Kąty widzenia
Parametr ten określa rozmiar obszaru fotografowanej sceny, który wpada w kadr. Im szersze kąty widzenia, tym większy obszar, który obiektyw może uchwycić w jednym ujęciu. Są one bezpośrednio związane z ogniskową obiektywu (patrz „Ogniskowa”), a także zależą od rozmiaru konkretnej matrycy, z którą używana jest optyka: dla tego samego obiektywu im mniejsza matryca, tym mniejsze kąty widzenia kąty i na odwrót. Na naszej stronie internetowej charakterystyka optyki zwykle wskazuje kąty widzenia w przypadku użycia z matrycą, dla której obiektyw został pierwotnie zaprojektowany (więcej szczegółów w „Rozmiar matrycy”).
Minimalna odległość ostrzenia
Minimalna odległość ostrzenia (m) to najkrótsza odległość, z której można ustawić ostrość na obiekcie i zrobić zdjęcia. Zwykle waha się od 20 cm w przypadku obiektywów szerokokątnych do kilku metrów w przypadku teleobiektywów. W trybie makro aparatu lub przy pomocy obiektywów makro odległość ta może być mniejsza niż 1 centymetr.
Maksymalne powiększenie
Stopień powiększenia fotografowanego obiektu podczas używania
obiektywu do makrofotografii (czyli fotografowania małych obiektów z jak najbliższej odległości, gdy odległość od obiektu fotografowania jest mierzona w milimetrach). Stopień powiększenia w tym przypadku oznacza stosunek wielkości obrazu obiektu uzyskanego na matrycy aparatu do rzeczywistego rozmiaru fotografowanego obiektu. Na przykład przy wielkości obiektu 15 mm i współczynniku powiększenia 0,3, obraz tego obiektu na matrycy będzie miał rozmiar 15x0,3=4,5 mm. Przy tym samym rozmiarze matrycy im większy współczynnik powiększenia, tym większy rozmiar obrazu obiektu na matrycy, tym więcej pikseli znajduje się na tym obiekcie, odpowiednio, tym wyraźniejszy obraz wynikowy, tym więcej szczegółów może przekazać i tym lepiej obiektyw nadaje się do makrofotografii. Uważa się, że aby uzyskać zdjęcia makro o względnie akceptowalnej jakości, współczynnik powiększenia powinien wynosić co najmniej 0,25 – 0,3.
Napęd autofokusa
Typ napędu zapewniającego ruch elementów konstrukcji obiektywu podczas automatycznego ustawiania ostrości. Obecnie mogą się używać następujące typy:
-
Silnik ultradźwiękowy. Najbardziej zaawansowany typ napędu do tej pory. Silniki ultradźwiękowe są znacznie szybsze niż silniki konwencjonalne, zapewniają większą dokładność, zużywają mniej energii i są prawie bezgłośne. Jednak ich koszt jest dość wysoki.
-
Silnik krokowy. Napęd sterowania ogniskową i transfokatorem (zoomem). Ten typ silnika jest najczęściej używany w pełnowymiarowych aparatach cyfrowych. Do zalet silnika krokowego należą: wysoka niezawodność i dokładność działania, ponadto nie wymaga zasilania w celu utrzymania ostrości i zoomu. Oczywiście silniki krokowe nie są pozbawione wad. Wśród wad są: niska prędkość i zwiększony hałas. Dodatkowo silnik krokowy charakteryzuje się dużymi wymiarami i dość dużą masą, co fizycznie nie pozwala na zintegrowanie tego typu napędu z optyką telefonów komórkowych i ultrakompaktowych aparatów.
- Silnik. W tym przypadku chodzi o
zwykły silnik elektryczny. Takie napędy są proste i dlatego niedrogie. Ich wadą jest stosunkowo niska prędkość działania, a także wytwarzany przy tym hałas; to ostatnie może być czasem krytyczne – na przykład podczas fotografowania dzikiej przyrody. Ostatnio projektanci stosują różne sztuczki, aby zneutralizować te niedociągnięcia
..., jednak ogólnie charakterystyka konwencjonalnych silników nadal pozostaje stosunkowo skromna.
- Brak. Całkowity brak silnika autofokusa w obiektywie. Celowanie takiej optyki może odbywać się za pomocą systemu „śrubokręta” lub ściśle ręcznie (więcej szczegółów na temat obu opcji poniżej).Napęd autofokusa (śrubokręt)
Obecność w obiektywie napędu
autofokusa typu „śrubokręt”. Obiektywy o tej konstrukcji w ogóle nie mają własnego silnika autofokusa - mieści się on w aparacie. Z kolei wymienna optyka posiada tylko sam mechanizm ustawiania ostrości i specjalne gniazdo, z którym po zamontowaniu obiektywu łączy się oś silnika aparatu.
Historycznie „śrubokręt” był jednym z pierwszych rodzajów autofokusa, ale obiektywy i aparaty z tą funkcją są nadal szeroko stosowane, w szczególności przez Pentaxa i Sony Alpha. Powodów tego jest kilka: chociaż „śrubokręty” są gorsze od napędów ultradźwiękowych, w większości przypadków przewyższają one obiektywy z tradycyjnymi silnikami; jednocześnie, dzięki przeniesieniu silnika na aparat, waga i wymiary obiektywu ulegają zmniejszeniu.
Stabilizacja obrazu
Obiektyw posiada własny system
stabilizacji obrazu. W skład takiego systemu wchodzą żyroskopy i ruchome soczewki, które kompensują niewielkie drgania obiektywu i zapobiegają pojawianiu się „drgań”. Stabilizacja jest szczególnie ważna przy fotografowaniu z ręki, zwłaszcza przy długich czasach otwarcia migawki i/lub na długich dystansach z dużym powiększeniem: to właśnie w takich warunkach „drżenie” ma największy wpływ na jakość obrazu. Jednocześnie należy pamiętać, że obecność stabilizatora znacząco wpływa na wagę, wymiary, a przede wszystkim na cenę optyki; niektóre współczesne aparaty mają własne systemy stabilizacji (ze względu na przesunięcie matrycy). Dlatego wybór obiektywu z tą funkcją ma sens w przypadku, gdy maksymalne zabezpieczenie przed „drganiami” ma fundamentalne znaczenie.
Konstrukcja (liczba elementów/grup)
Liczba elementów (w rzeczywistości liczba soczewek) zawartych w konstrukcji obiektywu, a także liczba grup, w które te elementy są połączone. Z reguły im więcej elementów przewidziano w konstrukcji, tym lepiej obiektyw radzi sobie ze zniekształceniami (aberracjami) podczas przechodzenia przez niego światła. Duża liczba soczewek jednak zwiększa wymiary i wagę optyki, zmniejsza przepuszczalność światła (więcej szczegółów w „Wartość przysłony”), a także stawia zwiększone wymagania dotyczące jakości obróbki, co wpływa na koszt obiektywu.
