Całkowita moc dźwięku zapewniana przez zestaw audio przy maksymalnej głośności, innymi słowy całkowita moc wszystkich głośników standardowo przewidzianych w urządzeniu (w tym subwoofera).
Im wyższa moc, tym głośniejszy dźwięk zestawu i większy obszar, który może pokryć. Jednak
duża moc odczuwalnie wpływa na cenę, rozmiar, wagę i pobór mocy urządzenia. Ponadto, oceniając i porównując według tega wskaźnika, warto wziąć pod uwagę kilka niuansów. Po pierwsze, niektórzy producenci chytrze podają w charakterystyce nie średnią, ale szczytową moc dźwięku; takie liczby mogą być imponujące, ale mają bardzo mały związek z rzeczywistą głośnością. Jeśli więc wydaje Ci się, że deklarowana moc jest zbyt wysoka, warto wyjaśnić, o co dokładnie chodzi w tym przypadku. Po drugie, porównując, warto wziąć pod uwagę obecność subwoofera – pełni on rolę pomocniczą, ale może stanowić ponad połowę całkowitej mocy zestawu. Z tego powodu przy równej mocy całkowitej urządzenie z subwooferem może być cichsze niż model bez subwoofera: np. zestaw 2.0 o mocy 40 W będzie miał 20 W na kanał główny, podczas gdy w modelu 2.1 o mocy 40 W na subwoofer może spaść 20 W, a tylko po 10 W na głośniki główne.
Moc znamionowa dźwięku (patrz „Moc systemu”) na każdym z głównych kanałów systemu audio. Wskaźnik ten jest najczęściej wskazywany w modelach z subwooferem (patrz „Liczba kanałów”); wiedząc o tym, możesz oszacować rozkład mocy między głównymi głośnikami a subwooferem.
Moc znamionowa subwoofera — głośnika dla niskich częstotliwości stosowanego w systemach 2.1 i 3.1 (patrz „Liczba kanałów”). Aby zapoznać się z ogólną mocą znamionową, zobacz „Moc systemu”; w przypadku subwoofera wskaźnik ten pozwala ocenić głośność i nasycenie basów z systemu audio, a także stosunek mocy kanałów głównych do subwoofera).
Liczba oddzielnych zakresów częstotliwości (dróg), na które dzieli się dźwięk podczas odtwarzania przez głośniki systemu audio. Dla każdej takiej drogi przewidziany jest osobny głośnik, a czasem kilka.
Najprostsza opcja zapewnia 1 drogę; jest bardzo popularna we współczesnych systemach audio, ponieważ wymaga minimalnej liczby głośników, a jakość dźwięku może być całkiem dobra. Bardziej zaawansowane opcje obejmują 2-3 drogi (niskie i wysokie częstotliwości lub niskie, wysokie i średnie częstotliwości), a w modelach high-end liczba dróg może wynosić do pięciu. Zwróć uwagę, że oprócz liczb całkowitych są również produkowane modele z ułamkową liczbą dróg - na przykład 2.5 lub 3.5. To oznaczenie wskazuje na obecność w konstrukcji głośnika, który odpowiada za dwie drogi jednocześnie: na przykład model 2.5 ma oddzielne głośniki dla tonów niskich i wysokich oraz kombinację tonów niskich i średnich (podobny w konstrukcji do niskich częstotliwości, ale również obciążony częstotliwościami średnimi).
W każdym razie obfitość dróg z reguły wskazuje na wysoką klasę zestawu głośnikowego: im więcej oddzielnych zakresów częstotliwości, tym węższa specjalizacja każdego głośnika, tym dokładniej jest on w stanie odtworzyć swoją część sygnału i tym bardziej złożony jest system.
Całkowity zakres częstotliwości odtwarzany przez głośniki zestawu audio. Jest mierzony od najniższego progu głośnika o najniższej częstotliwości do najwyższego - głośnika o najwyższej częstotliwości: na przykład w zestawie 2.1 z głównymi kolumnami głośnikowymi o częstotliwości 100 - 22000 Hz i subwooferem o częstotliwości 20 - 150 Hz całkowita wartość wyniesie 20 - 22000 Hz.
Ogólnie rzecz biorąc, im szerszy zakres częstotliwości, tym pełniejszy odtwarzany dźwięk, tym mniej niskich i wysokich częstotliwości zostanie utraconych z powodu niewystarczających możliwości akustycznych. Warto pamiętać jednak, że rzeczywista jakość dźwięku zależy również od szeregu innych parametrów – przede wszystkim reakcji na częstotliwość. Ponadto częstotliwości słyszalne przez człowieka wahają się od 16 Hz do 22 kHz; odchylenia od tych wartości są bardzo małe, a wraz z wiekiem górna granica również maleje. Dlatego z praktycznego punktu widzenia nie ma sensu zapewniać zbyt szerokiego pasma przenoszenia; a imponujące wartości, takie jak 10 - 50 000 Hz, spotykane w topowych modelach, są zwykle bardziej rodzajem „efektu ubocznego” wysokiej jakości głośników (a jednocześnie - chwytem marketingowym) niż naprawdę ważnym momentem.
