Porównanie Hikvision DS-2CE16C2T-IT3 vs Hikvision DS-2CE16A2P-IT3

Rodzaj przetwornika zainstalowanego w kamerze monitorującej.

— CMOS. Skrót od „complementary metal-oxide-semiconductor” (komplementarny półprzewodnik z tlenku metalu). Zaletami przetworników CMOS są niski koszt, niski pobór mocy, a także duża szybkość przetwarzania obrazu i kompaktowe w porównaniu z CCD wymiary. Główną wadą tej technologii są zwiększone szumy obrazu, szczególnie przy wysokiej czułości. Aby wyeliminować tę wadę, istnieją różne sztuczki konstrukcyjne, ale producenci często ich nie stosują ze względu na niski koszt kamery. W efekcie przetworniki CMOS są typowe głównie dla stosunkowo niedrogich modeli.

— CCD. Skrót od „charge-coupled device” (urządzenie ze sprzężeniem ładunkowym). Przetworniki tego typu są droższe niż CMOS i bardziej masywne, jednak są mniej podatne na szumy z powodu nagrzewania i generalnie mają bardziej zaawansowane właściwości. Co prawda, CCD nie radzą sobie zbyt dobrze ze źródłami światła punktowego; jednak w tym przypadku producenci dość często stosują specjalne technologie, aby zneutralizować tę wadę. Takie przetworniki są typowe dla zaawansowanych kamer do monitoringu.

— DIS. Skrót od „Digital Image System”. Kluczową cechą tego typu przetworników jest to, że łączą w jednym chipie zarówno sam element światłoczuły, jak i procesor obrazu. Zmniejsza to wymiary kamer z sensorami DIS i obniża ich koszt, a jakość obrazu takich urządzeń może nawet przewyższać podobne modele CCD i CMOS. Ponadto przetworniki DIS dobr...ze znoszą niskie temperatury (do -40 °C), co jest niezbędne w przypadku kamer zewnętrznych (patrz „Zastosowanie”).

Rozdzielczość przetwornika kamery w megapikselach (milionach pikseli).

Im wyższa rozdzielczość przetwornika, tym wyższa może być rozdzielczość wideo (patrz poniżej), tym bardziej szczegółowy obraz może dostarczyć kamera. Jednocześnie należy pamiętać, że wraz ze wzrostem liczby megapikseli (bez zmiany rozmiaru przetwornika) rozmiar każdego pojedynczego piksela maleje, co zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia szumów i pogorszenia ogólnej jakości obrazu. Dlatego wysoka rozdzielczość sama w sobie niekoniecznie jest oznaką wysokiej jakości – wiele zależy od innych parametrów, na przykład od wielkości przetwornika (patrz wyżej).

Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w najskromniejszych przetwornikach nie przekracza 1,3 Mpx, co odpowiada maksymalnie rozdzielczości HD. Sensory 2 Mpx pozwalają zapewnić już rozdzielczość Full HD (zwykle 1920x1080 lub 1600x1200), 3 Mpx, 4 Mpx, 5 Mpx i 6 Mpx są w stanie zapewnić lepszą rozdzielczość, ale nadal nie osiągają 4K, która charakteryzuje się 8 Mpx.

Maksymalna rozdzielczość wideo, jaką może przechwycić kamera.

Im wyższa rozdzielczość wideo, im więcej szczegółów na nim zobaczysz, tym mniej szczegółów będzie rozmazanych. Z drugiej strony wysoka rozdzielczość oznacza duże rozmiary plików wideo, co odpowiednio wymaga pojemnych nośników pamięci i szybkich kanałów komunikacyjnych do nadawania wideo w czasie rzeczywistym. Wskaźnik ten również zauważalnie wpływa na koszt kamery.

Rozdzielczość sygnału wideo wytwarzanego przez kamerę w liniach telewizyjnych (TVL).

Podobne oznaczenie rozdzielczości jest używane dla wideo analogowego; liczba linii telewizyjnych w tym przypadku to poziomy rozmiar obrazu. Znaczenie takiego nagrania jest takie, że w analogowych formatach PAL i NTSC, które są najczęściej używane w systemach nadzoru wideo, rozmiar wideo w pionie jest zawsze taki sam (odpowiednio 625 i 525), a więc rozmiar klatki w różnych modelach kamer analogowych różni się tylko w poziomie. W związku z tym im wyższa liczba TVL, tym bardziej szczegółowy będzie obraz, tym więcej drobnych szczegółów będzie na nim widocznych. Z drugiej strony, aby wykorzystać wszystkie możliwości kamery z dużą liczbą linii telewizyjnych, potrzebny będzie również ekran, który odpowiada tym możliwościom; więcej informacji na temat zgodności ekranu można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Jeśli chodzi o dane szczegółowe, wartość 500 TVL lub mniej jest uważana za bardzo małą, 500 – 600 TVL – skromną, 600 – 700 TVL – średnią, 700 – 800 TVL – powyżej średniej, a w niektórych modelach liczba ta może przekraczać 800 TVL.

