Porównanie Denon AVR-X3400H vs Denon AVR-X2400H

Możliwość zwiększenia rozdzielczości sygnału wideo przetwarzanego przez odbiornik - jeśli oryginalna rozdzielczość wideo jest niższa. W zależności od możliwości odbiornika, w szczególności jego portów HDMI, może wystąpić skalowanie do Ultra HD 4K i do Ultra HD 8K.

Zasada upscalingu polega na tym, że wideo o stosunkowo niskiej rozdzielczości jest uzupełniane o wymaganą liczbę pikseli za pomocą specjalnych algorytmów. Z tego powodu podczas odtwarzania takiego wideo jakość „obrazu” jest zauważalnie wyższa niż bez skalowania (choć nieco niższa niż w przypadku treści oryginalnie nagranych w UltraHD). Szczególnie sensowne jest szukanie odbiornika z tą funkcją, jeśli planujesz używać go z ekranem 4K lub 8K.

Maksymalna moc dźwięku, jaką może dostarczyć wzmacniacz mocy (jeśli jest dostępna w amplitunerze, patrz „Typ”) na kanał zestawu głośnikowego. Warto tutaj zaznaczyć, że w tym przypadku zwyczajowo wskazuje się na tzw. RMS (znamionowa maksymalna sinusoidalna) lub moc znamionowa. Za moc znamionową uważa się najwyższą moc, jaką wzmacniacz gwarantuje, że będzie w stanie dostarczyć bez przerw przez godzinę bez żadnych awarii lub awarii. Krótkotrwałe skoki poziomu sygnału mogą znacznie przekroczyć tę wartość, ale głównym wskaźnikiem nadal jest moc nominalna.

Moc wzmacniacza w dużej mierze determinuje głośność zestawu głośnikowego podłączonego do urządzenia. W praktyce głośność zależy również od charakterystyki głośników - czułości, impedancji itp .; jednak, jeśli inne rzeczy są takie same, ta sama głośniki na mocniejszym wzmacniaczu będzie brzmiała głośniej. Dodatkowo parametr ten wpływa również na kompatybilność głośników i wzmacniacza – uważa się, że różnica mocy nominalnych tych elementów nie powinna przekraczać 10-15% (a najlepiej moce powinny być takie same). A ponieważ różne pomieszczenia wymagają głośników o różnej mocy, wpływa to również na dobór wzmacniacza do konkretnej sytuacji; szczegółowe zalecenia dotyczące zależności między charakterystyką pomieszczenia a mocą akustyczną można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Należy również pamiętać, że jeśli wzmacniacz może pracować z obciążeniem o różnej rezystancji (patrz „Dopuszc...zalna impedancja akustyczna”), to dla różnych opcji moc na kanał będzie inna - im niższa rezystancja, tym wyższa moc. W charakterystyce w tym przypadku zwykle wskazywana jest maksymalna wartość tego parametru - czyli moc przy minimalnej dopuszczalnej rezystancji.

- AirPlay. Technologia przesyłania danych multimedialnych przez połączenie bezprzewodowe ( Wi-Fi). Opracowany przez firmę Apple jest przeznaczony głównie do nadawania treści z różnych urządzeń „Apple” (głównie przenośnych gadżetów) do kompatybilnych urządzeń zewnętrznych. Umożliwia przesyłanie plików audio (w przypadku strumieniowego przesyłania dźwięku, specyficzne informacje można znaleźć w części „Tuner i odtwarzanie”), a także obrazów, danych tekstowych, a nawet wideo. Obecność AirPlay w odbiorniku pozwoli na podłączenie do niego sprzętu Apple obsługującego tę technologię do bezpośredniego odtwarzania, a także wyświetlanie informacji o plikach na zewnętrznym ekranie (np. TV) - tytuł utworu, nazwisko wykonawcy itp. .

- AirPlay 2. Druga wersja powyższej technologii AirPlay, wydana w 2018 roku. Jedną z głównych innowacji wprowadzonych w tej aktualizacji jest obsługa formatu „multiroom” - możliwość jednoczesnego nadawania kilku oddzielnych sygnałów audio do różnych kompatybilnych urządzeń zainstalowanych w różnych lokalizacjach. Można więc np. Włączyć kolejny odcinek swojego ulubionego serialu z iPhone'a na telewizorze w salonie, a w kuchni - relaksującą muzykę z iPoda itp. Dodatkowo AirPlay 2 otrzymało szereg inne ulepszenia - ulepszone buforowanie, możliwość przesyłania strumieniowej akustyki stereo, a także obsługa sterowania głosem przez Siri.

