Porównanie Marantz NA8005 vs Marantz NA-11S1

Zakres częstotliwości dźwięku, jakie może obsługiwać odbiornik audio. Im szerszy ten zakres – im pełniejszy ogólny obraz dźwięku, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że zbyt wysokie lub niskie częstotliwości zostaną „obcięte” przez wzmacniacz na wyjściu. Należy jednak pamiętać, że zasięg dźwięku słyszanego przez osobę wynosi średnio od 16 Hz do 20 kHz; są pewne odstępstwa od tej normy, ale są one niewielkie. Jednocześnie nowoczesna technologia hi-fi i hi-end może mieć znacznie szerszy zasięg – najczęściej jest to swego rodzaju „efekt uboczny” high-endowych układów. Niektórzy producenci mogą wykorzystywać tę właściwość do celów reklamowych, ale sama w sobie nie ma ona praktycznej wartości.

Zwróć uwagę, że nawet w słyszalnym zakresie nie zawsze ma sens gonić za maksymalnym zasięgiem. Warto zastanowić się np. nad tym, że faktycznie słyszalny dźwięk nie może być lepszy, niż potrafią kolumny; dlatego w przypadku zestawu głośnikowego z niższym progiem, powiedzmy, przy 70 Hz, nie ma potrzeby szukania specjalnie odbiornika z tym wskaźnikiem przy 16 Hz. Nie zapominaj też, że sam szeroki zakres częstotliwości wcale nie gwarantuje wysokiej jakości dźwięku - wiąże się to z ogromną liczbą innych czynników.

Stosunek sygnału do szumu dla działania odbiornika audio przez wejście liniowe RCA (patrz poniżej).

Dowolny stosunek sygnału do szumu opisuje stosunek poziomu czystego dźwięku wytwarzanego przez urządzenie do poziomu szumu obcego, który pojawia się podczas jego działania. Parametr ten jest głównym wskaźnikiem ogólnej jakości dźwięku. uwzględnia praktycznie cały hałas, który wpływa na dźwięk w normalnych warunkach pracy. Poziom do 90 dB we współczesnych odbiornikach można uznać za akceptowalny, 90 - 100 dB nie jest zły, a dla zaawansowanych urządzeń klasy audiofilskiej stosunek sygnału do szumu wynoszący 100 dB lub więcej jest uważany za obowiązkowy.

Formaty plików audio, które odbiornik jest w stanie obsłużyć. Należą do nich stratny skompresowany (MP3, WMA, itd), lossless skompresowane (FLAC, APE, etc.) i nieskompresowane formaty (DSD, dxd, etc.).

Ogólnie kompresja służy do zmniejszania rozmiaru plików audio. Kompresja stratna (najczęstsza opcja) odcina niektóre częstotliwości audio (głównie te, które są słabo odbierane przez ucho), więc takie pliki zajmują najmniej miejsca. Dzięki kompresji bezstratnej zachowane są wszystkie oryginalne częstotliwości; To format preferowany przez wielu miłośników dźwięku wysokiej jakości, ale takie pliki zajmują dużo miejsca, a różnica między kompresją konwencjonalną a bezstratną staje się wyraźnie widoczna dopiero na wysokiej jakości sprzęcie. Z kolei formaty nieskompresowane przeznaczone są przede wszystkim do profesjonalnej pracy audio; do ich pełnej odtwarzania wymagany jest sprzęt audio Hi-End, a pojemności takich materiałów są bardzo duże. Niemniej jednak takie standardy są dość popularne wśród wyrafinowanych audiofilów.

Oddzielnie należy wspomnieć o nieskompresowanym formacie DSD. Ten standard i jego bezpośrednie pochodne DSF i DFF wykorzystują kodowanie z wykorzystaniem tzw. modulacji gęstości impulsów. Jest uważany za bardziej zaawansowaną niż tradycyjna modulacja częstotliwości impulsów i pozwala na większą wierność dźwięku, wyższy stosunek sygnału do szumu...i mniej zakłóceń przy stosunkowo prostej podstawie elementu.

Zestaw usług przesyłania strumieniowego obsługiwanych przez amplituner.

Usługi przesyłania strumieniowego (streamingu) służą do transmisji treści (w tym przypadku głównie muzyki) za pośrednictwem sieci Internet. Przy takiej transmisji pliki audio nie są zapisywane w amplitunerze, ale odtwarzane bezpośrednio z odpowiedniego zasobu w Internecie; obecnie takich zasobów jest wiele, różniących się zakresem muzyki i warunkami dostępu. W każdym razie główne zalety przesyłania strumieniowego online obejmują szeroki wybór treści i niemal natychmiastowy dostęp do żądanego utworu; niektóre usługi mogą także działać jak radio, automatycznie dobierając muzykę zgodnie z preferencjami producenta. Najważniejsze zasoby to Spotify, TIDAL, Qobuz, Amazon Music.

Ilość wejść liniowych w konstrukcji odbiornika audio wykorzystującego interfejs RCA - charakterystyczne złącza typu „tulipan”. Ten interfejs umożliwia, przy połączeniu analogowym, przesyłanie tylko jednego kanału dźwięku na złącze, a odbiorniki audio tradycyjnie pracują z dźwiękiem stereo. Dlatego zwyczajowo uważa się parę dwóch złączy RCA za jedno wyjście (jedno dla lewego i prawego kanału), a całkowitą liczbę oblicza się parami, a nie pojedynczymi gniazdami.

Po podłączeniu do wejścia liniowego sygnał przechodzi przez wszystkie etapy przetwarzania przewidziane w urządzeniu - na przykład regulację balansu lub częstotliwości (patrz "Regulacje"). Tym różni się to wejście od Main (patrz „Wejścia”). Liczba złączy zależy od tego, ile źródeł sygnału może być jednocześnie podłączonych do odbiornika audio. W związku z tym warto wybrać model na podstawie liczby wejść, biorąc pod uwagę przewidywaną liczbę takich źródeł: w końcu łatwiej je wszystkie połączyć i wybrać przez pilota lub centralę, niż męczyć się z ponownym podłączeniem za każdym razem. Jeśli chodzi o konkretną liczbę wejść RCA to najczęściej nie przekracza ona trzech, jednak zdarzają się wyjątki.

Moc pobierana przez odbiornik audio podczas normalnej pracy. Zwróć uwagę, że parametr ten może być wskazywany na różne sposoby: na przykład niektórzy producenci mierzą go, gdy wzmacniacz pracuje z pełną mocą, inni przy 80% lub 50% mocy. Ponadto pobór prądu przez nowoczesne odbiorniki nie jest zwykle tak duży, aby poważnie obciążać system zasilający. Dlatego informacja o poborze prądu pełni zwykle rolę pomocniczą.