Bardzo rzadkim wariantem są też urządzenia z 6 głównymi kanałami (plus 1 lub 2 subwoofery - 6.1 lub 6.2) oraz amplitunery z dźwiękiem 8.4. Jednocześnie nie jest to najbardziej zaawansowany wariant — w sprzedaży można znaleźć rozwiązania dla 9 ( 9.1, 9.2), 11 (11.0, 11.1, 11.2), 1...2 (12.4), 13 (13.2), 15 (15.1, 15,2, 15,4), a nawet 16 (16.0) kanałów głównych.

Należy zauważyć, że oprócz formatu podanego w tym punkcie, amplituner AV jest zwykle w stanie pracować z skromniejszymi wariantami. Na przykład urządzenie 5.1 może z łatwością poradzić sobie z treściami 2.1, a nawet 2.0. A oto opis głównych formatów dźwięku używanych we współczesnych amplitunerach AV:

— 2.1. Klasyczny dwukanałowy dźwięk stereo, uzupełniony kanałem basowym dla subwoofera. "Przestrzenność" takiego dźwięku jest bardzo ograniczona: pozwala na imitację przesunięcia źródła dźwięku w lewo lub w prawo, jednak nie pokrywa przestrzeni po bokach i za słuchaczem. Dlatego odbiorników tego formatu jest mało produkowanych — współczesne technologie pozwalają bez większych trudności zapewnić bardziej zaawansowany dźwięk wielokanałowy w takim sprzęcie.

— 3.1. Udoskonalona wersja opisanego powyżej kanału 2.1 - z dodatkową przednią (środkową) kolumną. Ten format nieco zwiększa wiarygodność dźwięku, jednak nadal nie zapewnia pełnowartościowego dźwięku wielokanałowego.

— 5.1. Jeden z klasycznych formatów dźwięku przestrzennego, który może zapewnić efekt „otoczenia”. W rzeczywistości 5 głównych kanałów (centralny, lewy-prawy przednie i lewy-prawy tylne) uważa się za minimum niezbędne do zapewnienia pełnowartościowego dźwięku przestrzennego. Tylko jeden kanał dla subwoofera z jednej strony zapewnia minimalną wiarygodność niskich częstotliwości, z drugiej strony gwarantuje łatwość instalacji i konfiguracji subwoofera.

— 5.2. Rozwinięcie opisanego powyżej formatu 5.1 z dwoma kanałami dla subwooferów zamiast jednego. Wzmacnia to dźwięk basów, co może być szczególnie przydatne w przypadku filmów z wieloma efektami specjalnymi, nagrań występów na żywo itp.

— 6.1. Najczęściej ten format jest analogiem 5.1 (patrz wyżej), uzupełniony centralnym tylnym kanałem. Zwiększa to wierność transmisji dźwięku z tyłu sceny. Jednak z wielu powodów ten wariant nie zyskał dużej popularności.

— 6.2. Rozwinięcie opisanego powyżej formatu 6.1, z 2 kanałami dla subwooferów i poprawioną jakością dźwięku basowego. Również spotykane jest niezwykle rzadko.

— 7.1. W tym formacie dźwięku pięć klasycznych kanałów głównych, podobnie jak w systemie 5.1, jest uzupełnionych o dwa kanały ogólnego przeznaczenia. W klasycznej wersji dźwięku 7.1 te dwa kanały znajdują się po bokach słuchacza - a więc nie dwa (jak w 5.1), a cztery kolumny odpowiadają za bok i tył sceny dźwiękowej, co ma pozytywny wpływ na wiarygodność. Ponadto amplitunery AV mogą obsługiwać inne, bardziej specyficzne warianty 7.1 - na przykład z dwoma dodatkowymi kolumnami przednimi (lewy/prawy od środka lub nad głównymi kanałami przednimi), z dodatkowym kanałem tylnym i środkowym kanałem górnym itp. Te szczegóły należy wyjaśnić sięgając do specyfikacji poszczególnego urządzenia.

— 7.2. Wersja 7.1 (patrz wyżej) z dwoma oddzielnymi subwooferami; zwiększa to dokładność transmisji niskich częstotliwości i rozszerza możliwości ich regulacji.