-
Dźwięk wielokierunkowy. Jak sama nazwa wskazuje, sprzęt audio z tą funkcją emituje dźwięk równomiernie we wszystkich kierunkach, pokrywając przestrzeń 360°. Dzięki temu urządzenie można zainstalować na środku pomieszczenia i równomiernie „wypełnić” je systemem audio, który w każdym miejscu będzie wyraźnie słyszalny. System wielokierunkowy jednak zwykle brzmi w formacie 1.0 (mono); konstrukcja może przewidywać różne poprawki w celu zapewnienia dźwięku przestrzennego, ale w większości przypadków nie osiągają one pełnowartościowego stereo.
-
Asystent głosowy. Sprzęt audio obsługuje asystenta głosowego. W naszych czasach popularniejsze są następujące asystenty:
Możliwe są również inne rozwiązania. W każdym razie warto zauważyć, że mówimy nie o funkcji samego systemu audio, ale o kompatybilności ze smartfonami, tabletami i innymi gadżetami, które mają własne asystenty głosowe. Tak więc, aby korzystać z asystenta głosowego, będziesz musiał podłączyć sprzęt audio do urządzenia zewnętrznego. Możliwości takich asystentów jednak są zwykle szersze niż wbudowanych systemów
sterowania głosem (patrz poniżej); dość często obsługiwane są zaawansowane funkcje, takie jak rozpoznawanie mowy naturalnej ze złożonymi zapytani
...ami („Odtwórz ostatni album zespołu …, którego słuchałem”), nagłośnienie prognozy pogody, wyników sportowych itp. Oczywiście konkretny zestaw obsługiwanych poleceń i języków może się różnić – w zależności od asystenta głosowego i jego wersji.
- Sterowanie głosem. Funkcja, która jest faktycznie obowiązkowa dla inteligentnych głośników (patrz „Rodzaje”) i prawie nigdy nie występuje w innych typach systemów audio. Jak sama nazwa wskazuje, ta kontrola pozwala sterować urządzeniem za pomocą poleceń głosowych. Różni się od asystenta głosowego (patrz odpowiedni punkt) tym, że w tym przypadku mówimy o najprostszych poleceniach związanych z główną funkcjonalnością systemu audio - na przykład „Zatrzymaj”, „Kontynuuj”, „Następny utwór” itp. Warto pamiętać, że sterowanie głosem niemal na pewno obsługuje język angielski, ale umiejętność rozpoznawania innych języków należy doprecyzować osobno.
- Sterowanie ze smartfona. Możliwość sterowania systemem audio ze smartfona, tabletu lub innego gadżetu z zainstalowaną na nim specjalną aplikacją. Z reguły połączenie odbywa się przez Wi-Fi (patrz „Interfejsy”). Wygoda tej funkcji polega nie tylko na tym, że można sterować systemem na odległość – aplikacja często okazuje się wygodniejsza i daje więcej możliwości niż sterowanie w samej wieży.
- Obsługa Multiroom. Urządzenie obsługuje technologię Multiroom. Technologia ta pozwala na stworzenie jednej sieci bezprzewodowej w domu z kilku głośników, znajdujących się w różnych pomieszczeniach, i na jednoczesne odtwarzanie muzyki we wszystkich tych pomieszczeniach. Konkretne cechy takich sieci w różnych modelach mogą się różnić, należy je osobno wyjaśnić. Tak więc niektóre urządzenia korzystają z połączenia Bluetooth, inne korzystają z Wi-Fi (bezpośrednio lub za pośrednictwem sieci lokalnej). W niektórych przypadkach głośnik sterujący przekazuje dźwięk do wszystkich pozostałych, a ta sama muzyka jest odtwarzana w całym domu, w innych głośniki są „równe”, więc różne utwory mogą być odtwarzane jednocześnie w różnych pomieszczeniach. Niektóry sprzęt audio wymaga zewnętrznego źródła dźwięku (smartfona, tabletu itp.), inny sam może pełnić rolę odtwarzacza, m.in. do strumieniowego przesyłania usług internetowych.
- Karaoke/a>. Popularna rozrywka, która pozwala użytkownikom śpiewać swoje ulubione piosenki do podkładu (akompaniament muzyczny z wyciętym oryginalnym wokalem) – dzięki czemu wokal nałożony na podkład jest odtwarzany przez głośniki systemu audio. Funkcja ta przewiduje co najmniej jedno wejście mikrofonowe.
