Porównanie Pioneer SX-N30 vs Denon DRA-N4

Zakres częstotliwości dźwięku, jakie może obsługiwać odbiornik audio. Im szerszy ten zakres – im pełniejszy ogólny obraz dźwięku, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że zbyt wysokie lub niskie częstotliwości zostaną „obcięte” przez wzmacniacz na wyjściu. Należy jednak pamiętać, że zasięg dźwięku słyszanego przez osobę wynosi średnio od 16 Hz do 20 kHz; są pewne odstępstwa od tej normy, ale są one niewielkie. Jednocześnie nowoczesna technologia hi-fi i hi-end może mieć znacznie szerszy zasięg – najczęściej jest to swego rodzaju „efekt uboczny” high-endowych układów. Niektórzy producenci mogą wykorzystywać tę właściwość do celów reklamowych, ale sama w sobie nie ma ona praktycznej wartości.

Zwróć uwagę, że nawet w słyszalnym zakresie nie zawsze ma sens gonić za maksymalnym zasięgiem. Warto zastanowić się np. nad tym, że faktycznie słyszalny dźwięk nie może być lepszy, niż potrafią kolumny; dlatego w przypadku zestawu głośnikowego z niższym progiem, powiedzmy, przy 70 Hz, nie ma potrzeby szukania specjalnie odbiornika z tym wskaźnikiem przy 16 Hz. Nie zapominaj też, że sam szeroki zakres częstotliwości wcale nie gwarantuje wysokiej jakości dźwięku - wiąże się to z ogromną liczbą innych czynników.

Znamionowa moc akustyczna dostarczana przez odbiornik audio na kanał podczas pracy z obciążeniem o impedancji dynamicznej (impedancji) 8 omów. W naszym katalogu parametr ten jest wskazany dla trybu, w którym oba kanały odbiornika pracują pod obciążeniem; podczas pracy na jednym kanale moc nominalna może być nieco wyższa, ale tego trybu nie można nazwać standardowym.

Moc znamionową można po prostu opisać jako najwyższą średnią moc sygnału wyjściowego, przy której wzmacniacz jest w stanie pracować stabilnie przez długi czas (co najmniej godzinę) bez negatywnych konsekwencji. To są średnie liczby, ponieważ w praktyce sygnał audio jest z definicji niestabilny, a poszczególne skoki jego poziomu mogą znacznie przekroczyć wartość średnią. Kluczowym parametrem jest jednak nadal moc nominalna (średnia) – od niej bezpośrednio zależy ogólna głośność dźwięku.

Wskaźnik ten określa również, które głośniki można podłączyć do urządzenia: ich moc znamionowa nie powinna być niższa niż moc odbiornika.

Zgodnie z prawami elektrodynamiki, przy różnej rezystancji obciążenia dynamicznego, moc wyjściowa wzmacniacza również będzie inna. We współczesnych głośnikach standardem są 8, 6, 4 i 2 omy; Ta ostatnia opcja jest jednak rzadka, dlatego w odbiornikach audio moc z reguły nie jest w ogóle wskazana. Jeśli chodzi o konkretne wartości dla 8 omów, wskaźnik do 50 W jest uważany za stosunkowo niski, 50 - 100 W...to średnia, a przy ponad 100 W możemy mówić o dużej mocy.

Nominalna moc dźwięku dostarczana przez odbiornik audio na kanał po podłączeniu do obciążenia o rezystancji dynamicznej (impedancji) 4 omów. Parametr ten jest zwykle wskazywany, gdy odbiornik pracuje w trybie dwukanałowym (stereo); przy użyciu tylko jednego kanału moc może być nieco wyższa, ale tego trybu nie można nazwać standardowym.

Moc znamionowa to najwyższa średnia (RMS) moc sygnału na wyjściu, przy której odbiornik może pracować przez długi czas bez awarii i usterek. Średnia moc jest brana, ponieważ sygnał audio jest z definicji niestabilny, a poszczególne skoki jego poziomu mogą znacznie przekroczyć wartość średnią. Jednak kluczowym parametrem nadal jest moc nominalna (średnia). Określa dwa punkty - ogólną głośność dźwięku i kompatybilność z tymi lub innymi pasywnymi głośnikami. Im wyższa moc odbiornika, tym głośniejszy dźwięk może dostarczyć; jednocześnie moc ta nie powinna przekraczać mocy znamionowej głośników - w przeciwnym razie możliwe są przeciążenia, a nawet uszkodzenie sprzętu.

