Porównanie Euroaqua LPA 40-14-550 14 m

180 mm

vs Nasosy plus BPS 32-8S-180 8.6 m

2"

180 mm

Wydajność pompy to ilość cieczy, którą jest w stanie przepompować przez określony czas.

Cechy wyboru najlepszej opcji wydajności zależą przede wszystkim od przeznaczenia pompy (patrz wyżej). Na przykład w przypadku modeli recyrkulacyjnych dla CWU ogólna zasada jest taka, że wydajność pompy nie powinna przekraczać wydajności podgrzewacza wody. Na przykład, jeśli kocioł jest w stanie dostarczyć 10 litrów na minutę do obwodu CWU, maksymalna wydajność pompy wyniesie 10 * 60=600 l/h. Podstawowy wzór do obliczania wydajności instalacji grzewczej uwzględnia moc grzałki i różnicę temperatur na wlocie i wylocie, a dla instalacji wody zimnej liczbę punktów poboru. Bardziej szczegółowe informacje na temat obliczeń dla każdego obszaru aplikacji można znaleźć w dedykowanych źródłach, a same obliczenia lepiej powierzyć profesjonalistom - zmniejszy to prawdopodobieństwo przeoczenia znaczących niuansów.

Głowicę można opisać jako maksymalną wysokość, na jaką pompa jest w stanie podnieść ciecz w pionowej rurze bez załamań lub rozgałęzień. Parametr ten jest bezpośrednio związany z ciśnieniem, jakie zapewnia pompa: 10 m wysokości odpowiada w przybliżeniu ciśnieniu 1 bara (nie mylić tego wskaźnika z ciśnieniem roboczym - więcej na ten temat poniżej).

Głowica jest jednym z kluczowych wskaźników większości pomp obiegowych. Tradycyjnie oblicza się ją na podstawie różnicy wysokości między lokalizacją pompy a najwyższym punktem systemu; jednak zasada ta dotyczy tylko jednostek, które zwiększają ciśnienie zimnej wody(patrz „Cel”). Modele cyrkulacyjne do ogrzewania i ciepłej wody użytkowej pracują z obiegami zamkniętymi, a dla nich optymalna wysokość podnoszenia zależy od całkowitego oporu hydraulicznego układu. Szczegółowe wzory obliczeniowe dla pierwszego i drugiego przypadku można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Najniższa temperatura płynu, przy której pompa może normalnie pracować.

Prawie wszystkie pompy, niezależnie od celu (patrz wyżej), są w stanie normalnie tolerować zimną wodę; dlatego w przypadku normalnego użytku domowego parametr ten nie jest krytyczny, a w przypadku niektórych modeli może w ogóle nie być wskazany. Ale jeśli potrzebujesz możliwości pracy z cieczami o temperaturze poniżej 15 °C, warto zwrócić szczególną uwagę na minimalną temperaturę. Niektóre modele, które można stosować z płynem niezamarzającym, mogą nawet tolerować temperatury poniżej zera; takie możliwości przydają się np. w przypadku budynków, które mogą „stać” w zimnych porach roku.

- Prędkości pracy. Liczba prędkości przewidziana w konstrukcji pompy. Każda prędkość odpowiada własnej wartości wydajności (patrz powyżej). Opcje mogą być następujące:

• 1 prędkość. W takich modelach nie ma regulacji, pompa po włączeniu może działać tylko z jedną prędkością - maksymalną. Jest to najprostsza i najtańsza opcja ze względu na brak dodatkowych elementów (regulatorów) w konstrukcji. Oczywiście jest to wygodne tylko w tych przypadkach, gdy urządzenie musi pracować z pełną wydajnością za każdym razem, gdy jest włączane - jednak takie przypadki są dość powszechne w zakresie zastosowania pomp obiegowych.
• 2 prędkości. 2 prędkości dają użytkownikowi pewien wybór: pompa nie musi być włączana z pełną mocą - gdy nie jest to wymagane, agregat można uruchomić na zredukowanej, aby zaoszczędzić energię elektryczną i nie zużywać mechanizmów poza co jest potrzebne.
• 3 prędkości. Największa ilość regulacji spotykana we współczesnych pompach – nie ma sensu przewidywać większej ilości z wielu powodów. Daje jeszcze większe możliwości ustawienia parametrów pracy niż 2 prędkości.
• Płynna regulacja. Ta opcja zakłada możliwość ustawienia regulatora w dowolnej pozycji od minimum do maksimum (niektóre modele mogą również zapewniać stałe ustawienia, ale tylko jako opcja dodatkowa). Zapewnia to maksymalną swobodę i dokładność w wyborze trybu pracy, ale znacząco wpływa na cenę; a rzeczywista potrzeba płynnej regulacji jest rzadka.

- Automatyczny tryb pracy.... Istota tej funkcji różni się w zależności od przeznaczenia urządzenia (patrz wyżej). Tak więc w modelach do zwiększania ciśnienia zimnej wody automatyka włącza pompę po otwarciu kranu i wyłącza ją po zamknięciu - specjalny czujnik reaguje na ruch wody. W modelach do ogrzewania i CWU automatyka odpowiada za regulację parametrów pracy - np. przy dokręceniu zaworów i zmniejszeniu przepływu pompa może obniżyć ciśnienie - a także za funkcje dodatkowe, takie jak włączanie -wyłącznik czasowy. W każdym razie funkcja ta „ułatwia życie” użytkownikowi, eliminując konieczność wykonywania niektórych operacji ręcznie i dodawania nowych funkcji do pompy; ale konkretny zestaw tych możliwości zależy od modelu.