- Chromecast. Oryginalna nazwa to Google Cast. Technologia rozpowszechniania treści na urządzenia zewnętrzne opracowana przez Google. Umożliwia przesyłanie obrazu i dźwięku z komputera lub urządzenia mobilnego do amplitunera AV, nadawanie odbywa się standardowo przez Wi-Fi, podczas gdy odbiornik i źródło sygnału muszą znajdować się w tej samej sieci Wi-Fi (z wyjątkiem Odtwarzacze multimedialne Chromecast). Technologia Chromecast obsługuje dwa tryby - w rzeczywistości nadawanie przez specjalne aplikacje (dostępne dla systemów Windows, macOS, Android i iOS) oraz „tworzenie kopii lustrzanych” treści otwieranych w przeglądarce Google Chrome na ekranie zewnętrznym.

- Wi-Fi. Interfejs bezprzewodowy używany głównie do budowy sieci komputerowych. W związku z tym odbiorniki AV mogą potrzebować go przede wszystkim do realizacji funkcji sieciowych - strumieniowego przesyłania dźwięku, radia internetowego (patrz Tuner i odtwarzanie), AirPlay (patrz wyżej), DLNA (patrz poniżej). Połączenie z sieciami komputerowymi można również przeprowadzić za pośrednictwem przewodowego interfejsu LAN(patrz poniżej), jednak Wi-Fi jest wygodniejsze ze względu na brak przewodów i możliwość pracy przez przeszkody (w tym ściany) w odległości kilkudziesięciu metrów. Ponadto w niektórych modelach technologia ta może być również wykorzystywana do bezpośredniej komunikacji z innymi urządzeniami - na przykład do używania smartfona lub tabletu jako pilota lub do transmitowania wideo na żywo za pomocą technologii Miracast lub w innym podobnym formacie.

- Bluetooth. Technologia bezpośredniej komunikacji bezprzewodowej między różnymi urządzeniami elektronicznymi; działa na odległość około 10 m, chociaż niektóre specyficzne formaty pracy zapewniają większy zasięg. Technicznie może być używany do różnych celów, w zależności od protokołów obsługiwanych przez dane urządzenie; W amplitunerach AV najczęściej stosowane są dwa protokoły A2DP do bezprzewodowej transmisji dźwięku i AVRCP do zdalnego sterowania. W pierwszym przypadku zwykle mówimy o przesłaniu sygnału z urządzenia zewnętrznego (smartfona, laptopa itp.) Do odbiornika; teoretycznie możliwa jest również opcja odwrotna - nadawanie dźwięku do słuchawek Bluetooth lub akustyki, ale z wielu powodów ten format pracy prawie nigdy nie występuje w amplitunerach AV. AVRCP z kolei pozwala na użycie zewnętrznego gadżetu (na przykład tego samego smartfona) jako pilota.

- LAN. Standardowy interfejs do przewodowego podłączenia różnych urządzeń (w tym amplitunerów) do sieci komputerowych, m.in. dostęp do Internetu. Ze względu na obecność przewodu połączenie jest mniej wygodne niż opisane powyżej Wi-Fi. Z drugiej strony połączenie LAN wygrywa pod względem niezawodności połączenia i rzeczywistej szybkości przesyłania danych - zwłaszcza jeśli w sieci jest wiele urządzeń bezprzewodowych i załadowane są kanały Wi-Fi (co jest dość powszechne, ponieważ moduły Wi-Fi są bardzo popularne we współczesnej elektronice). Dlatego do pracy z dużymi ilościami danych - na przykład oglądania wideo w wysokiej rozdzielczości przez DLNA (patrz poniżej) - lepiej nadaje się sieć LAN.

- RS-232. Przewodowy interfejs, który pierwotnie pojawił się w technologii komputerowej. W amplitunerach można to nazwać usługowym: zawartość nie jest przesyłana przez to złącze, ale dzięki niemu można podłączyć urządzenie do komputera i zdalnie zmieniać ustawienia, a także aktualizować oprogramowanie.

- MHL. Szybki przewodowy interfejs do przesyłania danych multimedialnych (wideo i audio) z urządzeń mobilnych na ekrany zewnętrzne. Przepustowość pozwala na pracę z obrazami o wysokiej, a nawet ultra wysokiej rozdzielczości, a także z wielokanałowym dźwiękiem. Ponadto po podłączeniu gadżet można naładować. W urządzeniach mobilnych sygnał MHL jest wyprowadzany przez standardowy port microUSB; a rolę wejścia w amplitunerach AV (i innych urządzeniach stacjonarnych) pełni złącze HDMI (patrz poniżej) - ale nie byle jakie, ale tylko początkowo kompatybilne z MHL i noszące odpowiednie oznaczenie. Dostępne są adaptery do podłączenia do zwykłego HDMI, ale dodatkowe funkcje (jak samo ładowanie) przy takim połączeniu mogą nie być dostępne.