Zgodnie z prawami elektrodynamiki, przy różnej impedancji obciążenia, moc wyjściowa wzmacniacza również będzie inna. We współczesnych głośnikach standardem są 8, 6, 4 i 2 omy; Ta ostatnia opcja jest jednak rzadka, dlatego w odbiornikach audio moc z reguły nie jest w ogóle wskazana. W odniesieniu do konkretnych wskaźników mocy przy obciążeniu 4 omów wartości do 100 W są uważane za stosunkowo małe dla nowoczesnych odbiorników, odpowie...dnio powyżej 100 W za wysokie.

Stosunek sygnału do szumu dla działania odbiornika audio przez wejście liniowe RCA (patrz poniżej).

Dowolny stosunek sygnału do szumu opisuje stosunek poziomu czystego dźwięku wytwarzanego przez urządzenie do poziomu szumu obcego, który pojawia się podczas jego działania. Parametr ten jest głównym wskaźnikiem ogólnej jakości dźwięku. uwzględnia praktycznie cały hałas, który wpływa na dźwięk w normalnych warunkach pracy. Poziom do 90 dB we współczesnych odbiornikach można uznać za akceptowalny, 90 - 100 dB nie jest zły, a dla zaawansowanych urządzeń klasy audiofilskiej stosunek sygnału do szumu wynoszący 100 dB lub więcej jest uważany za obowiązkowy.

Stosunek sygnału do szumu dla obsługi odbiornika audio przez wejście Phono. To wejście służy do podłączenia gramofonów; patrz „Wejścia”, aby uzyskać szczegółowe informacje. Wartość tego parametru została szczegółowo opisana w rozdziale „Stosunek sygnału do szumu (RCA)”.

Formaty plików audio, które odbiornik jest w stanie obsłużyć. Należą do nich stratny skompresowany (MP3, WMA, itd), lossless skompresowane (FLAC, APE, etc.) i nieskompresowane formaty (DSD, dxd, etc.).

Ogólnie kompresja służy do zmniejszania rozmiaru plików audio. Kompresja stratna (najczęstsza opcja) odcina niektóre częstotliwości audio (głównie te, które są słabo odbierane przez ucho), więc takie pliki zajmują najmniej miejsca. Dzięki kompresji bezstratnej zachowane są wszystkie oryginalne częstotliwości; To format preferowany przez wielu miłośników dźwięku wysokiej jakości, ale takie pliki zajmują dużo miejsca, a różnica między kompresją konwencjonalną a bezstratną staje się wyraźnie widoczna dopiero na wysokiej jakości sprzęcie. Z kolei formaty nieskompresowane przeznaczone są przede wszystkim do profesjonalnej pracy audio; do ich pełnej odtwarzania wymagany jest sprzęt audio Hi-End, a pojemności takich materiałów są bardzo duże. Niemniej jednak takie standardy są dość popularne wśród wyrafinowanych audiofilów.

Oddzielnie należy wspomnieć o nieskompresowanym formacie DSD. Ten standard i jego bezpośrednie pochodne DSF i DFF wykorzystują kodowanie z wykorzystaniem tzw. modulacji gęstości impulsów. Jest uważany za bardziej zaawansowaną niż tradycyjna modulacja częstotliwości impulsów i pozwala na większą wierność dźwięku, wyższy stosunek sygnału do szumu...i mniej zakłóceń przy stosunkowo prostej podstawie elementu.

Zestaw usług przesyłania strumieniowego obsługiwanych przez amplituner.

Usługi przesyłania strumieniowego (streamingu) służą do transmisji treści (w tym przypadku głównie muzyki) za pośrednictwem sieci Internet. Przy takiej transmisji pliki audio nie są zapisywane w amplitunerze, ale odtwarzane bezpośrednio z odpowiedniego zasobu w Internecie; obecnie takich zasobów jest wiele, różniących się zakresem muzyki i warunkami dostępu. W każdym razie główne zalety przesyłania strumieniowego online obejmują szeroki wybór treści i niemal natychmiastowy dostęp do żądanego utworu; niektóre usługi mogą także działać jak radio, automatycznie dobierając muzykę zgodnie z preferencjami producenta. Najważniejsze zasoby to Spotify, TIDAL, Qobuz, Amazon Music.