— 8.4. Specyficzny wariant, spotykany w pojedynczych modelach amplitunerów AV. To nie tyle ogólnie przyjęty format dźwięku, co ilustracja zaawansowanych możliwości konfiguracji: do urządzenia można podłączyć do 8 kolumn głównych i do 4 subwooferów, co daje bardzo rozbudowane możliwości konfiguracji (jednak takie możliwości sporo kosztują).

— 9.1. Najpowszechniejsza wersja tego dźwięku – 9.1 Surround – zapewnia 7 kanałów głównych, tak jak w klasycznych systemach 7.1 (centralny, lewy/prawy przód, lewy/prawy boczny, dwa tylne) plus dwie górne kolumny nad przednimi. Co sprawia, że scenę dźwiękową rozszerza się w pionie, również bardziej poprawiając wiarygodność transmisji. Istnieją inne, bardziej szczegółowe warianty tego formatu, jednak są one mniej powszechne i ich obsługę przez konkretny odbiornik należy dodatkowo doprecyzować.

— 9.2. Opisana powyżej modyfikacja formatu 9.1, uzupełniona o drugi subwoofer w celu dokładniejszego i jakościowego odtwarzania dźwięku o niskiej częstotliwości.

— 11.1. Dalsze, po 9.1 rozwinięcie i udoskonalenie idei dźwięku wielokanałowego. Zwykle w systemach 11.1 pięć „klasycznych” kanałów głównych (patrz 5.1) jest uzupełnianych sześcioma kolejnymi zgodnie z następującym schematem: dwie kolumny po lewej i prawej stronie od środkowej (jako uzupełnienie lewego i prawego przedniego), dwie kolumny górne nad głównymi przednimi i jeszcze dwie - nad głównymi tylnymi. Znacząco zwiększa to dokładność transmisji dźwięku przestrzennego i dodaje możliwość przesuwania go nie tylko w poziomie, ale też w pionie. Jednakże cena i złożoność konfiguracji takich systemów jest również wysoka, dlatego są one przeznaczone bardziej do użytku profesjonalnego (na przykład sale kinowe centrów handlowych) niż do domowego.

— 11.2. Format podobny do opisanego powyżej 11.1, jednak uzupełniony o drugi subwoofer - dla wiarygodności odtwarzania basów, a czasami i odcięcia dodatkowej przestrzeni.

- 11.0. Bardzo spotykany rzadki i specyficzny wariant - 11 głównych kanałów bez kanału na subwoofer. Z reguły amplitunery tego formatu to drogie, profesjonalne urządzenia przeznaczone do pracy z innym zaawansowanym sprzętem (np. osobny odtwarzacz i wzmacniacz dla niskich częstotliwości).

— 12.4. Wariant charakterystyczny dla amplitunerów AV z najwyższej półki, obliczonych do pracy ze wszystkimi istniejącymi formatami dźwięku przestrzennego (w tym „prawdziwym” dźwiękiem 3D) oraz zapewniający niezwykle rozbudowane opcje konfiguracji (choć za odpowiednio wysoką cenę).

— 13.2. Kolejny format charakterystyczny dla amplitunerów AV klasy premium i podobny do opisanego powyżej formatu 12.4 (z wyjątkiem różnic w liczbie kanałów, które w tym przypadku nie są krytyczne).

— 15.1. Bardzo rzadko spotykany i drogi wariant, przeznaczony głównie do zastosowania w zaawansowanych zestawach głośnikowych — w szczególności w salach niewielkich kin.

— 15.2. Analog formatu 15.1 (patrz wyżej), w którym liczba kanałów basowych jest zwiększona do 2. Tradycyjnie ma to na celu poprawę jakości niskich częstotliwości, zwiększenie wiarygodności ich dźwięku i rozszerzenie opcji konfiguracji.

— 15.4. Dalsze rozwinięcie wielokanałowego dźwięku z 15 głównymi kanałami, uwzględniające aż 4 kanały o niskiej częstotliwości — dla bardzo mocnego i dokładnego basu.

