Porównanie Yukon Jaeger 1-4x24 vs Hawke Endurance 30 1-4x24

Przesunięcie to odległość między soczewką okularu a źrenicą wyjściową instrumentu optycznego (patrz Średnica źrenicy wyjściowej). Optymalną jakość obrazu osiąga się, gdy źrenica wyjściowa jest rzutowana bezpośrednio na oko obserwatora; tak więc w praktyce przesunięcie to odległość od oka do soczewki okularu, która zapewnia najlepszą widoczność i nie przyciemnia krawędzi (winietowanie). Duże przedłużenie jest szczególnie ważne, jeśli celownik ma być używany jednocześnie z okularami - ponieważ w takich przypadkach nie ma możliwości zbliżenia okularu do oka, a powinien znajdować się on w pewnej odległości od okularów, aby nie uderzyć w szkło z powodu odrzutu.

Średnica obszaru widocznego przez lunetę z odległości 100 m - innymi słowy największa odległość między dwoma punktami, w których można je jednocześnie zobaczyć z tej odległości. Nazywa się to również „liniowym polem widzenia”. Dla wielu użytkowników wskaźnik ten jest wygodniejszy niż kątowe pole widzenia (kąt między liniami łączącymi obiektyw i skrajne punkty widzialnego obrazu) - bardzo wyraźnie opisuje możliwości urządzenia.

W zakresach z regulacją krotności (patrz wyżej) można określić zarówno cały zakres szerokości - od maksimum do minimum - jak i tylko jedną wartość tego parametru. W tym drugim przypadku najczęściej wybierana jest największa szerokość pola widzenia, przy minimalnym powiększeniu.

Dokładność pomiaru bębnów używanych w zakresie dokonywania poprawek.

Dokładność pomiaru dla bębna korekcyjnego to kąt, o który przesuwa się punkt trafienia przy obrocie o 1 klik ("klik"). W tym przypadku kąt ten jest wskazywany w MOA - minutach łuku. Więcej informacji na temat tego urządzenia można znaleźć w rozdziale „Jednostki pomiaru wzroku”; a im mniejsza dokładność pomiaru, tym dokładniej można wstępnie wyregulować celownik i wprowadzić poprawki w przyszłości. Na przykład, jeśli wskaźnik ten wynosi 0,5 MOA, każde kliknięcie przesunie punkt uderzenia o około 1,46 cm na każde 100 m odległości (czyli o 2,91 cm na odległość 200 m, 4,4 cm na 300 m itd. ); a 0,25 MOA daje już tylko 7,3 mm na kliknięcie na każde 100 m.

Im mniejszy krok i im dokładniejszy system regulacji, tym jest droższy. Dlatego przy wyborze warto wziąć pod uwagę cechy planowanej aplikacji - przede wszystkim wielkość celów i odległość do nich; szczegółowe zalecenia w tej sprawie znajdują się w różnych instrukcjach fotografowania. Jeśli mówimy o konkretnych wartościach, to wspomniane 0,5 (1/2) MOA są charakterystyczne głównie dla niedrogich i średnich przyrządów celowniczych, 0,25 (1/4) MOA jest całkiem niezłym wskaźnikiem, a sama zaawansowana optyka pozwala na regulację w odstępach co 0,125 (1/8) MOA.

Rodzaj powłoki stosowanej w soczewkach lunet. W każdym razie mówimy o tzw. powłoka antyrefleksyjna, czyli najcieńszy film (jedno lub wielowarstwowy) na powierzchni soczewki w kontakcie z powietrzem. Właściwości tej folii zostały dobrane tak, aby zminimalizować odbijanie światła od powierzchni szkła. Znaczenie tej funkcji polega nie tyle na zmniejszeniu jasności olśnienia, które może zdemaskować strzałę, ile na zwiększeniu przepuszczalności światła optyki i odpowiednio jakości widocznego przez nią obrazu.

Nowoczesne przyrządy celownicze mogą być wyposażone w następujące rodzaje powłok:

- Pouczające. W tym przypadku chodzi o najprostszą opcję - niekompletną powłokę jednowarstwową. Termin „niekompletny” oznacza, że nie wszystkie powierzchnie soczewek są powlekane (chociaż może być kilka pokrytych powierzchni). Taki antyodbiciowy jest niedrogi, ale jakość obrazu jest też stosunkowo niska - w szczególności dlatego, że folia jednowarstwowa jest najskuteczniejsza tylko dla części widzialnego spektrum kolorów.