- Karaoke Mix/a>. Rozszerzona wersja karaoke (patrz wyżej), która zapewnia różne dodatkowe funkcje – na przykład ocenę występów w punktach, konkursy wokalne itp. Z reguły pozwala na podłączenie już dwóch mikrofonów.
- Radio internetowe. Możliwość słuchania internetowych stacji radiowych w systemie audio. Ogólnie rzecz biorąc, takie nadawanie jest podobne do nadawania konwencjonalnego, jednak odbywa się nie za pośrednictwem radia, ale za pośrednictwem sieci WWW, co daje dodatkowe możliwości. Dzięki temu nadawanie w Internecie nie ma ograniczeń dotyczących zasięgu i zakresu, pozwala słuchać programów z dowolnego kraju i w dowolnym języku; a lista nadawców jest niezwykle obszerna, są wśród nich zarówno tradycyjne stacje radiowe, powielające swoje audycje w Internecie, jak i konkretne, czysto sieciowe projekty. Obecność tej funkcji przewiduje obsługę co najmniej jednego interfejsu sieciowego - Wi-Fi lub LAN (patrz „Interfejsy”).
- Nagrywanie na pamięć USB. Możliwość obsługi systemu audio w trybie nagrywania na zewnętrzne urządzenie USB - np. pendrive. W ten sposób można nagrywać ulubione programy radiowe z konwencjonalnego tunera lub stacji internetowej (patrz wyżej), kopiować muzykę z dysków optycznych itp.; określone możliwości nagrywania USB zależą od modelu systemu audio.
- Zegarek. Zwykły zegarek to urządzenie do wyświetlania czasu, najczęściej w postaci cyfr na wyświetlaczu. Czasami są to najwygodniejsze zegarki. Ponadto funkcja ta jest niezbędna dla niektórych innych funkcji - przede wszystkim budzika (patrz poniżej).
- Budzik. Klasyczny budzik, który emituje sygnał dźwiękowy o określonej godzinie. Może się przydać nie tylko do pobudki, ale także w innych przypadkach, gdy trzeba ostrzec użytkownika o nadejściu określonej godziny. Cechą tej funkcji w systemach audio jest to, że jako sygnał może być wykorzystane włączenie określonej stacji radiowej lub utworu muzycznego.
- Wyłącznik czasowy. Funkcja pozwalająca na automatyczne wyłączenie systemu audio po określonym przez użytkownika czasie. Dzięki wyłącznikowi czasowemu można np. włączyć relaksującą muzykę i spokojnie zasnąć – sprzęt audio sam się wyłączy.—
RCA. Interfejs RCA wykorzystuje kable koaksjalne z charakterystycznymi wtyczkami „cinch” i dopasowanymi złączami. Może służyć do przesyłania różnego rodzaju danych, jednak w tym przypadku oznacza to wyprowadzenie sygnału audio w formacie analogowym, z wykorzystaniem jednego kanału audio na złącze. RCA jest szeroko stosowany we współczesnym sprzęcie audio, ale jego odporność na zakłócenia jest bardzo skromna.
— Mini-Jack (3,5 mm). Jedno ze standardowych złączy we współczesnym sprzęcie audio, znajduje szerokie zastosowanie w urządzeniach przenośnych, a także do podłączenia słuchawek. Należy jednak pamiętać, że w tym przypadku chodzi o gniazdo odpowiedzialne za wyjście liniowe - interfejs do przesyłania sygnału audio w formacie analogowym do urządzenia zewnętrznego, na przykład wzmacniacza. Gniazdo słuchawkowe jest wskazywane w naszym katalogu osobno, nawet jeśli odnosi się do standardu mini-Jack 3,5 mm; patrz poniżej, aby uzyskać szczegółowe informacje na temat wyjścia słuchawkowego.
—
Koaksjalne S/P-DIF. Elektryczna wersja standardu S/P-DIF wykorzystująca do transmisji sygnału kabel koaksjalny ze złączem „cinch”. Interfejsu tego nie należy mylić z opisanym powyżej analogowym RCA – pomimo identyczności złączy, standardy te zasadniczo się różnią: koaksjalny działa w formacie cyfrowym i może nawet przesyłać dźwięk wielokanałowy za pomocą jednego kabla. W porównaniu z
optycznym S/P-DIF interfejs ten jest mniej odporny na zakłócenia, ale bardziej niezawodny, ponieważ kable elektryczne nie są tak delikatne.
