Rodzaj klawiatury
Rodzaj mechaniki używany w klawiszach syntezatora.
- Bierny. Najprostszy rodzaj mechaniki, kiedy każdy klawisz jest tak naprawdę „przełącznikiem” dla własnej nuty: tylko włącza i wyłącza dźwięk, podczas gdy głośność tego dźwięku nie zależy od siły i intensywności naciskania. Klawiatury pasywne zwykle mają nieważoną, rzadziej półważoną twardość (patrz poniżej). Ich główną i być może jedyną zaletą jest niski koszt, ze względu na prostotę konstrukcji. Jednocześnie możliwości takich narzędzi są bardzo skromne i nawet podczas treningu zaleca się ich używanie tylko na początkowych etapach. W rezultacie mechanika pasywna jest stosowana wyłącznie w najprostszych syntezatorach budżetowych, które bardziej nadają się do roli zabawki do rozrywki niż pełnowartościowego instrumentu.
- Aktywny. Mechanika zapewniająca zależność między głośnością a ciśnieniem: im mocniej wciśnięty jest klawisz, tym dźwięk będzie głośniejszy i ostrzejszy. Najczęściej w połączeniu z półważoną, rzadko - nieważoną sztywnością (patrz poniżej). Takie klawisze już pozwalają kontrolować dynamikę każdej nuty: wybieraj jej głośność „w locie”, podkreślaj akcenty, używaj specjalnych technik itp. Funkcja ta jest szczególnie ważna podczas treningu, kiedy musisz trenować, aby kontrolować wysiłek na każdym palcu z osobna.
Mechanika aktywna jest wysoce zalecana nawet w przypadku niedrogiego syntezatora, a dla instrumentu na poziomie średniozaawansowanym jest prawie obowiąz
...kowa, jak również w przypadku poważnego treningu. Jednocześnie w wielu modelach można zapewnić regulację czułości, a nawet całkowite przełączenie w tryb pasywny (na przykład w celu symulacji niektórych instrumentów).
- Młotek. Najbardziej zaawansowany rodzaj mechaniki. Podobnie jak aktywna, zapewnia regulację głośności w zależności od siły nacisku, ale zasadniczo różni się odpowiedzią: akcja młoteczka jest używana tylko w klawiaturach ważonych (patrz "Sztywność"), a uczucie podczas grania jest bliskie graniu na prawdziwy fortepian. Stopień zbliżenia może być jednak różny – niektóre modele są nie do odróżnienia w doznaniach od fortepianu, w innych mechanika jest prostsza. Jednak w każdym razie takie możliwości mają swoją cenę, podczas gdy rzeczywista potrzeba odpowiedzi „fortepianowej” jest niezwykle rzadka. W rezultacie klawiatury młoteczkowe znajdują się głównie wśród instrumentów najwyższej klasy, głównie stacji roboczych (patrz „Typ”) z 88-klawiszowymi pełnoformatowymi klawiaturami.Typ klawiszy
-
Nieważone. Klawisze o bardzo małej sile nacisku, dosłownie „upadające” pod palcami. Ta opcja dobrze nadaje się do niedrogich syntezatorów z mechaniką pasywną (patrz wyżej), ale rzadko jest stosowana w modelach aktywnych - niska siła oporu utrudnia dobranie optymalnej siły docisku.
-
Semi ważony. Klawisze o średniej sile nacisku, które nie osiągają twardości pełnoprawnych klawiszy fortepianowych, ale oferują zauważalnie większy opór niż klawisze nieważone. Ta opcja jest najbardziej popularna wśród instrumentów z dynamiczną mechaniką (patrz wyżej) – siła nacisku na klawisze zapewnia odpowiednie sprzężenie zwrotne, a jednocześnie gra na takim instrumencie nie sprawia szczególnych trudności, nawet tym, którzy wcześniej zajmowali się tylko klawiaturami nieważonymi .