- Pełne oświecenie. Pełna pokrycie oznacza, że wszystkie powierzchnie soczewek, które mają kontakt z powietrzem, są specjalnie powlekane; w tym przypadku jest jednowarstwowa. Takie pokrycie jest droższa niż zwykła pokrycie antyodbiciowa, ale jakość „obrazu” przy jej stosowaniu jest wyższa, ponieważ zminimalizowane jest zniekształcenie światła na przejściach między szkłem a powietrzem.

- Wielowarstwowy antyrefleks. Niekompletna pok...rycie AR (patrz wyżej) przy użyciu folii wielowarstwowych. Dzięki kilku warstwom pokrycie pokrywa całe spektrum widzialne, co pozwala uzyskać jaśniejszy obraz z mniejszymi zniekształceniami kolorów w porównaniu z powłokami jednowarstwowymi; jednak cena takich urządzeń jest wyższa.

- Pełne wielowarstwowe oświecenie. Najbardziej zaawansowana opcja: wielowarstwowa powłoka na wszystkich powierzchniach soczewek wykorzystana do budowy lunety. Cechy pełnego i wielowarstwowego krycia zostały oddzielnie opisane powyżej. Tutaj zwracamy uwagę, że ich kombinacja jest typowa dla wysokiej klasy lunet, ponieważ zapewnia najlepszą jakość obrazu, ale ma to swoją cenę.

Położenie siatki celowniczej w celowniku optycznym (patrz „Typ”).

Siatkę taką można zamontować albo w pierwszej płaszczyźnie ogniskowej FFP(w przybliżeniu w okolicy obiektywu), albo w drugiej SFP(w okolicy okularu). Jednocześnie w przypadku lunet ze stałym powiększeniem różnica między tymi opcjami tkwi tylko w cenie, więc używają tylko prostszego i tańszego SFP. Ale w modelach z regulowaną krotnością parametr ten bezpośrednio wpływa na funkcje aplikacji i przeanalizujemy tę różnicę bardziej szczegółowo:

- W 1. płaszczyźnie ogniskowej (FFP). Kluczową zaletą siatek w pierwszej płaszczyźnie ogniskowej jest to, że ich pozorny rozmiar również zmienia się wprost proporcjonalnie wraz ze zmianą powiększenia. W praktyce oznacza to, że wymiary kątowe poszczególnych elementów siatki pozostają takie same niezależnie od ustawionego powiększenia. To znaczy, na przykład, jeśli odległość 1 MRAD jest zadeklarowana między dwoma sąsiednimi punktami, to będzie to 1 MRAD w całym zakresie regulacji krotności. Oznacza to, że możesz pracować z siatką do mierzenia odległości i wprowadzania poprawek według tych samych zasad, niezależnie od wybranego stopnia powiększenia. Dzięki temu lunety FFP są znacznie wygodniejsze i łatwiejsze w użyciu niż lunety SFP. Z drugiej strony takie modele są znacznie bardziej skomplikowane i droższe; i wiele siatek myśliwskich - na przykład duplex lub klasyczny krzyż (patrz "Typ si...atki") - nie ma sensu ustawianie w pierwszej płaszczyźnie ogniskowej. W związku z tym ta opcja jest stosunkowo rzadka i tylko w modelach średniego i najwyższego poziomu, przeznaczonych do precyzyjnego strzelania.

- W 2. płaszczyźnie ogniskowej (SFP). Najpopularniejszy wariant ustawienia celownika, także w celownikach o zmiennym powiększeniu. Ta popularność wynika przede wszystkim z prostoty konstrukcji i niskiego kosztu. Minusem tych zalet są jednak dodatkowe komplikacje związane z zastosowaniem elementów siatki goniometrycznej. Faktem jest, że w celownikach SFP widoczny rozmiar takich elementów pozostaje niezmieniony przy zmianie powiększenia, co oznacza, że rozmiary poszczególnych części przy różnych stopniach powiększenia będą odpowiadać różnym kątom. Dokładniej, wymiary kątowe w takich układach zmieniają się odwrotnie proporcjonalnie do krotności: na przykład, jeśli odległość między dwoma sąsiednimi punktami przy wielokrotności 5x wynosi 6 MOA, to przy 15x zmniejszy się do 2 MOA. Tak więc „prawdziwy” rozmiar kątowy określony w charakterystyce, elementy oznakowania mają tylko ściśle określoną wielokrotność, w innych przypadkach rozmiar ten należy przeliczyć według specjalnych wzorów. Jednocześnie należy zauważyć, że jeśli siatka nie ma specjalnych elementów goniometrycznych, ta wada staje się dla niej praktycznie nieistotna; Przykładami są sieci myśliwskie typu „półkrzyż” (tradycyjne, a nie „pniak”) i „krzyż z kółkiem” (patrz „Rodzaj sieci”).

