Porównanie Yamaha PSR-F51 vs Casio CTK-240

Im większa liczba klawiszy, tym szerszy zakres instrumentu, tym niższe i wyższe dźwięki można na nim grać bezpośrednio w trakcie gry, bez użycia sztuczek, takich jak transfer oktawy (patrz poniżej). Dla porównania, pełnowymiarowa klawiatura fortepianowa ma 88 klawiszy. Jednak w syntezatorach ta ilość jest rzadka, ponieważ instrument okazałby się zbyt nieporęczny i drogi, a nie każdy muzyk, nawet profesjonalny, potrzebuje tak szerokiego asortymentu. W związku z tym, 88-klawiszowe klawiatury są używane głównie w stacjach roboczych z najwyższej półki (patrz Typ). W przypadku zwykłych syntezatorów standardem jest 49, 61 lub 76 klawiszy (istnieją też opcje na 73 klawisze) - to zwykle w zupełności wystarcza (w tym przypadku opcja dla 61 klawiszy jest uważana za „złoty środek”). A modele dla małych dzieci mogą mieć 32 klawisze.

Innymi słowy, polifonia obsługiwana przez syntezator to liczba „głosów” (generatorów tonów), które mogą na nim jednocześnie brzmieć.

Parametr ten jest często opisywany jako liczba dźwięków, które mogą być grane jednocześnie na klawiaturze. Nie jest to jednak do końca prawda, ponieważ w wielu barwach jedna nuta może aktywować kilka generatorów tonów. W rezultacie, na przykład, aby zagrać akord składający się z 3 nut w barwie z 4 generatorami tonów na nutę, wymagana jest polifonia co najmniej 3 * 4=12 głosów. Ponadto automatyczne akompaniamenty i wstępnie zdefiniowane utwory (patrz powiązane sekcje) również wykorzystują generatory brzmień, co wymaga również większej liczby głosów do efektywnej pracy z tymi funkcjami.

Minimalną wartością dla mniej lub bardziej funkcjonalnego nowoczesnego syntezatora jest polifonia na 32 głosy – i nawet wtedy taki instrument może być używany głównie do wstępnego treningu i prostych melodii. Dla bardziej solidnego zastosowania pożądane jest posiadanie co najmniej 50 - 60 głosów, a w modelach profesjonalnych (w szczególności na stacjach roboczych, w których mamy do czynienia z kilkoma ścieżkami audio naraz) są modele z polifonią na 150 generatorów dźwięku lub również.

Ogólnie rzecz biorąc, bardziej zaawansowany syntezator może mieć bardziej rozbudowaną polifonię, jednak klasę instrumentu można ocenić za pomocą tego parametru tylko w przybliżeniu – instrumenty o tej samej liczbie głosów mogą się znacznie różnić po...ziomem. Jedynym wyjątkiem od tej reguły są syntezatory dla dzieci (patrz „Rodzaj”), które obsługują do 20 głosów.

Liczba wbudowanych dźwięków przewidzianych w syntezatorze.

Liczbę barw często opisuje się jako liczbę instrumentów, które dany model może imitować. Nie jest to jednak do końca prawda – raczej parametr ten można nazwać „liczbą instrumentów i efektów dźwiękowych”. Np. ten sam instrument – gitara elektryczna – z różnymi „gadżetami” (distortion, overdrive) zabrzmi inaczej, a w syntezatorze każdy taki gadżet będzie traktowany jako osobna barwa. Brzmienie „bębnów” zazwyczaj łączy różne rodzaje bębnów i innych instrumentów perkusyjnych – innymi słowy, pozwala odwzorować zarówno „bęben basowy”, jak i talerze bez zmiany ustawień, po prostu naciskając odpowiednie klawisze. A niektóre barwy mogą w ogóle nie mieć odpowiedników wśród prawdziwych instrumentów.

Im bardziej wbudowane barwy, tym większe możliwości syntezatora, tym bardziej zróżnicowane dźwięki, jakie można z niego wydobyć. Jednocześnie w modelach z wyższej półki, takich jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), liczba ta może sięgać 1000 lub nawet więcej.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej) pierwotnie dostępnych w syntezatorze, innymi słowy liczba opcji akompaniamentu dostępnych dla użytkownika.

Im obszerniejszy ten zestaw, tym większe prawdopodobieństwo znalezienia wśród tych melodii odpowiednich opcji dla konkretnego przypadku. Jednocześnie bogactwo stylów samo w sobie nie daje również 100% gwarancji, że wśród nich znajdzie się odpowiedni, zwłaszcza że różne modele syntezatorów mogą się znacznie różnić w konkretnym zestawie melodii. Tak więc lista nie zaszkodzi wyjaśnić przed zakupem. Zauważamy również, że sytuację można poprawić za pomocą stylów użytkownika (patrz niżej) - obsługuje je wiele syntezatorów z automatycznym akompaniamentem.

