Porównanie Schecter C-7 SGR vs Schecter Demon-7

Rodzaj przetworników stosowanych w gitarze elektrycznej.

- Pasywny. Przetworniki pasywne to takie, które nie korzystają z własnego zasilania. Urządzenia te wytwarzają słaby sygnał, więc gitary z pasywnymi przetwornikami wymagają zewnętrznego przedwzmacniacza. Jeśli chodzi o dźwięk, wielu muzyków uważa przetworniki pasywne za bardziej „naturalne” i dynamiczne, ale ten punkt jest w dużej mierze subiektywny. Niewątpliwą zaletą tej wariantów są szerokie możliwości eksperymentowania z techniką produkcji dźwięku. Ponadto moduły pasywne są znacznie prostsze i tańsze od aktywnych, a ponadto nie wymagają własnych zasilaczy. Z drugiej strony przetworniki te są podatne na sprzężenia zwrotne, które w niektórych sytuacjach mogą powodować problemy. Tak, a ich wrażliwość na zakłócenia (a zatem prawdopodobieństwo zakłóceń) jest znacznie wyższa.

- Aktywny. Przetworniki w komplecie z wbudowanymi przedwzmacniaczami w celu wzmocnienia sygnału wyjściowego do instrumentu. Dzięki dodatkowemu wzmocnieniu wiele modeli ma zmniejszoną liczbę zwojów w cewkach w porównaniu do pasywnych, co zmniejsza poziom zakłóceń i zapewnia czystszy i bardziej zrównoważony sygnał pod względem częstotliwości. Jednocześnie moduł aktywny lepiej zachowuje wyższe częstotliwości; daje to efekt „jasności”, „przezroczystości” dźwięku. Co prawda panuje opinia, że ten dźwięk jest nienaturalny, ale ten szczegół znowu jest w dużej mierze subiek...tywny. Ale jednym z jednoznacznych niedociągnięć aktywnych przetworników jest potrzeba własnego źródła zasilania. Jedną z bardziej popularnych wariantów jest bateria 9V, która jest montowana w specjalnej komorze w korpusie gitary.

Rodzaj bloku tonalnego stosowany w konstrukcji gitary elektrycznej.

Blok barwy jest „pośrednikiem” między przetwornikiem a wyjściem gitarowym: zespołem układów elektronicznych zapewniających transmisję sygnału, a często także jego obróbkę (regulacja głośności, korekcja częstotliwości, przedwzmacniacz itp.). We współczesnych gitarach elektrycznych występują następujące rodzaje bloków barwy:

- Bierny. Bloki tonów, które nie wymagają dodatkowych zasilaczy podczas pracy, nazywane są pasywnymi. Z reguły takie moduły mają najprostszą konstrukcję i funkcjonalność, regulacje ograniczają się do zmiany głośności, a także pasywnej korekcji częstotliwości (poprzez „obcięcie” żądanych częstotliwości). Jednocześnie pasywne bloki barwy są proste, kompaktowe, niedrogie i nie zależą od baterii; a niezbędne regulacje można wykonać na sprzęcie zewnętrznym (w każdym razie gitara elektryczna będzie musiała być do niego podłączona). W efekcie większość nowoczesnych instrumentów wyposażona jest w ten szczególny rodzaj bloków barwy.

- Aktywny. Kluczowa różnica między pasywnym blokiem tonów polega na tym, że do działania wymaga własnego zasilania. Najczęściej rolę tę pełni bateria 9V montowana w specjalnym gnieździe w korpusie gitary elektrycznej. Potrzeba zasilania wynika z mnóstwa dodatkowych funkcji: aktywne bloki barwy są w stanie wzmocnić sygnał pochodzący z przetworników, tłumić zakłócenia, a nawet dopasować rezystancję wyjścia ins...trumentu do wejścia wzmacniacza. A aktywny sposób regulacji tonu jest bardziej zaawansowany niż pasywny, pozwala na dokładniejsze dostosowanie współczynnika częstotliwości. Z drugiej strony moduły aktywne są znacznie droższe, a bez baterii blok tonów zamienia się w zestaw bezużytecznych części. Jednak takie urządzenia zużywają stosunkowo mało energii, a jedna bateria wystarcza na dość długi czas.

- Aktywny pasywny. Bloczki barwne, które łączą w sobie możliwości dwóch opisanych powyżej wariantów. W obecności zasilania taki moduł działa w trybie aktywnym, a jeśli nie ma zasilania, zamienia się w pasywny. Dzięki temu muzyk może cieszyć się wszystkimi zaletami aktywnego bloku barwy i jednocześnie nie martwić się, że z powodu rozładowanej baterii instrument stanie się całkowicie bezużyteczny (choć oczywiście w trybie pasywnym funkcjonalność bloku barwy jest nie tak obszerny). Jednocześnie połączone moduły są dość złożone i drogie, a rzeczywista potrzeba takiej wszechstronności jest rzadka. Dlatego ta opcja nie zyskała dużego rozpowszechnienia.

Metoda mocowania gryfu do korpusu stosowana w gitarze elektrycznej.

- Śruba. Najtańszy i najbardziej praktyczny (pod względem technologii produkcji i naprawy) sposób montażu: szyja przykręcana jest do korpusu. Dzięki temu montaż gitary jest niezwykle prosty, a gryf można łatwo wyjąć z gotowego instrumentu w celu naprawy lub nawet wymiany na nowy. Zauważ, że chociaż metoda śrubowa jest uważana za „budżetową” (i spotyka się ją głównie w instrumentach o podobnym poziomie), nie można powiedzieć, że jest zdecydowanie gorsza od innych wariantów: gitary tej konstrukcji mają stosunkowo słabe wybrzmienie, ale dają jasny, ostry ton z dobrym atakiem. Mogą być używane w prawie każdym gatunku, ale nadal są uważane za najbardziej odpowiednie do ciężkiej muzyki.

