Porównanie Deepcool Maelstrom 240T vs Deepcool CAPTAIN 120 EX

Liczba wentylatorów w konstrukcji układu chłodzenia. Większa liczba wentylatorów zapewnia wyższą wydajność (pod warunkiem, że pozostałe parametry są identyczne); z drugiej strony odpowiednio zwiększają się wymiary i hałas podczas pracy. Ponadto zauważamy, że jeżeli inne cechy są podobne, mniejsza liczba dużych wentylatorów jest uważana za bardziej zaawansowany wariant niż większa liczba małych; zobacz "Średnica wentylatora", aby uzyskać szczegółowe informacje.

Najniższa prędkość, przy której może działać wentylator chłodzący. Jest wskazywana tylko dla modeli z regulatorem prędkości (patrz poniżej).

Im niższa prędkość minimalna (przy tym samym maksimum) - tym szerszy jest zakres regulacji prędkości i tym bardziej możesz spowolnić wentylator, gdy duża wydajność nie jest potrzebna (takie spowolnienie pozwala zmniejszyć zużycie energii i poziom hałasu). Z drugiej strony szeroki zakres ma odpowiedni wpływ na koszt.

Maksymalny przepływ powietrza, jaki może wytworzyć wentylator chłodzący; jest mierzony w CFM - stopach sześciennych na minutę.

Im wyższy liczba CFM, tym wydajniejszy jest wentylator. Z drugiej strony wysoka wydajność wymaga albo dużej średnicy (co wpływa na rozmiar i koszt) albo dużej prędkości (co zwiększa hałas i wibracje). Dlatego przy wyborze warto nie gonić za maksymalnym przepływem powietrza, lecz stosować specjalne formuły, które pozwalają obliczyć wymaganą liczbę CFM w zależności od rodzaju i mocy chłodzonego elementu oraz innych parametrów. Takie formuły można znaleźć w specjalnych źródłach. Jeśli chodzi o konkretne liczby, to w najskromniejszych systemach wydajność nie przekracza 30 CFM, a w najmocniejszych systemach może to być nawet 80 CFM, a nawet więcej.

Należy również pamiętać, że rzeczywista wartość przepływu powietrza przy największej prędkości jest zwykle niższa od deklarowanego maksimum; patrz "Ciśnienie statyczne", aby uzyskać szczegółowe informacje.

Maksymalne statyczne ciśnienie powietrza generowane przez wentylator podczas pracy.

Parametr ten mierzony jest w następujący sposób: jeżeli wentylator jest zainstalowany na rurze zaślepionej, z której nie ma wylotu powietrza, i ustawiony do nadmuchu, to ciśnienie osiągane w rurze będzie odpowiadało ciśnieniu statycznemu. W praktyce parametr ten określa całkowitą sprawność wentylatora: im wyższe ciśnienie statyczne (pozostałe parametry są takie same), tym łatwiej wentylatorowi „przepychać” wymaganą ilość powietrza przez przestrzeń o dużym oporze, np. przez wąskie szczeliny radiatora lub przez obudowę wypełnioną podzespołami.

Parametr ten również jest używany w niektórych specyficznych obliczeniach, jednak obliczenia te są dość skomplikowane i zwykły użytkownik z reguły nie jest potrzebny - są one związane z kwestiami, które są istotne głównie dla entuzjastów komputerowych. Więcej na ten temat można przeczytać w specjalnych źródłach.

Najniższy poziom hałasu wytwarzany przez układ chłodzenia podczas pracy.

Parametr ten jest wskazywany tylko dla tych modeli, które mają regulację wydajności i mogą pracować ze zmniejszoną mocą. W związku z tym minimalny poziom hałasu to poziom hałasu w trybie „najcichszym”, deklarowana głośność pracy, która w danym modelu nie może być mniejsza.

Dane te przydadzą się przede wszystkim tym, którzy starają się maksymalnie zmniejszyć poziom hałasu i, co jest nazywane, „walką o każdy decybel”. Należy tu jednak zaznaczyć, że w wielu modelach wartości minimalne wynoszą około 15 dB, a w tych najcichszych – tylko 10 – 11 dB. Ta głośność jest porównywalna do szelestu liści i prawie jest niesłyszalna na tle hałasu otoczenia nawet w pomieszczeniu mieszkalnym w nocy, nie mówiąc już o głośniejszych warunkach, a różnica między 11 a 18 dB w tym przypadku nie jest w żaden sposób znacząca dla ludzkiej percepcji. Tabela porównawcza dla dźwięku zaczynającego się od 20 dB jest podana w sekcji "Poziom hałasu" poniżej.

Standardowy poziom hałasu w układzie chłodzenia podczas pracy. Zazwyczaj w tym punkcie wskazywany jest maksymalny hałas podczas normalnej pracy, bez przeciążeń i innych „ekstremalnych” sytuacji.

