Porównanie Hi-Therm HiT 15 15 kW vs Protherm Skat 12K 12 kW

400 V

Maksymalna powierzchnia pomieszczenia, którą kocioł może wydajnie ogrzać. Warto jednak wziąć pod uwagę, że różne budynki mają różne właściwości termoizolacyjne, a nowoczesne budynki są znacznie „cieplejsze” niż domy 30-letnie, a tym bardziej 50-letnie. W związku z tym, punkt ten ma raczej charakter referencyjny i nie pozwala na pełną ocenę rzeczywistego ogrzewanego obszaru. Istnieje wzór, za pomocą którego można wywnioskować maksymalną powierzchnię grzewczą, znając moc użyteczną kotła i warunki klimatyczne, w których będzie on używany; zobacz "Moc użyteczna", aby uzyskać szczegółowe informacje. W naszym przypadku powierzchnia grzewcza liczona jest według wzoru „moc kotła pomnożona przez 8”, co w przybliżeniu jest równoznaczne wykorzystaniu w kilkunastoletnich domach.

Użyteczna moc kotła to moc grzewcza, jaką zapewnia on w trybie maksymalnym.

Zdolność urządzenia do ogrzewania pomieszczenia o określonej powierzchni zależy bezpośrednio od tego parametru; przez moc można w przybliżeniu określić obszar ogrzewania, jeśli parametr ten nie jest wskazany w charakterystyce. Najbardziej ogólna zasada jest taka, że w przypadku pomieszczenia mieszkalnego o wysokości sufitu 2,5 - 3 m do ogrzania 1 m2 powierzchni potrzeba co najmniej 100 W mocy cieplnej. Istnieją również bardziej szczegółowe metody obliczeniowe, które uwzględniają określone czynniki: strefę klimatyczną, przepływ ciepła na zewnątrz, cechy konstrukcyjne systemu grzewczego itp.; są one szczegółowo opisane w specjalnych źródłach. Zwracamy również uwagę, że w kotłach dwufunkcyjnych (patrz „Rodzaj”) część wytworzonego ciepła jest przekazywana na ogrzewanie celem zaopatrzenia w ciepłą wodę; należy to wziąć pod uwagę przy ocenie mocy użytecznej.

Uważa się, że kotły o mocy powyżej 30 kW należy instalować w oddzielnych pomieszczeniach (kotłowniach).

Siła prądu amperach pobieranego przez kocioł elektryczny (patrz „Źródło zasilania”) w czasie normalnej pracy.

Parametr ten zależy bezpośrednio od mocy. Jest on wymagany przede wszystkim dla organizacji podłączenia: okablowanie i automatyka muszą normalnie przenosić pobierany przez urządzenie prąd.

Minimalna temperatura chłodziwa, jaką zapewnia kocioł w trybie grzania.

Maksymalne dopuszczalne ciśnienie w obiegu grzewczym kotła, przy którym kocioł pracuje i nie ma ryzyka fizycznego uszkodzenia konstrukcji. W systemie grzewczym maksymalne ciśnienie wynosi zwykle około 3 bary, w przypadku systemu zaopatrzenia w ciepłą wodę do 10 barów. Po przekroczeniu maksymalnego ciśnienia uruchamia się zabezpieczenie (zawór bezpieczeństwa) i część wody jest wypuszczana z obiegu, do momentu osiągnięcia normalnego poziomu ciśnienia.

Magistrala komunikacyjna, z którą kocioł jest kompatybilny.

Magistrala jest kanałem komunikacyjnym, za pośrednictwem którego urządzenia sterujące i sterowane mogą wymieniać dane. Obsługa takiego kanału znacznie upraszcza podłączenie termostatów i innej automatyki sterującej - wystarczy, że takie urządzenia są kompatybilne z tą samą magistralą co kocioł. Ponadto wiele rodzajów magistrali komunikacyjnych pozwala tworzyć bardzo rozbudowane systemy monitoringu i sterowania oraz łatwo integrować w nie różne urządzenia, w tym kotły grzewcze.

W nowoczesnym sprzęcie grzewczym najpopularniejsze magistrale to OpenTherm, eBus, Bus BridgeNet i EMS. Oto ich kluczowe cechy:

- OpenTherm. Dość prosty standard o skromnej funkcjonalności: pozwala tylko na bezpośrednie połączenie sterującego i sterowanego urządzenia, nie jest przeznaczony do tworzenia rozbudowanych systemów. Z drugiej strony, taka magistrala ma dość zaawansowane możliwości sterowania urządzeniami grzewczymi: w szczególności pozwala regulować temperaturę nie tylko poprzez włączanie/wyłączanie kotła, lecz także poprzez zmianę mocy palnika gazowego. Ten tryb pracy pomaga oszczędzać paliwo/energię, a także zmniejszać zużycie i wydłużać żywotność nagrzewnicy; a w wielu przypadkach do sprawnego sterowania ogrzewaniem wystarcza system dwóch urządzeń (kotła i termostat...u). Jednocześnie standard OpenTherm jest prosty i tani w realizacji, co czyni go niezwykle popularnym w nowoczesnych kotłach. Z wielu powodów stosuje się go głównie w modelach gazowych.