Najmniejszy stopień oświetlenia nagrywanej sceny, przy którym kamera jest w stanie zapewnić normalną widoczność. Z reguły ten punkt określa wartości dla pracy w dzień (w trybie nocnym minimalne oświetlenie w wielu modelach może w ogóle wynosić zero, ponieważ w takich przypadkach włącza się oświetlacz IR , patrz „Konstrukcja i możliwości”). Jeśli kamera jest w stanie nagrywać w kolorze, oznacza to zwykle najniższe oświetlenie wymagane do uzyskania kolorowego obrazu.

Im niższy jest wskaźnik ten, tym lepiej kamera pracuje w warunkach słabego oświetlenia, tym jaśniejszy i wyraźniej widoczny obraz jest w stanie zapewnić w takich warunkach. Jednocześnie należy pamiętać, że przy słabym oświetleniu często preferowany jest tryb nocny, a w obecności wspomnianego oświetlacza IR należy raczej skupić się na zasięgu jego działania (patrz wyżej).

Istnieją tabele porównawcze, które pozwalają ocenić stopień oświetlenia podany w specyfikacji z praktycznego punktu widzenia: na przykład wskaźnik 0,2 luksa odpowiada pogodnej nocy w pełni księżyca.

Stosunek sygnału do szumu, któremu odpowiada kamera IP.

Wskaźnik ten opisuje stosunek poziomu sygnału użytecznego (rzeczywistego obrazu wysyłanego przez kamerę do urządzenia zewnętrznego) do poziomu zewnętrznego szumu, który nieuchronnie powstaje podczas pracy obwodów elektronicznych. Im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym mniej szumów na ekranie, tym wyraźniejszy i wyższej jakości obraz i mniejsza pojemność nagranych plików wideo. Uważa się, że szumy widzialne praktycznie zanikają w stosunku co najmniej 45 dB. Jednak wśród nowoczesnych kamer są też wyższe wartości.

Poziomy kąt widzenia kamery monitorującej. W przypadku modeli ze zmienną wartością podawana jest wartość maksymalna, gdyż ważna jest szerokość obrazu, a przy powiększaniu współczynnik powiększenia jest ważniejszy niż kąt. W tym punkcie podawany jest również ogólny kąt widzenia dla modeli z okrągłym polem widzenia — w szczególności kamer z obiektywem typu rybie oko (patrz wyżej).

Im szerszy kąt widzenia, tym więcej miejsca rejestruje kamera, a jednocześnie mniejsze są obrazy poszczególnych obiektów w kadrze. Dlatego wybierając według tego parametru, warto zdecydować, co jest ważniejsze — możliwość oglądania rozległej sceny czy widoczność drobnych szczegółów w stosunkowo wąskim polu widzenia. Zwracamy również uwagę, że przy szerokim polu widzenia (100° i więcej) na krawędziach kadru można zaobserwować charakterystyczne zniekształcenia, a im szerszy kąt, tym są one wyraźniejsze. Zjawisko to można wyeliminować dzięki ujęciu panoramicznym (patrz „Konstrukcja i możliwości”), ale funkcja ta z kolei komplikuje i zwiększa koszt kamery.

Główny materiał użyty w konstrukcji obudowy kamery.

— Plastik. Niedrogi i jednocześnie całkiem praktyczny materiał. Plastik jest lekki, dość mocny (nie tak mocny jak metal, ale w większości przypadków całkiem wystarczająco), chemicznie obojętny (co oznacza, że nie podlega korozji i niewrażliwe na wilgoć), a także ma stosunkowo niską przewodność cieplną (co zapewnia dodatkową ochronę w przypadku nagłych zmian temperatury). Z tego powodu materiał ten jest bardzo popularny w kamerach wewnętrznych (patrz „Zastosowanie”). Jednocześnie nieco mniej nadaje się do pracy na zewnątrz.

— Metal. Główną zaletą metalu, w porównaniu z plastikiem, w przypadku kamer CCTV jest wysoka wytrzymałość i niezawodność. Dzięki temu można go używać nawet w modelach zewnętrznych, które działają w trudnych warunkach i muszą mieć pewną odporność na wandalizm (przynajmniej nie od razu „poddawać się” przy próbie rozbicia lub stłuczenia). Jednocześnie taki materiał kosztuje znacznie więcej i dlatego jest mniej powszechny.