Obecność trybu uczenia się w projektowaniu syntezatora.

Przeznaczenie tej funkcji wynika z nazwy. Najczęściej opiera się na następującej zasadzie: sam syntezator podpowiada uczniowi, które klawisze nacisnąć, wyświetlając klawiaturę na wyświetlaczu lub podświetlając potrzebne klawisze za pomocą podświetlenia (jeśli jest dostępne, patrz wyżej). Oczywiście na różnych poziomach nauki format takich podpowiedzi też będzie inny: np. na samym początku syntezator podświetla potrzebne nuty tak długo, jak są wciśnięte, a na końcowym etapie podświetla je na tempo, w jakim ma być grana melodia, i ocenia dokładność naciśnięcia przez ucznia klawiszy na żądanych klawiszach. Są też inne osobliwości i niuanse nauczania - na przykład tryb oddzielnej nauki partii dla lewej i prawej ręki, kiedy sam instrument gra jedną partię i mówi uczniowi, jak grać drugą. Ponadto funkcja metronomu jest prawie obowiązkowa dla syntezatora z tym trybem (patrz poniżej).

Niezależnie od konkretnej funkcjonalności, tryb ten będzie bardzo przydatny dla tych, którzy dopiero rozwijają umiejętności gry na instrumencie klawiszowym.

Zakres, w jakim można zmienić tempo programu odtwarzanego przez syntezator – akompaniament automatyczny, melodia samouczka (patrz wyżej), metronom (patrz niżej), nagrana próbka itp.

Tempo jest mierzone liczbą bpm. Zmiana go pozwala dostosować szybkość syntezatora do sytuacji - np. nieco spowolnij samouczek, jeśli w początkowym tempie jest zbyt ciężki do opanowania. Im szerszy zakres kontroli tempa, tym więcej możliwości ma do wyboru muzyk, zwłaszcza w zakresie tempa bardzo wolnego i tempa bardzo szybkiego.

Zwróć uwagę, że tradycyjny zakres tempa muzycznego obejmuje wartości od 40 bpm („grave”, „bardzo wolno”) do 208 bpm („prestissimo”, „bardzo szybko”), ale w syntezatorach może być jeszcze bardziej rozbudowany – np. na przykład 30 - 255 bpm.

Możliwość nakładania na siebie różnych dźwięków syntezatora. Stwarza to efekt brzmienia dwóch (lub nawet więcej) instrumentów jednocześnie - na przykład pianina i skrzypiec. Jednocześnie w zaawansowanych modelach może być możliwe ustawienie różnych ustawień dla różnych tembrów, aby identyczność wydobywanych nut nie była tak zauważalna - na przykład te same "skrzypce" można ustawić dla płynnych przejść między nutami , podczas gdy na „pianinie” zabrzmią nagle.

Możliwość podzielenia klawiatury syntezatora na dwie części, z których każda odpowiada za własną barwę dźwięku. W ten sposób na jednej klawiaturze można w czasie rzeczywistym grać jednocześnie na dwóch „instrumentach” – np. akompaniować solowej partii skrzypiec z akordami orkiestry smyczkowej. Jednocześnie, w przeciwieństwie do akompaniamentu automatycznego (patrz wyżej), muzyk sam wykonuje wszystkie nuty, nie polegając na automatycznych ustawieniach zaleconych w programie.

Z reguły w pamięci syntezatora jest wstępnie zarejestrowanych kilka kombinacji „podziału klawiatury”, ale niektóre modele pozwalają na osobny wybór tonu dla każdej połówki, według uznania muzyka.

Efekt Chorus w syntezatorze.

Słowo "chór" pochodzi od chóru, "chór", a przeznaczenie tej funkcji jest dość zgodne z pochodzeniem jej nazwy - daje efekt chóralnego brzmienia kilku instrumentów. Aby to zrobić, oryginalny sygnał dźwiękowy jest kopiowany (jeden lub więcej razy), a kopie są dodawane do ogólnego dźwięku z małym, do 30 ms przesunięciem czasowym, a przesunięcie to ciągle się zmienia. W ten sposób imitowana jest niewielka, ale zauważalna różnica w poszczególnych „głosach”, charakterystyczna dla prawdziwego chóru. Należy jednak zauważyć, że pełne podobieństwo do wykonania chóralnego za pomocą chóru jest niemożliwe do osiągnięcia nawet na najbardziej zaawansowanym syntezatorze; jednak sam ten efekt brzmi bardzo ciekawie, więc nie traci na popularności.