— Optyczne. Jedna z odmian standardu S/P-DIF - wraz z opisanym powyżej koaksjalnym. W takim przypadku sygnał przesyłany jest kablem światłowodowym TOSLINK. Główną zaletą tego interfejsu jest całkowita niewrażliwość na szumy elektryczne, a jego możliwości są wystarczające nawet do pracy z dźwiękiem wielokanałowym. Wśród wad warto zwrócić uwagę na wysoką cenę kabli połączeniowych, a także konieczność ostrożnej obsługi.
— Na subwoofer. Osobne wyjście do podłączenia zewnętrznego subwoofera - specjalistycznego głośnika niskotonowego. Zastosowanie takiego głośnika może znacznie poprawić brzmienie niskich częstotliwości, sprawić, że bas będzie mocny i bogaty, co nie jest możliwe w przypadku głośników ogólnego przeznaczenia. Zwróć uwagę, że takie wyjście może być również przydatne w systemach z wbudowanym subwooferem - zewnętrzne subwoofery są w większości przypadków mocniejsze i zapewniają więcej opcji regulacji dźwięku.
— Słuchawkowe. Oddzielne gniazdo słuchawkowe. Najczęściej do tego celu używane jest standardowe gniazdo mini-Jack 3,5 mm lub Jack 6,35, ale mogą istnieć inne opcje, na przykład zastrzeżone złącze producenta. W każdym razie słuchawki mogą się przydać w sytuacji, gdy trzeba zachować ciszę – na przykład, jeśli chcesz posłuchać muzyki późno, gdy inni już śpią – lub odwrotnie, w hałaśliwym otoczeniu, gdy otaczające dźwięki zagłuszają głośniki systemu audio.
— Kompozytowe. Pełnowymiarowy interfejs kompozytowy zawiera trzy złącza - jedno do transmisji wideo i dwa dla lewego i prawego kanału stereo. Jednak w tym przypadku wyjście kompozytowe oznacza zwykle tylko złącze wideo (za dźwięk odpowiadają standardowe głośniki systemu audio, zwykle nie ma sensu transmitować go do telewizora). W każdym razie to wyjście pozwala podłączyć system audio nie tylko do najnowszych, ale także do przestarzałych telewizorów. Jego wadami są słaba jakość obrazu i niekompatybilność z HD.
— Komponentowe. Wyjście do transmisji sygnału wideo w formacie analogowym. Zewnętrznie jest podobne do opisanego powyżej interfejsu kompozytowego, ponieważ wykorzystuje również trzy kable RCA; jednak w tym przypadku kable te przenoszą trzy komponenty sygnału wideo (stąd nazwa). Interfejs komponentowy jest uważany za najbardziej zaawansowany spośród popularnych analogowych standardów wideo, zapewnia najwyższą jakość obrazu spośród nich, a nawet może pracować z rozdzielczościami HD. Wśród niedociągnięć warto zwrócić uwagę na brak możliwości przesyłania dźwięku - będzie to wymagało osobnego połączenia.
— S-Video. Interfejs analogowy do transmisji wideo. Jest nieco podobny do komponentowego opisanego powyżej, ponieważ zapewnia również oddzielne przewody do transmisji komponentów sygnału wideo; jednak w tym przypadku są tylko dwa z tych przewodów. To, z jednej strony, pozwoliło ograniczyć się do jednego złącza zamiast kilku, z drugiej strony, nieco obniżyło jakość obrazu i ograniczyło przepustowość, więc przy takim połączeniu HD nie wchodzi w grę.
— SCART. Uniwersalny interfejs audio/wideo wykorzystujący charakterystyczną dużą 21-pinową wtyczkę (20 pinów plus obwódka na obwodzie złącza). Przez długi czas był standardem dla europejskiego sprzętu wideo, ale dziś jest uważany za przestarzały ze względu na niską przepustowość i znaczne wymiary. Należy pamiętać, że SCART może pracować z sygnałami o różnych formatach, co pozwala na użycie adapterów - w szczególności do podłączania urządzeń zewnętrznych poprzez interfejsy kompozytowe i komponentowe.
— HDMI. Uniwersalny interfejs cyfrowy, który umożliwia przesyłanie obrazu HD i dźwięku wielokanałowego za pomocą jednego kabla. Jest to praktycznie standard w nowoczesnym sprzęcie wideo, w szczególności występuje w większości telewizorów. W systemach audio tego typu wyjście jest wykorzystywane w taki sam sposób, jak opisane powyżej koaksjalne S/P-DIF – czyli do wyprowadzania sygnału audio w postaci cyfrowej.
Możliwość wykorzystania systemu audio do ładowania podłączonych do niego urządzeń - kieszonkowych odtwarzaczy audio, telefonów komórkowych itp. W tym celu z reguły używany jest
port USB(microUSB lub USB C w nowoczesnych modelach); podczas gdy niektóre modele mogą odtwarzać muzykę z zewnętrznego gadżetu w trakcie ładowania.