Rodzaj siatki (siatki) dostarczonej w urządzeniu. Istnieją modele, dla których wskazanych jest kilka opcji jednocześnie: może to oznaczać zarówno możliwość przełączania się między nimi (patrz „Wybór rodzaju znaku”), jak i fakt, że celownik jest dostępny w kilku wersjach, różniących się tylko typem siatki. Druga opcja jest typowa głównie dla optyki klasycznej (patrz „Typ”), natomiast w notatkach można wyszczególnić artykuły, które dodatkowo zaznaczają wersje różnymi siatkami.

Jeśli chodzi o konkretne odmiany, to w kolimatorach (patrz „Typ”) wszystkie marki mają wspólną specyfikę – muszą zapewniać wygodę szybkiego celowania na stosunkowo niewielkie odległości. Ale celownik optyczny i inne podobne celowniki (patrz „Typ”) można umownie podzielić na myśliwskie i taktyczne (snajper). Te pierwsze są stosunkowo proste i mają minimum dodatkowych elementów, ponieważ są przeznaczone do krótkich dystansów i stosunkowo dużych celów; a te ostatnie są przeznaczone do strzelania precyzyjnego, do użytku wojskowego i policyjnego, dlatego muszą być uzupełnione różnymi elementami do pomiaru kątów i wprowadzania poprawek „w biegu”, w tym między strzałami.

Wśród konkretnych typów siatek najbardziej popularnych obecnie są Mil-Dot, Duplex, Cross, Half Cross , Cross with Dot , Cross with Circle..., Dalmierz, Point, Circle with Dot i Circle with 2 Dots. Oto główne możliwości każdego z nich:

- Mil-dot. Jeden z najpopularniejszych rodzajów siatki "taktycznej" stosowanej w celownikach teleskopowych (patrz "Typ"). Kluczowym elementem Mil-Dot jest celownik, na którego liniach rysowane są dodatkowe kropki. Odległość między punktami odpowiada ściśle określonemu wymiarowi kątowemu; początkowo było to 1 MRAD (1 „mil”, stąd nazwa), jednak we współczesnych celownikach można spotkać inne wartości, należy je doprecyzować zgodnie z instrukcją. Ponadto takie siatki mogą różnić się liczbą punktów, obecnością zgrubień na liniach (jak w dupleksach opisanych poniżej) itp. Zresztą „mildotes” są bardzo wygodne do szacowania odległości i wprowadzania poprawek w locie. Wielu profesjonalnych strzelców uważa, że taka siatka jest prawie idealna do precyzyjnego strzelania, w tym na duże odległości, ponadto oryginalny Mil-Dot jest szeroko stosowany przez snajperów wojskowych i policyjnych na całym świecie.
Zauważ też, że istnieje kolimatorowa odmiana "mildotes" - w tym przypadku siatka wygląda jak okrąg z punktem pośrodku i kilkoma punktami poniżej, z odstępem równym 1 MRAD. Jednak przy korzystaniu z kolimatorów rzeczywista potrzeba korekty pionowej jest rzadkością i ta opcja nie jest powszechnie stosowana.

- Dupleks. Siatki celownicze do celowników optycznych i noktowizyjnych (patrz „Typ”), które wyglądają jak klasyczny celownik o różnej grubości linii: są cienkie w środku i wyraźnie grubsze na brzegach. Znaczenie tej kombinacji jest takie, że cienkie linie nie „zaśmiecają” pola widzenia w punkcie celowania, a grube pozostają widoczne nawet w niesprzyjających warunkach (np. o zmierzchu) i pozwalają celować przynajmniej w przybliżeniu. Dodatkowo grubość dużych linii i odległość między ich krawędziami może odpowiadać dobrze zdefiniowanym kątom, co sprawia, że niektóre z tych lunet można używać jeszcze częściej i jako najprostsze instrumenty goniometryczne. Możliwości te są jednak bardzo ograniczone i generalnie „dupleksy” są klasycznymi sieciami myśliwskimi.