- Wyświetlacz. Na wyświetlaczu mogą być wyświetlane różne dodatkowe informacje: tryb pracy, ustawienia wydajności, temperatura wody, ustawione zegary, komunikaty o błędach i wiele innych. Dzięki temu sterowanie jest wygodniejsze i bardziej intuicyjne. Pompy zwykle używają najprostszego typu czarno-białych ekranów LCD, ale to wystarcza do powyższych celów.

- Panel sterowania. W tym przypadku panel sterowania oznacza panel, który posiada przełącznik z możliwością wyboru trybu pracy pomiędzy automatycznym (patrz wyżej) a ręcznym. W związku z tym obecność kilku trybów prawie koniecznie oznacza obecność panelu sterowania. Ale same przełączniki prędkości nie liczą się jako funkcja ta.

Moc elektryczna pobierana przez pompę podczas normalnej pracy i maksymalnej wydajności.

Wskaźnik ten bezpośrednio zależy od wydajności - w końcu do pompowania dużych ilości wody potrzebna jest odpowiednia ilość energii. Z kolei od samej mocy zależą dwa główne parametry - zużycie energii elektrycznej i obciążenie sieci energetycznej, które określa zasady połączenia. Na przykład pomp o mocy większej niż 5 kW nie można podłączyć do zwykłych gniazd domowych; bardziej szczegółowe zasady można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Rodzaj silnika elektrycznego przewidzianego w konstrukcji pompy.

- Asynchroniczny. Silniki tego typu wyróżniają się prostą konstrukcją oraz niską ceną połączoną z niezawodnością. Ich główną wadą jest zależność prędkości obrotowej od obciążenia, co powoduje, że dla takiego silnika trudno jest dokładnie wyregulować tę częstotliwość. Jednocześnie dla użytku domowego moment ten jest zwykle bezkrytyczny, a w sferze zawodowej rzadko stwarza trudności. Dlatego silniki asynchroniczne są bardzo popularne we współczesnych pompach.

- Synchroniczny. Silniki synchroniczne wyróżniają się dużą dokładnością w regulacji prędkości - praktycznie nie zależy to od obciążenia wirnika; jest to ich główna przewaga nad asynchronicznymi. Z drugiej strony ten typ jest bardziej skomplikowany i droższy, a potrzeba precyzyjnej regulacji jest rzadka. Dlatego synchroniczne silniki elektryczne są instalowane głównie w pompach wysokiej jakości, przeznaczonych do pracy w określonych warunkach.

Umieszczenie wału silnika w normalnej pozycji roboczej pompy.

Od tego parametru zależy przede wszystkim ogólny układ urządzenia i jego przydatność w określonych warunkach. Tak więc przy najpopularniejszym współosiowym rozmieszczeniu otworów (patrz poniżej) wał silnika jest zwykle umieszczony prostopadle do kierunku ruchu wody. Oznacza to, że tylko pompa z poziomym wałem nadaje się do podłączenia do pionowej rury. Ale w przypadku linii poziomej wybór zależy od tego, w którym kierunku wygodniej jest obrócić korpus pompy - w górę (gdy jest zainstalowany w wąskiej, wydłużonej niszy) lub na boki (gdy nad rurą znajdują się inne obiekty, które kolidują z pionem instalacja urządzenia).

Zwróć uwagę, że istnieją uniwersalne modele, które umożliwiają obie opcje umieszczenia.

Rodzaj połączenia używanego do podłączenia pompy do rurociągu.

- Rzeźba. Tradycyjna nić stosowana w hydraulice. Ta opcja jest typowa dla rurociągów cienkościennych, które nie wymagają wysokiej wydajności, dlatego występuje głównie w pompach domowych o stosunkowo małej mocy.

- Kołnierz. Kołnierz wygląda jak charakterystyczne przedłużenie, zwykle krążek, znajdujący się w miejscu połączenia. Po połączeniu kołnierz pompy i kołnierz rury są mocno do siebie dociśnięte i dokręcone śrubami, zapewniając niezawodne i szczelne połączenie. Ta konstrukcja jest stosowana w rurociągach grubościennych, dlatego pompy kołnierzowe są zwykle średniej i wyższej klasy i mają wysoką wydajność.

W przypadku normalnego połączenia typ połączenia w pompie musi odpowiadać temu w rurach. Jednocześnie istnieją adaptery od jednego typu do drugiego, które można zastosować w skrajnych przypadkach.

Średnica przyłącza od strony wlotowej przewidziana w konstrukcji pompy. W przypadku gwintów hydraulicznych (patrz "Połączenie") średnica przyłącza jest tradycyjnie podawana w calach i ułamkach cala (1/2", 3/4", 1", 1 1/4", 1 1/2" lub 2"), dla kołnierzy stosuje się oznaczenia według średnicy nominalnej (DN) otworu przelotowego w milimetrach ( DN 32, DN 40, DN 50, DN 65, DN 80, DN 100, DN 125).

Parametr ten musi odpowiadać wymiarom mocowania na rurze, do której pompa ma być podłączona – w przeciwnym razie konieczne będzie użycie przejściówek, co jest mało wygodne, a czasami w ogóle nie jest zalecane.