Powierzchnia grzewcza
Maksymalna powierzchnia pomieszczenia, którą kocioł może wydajnie ogrzać. Warto jednak wziąć pod uwagę, że różne budynki mają różne właściwości termoizolacyjne, a nowoczesne budynki są znacznie „cieplejsze” niż domy 30-letnie, a tym bardziej 50-letnie. W związku z tym, punkt ten ma raczej charakter referencyjny i nie pozwala na pełną ocenę rzeczywistego ogrzewanego obszaru. Istnieje wzór, za pomocą którego można wywnioskować maksymalną powierzchnię grzewczą, znając moc użyteczną kotła i warunki klimatyczne, w których będzie on używany; zobacz "Moc użyteczna", aby uzyskać szczegółowe informacje. W naszym przypadku powierzchnia grzewcza liczona jest według wzoru „moc kotła pomnożona przez 8”, co w przybliżeniu jest równoznaczne wykorzystaniu w kilkunastoletnich domach.
Pobór mocy
Maksymalna moc elektryczna pobierana przez kocioł podczas pracy. W przypadku modeli nieelektrycznych (patrz „Źródło zasilania”) moc ta jest zwykle niska, jest ona potrzebna głównie dla obwodów sterujących i nie można na nią zwracać szczególnej uwagi. W przypadku kotłów elektrycznych warto zauważyć, że pobór mocy w nich jest najczęściej nieco wyższy od mocy użytecznej, ponieważ część energii jest nieuchronnie rozpraszana i nie jest wykorzystywana do ogrzewania. W związku z tym, zgodnie ze stosunkiem mocy użytecznej do zużytej, można oszacować sprawność takiego kotła.
Tryb ogrzewania podłogowego
Kocioł posiada specjalny
tryb do ogrzewania podłogowego.
Ciepłe podłogi różnią się od konwencjonalnych systemów grzewczych przede wszystkim
niższą temperaturą chłodziwa - w przeciwnym razie podłoga mogłaby być zbyt gorąca do komfortowego użytkowania (dodatkowo wysokie temperatury są również niepożądane do pokrycia podłogi i zainstalowanych na niej mebli). Ponadto kotły z tą funkcją wyróżniają się zwiększoną mocą pompy - w celu zapewnienia efektywnej cyrkulacji chłodziwa przez rozgałęzione obwody grzewcze o dość dużej rezystancji.
Sprawność
Sprawność kotła jest głównym wskaźnikiem charakteryzującym sprawność jego pracy.
W przypadku modeli elektrycznych (patrz „Źródło energii”) wskaźnik ten jest obliczany jako stosunek mocy użytecznej do zużytej; w takich modelach wskaźniki 98 - 99% nie są rzadkością. W przypadku kotłów na paliwo stałe, sprawność to stosunek ilości ciepła bezpośrednio przekazywanego do nośnika ciepła do całkowitej ilości ciepła uwalnianego podczas spalania. W takich urządzeniach sprawność jest niższa niż w urządzeniach elektrycznych; dla nich wskaźnik powyżej 90% jest uważany za dobry. Wyjątkiem są kotły kondensacyjne (patrz odpowiedni punkt), w których sprawność może być nawet wyższa niż 100%. Nie dochodzi tutaj do naruszenia praw fizyki, jest to rodzaj sztuczki reklamowej: przy obliczaniu wydajności stosuje się niewłaściwą metodę, która nie uwzględnia energii zużytej na tworzenie pary wodnej. Niemniej jednak formalnie wszystko jest poprawne: kocioł oddaje do nośnika ciepła więcej energii cieplnej niż jest uwalniane podczas spalania paliwa, ponieważ energia kondensacji jest dodawana do energii spalania.
Komora spalania
Rodzaj komory spalania zastosowanej w kotle.
—
Otwarta(kominowa). Komory spalania tego typu pobierają powietrze z pomieszczenia, w którym znajduje się kocioł, a produkty spalania są w naturalny sposób usuwane kominem. Kotły o tej konstrukcji są proste i niedrogie, lecz mają określone wymagania instalacyjne: pomieszczenie musi mieć dobrą wentylację, a wysokość komina musi wynosić co najmniej 4 m, aby zapewnić wystarczający ciąg.
—
Zamknięta(z turbodoładowaniem). Zamknięte komory spalania są odizolowane od pomieszczenia, w którym zainstalowany jest kocioł: powietrze do spalania pobierane jest z ulicy, a produkty spalania usuwane są również na ulicę. W tym celu zwykle stosuje się komin o konstrukcji współosiowej - w postaci dwóch rur włożonych jedna w drugą: produkty spalania są usuwane przez rurę wewnętrzną , a rura zewnętrzna odpowiada za dopływ powietrza. Komory spalania z turbodoładowaniem są bardziej skomplikowane i droższe niż te otwarte, a maksymalna długość komina jest ograniczona. Z drugiej strony taki kocioł nie spala powietrza w pomieszczeniu i można go zamontować w dowolnym miejscu, niezależnie od wydajności wentylacji.
— Brak. Kotły elektryczne nie posiadają komór spalania (patrz „Źródło energii”).
Średnica komina
Średnica rury, przez którą produkty spalania są usuwane z komory spalania.
W kotłach z zamkniętą komorą spalania często używany jest tzw. komin koaksjalny, składający się z dwóch rur w wkładanych jedna w drugą. W tym przypadku produkty spalania są usuwane z komory spalania przez rurę wewnętrzną, a powietrze jest dostarczane przez szczelinę między rurą wewnętrzną i zewnętrzną. W przypadku takich kominów średnica jest zwykle wskazywana w postaci dwóch liczb - odpowiednio średnicy wewnętrznej i zewnętrznej rury. Najpopularniejsze wartości to:
60/100 ,
80/80 a > i 80/125 . Zaś komin klasyczny (nie współosiowy) może być
100 ,
110 < / a>, 125 ,
130 ,
140 ,
150 ,
160 ,
180 i
200 mm .
Nominalne ciśnienie wlotowe gazu
Optymalne ciśnienie gazu dostarczanego do wlotu instalacji kotłowej. Najczęściej wskazywane jest dla gazu ziemnego i wynosi około 15-20 mbar. Parametr ten musi odpowiadać parametrom systemu zasilania gazem. Jednak ciśnienie w ostatnim może być wyższe, co może wymagać zainstalowania specjalnego reduktora gazu - problem ten rozwiązuje się przy instalacji kotła, co może wykonać tylko wykwalifikowany technik gazowy.
Maks. zużycie gazu
Maksymalne zużycie gazu w kotle z odpowiednim źródłem energii (patrz wyżej). Osiąga się, gdy nagrzewnica gazowa działa z pełną mocą; przy zmniejszonej mocy zużycie będzie odpowiednio niższe.
Należy pamiętać, że kotły o tej samej mocy mogą różnić się zużyciem gazu ze względu na różnicę w wydajności; bardziej ekonomiczne modele zwykle kosztują więcej, lecz różnica w cenie opłaci się przez oszczędzanie na gazie.