- Połowa krzyża. Siatka myśliwska, której główne elementy mają kształt litery T. Jedną z odmian jest rodzaj półkrzyżyków – „siatka niemiecka”, to także „kikut” – składa się z pionowej linii od krawędzi do środka wzroku i dwóch poziomych linii, które do niej nie sięgają; punkt celowniczy odpowiada górnemu punktowi środkowego "konopi", a grubość linii i odległość między nimi można wyjaśniać w dokumentacji - pozwala to na najprostsze pomiary kątów. Bardziej nowoczesnym typem półkrzyża jest krzyżyk, w którym jedna linia (od środka do górnej krawędzi) jest znacznie cieńsza niż pozostałe, a nawet całkowicie nieobecna.

- Punkt. W czystej postaci punkt jest używany wyłącznie w celownikach kolimatorowych (patrz „Typ”). Jest to niezwykle wygodna opcja dla takich urządzeń: w polu widzenia strzelca nie ma zbędnych szczegółów, jedynie znak wyraźnie pokazujący dokładnie, gdzie jest wycelowana broń - często więcej nie jest wymagane przy korzystaniu z kolimatorów. Wadą kropki w porównaniu do innych oznaczeń w tego typu lunetach jest mniejsza widoczność, szczególnie w jasnym świetle otoczenia. Jednak wiele lunet pozwala ustawić dość dużą jasność znaku, a czasem nawet zwiększyć jego rozmiar, zwiększając widoczność. Należy również zauważyć, że dla punktu można wyjaśniać wielkość kątową, co może być przydatne do szybkiego oszacowania odległości.
Dodatkowo kropka może być również wykorzystywana w celownikach optycznych i noktowizyjnych, ale w takich przypadkach jest zwykle wykorzystywana jako dodatek do innej skali - np. dodatkowo podkreśla przecięcie linii w półkrzyżyk.

- Koło z punktem. Inny rodzaj oznaczeń stosowanych w kolimatorach jako główny, a w innych typach lunet - jako dodatek do celownika lub innej bardziej tradycyjnej siatki celowniczej. Jednak ta ostatnia jest rzadka, więc zastanówmy się nad pierwszą opcją. W porównaniu z innym popularnym oznaczeniem "kolimatora" - kropką - okrąg zajmuje większą widoczną przestrzeń, ale jest bardzo wyraźnie widoczny i często okazuje się wygodniejszy przy strzelaniu z ręki lub ostrym przekręcaniu broni w bok. Ponadto, zarówno dla okręgu, jak i dla punktu, często jest w nim wskazywany dokładny wymiar kątowy, co daje rozszerzone (w porównaniu ze zwykłym punktem) możliwości wykorzystania znaku celowniczego jako najprostszej skali goniometrycznej (dalmierzowej).

- Koło z 2 punktami. Odmiana koła opisanego powyżej z punktem, posiadającym drugi, dodatkowy punkt - zwykle poniżej pierwszego, w ściśle określonej odległości kątowej od niego. Rozszerza to możliwości wykorzystania celownika jako improwizowanego dalmierza, a także pozwala na dokonywanie korekt w ruchu przy strzelaniu na duże odległości – wystarczy celować w drugi, najniższy punkt. Jednak takie możliwości są rzadko wymagane w przypadku kolimatorów, więc ta opcja nie była szeroko stosowana.

- Krzyż. Możliwości tego typu znaku zależą od rodzaju celownika, o którym mówimy - optyczny/nocny czy kolimatorowy (patrz "Typ"). W klasycznej optyce krzyż jest najprostszym krzyżem nitkowym cienkich linii o jednakowej grubości. Oczywiście pod względem ogólnej specjalizacji takie siatki są klasyfikowane jako myśliwskie, ale można je również znaleźć w dość zaawansowanym typie lunet - modelach sportowych do ławki (strzelanie z karabinu maszynowego z maksymalnym zasięgiem i celnością). Wygoda krzyża w takiej aplikacji polega na tym, że linie mają minimalną grubość i praktycznie nie zasłaniają widoku. W lampkach nocnych ten rodzaj siatki jest zwykle jedną z kilku dostępnych opcji do wyboru. Ale w kolimatorach krzyż jest pod wieloma względami podobny do koła z kropką - jest podawany jako jeden z dużych, dobrze widocznych znaków o dobrze określonej wielkości kątowej.

