Porównanie Canon 50mm f/1.8 EF STM vs Canon 50mm f/1.2L EF USM

Przysłona obiektywu jest cechą, która określa, jak bardzo obiektyw osłabia przechodzący przez nią strumień światła. Zależy od dwóch głównych cech - średnicy aktywnego otworu obiektywu i ogniskowej - i w klasycznej postaci jest zapisana jako stosunek pierwszego do drugiego, przy czym średnica aktywnego otworu jest traktowana jako jednostka: na przykład 1/2.8 lub f/2.0. Często przy zapisie specyfikacji obiektywu jedynka jest całkowicie pomijana, taki zapis wygląda np. tak: f/1.8. Co więcej, im większa liczba w mianowniku, tym niższa wartość przysłony: obiektywy f/4.0 dadzą ciemniejszy obraz niż modele z przysłoną f/1.4.

Obiektywy o zmiennej ogniskowej z reguły mają różne wartości przysłony dla różnych ogniskowych. W tym przypadku w specyfikacji podaje się dwie wartości przysłony, odpowiednio dla minimalnej i maksymalnej ogniskowej, na przykład: f/4.5-5.6.

Im wyższa przysłona obiektywu, tym krótsze czasy otwarcia migawki przy fotografowaniu. Jest to szczególnie ważne podczas fotografowania szybko poruszających się obiektów, fotografowania w słabym świetle itp. W razie potrzeby strumień światła przepuszczany przez obiektyw można osłabić za pomocą przysłony (patrz poniżej).

Innym punktem, który bezpośrednio zależy od tego wskaźnika, jest głębia ostrości (głębokość przestrzeni, na które...j skupia się ostrość podczas fotografowania). Im wyższa przysłona, tym mniejsza głębia ostrości i na odwrót. Dlatego do fotografowania z artystycznym rozmyciem tła (bokeh) wymagana jest optyka o wysokiej przysłonie, a dla dużej głębi ostrości trzeba zakryć przysłonę.

Parametr ten określa rozmiar obszaru fotografowanej sceny, który wpada w kadr. Im szersze kąty widzenia, tym większy obszar, który obiektyw może uchwycić w jednym ujęciu. Są one bezpośrednio związane z ogniskową obiektywu (patrz „Ogniskowa”), a także zależą od rozmiaru konkretnej matrycy, z którą używana jest optyka: dla tego samego obiektywu im mniejsza matryca, tym mniejsze kąty widzenia kąty i na odwrót. Na naszej stronie internetowej charakterystyka optyki zwykle wskazuje kąty widzenia w przypadku użycia z matrycą, dla której obiektyw został pierwotnie zaprojektowany (więcej szczegółów w „Rozmiar matrycy”).

Przysłona jest konstrukcją kilku listków przesłonowych, co pozwala w razie potrzeby zmniejszyć średnicę aktywnego otworu obiektywu, w rzeczywistości zmniejszając jego jasność (więcej szczegółów w rozdziale „Wartość przysłony”). Oprócz osłabienia strumienia świetlnego (co może mieć znaczenie np. w jasnym świetle słonecznym), zamknięcie przysłony ma jeszcze jeden efekt - zwiększa głębię ostrości. Innymi słowy, „w centrum uwagi” jest większa objętość przestrzeni niż przy otwartej przysłonie.

Wartości na skali przysłony są zwykle pobierane ze standardowego zakresu. Liczby w nim zawarte faktycznie wskazują, jaką przysłonę będzie miał obiektyw, gdy przysłona jest zamknięta do danej wartości: na przykład wartość przysłony 5,6 będzie odpowiadać jasności f/5,6. Im większa liczba oznaczająca minimalną wartość przysłony, tym więcej opcji ma fotograf, a tym samym możliwości dostosowania trybu fotografowania (przy pozostałych warunkach równych).

Minimalna odległość ostrzenia (m) to najkrótsza odległość, z której można ustawić ostrość na obiekcie i zrobić zdjęcia. Zwykle waha się od 20 cm w przypadku obiektywów szerokokątnych do kilku metrów w przypadku teleobiektywów. W trybie makro aparatu lub przy pomocy obiektywów makro odległość ta może być mniejsza niż 1 centymetr.