Należy zaznaczyć, że poziom hałasu jest podawany w decybelach i jest to wielkość nieliniowa. Tak więc, najłatwiejszym sposobem oszacowania rzeczywistej głośności jest skorzystanie z tabel porównawczych. Oto tabela wartości występujących we współczesnych układach chłodzenia:

20 dB - ledwo słyszalny dźwięk (cichy szept osoby w odległości około 1 m, tło dźwiękowe na otwartym polu poza miastem przy spokojnej pogodzie);
25 dB - bardzo cicho (zwykły szept w odległości 1 m);
30 dB - cichy (zegar ścienny). To właśnie taki hałas zgodnie z normami sanitarnymi jest maksymalnym dopuszczalnym dla stałych źródeł dźwięku w nocy (od 23.00 do 7.00). Oznacza to, że jeśli komputer jest używany w nocy, pożądane jest, aby głośność układu chłodzenia nie przekraczała tej wartości.
35 dB - rozmowa półgłosem, tło dźwiękowe w cichej bibliotece;
40 dB - stosunkowo cicha rozmowa, lecz już pełnym głosem. Maksymalny dopuszczalny poziom hałasu w dzień zgodnie z normami sanitarnymi dla pomieszczeń mieszkalnych, od 7.00 do 23.00. Jednak nawet najgłośniejsze układy chłodzenia zwykle nie osiągają tej wartości, maksimum dla takiego sprzętu wynosi około 38 - 39 dB.

Nominalny rozmiar radiatora przewidzianego w konstrukcji chłodzenia wodnego.

Radiator zapewnia chłodzenie podgrzanego wymiennika ciepła pochodzącego z chłodzonych elementów układu. Najczęściej działa on na zasadzie chłodnicy – czyli składa się z samego radiatora i jednego lub kilku wentylatorów. Wielkość radiatora jest oznaczona jedną liczbą - największym wymiarem, długością. A szerokość (od której zależy powierzchnia robocza i odpowiednio wydajność) można określić na podstawie długości. Faktem jest, że w radiatorach standardowo stosowane są wentylatory o dwóch średnicach - 120 i 140 mm; jeśli jest kilka takich wentylatorów, są one instalowane w rzędzie. Oznacza to, że długość konstrukcji będzie wielokrotnością średnicy wentylatora - 120 lub 140 mm, a szerokość będzie odpowiadać tej średnicy. Na przykład produkt o wymiarach 120 mm lub 140 mm będzie miał taką samą szerokość i jeden wentylator, podczas gdy rozmiar 240 mm oznacza dwa wentylatory 120 mm.

Opisane cechy prowadzą do tego, że większy rozmiar niekoniecznie musi oznaczać bardziej zaawansowaną konstrukcję. W ten sposób radiator 360 mm lub nawet 420 mm z trzema małymi wentylatorami może mieć taką samą lub nawet niższą wydajność niż model 280 mm. Ponadto, większe wentylatory o tej samej wydajności dz...iałają wolniej, co oznacza, że są cichsze.

Dodatkowo, przy poszukiwaniu miejsca w obudowie należy wziąć pod uwagę wielkość radiatora. Należy również pamiętać o szerokości: radiatory oparte na wentylatorach 140mm zwykle nie są kompatybilne z gniazdami pod radiatory z wentylatorami 120mm. Czyli model o rozmiarze 140 mm nie zmieści się do gniazda 240 mm (2x120 mm), a 280 mm (2x140 mm) nie zmieści się w miejsce 360 mm (3x120 mm), choć formalnie rozmiar wydaje się wystarczający w obu przypadkach.

Wymiary pompy, w którą wyposażony jest układ chłodzenia wodą.

Najczęściej parametr ten jest wskazywany dla wszystkich trzech wymiarów: długości, szerokości i grubości (wysokości). Te wymiary determinują dwa punkty: przestrzeń wymaganą do zainstalowania pompy oraz średnicę jej części roboczej. W przypadku pierwszego wszystko jest dość oczywiste; zauważamy tylko, że w niektórych systemach pompa jednocześnie pełni rolę bloku wodnego i jest instalowana bezpośrednio na chłodzonym elemencie systemu i właśnie tam powinno być wystarczająco dużo miejsca. Średnica w przybliżeniu odpowiada długości i szerokości pompy (lub mniejszemu z tych wymiarów, jeśli nie są one jednakowe - na przykład 55 mm w modelu 60x55x43 mm). Od tego parametru zależy kilka funkcji operacyjnych. Tak więc duża średnica pompy pozwala osiągnąć wymaganą wydajność przy stosunkowo niskiej prędkości obrotowej; co z kolei zmniejsza poziom hałasu i zwiększa ogólną niezawodność konstrukcji. Z drugiej strony duża pompa jest droższa i zajmuje więcej miejsca.

Prędkość, z jaką obraca się część robocza pompy, standardowo przewidzianej w układzie chłodzenia wodą.

Wysoka prędkość z jednej strony wpływa pozytywnie na wydajność, z drugiej zaś zwiększa poziom hałasu i zmniejsza MTBF. Dlatego przy tej samej wydajności stosunkowo „wolne” pompy są uważane za bardziej zaawansowane, w których wymagane objętości pompowania są osiągane ze względu na dużą średnicę części roboczej, a nie ze względu na prędkość.