- Formaty lossless. Odbiornik obsługuje formaty audio wykorzystujące kompresję bezstratną. W przeciwieństwie do kompresji stratnej (w tym samym MP3), ta kompresja nie obcina dźwięku, wszystkie jego szczegóły są zachowane w jak największym stopniu. Obecnie istnieje kilka bezstratnych formatów, w tym FLAC i APE; konkretny zestaw standardów, z którymi odtwarzacz jest zgodny, powinien zostać wyjaśniony osobno. Jednak w każdym przypadku funkcja ta przyda się tym, którzy cenią sobie najpełniejszy i najbardziej niezawodny dźwięk.

- Formaty bez kompresji (nieskompresowane). Odbiornik obsługuje nieskompresowane formaty audio. Większość z tych standardów jest profesjonalna, zapewniają bardzo wysoką jakość i wierność dźwięku, ale zajmują dużo miejsca. Przykładami formatów nieskompresowanych są DSD i DXD.

- RS-232. Znany również jako port COM. Złącze serwisowe do sterowania odbiornikiem audio, służące do podłączenia urządzenia do komputera lub specjalistycznego sprzętu. Takie sterowanie może dać więcej możliwości niż przy użyciu standardowej centrali czy pilota.

- Obsługa I2S. Obecność w odbiorniku wejścia i/lub wyjścia dla cyfrowego sygnału audio w formacie I2S. Ten format jest przeznaczony przede wszystkim do transmisji sygnału w urządzeniach audio, ale czasami jest również używany do komunikacji między urządzeniami; to ostatnie jest dorozumiane w tym przypadku. Interfejs I2S nie posiada standardowego złącza, może korzystać z portów różnego typu - w szczeg...ólności BNC, RJ-45 (LAN) a nawet HDMI. W każdym razie przeznaczenie tego złącza jest podobny do koncentrycznego S / P-DIF (patrz „Wejścia”, „Wyjścia”); jednocześnie standard I2S z jednej strony zapewnia wyższą jakość i odporność na zakłócenia, z drugiej jest mniej powszechny i znacząco wpływa na koszt urządzeń.

- Wiele stref. Możliwość jednoczesnej transmisji sygnałów z różnych źródeł do systemów akustycznych zlokalizowanych w różnych miejscach (strefach). Na przykład w dużym domu można jednocześnie nadawać muzykę z gramofonu do jednego pokoju i program radiowy do drugiego. Innym przykładem zastosowania Multi-Zone są centra rozrywki z kilkoma różnymi typami pomieszczeń (na przykład sala do tenisa stołowego, kolejka i kawiarnia).

- Połączenie bezpośrednie (By-pass / Bezpośrednie). Możliwość doprowadzenia sygnału audio dochodzącego do wejścia odbiornika audio bezpośrednio do stopni wzmocnienia, z pominięciem wszelkich dodatkowych elementów sterujących (ton, balans itp.). Bezpośrednie połączenie nie tylko minimalizuje zniekształcenia w przetworzonym sygnale, ale również zapewnia dźwięk jak najbardziej zbliżony do oryginału, co pozwala wymagającym słuchaczom docenić umiejętności realizatorów dźwięku. Do takiego połączenia można użyć albo oddzielnego zestawu złączy głównych (patrz "Wejścia"), jak również konwencjonalnego interfejsu liniowego przełączanego w tryb By-Pass / Direct przez specjalny regulator.

- Sterowanie ze smartfona. Możliwość sterowania odbiornikiem ze smartfona, tabletu lub innego gadżetu za pomocą specjalnej aplikacji. W takim przypadku połączenie odbywa się zwykle przez Wi-Fi lub Bluetooth, a konkretne cechy i możliwości takiego sterowania mogą być różne w zależności od modelu. Jednak aplikacja jest często wygodniejsza i bardziej intuicyjna niż korzystanie z panelu sterowania czy nawet tradycyjnego pilota; dostęp do niektórych funkcji amplitunera można uzyskać tylko za pomocą smartfona.