Stopień powiększenia fotografowanego obiektu podczas używania obiektywu do makrofotografii (czyli fotografowania małych obiektów z jak najbliższej odległości, gdy odległość od obiektu fotografowania jest mierzona w milimetrach). Stopień powiększenia w tym przypadku oznacza stosunek wielkości obrazu obiektu uzyskanego na matrycy aparatu do rzeczywistego rozmiaru fotografowanego obiektu. Na przykład przy wielkości obiektu 15 mm i współczynniku powiększenia 0,3, obraz tego obiektu na matrycy będzie miał rozmiar 15x0,3=4,5 mm. Przy tym samym rozmiarze matrycy im większy współczynnik powiększenia, tym większy rozmiar obrazu obiektu na matrycy, tym więcej pikseli znajduje się na tym obiekcie, odpowiednio, tym wyraźniejszy obraz wynikowy, tym więcej szczegółów może przekazać i tym lepiej obiektyw nadaje się do makrofotografii. Uważa się, że aby uzyskać zdjęcia makro o względnie akceptowalnej jakości, współczynnik powiększenia powinien wynosić co najmniej 0,25 – 0,3.

Typ napędu zapewniającego ruch elementów konstrukcji obiektywu podczas automatycznego ustawiania ostrości. Obecnie mogą się używać następujące typy:

- Silnik ultradźwiękowy. Najbardziej zaawansowany typ napędu do tej pory. Silniki ultradźwiękowe są znacznie szybsze niż silniki konwencjonalne, zapewniają większą dokładność, zużywają mniej energii i są prawie bezgłośne. Jednak ich koszt jest dość wysoki.

- Silnik krokowy. Napęd sterowania ogniskową i transfokatorem (zoomem). Ten typ silnika jest najczęściej używany w pełnowymiarowych aparatach cyfrowych. Do zalet silnika krokowego należą: wysoka niezawodność i dokładność działania, ponadto nie wymaga zasilania w celu utrzymania ostrości i zoomu. Oczywiście silniki krokowe nie są pozbawione wad. Wśród wad są: niska prędkość i zwiększony hałas. Dodatkowo silnik krokowy charakteryzuje się dużymi wymiarami i dość dużą masą, co fizycznie nie pozwala na zintegrowanie tego typu napędu z optyką telefonów komórkowych i ultrakompaktowych aparatów.

- Silnik. W tym przypadku chodzi o zwykły silnik elektryczny. Takie napędy są proste i dlatego niedrogie. Ich wadą jest stosunkowo niska prędkość działania, a także wytwarzany przy tym hałas; to ostatnie może być czasem krytyczne – na przykład podczas fotografowania dzikiej przyrody. Ostatnio projektanci stosują różne sztuczki, aby zneutralizować te niedociągnięcia..., jednak ogólnie charakterystyka konwencjonalnych silników nadal pozostaje stosunkowo skromna.

- Brak. Całkowity brak silnika autofokusa w obiektywie. Celowanie takiej optyki może odbywać się za pomocą systemu „śrubokręta” lub ściśle ręcznie (więcej szczegółów na temat obu opcji poniżej).

Obiektywy wykorzystujące system wewnętrznego ustawianie ostrości. W takich systemach optycznych ostrzenie odbywa się tylko dzięki ruchowi elementów wewnątrz obudowy obiektywu; zewnętrzne części pozostają całkowicie nieruchome, a rozmiar obiektywu się nie zmienia. Daje to dodatkową wygodę – w szczególności pozwala na bezproblemowe stosowanie osłon przeciwsłonecznych oraz tych typów filtrów świetlnych, dla których ważne jest prawidłowe położenie na obiektywie (w szczególności gradientowe). Dodatkowo brak ruchomych części na zewnątrz ma pozytywny wpływ na wytrzymałość i odporność na kurz/opady atmosferyczne (choć konkretny stopień ochrony przed kurzem i wilgocią może się różnić).

Liczba elementów (w rzeczywistości liczba soczewek) zawartych w konstrukcji obiektywu, a także liczba grup, w które te elementy są połączone. Z reguły im więcej elementów przewidziano w konstrukcji, tym lepiej obiektyw radzi sobie ze zniekształceniami (aberracjami) podczas przechodzenia przez niego światła. Duża liczba soczewek jednak zwiększa wymiary i wagę optyki, zmniejsza przepuszczalność światła (więcej szczegółów w „Wartość przysłony”), a także stawia zwiększone wymagania dotyczące jakości obróbki, co wpływa na koszt obiektywu.

Liczba listków przewidziana w konstrukcji przysłony (więcej szczegółów patrz „Minimalna przysłona”). W praktyce parametr ten ma znaczenie przy fotografowaniu scen z wyraźnym bokeh (rozmytym tłem) i małą głębią ostrości: im więcej listków ma przysłona, tym gładsze będą odblaski od nieostrych obiektów, a przy małej liczbie listków mogą one przypominać wielokąty. Liczba listków przysłony prawie nie ma wpływu na inne parametry fotografowania. Współczesne obiektywy mają średnio 7-9 listków; wygładzenie, które zapewniają, jest w większości przypadków uważane za wystarczające.