- DLNA. Technologia używana do integracji różnych urządzeń elektronicznych w jedną cyfrową sieć z możliwością bezpośredniej wymiany treści. Urządzenia, dla których deklarowana jest obsługa tego standardu, mogą skutecznie komunikować się niezależnie od producenta. Amplituner AV z DLNA może na przykład odtwarzać film bezpośrednio z dysku twardego komputera w sąsiednim pokoju lub przesyłać zdjęcia ze smartfona do telewizora. Połączenie z siecią można przeprowadzić zarówno przewodowo (LAN), jak i bezprzewodowo (Wi-Fi, patrz wyżej).

- Negocjacja zdalnego sterowania. Funkcja umożliwiająca podłączenie amplitunera AV do innego urządzenia (takiego jak odtwarzacz Blu-ray lub zewnętrzny wzmacniacz) i sterowanie obydwoma urządzeniami za pomocą jednego pilota. Kupując sprzęt o podobnej funkcji konieczne jest doprecyzowanie kompatybilności - z reguły w takim „pakiecie” może pracować tylko sprzęt jednego producenta, a nawet w takich przypadkach możliwe są własne niuanse po uzgodnieniu.

- Asystent głosowy. Odbiornik obsługuje asystenta głosowego. W naszych czasach najpopularniejsi są następujący asystenci:

• Google Assistant
• Apple Siri
  
• Amazon Alexa

Możliwe są jednak inne rozwiązania. W każdym razie należy zauważyć, że nie mówimy o asystencie wbudowanym w sam odbiornik, ale o kompatybilności z urządzeniami zewnętrznymi, które mają tę funkcję (na przykład ze smartfonem lub tabletem). Ale nawet taka kompatybilność pozwala wydawać komendy do odbiornika głosem - jest to często wygodniejsze niż bardziej tradycyjne metody sterowania. Konkretny zestaw obsługiwanych poleceń i języków może się różnić w zależności od asystenta głosowego i jego konkretnej wersji.

Liczba analogowych wejść stereofonicznych RCA dostarczanych przez amplituner AV. Im więcej takich wejść, tym więcej urządzeń nadawczych można jednocześnie podłączyć do odbiornika. Dzięki temu przy wyborze między nimi nie musisz ponownie podłączać kabli – wystarczy ustawić źródło sygnału w ustawieniach odbiornika.

Sama wtyczka RCA (w języku potocznym - "tulipan") może być używana w różnych interfejsach. Jednak w tym konkretnym przypadku mówimy o liniowym wejściu audio, które odpowiada za analogowy sygnał audio. RCA jest najpopularniejszym złączem stosowanym w nowoczesnym sprzęcie audio dla takich wejść; umożliwia podłączenie amplitunera do zewnętrznego źródła dźwięku, takiego jak odtwarzacz CD.

Zwróć uwagę, że złącza tego typu są zwykle liczone parami; innymi słowy jedno wejście składa się z dwóch złączy RCA. Wynika to z faktu, że w tym przypadku tylko jeden kanał dźwięku analogowego może być przesyłany jednym przewodem; w związku z tym do transmisji stereo wymagane są dwa gniazda RCA.

Liczba wejść koncentrycznych przewidzianych w konstrukcji odbiornika.

Interfejs koncentryczny służy do przesyłania sygnałów audio w formacie cyfrowym. W rzeczywistości jest to rodzaj interfejsu S/PDIF, który wykorzystuje do połączenia elektryczny kabel koncentryczny ze złączami RCA („tulipan”). Nie myl tego interfejsu z opisanym powyżej analogowym RCA: połączenie koncentryczne różni się rodzajem sygnału, liczbą gniazd na złącze (tu wystarczy jedno), a także nie działa dobrze ze zwykłym kablem RCA (jest wskazane jest użycie ekranowanego). Szerokość pasma S / P-DIF jest wystarczająca do przesyłania dźwięku wielokanałowego do 7.1(patrz „Liczba kanałów”), jednak formaty lossless, takie jak Dolby TrueHD lub DTS-HD Master Audio(patrz „Dekodery”) nie są obsługiwane .

Jeśli chodzi o liczbę, to obecność kilku wejść pozwala na jednoczesne podłączenie do odbiornika kilku źródeł sygnału z odpowiednimi wyjściami i przełączanie się między nimi poprzez ustawienia oprogramowania, bez grzebania w kablach przełączających.

Liczba wejść kompozytowych przewidzianych w konstrukcji odbiornika.

Zauważ, że w tym przypadku nie mamy na myśli pełnowymiarowego interfejsu kompozytowego wykorzystującego trzy gniazda (wideo i dwa kanały dźwięku stereo), a tylko jedno złącze - wideo. Wynika to z faktu, że dźwięk można wyprowadzić przez standardowe złącza audio RCA. Wyjście wideo wykorzystuje również złącze typu RCA, zwykle o charakterystycznym żółtym kolorze.