— 16.0. Najbardziej zaawansowany format we współczesnych amplitunerach AV. Podobnie jak w przypadku 11.0 (patrz wyżej) brak kanałów subwoofera sprawia, że urządzenie przeznaczone jest przede wszystkim do zastosowania jako element rozbudowanego zestawu stereo, w którym za niskie częstotliwości odpowiada zupełnie odrębny segment. Przykładem zastosowania takich zestawów są pełnowymiarowe sale kinowe.

Maksymalna moc dźwięku, jaką może dostarczyć wzmacniacz mocy (jeśli jest dostępna w amplitunerze, patrz „Typ”) na kanał zestawu głośnikowego. Warto tutaj zaznaczyć, że w tym przypadku zwyczajowo wskazuje się na tzw. RMS (znamionowa maksymalna sinusoidalna) lub moc znamionowa. Za moc znamionową uważa się najwyższą moc, jaką wzmacniacz gwarantuje, że będzie w stanie dostarczyć bez przerw przez godzinę bez żadnych awarii lub awarii. Krótkotrwałe skoki poziomu sygnału mogą znacznie przekroczyć tę wartość, ale głównym wskaźnikiem nadal jest moc nominalna.

Moc wzmacniacza w dużej mierze determinuje głośność zestawu głośnikowego podłączonego do urządzenia. W praktyce głośność zależy również od charakterystyki głośników - czułości, impedancji itp .; jednak, jeśli inne rzeczy są takie same, ta sama głośniki na mocniejszym wzmacniaczu będzie brzmiała głośniej. Dodatkowo parametr ten wpływa również na kompatybilność głośników i wzmacniacza – uważa się, że różnica mocy nominalnych tych elementów nie powinna przekraczać 10-15% (a najlepiej moce powinny być takie same). A ponieważ różne pomieszczenia wymagają głośników o różnej mocy, wpływa to również na dobór wzmacniacza do konkretnej sytuacji; szczegółowe zalecenia dotyczące zależności między charakterystyką pomieszczenia a mocą akustyczną można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Należy również pamiętać, że jeśli wzmacniacz może pracować z obciążeniem o różnej rezystancji (patrz „Dopuszc...zalna impedancja akustyczna”), to dla różnych opcji moc na kanał będzie inna - im niższa rezystancja, tym wyższa moc. W charakterystyce w tym przypadku zwykle wskazywana jest maksymalna wartość tego parametru - czyli moc przy minimalnej dopuszczalnej rezystancji.

Najmniejsza impedancja zestawu głośnikowego, z jaką wzmacniacz jest w stanie normalnie pracować. Impedancja nominalna akustyki, określana również terminem „impedancja”, jest jednym z kluczowych parametrów przy doborze elementów systemu audio: do normalnej pracy konieczne jest, aby impedancja akustyki odpowiadała charakterystyce wzmacniacza. Jeśli impedancja głośników jest wyższa, głośność dźwięku znacznie się zmniejszy, jeśli mniej, pojawią się w nim zniekształcenia, a w najgorszym przypadku możliwe są nawet przeciążenia i przebicia. Dlatego właśnie minimalna rezystancja jest zwykle wskazywana w charakterystyce odbiorników – w końcu podłączenie obciążenia o zbyt niskiej impedancji jest obarczone poważniejszymi konsekwencjami niż zbyt wysokiej.

— Radio AM/FM. Obecność wbudowanego tunera, który umożliwia odbiór audycji radiowych AM i FM bez dodatkowych urządzeń (z wyjątkiem być może anteny). W przypadku FM możliwa jest transmisja wysokiej jakości dźwięku stereo, jednak fale rozchodzą się tylko w zasięgu wzroku (10-20 km); dlatego większość stacji z tego zakresu odnoszą się do „miejskich muzycznych”. W przypadku AM zasięg transmisji mierzony jest już w setkach kilometrów, jednak jakość dźwięku jest zauważalnie niższa; dlatego takie stacje zwykle specjalizują się w audycjach "rozmownych" (zwłaszcza wiadomościach).

— Nośnik USB. Możliwość podłączenia do amplitunera nośnika USB – np. pendrive lub zewnętrzny dysk twardy i odtwarzania bezpośrednio z niego treści. Wymaga to złącza USB. Najczęściej w modelach z tą funkcją znajduje się on na panelu przednim (patrz poniżej) - zapewnia to łatwość podłączenia; lecz są wyjątki. Należy również pamiętać, że sama obecność USB nie musi oznaczać możliwości odtwarzania z nośników zewnętrznych - interfejs ten można wykorzystać w celach serwisowych, np. do aktualizacji oprogramowania lub odtwarzania z komputera (patrz „Dodatkowe cechy (wejścia) Type B").