- Asystent głosowy. Możliwość sterowania odbiornikiem za pomocą jednego lub drugiego asystenta głosowego. Warto zauważyć, że ta technika nie przewiduje własnych asystentów głosowych, a mówimy o kompatybilności z urządzeniami zewnętrznymi, które posiadają tę funkcję (np. ze smartfonem lub tabletem). Najpopularniejszymi asystentami głosowymi w dzisiejszych czasach są Google Assistant, Apple Siri i Amazon Alexa.

- Podłączenie iPoda / iPhone'a. Rozszerzone możliwości pracy z urządzeniami przenośnymi firmy Apple - przede wszystkim iPhone i iPod touch, często także iPad. Konkretny zestaw takich cech może być różny, w każdym przypadku należy to wyjaśniać osobno. Tak więc w niektórych modelach gadżet „jabłkowy” można podłączyć za pomocą stacji dokującej lub specjalnego kabla i wykorzystać jako źródło sygnału, kontrolując odtwarzanie z pilota lub panelu odbiornika i jednocześnie ładując gadżet. W innych urządzeniach połączenie odbywa się przez Wi-Fi lub Bluetooth, natomiast iPhone/iPod może pracować nie tylko jako źródło sygnału, ale także jako pilot (patrz „Sterowanie ze smartfona”). Mogą być dostępne inne dodatkowe funkcje, takie jak synchronizacja bibliotek multimediów między odbiornikiem a urządzeniem Apple.

- mini jack (3,5 mm). Standardowa wtyczka szeroko stosowana w nowoczesnej technologii audio i innej elektronice, głównie przenośnej. Technicznie wejście mini-Jack może służyć do różnych rodzajów sygnału, jednak w praktyce w odbiornikach audio pełni ono najczęściej rolę interfejsu liniowego i służy głównie do podłączenia wspomnianego sprzętu przenośnego - np. odtwarzaczy audio .

- Wejście do wzmacniacza (Main). Wejście przeznaczone do podłączenia zewnętrznego źródła bezpośrednio do wzmacniacza mocy (w rzeczywistości w trybie By-pass / Direct, patrz „Komunikacja”). W różnych modelach wejścia główne mogą różnić się rodzajem interfejsu, najczęściej używany jest RCA („tulipan”) lub XLR. Pierwsza opcja jest niezwykle rozpowszechniona we współczesnym sprzęcie audio high-end ze względu na niski koszt, prostotę i dobrą jakość połączenia, jednak pod względem czystości sygnału i odporności na zakłócenia (zwłaszcza przy pracy z długimi przewodami) wciąż przegrywa z XLR . Warto również zauważyć, że złącza tulipanowe mogą być również wykorzystane do wejścia linii głównej - patrz RCA; Nie myl tego wejścia z Main (zwłaszcza, że mogą różnić się parametrami technicznymi - na przykład impedancją wejściową).

- Słuchawka. Dedykowane wejście do podłączenia gramofonów; często ma przyrostek wskazujący rodzaj kompatybilnej wkładki, np. „Phono MM”...lub „Phono MM/MC”. Osobliwością „winyla” jest to, że dźwięk dochodzący z przetwornika musi przejść przez przedwzmacniacz gramofonowy. Właściwie obecność wejścia Phono oznacza po prostu, że amplituner jest wyposażony we wbudowany przedwzmacniacz gramofonowy i można do niego bezpośrednio podłączyć „gramofon”, bez dodatkowego osprzętu.

- XLR (zbalansowany). Wejście liniowe audio za pomocą zbalansowanego złącza XLR - charakterystyczne okrągłe 3-pinowe złącze; jedno wejście składa się z pary takich złączy, dla lewego i prawego kanału stereo. Osobliwością zbalansowanego połączenia jest to, że sam kabel XLR tłumi dochodzące do niego szumy zewnętrzne; a złącze zapewnia ciasny kontakt i jest często uzupełniane o element ustalający zapewniający niezawodność. Wszystko to pozwala na uzyskanie wysokiej jakości połączeń i maksymalnej czystości dźwięku, nawet przy użyciu długich przewodów. Jednak takie wejścia są rzadko spotykane - wynika to nie tyle z ich wad, co z faktu, że odbiorniki audio rzadko są wykorzystywane jako odbiorniki liniowo zbalansowanego sygnału audio.