Ze względu na fakt, że wszystkie dane obrazu są przesyłane jednym kablem, interfejs kompozytowy jest nieco gorszy od komponentowego (patrz wyżej) pod względem jakości wideo, a przepustowość pozwala na pracę tylko z sygnałem o standardowej rozdzielczości (nie HD); a dźwięk wolumetryczny nie wchodzi w rachubę. Z drugiej strony ta metoda połączenia jest od dawna stosowana w sprzęcie wideo i może być przydatna do podłączania przestarzałych urządzeń (takich jak magnetowidy VHS).

Jeśli chodzi o liczbę, to obecność kilku wejść pozwala na jednoczesne podłączenie do odbiornika kilku źródeł sygnału z odpowiednimi wyjściami i przełączanie się między nimi poprzez ustawienia oprogramowania, bez grzebania w kablach przełączających.

Liczba wyjść HDMI przewidziana w konstrukcji odbiornika. Obecność kilku wyjść pozwala na jednoczesne podłączenie kilku odbiorników sygnału (w przypadku HDMI mogą to być np. telewizory lub monitory) i wybór urządzenia odtwarzającego bez ponownego podłączania kabli – poprzez zmianę ustawień odbiornika. A w modelach z obsługą Multi Zone (patrz wyżej) możesz jednocześnie nadawać różne sygnały do różnych odbiorników.

HDMI to jeden z najbardziej zaawansowanych interfejsów cyfrowych stosowanych we współczesnej elektronice. Został pierwotnie opracowany dla telewizji HD i już w pierwszej wersji umożliwiał transmisję sygnału wideo w rozdzielczości Full HD (1920x1080) z ośmiokanałowym (7.1, patrz „Liczba kanałów”) dźwiękiem; później maksymalna rozdzielczość wzrosła jeszcze bardziej. Prawie wszystkie nowoczesne telewizory, monitory i panele plazmowe mają co najmniej jeden interfejs HDMI, to samo dotyczy urządzeń odtwarzających (odtwarzacze, centra multimedialne itp.).

Liczba wyjść kompozytowych przewidzianych w konstrukcji odbiornika.

Zauważ, że w tym przypadku nie mamy na myśli pełnowymiarowego interfejsu kompozytowego wykorzystującego trzy gniazda (wideo i dwa kanały dźwięku stereo), ale tylko jedno złącze - wideo (dźwięk może być wyprowadzany przez standardowe złącza RCA). Wyjście wideo wykorzystuje również złącze RCA, które jest zazwyczaj koloru żółtego.

Ze względu na fakt, że wszystkie dane obrazu są przesyłane jednym kablem, interfejs kompozytowy jest nieco gorszy od komponentowego (patrz wyżej) pod względem jakości wideo, a przepustowość pozwala na pracę tylko z sygnałem o standardowej rozdzielczości (nie HD); a dźwięk wolumetryczny nie wchodzi w rachubę. Z drugiej strony ta metoda połączenia jest od dawna stosowana w sprzęcie wideo i może być przydatna do podłączania przestarzałych urządzeń (takich jak magnetowidy VHS).

Obecność wielu wyjść pozwala na jednoczesne podłączenie kilku odbiorników sygnału i wybór urządzenia odtwarzającego bez ponownego podłączania kabli – poprzez zmianę ustawień odbiornika. A w modelach z obsługą Multi Zone (patrz wyżej) możesz jednocześnie nadawać różne sygnały do różnych odbiorników.

Liczba wyjść składowych przewidzianych w konstrukcji odbiornika.

Ten interfejs (znany również jako YPbPr) jest przeznaczony do analogowej transmisji wideo. Jego nazwa wzięła się stąd, że trzy główne składniki wideo (dane jasności i dwa kanały różnicy kolorów) są przesyłane trzema oddzielnymi kablami. W związku z tym każde wejście poszczególnych komponentów to zestaw trzech złączy. Zazwyczaj do połączenia używany jest potrójny kabel RCA (cinch), podczas gdy kable do interfejsów komponentowego i kompozytowego (patrz poniżej) są całkowicie wymienne.

Interfejs komponentowy wyróżnia się wysoką jakością transmisji sygnału: podzielenie wideo na trzy oddzielne kanały znacznie zmniejsza zniekształcenia w porównaniu z tym samym formatem kompozytowym, a przepustowość jest porównywalna z opisanym powyżej HDMI i pozwala na pracę nawet z wideo HD. Jednocześnie połączenie komponentowe nie zapewnia transmisji audio i do tego celu będziesz musiał użyć osobnego kabla.

Obecność wielu wyjść pozwala na jednoczesne podłączenie kilku odbiorników sygnału i wybór urządzenia odtwarzającego bez ponownego podłączania kabli – poprzez zmianę ustawień odbiornika. A w modelach z obsługą Multi Zone (patrz wyżej) możesz jednocześnie nadawać różne sygnały do różnych odbiorników.