— Strumieniowe przesyłanie dźwięku w sieci. Możliwość odtwarzania strumieniowego audio przez sieć lokalną lub Internet (w tym z serwisów takich jak Grooveshark czy Last.Fm). Nazwa „strumieniowe” wzięła się stąd, że k...ażdy utwór jest odtwarzany bezpośrednio z sieci, bez zapisywania we własnej pamięci trwałej odbiornika. Ta funkcja z definicji wymaga podłączenia do sieci komputerowych; najczęściej wykorzystuje się do tego celu moduł Wi-Fi (patrz „Interfejsy”) lub złącze LAN.

— Radio internetowe. Możliwość wykorzystania odbiornika do odbioru i odtwarzania internetowych audycji radiowych. Ta funkcja jest podobna do sieciowego audio opisanego powyżej, ponieważ wymaga połączenia sieciowego i jest przesyłana strumieniowo; jednak w przypadku sieciowego audio użytkownik sam wybiera czego i kiedy słuchać, tutaj transmisja jest podobna do konwencjonalnych audycji radiowych i jest zarządzana ze stacji radiowej. Właściwie wiele dużych stacji nadaje swoje audycje nie tylko na antenie tradycyjnej, ale także przez Internet; istnieją również specjalistyczne programy transmitowane wyłącznie przez Internet. Generalnie wybór audycji jest bogatszy niż w przypadku konwencjonalnego radia – w końcu radio internetowe nie ma ograniczeń zasięgu. A w samych odbiornikach mogą być przewidziane dodatkowe narzędzia do zarządzania taką transmisją - na przykład katalogi, wyszukiwanie według gatunków, języków itp.

- AirPlay. Technologia przesyłania danych multimedialnych przez połączenie bezprzewodowe ( Wi-Fi). Opracowany przez firmę Apple jest przeznaczony głównie do nadawania treści z różnych urządzeń „Apple” (głównie przenośnych gadżetów) do kompatybilnych urządzeń zewnętrznych. Umożliwia przesyłanie plików audio (w przypadku strumieniowego przesyłania dźwięku, specyficzne informacje można znaleźć w części „Tuner i odtwarzanie”), a także obrazów, danych tekstowych, a nawet wideo. Obecność AirPlay w odbiorniku pozwoli na podłączenie do niego sprzętu Apple obsługującego tę technologię do bezpośredniego odtwarzania, a także wyświetlanie informacji o plikach na zewnętrznym ekranie (np. TV) - tytuł utworu, nazwisko wykonawcy itp. .

- AirPlay 2. Druga wersja powyższej technologii AirPlay, wydana w 2018 roku. Jedną z głównych innowacji wprowadzonych w tej aktualizacji jest obsługa formatu „multiroom” - możliwość jednoczesnego nadawania kilku oddzielnych sygnałów audio do różnych kompatybilnych urządzeń zainstalowanych w różnych lokalizacjach. Można więc np. Włączyć kolejny odcinek swojego ulubionego serialu z iPhone'a na telewizorze w salonie, a w kuchni - relaksującą muzykę z iPoda itp. Dodatkowo AirPlay 2 otrzymało szereg inne ulepszenia - ulepszone buforowanie, możliwość przesyłania strumieniowej akustyki stereo, a także obsługa sterowania głosem przez Siri.

- Chromecast. Oryginalna nazwa to Google Cast. Technologia rozpowszechniania treści na urządzenia zewnętrzne opracowana przez Google. Umożliwia przesyłanie obrazu i dźwięku z komputera lub urządzenia mobilnego do amplitunera AV, nadawanie odbywa się standardowo przez Wi-Fi, podczas gdy odbiornik i źródło sygnału muszą znajdować się w tej samej sieci Wi-Fi (z wyjątkiem Odtwarzacze multimedialne Chromecast). Technologia Chromecast obsługuje dwa tryby - w rzeczywistości nadawanie przez specjalne aplikacje (dostępne dla systemów Windows, macOS, Android i iOS) oraz „tworzenie kopii lustrzanych” treści otwieranych w przeglądarce Google Chrome na ekranie zewnętrznym.