-
ważona. Klawisze o dużej sile nacisku porównywalnej z klasycznym fortepianem. Stosowany tylko w profesjonalnych
narzędziach młoteczkowych(patrz wyżej) - wysoka sztywność jest koniecznością dla takiego mechanika (a dokładniej dla reakcji, jaką musi zapewnić).
Polifonia
Innymi słowy, polifonia obsługiwana przez syntezator to liczba „głosów” (generatorów tonów), które mogą na nim jednocześnie brzmieć.
Parametr ten jest często opisywany jako liczba dźwięków, które mogą być grane jednocześnie na klawiaturze. Nie jest to jednak do końca prawda, ponieważ w wielu barwach jedna nuta może aktywować kilka generatorów tonów. W rezultacie, na przykład, aby zagrać akord składający się z 3 nut w barwie z 4 generatorami tonów na nutę, wymagana jest polifonia co najmniej 3 * 4=12 głosów. Ponadto automatyczne akompaniamenty i wstępnie zdefiniowane utwory (patrz powiązane sekcje) również wykorzystują generatory brzmień, co wymaga również większej liczby głosów do efektywnej pracy z tymi funkcjami.
Minimalną wartością dla mniej lub bardziej funkcjonalnego nowoczesnego syntezatora jest polifonia na 32 głosy – i nawet wtedy taki instrument może być używany głównie do wstępnego treningu i prostych melodii. Dla bardziej solidnego zastosowania pożądane jest posiadanie co najmniej 50 - 60 głosów, a w modelach profesjonalnych (w szczególności na stacjach roboczych, w których mamy do czynienia z kilkoma ścieżkami audio naraz) są modele z polifonią na 150 generatorów dźwięku lub również.
Ogólnie rzecz biorąc, bardziej zaawansowany syntezator może mieć bardziej rozbudowaną polifonię, jednak klasę instrumentu można ocenić za pomocą tego parametru tylko w przybliżeniu – instrumenty o tej samej liczbie głosów mogą się znacznie różnić po...ziomem. Jedynym wyjątkiem od tej reguły są syntezatory dla dzieci (patrz „Rodzaj”), które obsługują do 20 głosów.
Brzmienia fabryczne
Liczba wbudowanych dźwięków przewidzianych w syntezatorze.
Liczbę barw często opisuje się jako liczbę instrumentów, które dany model może imitować. Nie jest to jednak do końca prawda – raczej parametr ten można nazwać „liczbą instrumentów i efektów dźwiękowych”. Np. ten sam instrument – gitara elektryczna – z różnymi „gadżetami” (distortion, overdrive) zabrzmi inaczej, a w syntezatorze każdy taki gadżet będzie traktowany jako osobna barwa. Brzmienie „bębnów” zazwyczaj łączy różne rodzaje bębnów i innych instrumentów perkusyjnych – innymi słowy, pozwala odwzorować zarówno „bęben basowy”, jak i talerze bez zmiany ustawień, po prostu naciskając odpowiednie klawisze. A niektóre barwy mogą w ogóle nie mieć odpowiedników wśród prawdziwych instrumentów.
Im bardziej wbudowane barwy, tym większe możliwości syntezatora, tym bardziej zróżnicowane dźwięki, jakie można z niego wydobyć. Jednocześnie w modelach z wyższej półki, takich jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), liczba ta może sięgać 1000 lub nawet więcej.
Style fabryczne
Liczba stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej) pierwotnie dostępnych w syntezatorze, innymi słowy liczba opcji akompaniamentu dostępnych dla użytkownika.
Im obszerniejszy ten zestaw, tym większe prawdopodobieństwo znalezienia wśród tych melodii odpowiednich opcji dla konkretnego przypadku. Jednocześnie bogactwo stylów samo w sobie nie daje również 100% gwarancji, że wśród nich znajdzie się odpowiedni, zwłaszcza że różne modele syntezatorów mogą się znacznie różnić w konkretnym zestawie melodii. Tak więc lista nie zaszkodzi wyjaśnić przed zakupem. Zauważamy również, że sytuację można poprawić za pomocą stylów użytkownika (patrz niżej) - obsługuje je wiele syntezatorów z automatycznym akompaniamentem.