- e-Bus. Magistrala komunikacyjna o imponujących możliwościach praktycznych. Pozwala na zjednoczenie w jednym systemie do 25 urządzeń sterujących i 228 sterowanych, z odległością transmisji danych pomiędzy poszczególnymi elementami do 1 km. Jednocześnie eBUS jest standardem otwartym, jego wdrożenie (przynajmniej w zakresie podstawowych funkcji) jest dostępne bezpłatnie dla każdego. I choć obecnie obsługę eBUS można spotkać głównie w urządzeniach Protherm i Vaillant, to generalnie w kotłach jest to drugi, po OpenTherm, najpopularniejszy typ magistrali komunikacyjnej. Takie odstawanie wynika głównie z nieco wyższego kosztu, podczas gdy zaawansowane możliwości eBUS nie są tak często potrzebne.

- Bus BridgeNet. Autorskie opracowanie Hotpoint-Ariston, stosowane wyłącznie w kotłach tej marki. Jedną z zalet jest wysoki stopień automatyzacji: użytkownik musi tylko ustawić parametry temperatury (a dla różnych stref można wybrać własne opcje) oraz, w razie potrzeby, program na tydzień, resztę niezbędnych obliczeń i korekty zostaną przeprowadzone przez system. Jednak takie możliwości są dostępne tylko w specjalnych urządzeniach sterujących, takich jak termostaty; w kotłach, obsługa Bus BridgeNet oznacza zazwyczaj tylko kompatybilność z podobną automatyką.

- EMS. Magistrala komunikacyjna stosowana głównie w urządzeniach Bosch i Buderus. Generalnie cechuje się szeroką funkcjonalnością, wysokim stopniem automatyzacji oraz możliwością tworzenia rozbudowanych systemów sterowania. Należy jednak pamiętać, że w dzisiejszych czasach można spotkać zarówno oryginalny EMS, jak i zmodyfikowany EMS Plus, a standardy te początkowo nie są ze sobą kompatybilne (choć wsparcie dla obu z nich może być zapewnione w poszczególnych urządzeniach). Tak więc, konkretna wersja magistrali EMS powinna być określona osobno; należy zauważyć, że w sprzęcie Bosch występuje głównie wersja oryginalna, a w urządzeniach Buderus - EMS Plus (chociaż możliwe są wyjątki tam i tam).

Sprawność kotła jest głównym wskaźnikiem charakteryzującym sprawność jego pracy.

W przypadku modeli elektrycznych (patrz „Źródło energii”) wskaźnik ten jest obliczany jako stosunek mocy użytecznej do zużytej; w takich modelach wskaźniki 98 - 99% nie są rzadkością. W przypadku kotłów na paliwo stałe, sprawność to stosunek ilości ciepła bezpośrednio przekazywanego do nośnika ciepła do całkowitej ilości ciepła uwalnianego podczas spalania. W takich urządzeniach sprawność jest niższa niż w urządzeniach elektrycznych; dla nich wskaźnik powyżej 90% jest uważany za dobry. Wyjątkiem są kotły kondensacyjne (patrz odpowiedni punkt), w których sprawność może być nawet wyższa niż 100%. Nie dochodzi tutaj do naruszenia praw fizyki, jest to rodzaj sztuczki reklamowej: przy obliczaniu wydajności stosuje się niewłaściwą metodę, która nie uwzględnia energii zużytej na tworzenie pary wodnej. Niemniej jednak formalnie wszystko jest poprawne: kocioł oddaje do nośnika ciepła więcej energii cieplnej niż jest uwalniane podczas spalania paliwa, ponieważ energia kondensacji jest dodawana do energii spalania.

Pojemność zbiornika wyrównawczego dostarczanego z kotłem.

Zbiornik wyrównawczy jest przeznaczony do odprowadzania nadmiaru wody z systemu grzewczego, gdy całkowita objętość cieczy wzrasta w wyniku nagrzewania. Składa się on z dwóch części połączonych elastyczną membraną: w jednej, hermetycznie zamkniętej, znajduje się powietrze pod ciśnieniem, do drugiej dostaje się "zbędna" woda, ściskając membranę. Pozwala to uniknąć katastrofalnego wzrostu ciśnienia w obiegu grzewczym. Optymalna pojemność zbiornika wyrównawczego zależy od szeregu parametrów systemu, przede wszystkim objętości i składu chłodziwa; szczegółowe zalecenia dotyczące obliczeń można znaleźć w specjalnych źródłach.

Średnica króćca do podłączenia rury, przez którą podgrzany czynnik grzewczy dostaje się z kotła do systemu grzewczego.

Średnice są tradycyjnie podawane w calach. W niektórych przypadkach dozwolone jest podłączenie rury o innej średnicy za pomocą adaptera, lecz optymalnym wariantem jest zgodność z rozmiarem. Wśród których wyróżniają się modele 3/4 ", 1" , 1 1/4 " i 1 1/ 2" .