- Wi-Fi. Interfejs bezprzewodowy używany głównie do budowy sieci komputerowych. W związku z tym odbiorniki AV mogą potrzebować go przede wszystkim do realizacji funkcji sieciowych - strumieniowego przesyłania dźwięku, radia internetowego (patrz Tuner i odtwarzanie), AirPlay (patrz wyżej), DLNA (patrz poniżej). Połączenie z sieciami komputerowymi można również przeprowadzić za pośrednictwem przewodowego interfejsu LAN(patrz poniżej), jednak Wi-Fi jest wygodniejsze ze względu na brak przewodów i możliwość pracy przez przeszkody (w tym ściany) w odległości kilkudziesięciu metrów. Ponadto w niektórych modelach technologia ta może być również wykorzystywana do bezpośredniej komunikacji z innymi urządzeniami - na przykład do używania smartfona lub tabletu jako pilota lub do transmitowania wideo na żywo za pomocą technologii Miracast lub w innym podobnym formacie.

- Bluetooth. Technologia bezpośredniej komunikacji bezprzewodowej między różnymi urządzeniami elektronicznymi; działa na odległość około 10 m, chociaż niektóre specyficzne formaty pracy zapewniają większy zasięg. Technicznie może być używany do różnych celów, w zależności od protokołów obsługiwanych przez dane urządzenie; W amplitunerach AV najczęściej stosowane są dwa protokoły A2DP do bezprzewodowej transmisji dźwięku i AVRCP do zdalnego sterowania. W pierwszym przypadku zwykle mówimy o przesłaniu sygnału z urządzenia zewnętrznego (smartfona, laptopa itp.) Do odbiornika; teoretycznie możliwa jest również opcja odwrotna - nadawanie dźwięku do słuchawek Bluetooth lub akustyki, ale z wielu powodów ten format pracy prawie nigdy nie występuje w amplitunerach AV. AVRCP z kolei pozwala na użycie zewnętrznego gadżetu (na przykład tego samego smartfona) jako pilota.

- LAN. Standardowy interfejs do przewodowego podłączenia różnych urządzeń (w tym amplitunerów) do sieci komputerowych, m.in. dostęp do Internetu. Ze względu na obecność przewodu połączenie jest mniej wygodne niż opisane powyżej Wi-Fi. Z drugiej strony połączenie LAN wygrywa pod względem niezawodności połączenia i rzeczywistej szybkości przesyłania danych - zwłaszcza jeśli w sieci jest wiele urządzeń bezprzewodowych i załadowane są kanały Wi-Fi (co jest dość powszechne, ponieważ moduły Wi-Fi są bardzo popularne we współczesnej elektronice). Dlatego do pracy z dużymi ilościami danych - na przykład oglądania wideo w wysokiej rozdzielczości przez DLNA (patrz poniżej) - lepiej nadaje się sieć LAN.

- RS-232. Przewodowy interfejs, który pierwotnie pojawił się w technologii komputerowej. W amplitunerach można to nazwać usługowym: zawartość nie jest przesyłana przez to złącze, ale dzięki niemu można podłączyć urządzenie do komputera i zdalnie zmieniać ustawienia, a także aktualizować oprogramowanie.

- MHL. Szybki przewodowy interfejs do przesyłania danych multimedialnych (wideo i audio) z urządzeń mobilnych na ekrany zewnętrzne. Przepustowość pozwala na pracę z obrazami o wysokiej, a nawet ultra wysokiej rozdzielczości, a także z wielokanałowym dźwiękiem. Ponadto po podłączeniu gadżet można naładować. W urządzeniach mobilnych sygnał MHL jest wyprowadzany przez standardowy port microUSB; a rolę wejścia w amplitunerach AV (i innych urządzeniach stacjonarnych) pełni złącze HDMI (patrz poniżej) - ale nie byle jakie, ale tylko początkowo kompatybilne z MHL i noszące odpowiednie oznaczenie. Dostępne są adaptery do podłączenia do zwykłego HDMI, ale dodatkowe funkcje (jak samo ładowanie) przy takim połączeniu mogą nie być dostępne.