Zakres zmiany tempa
Zakres, w jakim można zmienić tempo programu odtwarzanego przez syntezator – akompaniament automatyczny, melodia samouczka (patrz wyżej), metronom (patrz niżej), nagrana próbka itp.
Tempo jest mierzone liczbą bpm. Zmiana go pozwala dostosować szybkość syntezatora do sytuacji - np. nieco spowolnij samouczek, jeśli w początkowym tempie jest zbyt ciężki do opanowania. Im szerszy zakres kontroli tempa, tym więcej możliwości ma do wyboru muzyk, zwłaszcza w zakresie tempa bardzo wolnego i tempa bardzo szybkiego.
Zwróć uwagę, że tradycyjny zakres tempa muzycznego obejmuje wartości od 40 bpm („grave”, „bardzo wolno”) do 208 bpm („prestissimo”, „bardzo szybko”), ale w syntezatorach może być jeszcze bardziej rozbudowany – np. na przykład 30 - 255 bpm.
Rejestrator audio
Sekwencer to urządzenie, które umożliwia nagrywanie muzyki odtwarzanej na instrumencie w czasie rzeczywistym. Nagrywanie odbywa się zwykle w formacie MIDI. Jednocześnie możliwości sekwencera mogą obejmować nie tylko nagrywanie i odtwarzanie odtwarzanej muzyki, ale także zaawansowane możliwości edycyjne: sekwencyjne nakładanie kilku części, miksowanie nagranych ścieżek, zmiana głośności, tempa, barwy, tonacji nagranego kompozycje, kwantyzacja w celu wyeliminowania nieregularności tempa itp. .P. Specyficzne możliwości sekwencera z reguły zależą bezpośrednio od typu (patrz wyżej) i półki cenowej syntezatora. Jednak w każdym przypadku funkcja ta może stać się ważną pomocą zarówno dla początkującego muzyka, jak i profesjonalisty.
Samplowanie
Wsparcie syntezatora dla funkcji próbkowania.
Sample to krótkie urywki dźwiękowe używane w tworzeniu utworów muzycznych. Taki fragment może zawierać prawie każdy dźwięk - od nuty na instrumencie muzycznym lub fragmentu partii bębna po sygnał syreny, ćwierkanie ptaków, dźwięk mechanizmu itp. W szczególności
funkcja próbkowania zakłada możliwość użycia syntezatora do nagrywania próbek do dalszego wykorzystania. Nagrywanie może odbywać się zarówno przez wbudowany mikrofon, jak i przez wejście audio (z zewnętrznego mikrofonu lub innego urządzenia audio). Jednocześnie wiele syntezatorów z tą funkcją jest w stanie nie tylko zapisywać dźwięk „takim, jaki jest”, ale także przepuszczać przychodzący sygnał przez obwody przetwarzające, dodając do niego różne efekty – echo, „wah-wah”. ", metaliczny kolor dźwięku itp. Próbki z reguły można "podpiąć" do poszczególnych klawiszy syntezatora i odtwarzać w czasie rzeczywistym. Możliwe są inne funkcje, w zależności od poziomu instrumentu.
Mikser
Obecność miksera w konstrukcji syntezatora.
Mikser w tym przypadku jest urządzeniem przeznaczonym do sterowania poszczególnymi kanałami dźwiękowymi, które składają się na brzmienie syntezatora jako całości. Lista tych kanałów obejmuje w szczególności głos główny, głos warstwowy (patrz „Nakładanie warstw”), kilka kanałów akompaniamentu automatycznego (główny, basowy, perkusyjny itp.). Jeśli istnieje mikser, muzyk może ręcznie sterować tymi kanałami - włączać i wyłączać niektóre z nich, zmieniać barwę, tempo, tonację itp. To znacznie rozszerza możliwości korzystania z syntezatora.