- klejone. Szyjka montowana we wgłębieniu w korpusie i mocowana w niej za pomocą żywicy epoksydowej lub innego kleju. Taka konstrukcja nie pozwala na tak mocny atak, jak na gryfach śrub, ale zapewnia doskonałe wybrzmienie i przyjemną kolorystykę brzmienia. Ogólnie rzecz biorąc, połączenie klejowe uważa się za bardziej zaawansowane, ponieważ lepiej ujawnia właściwości akustyczne drewna. Z drugiej strony takie narzędzia są bardziej skomplikowane i droższe zarówno w produkcji, jak i w naprawie niż przykręcane.

- Przez. Nazwa tej metody wynika z tego, że szyja przechodzi przez ciało, do „dolnego” (od strony...mostka) końca. Wiele instrumentów tego typu od tyłu wygląda tak, jakby dwie dodatkowe części były przymocowane do litego kawałka drewna, z którego wyrzeźbiono szyjkę i środkową część korpusu, aby nadać korpusowi pożądany kształt i szerokość (choć technologia wykonania jest, oczywiście nieco bardziej skomplikowane). Uważa się, że mocowanie na szyję maksymalizuje możliwości drewna i pozwala uzyskać dźwięk najwyższej jakości, z płaską charakterystyką częstotliwościową i doskonałym podtrzymaniem. Jednak takie konstrukcje są dość drogie, a także wymagają niezwykle ostrożnego obchodzenia się - zwłaszcza, że naprawa szyjki przelotowej jest w najlepszym razie trudna i kosztowna, a często w ogóle niemożliwa. Zwróć uwagę, że ta opcja jest używana głównie w basach, gitary elektryczne z metodą montażu przelotowego są produkowane znacznie rzadziej.

Promień krzywizny podstrunnicy zamontowanej na gitarze elektrycznej.

Nakładka znajduje się bezpośrednio pod strunami, do tego muzyk podczas gry naciska na struny. Jeśli spojrzysz na szyję w przekroju, jej górna część z podstrunnicą będzie miała kształt łuku; w tym przypadku zakłada się promień tego łuku. Im mniejszy promień, tym bardziej wypukły będzie ten łuk i odwrotnie, duży promień będzie odpowiadał prawie płaskiej powierzchni.

Ogólnie uważa się, że mniejszy promień podstrunnicy lepiej nadaje się do grania akordów, a gładsza, płaska powierzchnia ułatwia wykonywanie pasaży technicznych z dużą ilością specjalnych technik, takich jak klamry (paski). Średnia i, można powiedzieć, klasyczna wartość średnicy to 12", jest to najpopularniejsza opcja wśród nowoczesnych gitar elektrycznych. Najmniejsza liczba to nieco ponad 7", występuje w niektórych gitarach z korpusami Stratocaster (obie w oryginalne instrumenty firmy Fender oraz w kopiach ). A najbardziej płaskie klocki mają średnicę 20 cali lub więcej.

Zwróć uwagę, że często występują instrumenty o zmiennym promieniu podstrunnicy - mniejszym na główce (gdzie akordy grane są częściej) i większym na korpusie (gdzie nuty grane są solo). W takich przypadkach wskazany jest promień nakrętki.

Skala długości gitary elektrycznej.

Menzura to odległość od orzecha do mostka; innymi słowy, jest to długość robocza otwartego (nie naciskanego palcem) struny. Im większa jest ta odległość, tym mocniej trzeba naciągnąć struny, aby uzyskać pożądany skok i tym większą siłę trzeba przyłożyć, aby docisnąć je do szyi. Jednak niektórzy gitarzyści twierdzą, że nawet niewielka różnica w długości - mniej niż cal - już zapewnia znaczną różnicę w wyczuciu podczas gry.

Dodatkowo parametr ten wpływa również na barwę dźwięku. Dłuższe długości dają jaśniejszy, bardziej dźwięczny i ekspresyjny dźwięk, podczas gdy krótsze dają gęstszy, cieplejszy i gładszy dźwięk. Tak więc, jeśli przy pozostałych warunkach równych, stosunkowo krótka skala lepiej nadaje się do grania akordów, a do uzyskania pożądanego brzmienia w solówce może być potrzebny dłuższy instrument.

Najpopularniejsze opcje długości skali dla gitar elektrycznych (nie basów) to 23,75" (Gibson) i 25,5" (Fender). Wskaźniki poniżej 22” są niezwykle rzadkie, głównie w instrumentach z miniaturowymi korpusami 3/4” (patrz „Rozmiar”), a maksymalna wartość to około 28”, dłuższe instrumenty są praktycznie niedostępne. Ale basy są zauważalnie dłuższe ( w przeciwnym razie struny musiałyby być zbyt grube lub zbyt luźne): najkrótsze modele mają skalę 30", najdłuższe - około 35".

Zwróć uwagę, że konstrukcja mostka często pozwala na zmianę rzeczywistej długości skali (w tym dla każdej struny osobno); ma to na ce...lu zapewnienie dokładnego dostrojenia instrumentu do progów. Dlatego zwyczajowo wskazuje się w charakterystyce domyślną długość skali, bez dodatkowych korekt.