- DLNA. Technologia używana do integracji różnych urządzeń elektronicznych w jedną cyfrową sieć z możliwością bezpośredniej wymiany treści. Urządzenia, dla których deklarowana jest obsługa tego standardu, mogą skutecznie komunikować się niezależnie od producenta. Amplituner AV z DLNA może na przykład odtwarzać film bezpośrednio z dysku twardego komputera w sąsiednim pokoju lub przesyłać zdjęcia ze smartfona do telewizora. Połączenie z siecią można przeprowadzić zarówno przewodowo (LAN), jak i bezprzewodowo (Wi-Fi, patrz wyżej).

- Negocjacja zdalnego sterowania. Funkcja umożliwiająca podłączenie amplitunera AV do innego urządzenia (takiego jak odtwarzacz Blu-ray lub zewnętrzny wzmacniacz) i sterowanie obydwoma urządzeniami za pomocą jednego pilota. Kupując sprzęt o podobnej funkcji konieczne jest doprecyzowanie kompatybilności - z reguły w takim „pakiecie” może pracować tylko sprzęt jednego producenta, a nawet w takich przypadkach możliwe są własne niuanse po uzgodnieniu.

- Asystent głosowy. Odbiornik obsługuje asystenta głosowego. W naszych czasach najpopularniejsi są następujący asystenci:

• Google Assistant
• Apple Siri
  
• Amazon Alexa

Możliwe są jednak inne rozwiązania. W każdym razie należy zauważyć, że nie mówimy o asystencie wbudowanym w sam odbiornik, ale o kompatybilności z urządzeniami zewnętrznymi, które mają tę funkcję (na przykład ze smartfonem lub tabletem). Ale nawet taka kompatybilność pozwala wydawać komendy do odbiornika głosem - jest to często wygodniejsze niż bardziej tradycyjne metody sterowania. Konkretny zestaw obsługiwanych poleceń i języków może się różnić w zależności od asystenta głosowego i jego konkretnej wersji.

Dekoder można ogólnie określić jako standard, w którym nagrywany jest dźwięk cyfrowy (często wielokanałowy). Do normalnego odtwarzania takiego dźwięku urządzenie musi obsługiwać odpowiedni dekoder. Dolby Digital i DTS były pierwszymi oznakami dekodowania wielokanałowego, stopniowo ulepszając i wprowadzając nowe chipy. Ostatnie etapy na 2020 rok to dekodery Dolby Atmos i DTS X. A pośrednie to Dolby TrueHD, Dolby Pro Logic II, DTS-HD, DTS ES, DTS Neural:X, DTS Neo (6,X).

-Dolby Atmos. Dekoder, który nie wykorzystuje sztywnego podziału dźwięku na kanały, ale przetwarzanie obiektów audio, dzięki czemu może być używany z prawie dowolną liczbą kanałów w systemie odtwarzającym - dźwięk zostanie podzielony między kanały tak, aby każdy obiekt audio jest słyszalny jak najbliżej zamierzonego miejsca. W przypadku Dolby Atmos głośniki sufitowe (lub głośniki skierowane w sufit) są uważane za wysoce pożądane. Jednak w ostateczności można się bez nich obejść.

- DTS X. Analog do Dolby Atmos opisanego powyżej, gdy dźwięk jest rozprowadzany nie przez oddzielne kanały, ale przez obiekty audio. Sygnał cyfrowy zawiera informacje o tym, gdzie (zgodnie z i...ntencją reżysera) powinien znajdować się słyszalny przez użytkownika obiekt i w jaki sposób powinien się poruszać, a procesor urządzenia odtwarzającego przetwarza tę informację i określa, jak dokładnie dźwięk ma być rozłożony na dostępnym kanałów w celu uzyskania wymaganej lokalizacji. Dzięki temu DTS X nie jest przywiązany do określonej liczby kanałów dźwiękowych – może ich być tyle, ile chcesz, system automatycznie podzieli dźwięk na nie, osiągając pożądany dźwięk. Zwróć też uwagę, że ten dekoder umożliwia oddzielną regulację głośności okien dialogowych.