- Krzyżyk z kropką. Siatka w postaci krzyża z dwóch linii (zwykle dość cienkich), na przecięciu których znajduje się dobrze widoczny punkt. Jest w tej formie z reguły stosowany w kolimatorach i innych typach lunet. W pierwszym przypadku taki znak jest w rzeczywistości nieco zmodyfikowaną wersją zwykłego krzyża (patrz wyżej). A w optyce obecność punktu pozwala dodatkowo podkreślić celownik, co jest wygodne w niektórych sytuacjach; ogólnym celem takich zabytków jest oczywiście polowanie.

- Krzyż z kółkiem. Znak w kształcie krzyża, uzupełniony okręgiem. Może być również stosowany w różnych typach lunet i wszędzie ma swoją specjalizację. W klasycznej optyce taka siatka zwykle ma przeznaczenie łowieckie, choć zdarzają się też odmiany z dodatkowymi oznaczeniami, które rozszerzają funkcje „taktyczne”. I nawet w przypadku braku takich znaków w charakterystyce zwykle określa się wielkość kątową koła, co daje dodatkowe możliwości doraźnego pomiaru odległości. Zauważ również, że sam krzyż może być zwykły lub dwustronny (patrz wyżej). Podobnie sytuacja wygląda w przypadku celowników nocnych, jednak tam krzyż z kółkiem jest zwykle tylko jedną z dostępnych opcji oznaczenia. Jeśli chodzi o kolimatory, można w nich użyć zarówno pełnoprawnego celownika w kole, jak i pierścienia z wystającymi z niego „promieniem”; w każdym razie taki znak jest bardziej zauważalny niż zwykły krzyż.

- Dalmierz. Ten typ obejmuje wszystkie siatki, które nie należą do żadnego z typów opisanych powyżej i zapewniają specjalne oznaczenia do pomiaru kątów i odległości. Specyficzna konstrukcja takich oznaczeń może być inna, ale ogólna zasada działania jest wszędzie taka sama: oznaczenia dalmierzowe pozwalają wyjaśniać wielkość kątową widocznego obiektu, a jeśli znana jest wielkość liniowa tego obiektu, można ją łatwo oszacować odległość do niego (przynajmniej w przybliżeniu). Każdy rodzaj siatki dalmierza ma swoje własne zasady użytkowania.

Rodzaj zasilacza zastosowanego w celowniku tak naprawdę opisuje rodzaj autonomicznego elementu (akumulator lub akumulator), do którego urządzenie jest przeznaczone.

Najpopularniejsze we współczesnych celownikach są elementy CR2032 - charakterystyczne "tabletki" o średnicy 20 mm i grubości około 3 mm. Ich kształt bardzo dobrze wpisuje się w układ zarówno optyki, jak i klasycznych kolimatorów (patrz „Typ”), a pojemność, choć stosunkowo niewielka, jest w zupełności wystarczająca do normalnej pracy przez długi czas, ponieważ pobór mocy tego typu oscyloskopów jest niski. Ale w bardziej „żarłoczną” noc, termowizyjną (patrz ibid.) i holograficzną (patrz wyżej) zwykle stosuje się bardziej solidne baterie - najczęściej albo parę standardowych „palcowych” ogniw AA, albo ogniwo CR123 3,7 V (średnica 17,5 mm, długość 35 mm). W takim przypadku celownik może być kompatybilny z jednym z tych typów, a także z obydwoma. Warto również zauważyć, że ogniwa AA i CR123 są również dostępne w postaci akumulatorów, które mogą być idealne do częstego używania lunety.

Klasa broni, z którą można używać tego celownika.

Różne klasy broni różnią się energią strzału i odpowiednio siłą odrzutu, którą celownik musi przenieść bez konsekwencji. To właśnie maksymalna dopuszczalna energia strzału (energia kinetyczna) jest w tym przypadku głównym kryterium zakwalifikowania celownika do jednej z kategorii: lekka pneumatyka, karabiny i strzelby, duży kaliber. Warto powiedzieć, że taki podział jest nieco umowny – szczegóły w osobnych punktach; oto w rzeczywistości ich szczegółowy opis:

- Lekka pneumatyka. Przyrządy celownicze przeznaczone do broni praktycznie nie dającej odrzutu - jak np. pneumatyczne karabinki PCP, sprężynowo-tłokowe "łamacze" o energii wylotowej do 7,5 J, karabinki pod nabój Flaubert, a także napędy ASG. W przypadku broni palnej takie modele zdecydowanie nie nadają się: nie tolerują nawet odrzutu karabinów małokalibrowych, nie mówiąc już o poważniejszym użyciu. I nawet pneumatyka ma swoje ograniczenia - w szczególności mocne (ponad 7,5 J) modele sprężynowo-tłokowe dają znaczny odrzut przy silnych wibracjach, a w pistoletach z systemem Blow-back zauważalne wstrząsy powstają nie od samego strzału, ale od - do pracy automatyki. Dlatego te rodzaje broni są lepiej wyposażone w trwalsze i niezawodne lunety.

- Karabiny i strzelby. Przyrządy celownicze, które można stosować z karabinami małego i średniego ka...libru, a także z bronią gładkolufową (strzelby). Mają solidną konstrukcję, która pozwala tolerować dość silny odrzut i związane z nim wibracje bez konsekwencji, ale specyficzne ograniczenie dopuszczalnej energii wylotowej (i odpowiednio kalibrów i używanej amunicji) może być inne. Jednak lunety z tej kategorii zazwyczaj są w stanie bezpiecznie przenosić co najmniej 2500 J - to wystarcza dla gwintowanych kalibrów 5,45x39, 7,62x39 i .223, a także dla 12-kalibrowych nabojów karabinowych ze standardowym zawiasem prochowym. A w wielu modelach maksymalna dopuszczalna energia może osiągnąć 3500 J, a nawet 4000 J (najniższe wartości wymagane do pełnego wykorzystania odpowiednio przy kalibrach .308 i 7,62x54R). Jednocześnie dla wzmocnionej amunicji „magnum”, a także dla niektórych potężnych (choć nie dużych) kalibrów taki widok może wciąż nie wystarczyć.

- Duży kaliber. Najbardziej trwałe i niezawodne przyrządy celownicze zaprojektowane na energię wylotową 4000 J i wyższą. Dzięki temu mogą być używane nawet z bronią palną dużego kalibru, a także z niektórymi potężnymi kalibrami, które formalnie nie są spokrewnione z dużymi - na przykład .300 Win i .338 Lapua Magnum. Specyficzne ograniczenie energii wylotowej, znowu może być inne, ale jeśli szukasz celownika o kalibrze potężniejszym niż 7,62x54R lub wzmocnionej amunicji karabinowej typu 12x76, zdecydowanie warto zwrócić uwagę na tę kategorię.

Osobno należy zauważyć, że celowniki „ogniste”, nawet dość mocne i niezawodne, nie są zalecane do instalowania na pneumatyce z mechanizmem sprężynowo-tłokowym lub sprężyną gazową. Faktem jest, że takie karabiny mają specyficzny odrzut, skierowany raczej do przodu niż do tyłu, co więcej, dający ostre wibracje w różnych kierunkach; i chociaż siła takiego odrzutu jest niewielka, nadal może negatywnie wpłynąć na lunetę, która nie była pierwotnie przeznaczona do tego celu.

Materiał, z którego wykonany jest korpus lunety.

Najpopularniejszą obecnie opcją jest metal - to on jest używany w zdecydowanej większości lunet wszystkich typów i kategorii cenowych. Skład metalu może być różny, ale takie przypadki są w każdym razie dość mocne i niezawodne - nawet mocne uderzenie uszkadza raczej „wypychanie” celownika niż obudowę. Różnice między różnymi rodzajami metali i stopów dotyczą głównie ceny i wagi, jednak w pierwszym przypadku różnice te nie są fundamentalne na tle kosztu samych przyrządów celowniczych, w drugim - na tle wagi broń.

Również w sprzedaży można znaleźć pojedyncze modele z plastikowymi obudowami. Zaletami tego materiału są niski koszt i niewielka waga, ale pod względem niezawodności jest on zauważalnie gorszy od metalu - również ze względu na to, że korpus może wyginać się od uderzenia lub nacisku, a „wypełnianie” wewnątrz porusza się, co zakłóci działanie całego urządzenia. W związku z tym produkowanych jest bardzo niewiele plastikowych celowników, a w zasadzie są to najbardziej przystępne cenowo kolimatory, przeznaczone wyłącznie do lekkiej pneumatyki (patrz „Kompatybilność z bronią”).