- Koncentryczne S / P-DIF. Typ cyfrowego interfejsu audio S/PDIF, który wykorzystuje elektryczny kabel koncentryczny ze złączami RCA („tulipan”) do połączenia. Taki kabel, w przeciwieństwie do kabla optycznego (patrz niżej), jest w pewnym stopniu podatny na zakłócenia elektromagnetyczne, jednak jest bardziej niezawodny i nie wymaga szczególnej ostrożności w obsłudze. A przepustowość połączenia wystarcza do przesyłania dźwięku wielokanałowego do 7.1. Zauważ, że chociaż złącza są identyczne, koncentryczny interfejs cyfrowy nie jest kompatybilny z analogowym RCA (patrz poniżej); a nawet kable do S / P-DIF zaleca się stosowanie specjalistycznych.

- Optyczne. Typ cyfrowego interfejsu audio S/PDIF wykorzystującego połączenie światłowodowe TOSLINK. Pod względem przepustowości jest całkowicie podobny do interfejsu koncentrycznego (patrz wyżej), ale wypada z nim korzystnie w porównaniu z całkowitą niewrażliwością na zakłócenia elektromagnetyczne. Z kolei kable optyczne ze względu na swoją konstrukcję są wrażliwe na ostre zgięcia i naprężenia mechaniczne – np. przypadkowe nadepnięcie na taki kabel może go uszkodzić.

- Zrównoważony cyfrowy (AES / EBU). Interfejs używany przede wszystkim w profesjonalnym sprzęcie audio. Może korzystać z różnych typów złączy, ale najczęściej jest realizowany przez XLR. Aby uzyskać więcej informacji na temat tego złącza i zasady połączenia zbalansowanego, zobacz „XLR (zbalansowane”), ale nie myl tych dwóch interfejsów: AES/EBU pracuje z sygnałem cyfrowym przesyłanym pojedynczym kablem, niezależnie od liczby kanałów.

- Kompozyt (wideo). Wejście do podłączenia kompozytowego sygnału wideo. Wykorzystuje to samo złącze RCA, co wiele wejść audio, ale najczęściej jest podświetlone na żółto. Sygnał przesyłany jest w formacie analogowym, pojedynczym kablem, co upraszcza połączenie, ale ogranicza przepustowość; z tego powodu ten standard nie nadaje się do pracy z HD. Niemniej jednak jest dość popularny w nowoczesnej technologii wideo, można go również spotkać w starszych urządzeniach (takich jak magnetowidy VHS). Należy pamiętać, że we współczesnych odbiornikach audio nie ma kompozytowych wejść audio – ich rolę pełnią standardowe wejścia liniowe RCA (patrz niżej).

- BNC. Złącze typu bagnetowego służące do podłączenia kabla koncentrycznego. Teoretycznie może być używany do różnych celów, ale w praktyce najczęściej używany jest podobnie do koncentrycznego S/P-DIF, do cyfrowego analogowego sygnału audio. Złącza BNC są bezpieczniejsze w połączeniu dzięki zamkowi bagnetowemu; istnieje również wersja gwintowana.

- Cyngiel. Wejście serwisowe umożliwiające jednoczesne włączanie i wyłączanie odbiornika z innymi komponentami systemu audio. To wejście jest połączone z wyjściem wyzwalającym urządzenia sterującego (na przykład wzmacniacza), a gdy to urządzenie jest włączane i wyłączane, sygnał sterujący jest wysyłany do odbiornika. Eliminuje to potrzebę oddzielnego kontrolowania przez użytkownika aktywacji każdego urządzenia.

- Wejście sterujące (IR). Złącze do zewnętrznego odbiornika pilota na podczerwień. Taki odbiornik może być przydatny w przypadkach, gdy sygnał z pilota nie dociera do wbudowanego czujnika podczerwieni odbiornika. Zwróć uwagę, że rolę czujnika zewnętrznego mogą pełnić inne elementy systemu, które są kompatybilne z pilotem i posiadają wyjścia sterujące IR - na przykład odtwarzacze lub tunery.