Porównanie Sony RX100 V vs Sony RX100 IV

Całkowita liczba pojedynczych punktów światłoczułych (pikseli) znajdujących się w matrycy aparatu. Wskazywana w megapikselach - milionach pikseli.

Całkowita liczba Mpx jest z reguły większa niż liczba megapikseli, z których bezpośrednio zbudowana jest klatka (więcej szczegółów można znaleźć w „Efektywna liczba Mpx”). Wynika to z obecności obszarów usługowych na matrycy. Ogólnie rzecz biorąc, parametr ten jest bardziej odniesieniem niż praktycznie istotnym: większa całkowita liczba Mpx przy tym samym rozmiarze i efektywnej rozdzielczości oznacza nieco mniejszy rozmiar każdego piksela, a co za tym idzie, zwiększone prawdopodobieństwo szumu (szczególnie przy wysokich wartościach ISO).

Największa liczba klatek, którą aparat może wykonać „za jednym razem” podczas robienia zdjęć seryjnych w formacie JPEG.

Dane techniczne współczesnych aparatów cyfrowych są takie, że podczas robienia zdjęć seryjnych muszą one być zapisywane w specjalnym buforze, a dopiero po zakończeniu serii można je skopiować na kartę pamięci. Ten bufor ma ograniczoną pojemność, więc liczba klatek w jednej serii jest również ograniczona. Jednocześnie zauważamy, że wskaźnik ten jest zwykle wskazywany przy fotografowaniu w najwyższej możliwej rozdzielczości (patrz „Maksymalny rozmiar obrazu”); przy niższych rozdzielczościach rozmiar każdego obrazu zmniejsza się, a liczba klatek w serii może okazać się większa niż podana w specyfikacji.

JPEG, najpopularniejszy obecnie format zdjęć cyfrowych, jest mniejszy i wymaga mniejszej mocy do przetwarzania niż RAW (patrz „Nagrywanie w formacie RAW”). Dlatego w serii zdjęć JPEG z reguły dostępnych jest więcej klatek dla fotografa. Jednak w niektórych modelach, które mają dwa oddzielne bufory (dla RAW i JPEG), może być odwrotnie.

Aparat obsługuje funkcję HDR.

HDR oznacza High Dynamic Range. Głównym zastosowaniem tej technologii jest fotografowanie scen ze znacznymi zmianami oświetlenia, gdy w kadrze występują bardzo jasne i bardzo ciemne obszary. Specyfika współczesnej fotografii cyfrowej polega na tym, że w zwykłym trybie fotografowania można poprawnie przetworzyć tylko raczej wąski zakres jasności; w rezultacie przy dużej różnicy w oświetleniu obraz jest albo zbyt ciemny, albo prześwietlony. HDR pozwala uniknąć tego zjawiska: w tym trybie aparat robi kilka zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji, a następnie zszywa je ze sobą w taki sposób, aby zmniejszyć jasność w jasnych miejscach, a zwiększyć — w ciemnych. Pozwala to na fotografowanie np. krajobrazów na tle jasnego nieba o zachodzie słońca, wnętrz słabo oświetlonych budynków z jasnymi oknami itp. Ponadto HDR może być również wykorzystany jako technika artystyczna - aby nadać zdjęciu niezwykłą gamę kolorów.

Zwróć uwagę, że ten efekt można również osiągnąć za pomocą przetwarzania końcowego w edytorze graficznym; jednak korzystanie z aparatu jest znacznie wygodniejsze.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo rejestrowanego przez aparat w standardzie Full HD (1080p).

Tradycyjna rozdzielczość Full HD w tym przypadku to 1920x1080; inne opcje są bardziej szczegółowe i praktycznie nie występują we współczesnych aparatach. Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, warto przede wszystkim zauważyć, że zwykłe (nie w zwolnionym tempie) wideo jest kręcone z prędkością do 60 kl./s i w tym przypadku im wyższa liczba klatek, tym płynniejsze będzie wideo, tym mniej zauważalne szarpnięcia podczas poruszania się w kadrze. Jeśli liczba klatek na sekundę wynosi 100 kl./s lub więcej, zwykle oznacza to, że aparat ma tryb wideo w zwolnionym tempie.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo rejestrowanego przez aparat w standardzie Ultra HD (4K).

Do UHD 4K odnoszą się rozdzielczości z rozmiarem klatki około 4000 px w poziomie. W szczególności w przypadku aparatów do nagrywania wideo najczęściej używane są rozdzielczości 3840x2160 i 4096x2160. Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, warto przede wszystkim zauważyć, że zwykłe (nie w zwolnionym tempie) wideo jest kręcone z prędkością do 60 kl./s i w tym przypadku im wyższa liczba klatek, tym płynniejsze będzie wideo, tym mniej zauważalne szarpnięcia podczas poruszania się w kadrze. Jeśli liczba klatek na sekundę wynosi 100 kl./s lub więcej, zwykle oznacza to, że aparat ma tryb wideo w zwolnionym tempie.

Formaty plików, w których aparat może nagrywać wideo. Biorąc pod uwagę, że nagrywany materiał przeznaczony jest do oglądania na zewnętrznym ekranie, warto upewnić się, że urządzenie odtwarzające (odtwarzacz DVD, centrum multimedialne itp.) jest w stanie pracować z odpowiednimi formatami. Jednocześnie wiele modeli aparatów może pełnić rolę odtwarzacza, podłączając się do telewizora przez wyjście audio/wideo lub HDMI (patrz odpowiednie punkty). A jeśli materiały wideo mają być oglądane na komputerze, nie należy w ogóle zwracać szczególnej uwagi na parametr ten: problemy z niekompatybilnością formatu w takich przypadkach pojawiają się rzadko i zwykle rozwiązuje się je instalując odpowiedni kodek.

Tryby pracy autofokusa przewidziane w konstrukcji aparatu.

- Jedno zdjęcie. Główny tryb autofokusa znajduje się we wszystkich współczesnych aparatach i jest najczęściej używany. Przeznaczony do fotografowania nieruchomych obiektów.

- Śledzenie. Ten tryb służy do fotografowania poruszających się obiektów, których odległość stale się zmienia: aparat stale monitoruje położenie obiektu, stale dostosowując optykę, aby na nim była ustawiona ostrość. Zwykle znajduje się w aparatach klasy średniej i wyższej.

- Tryb AI. Swoista kombinacja dwóch poprzednich trybów, jest używana, gdy nieruchomy obiekt może zacząć się poruszać w dowolnym momencie. Jeśli scena jest statyczna, autofokus działa w trybie pojedynczego kadru, ale jeśli obiekt, na którym ustawiono ostrość, zacznie się poruszać, urządzenie przełącza się w tryb śledzenia autofokusa. Tryb AI umożliwia niemal natychmiastowe ustawienie optymalnych ustawień autofokusa, co jest szczególnie przydatne przy fotografowaniu reportażowym. Początkowo znajdował się w drogich modelach, jednak dzięki rozwojowi technologii dziś może być stosowany nawet w niedrogich kompaktach (patrz „Rodzaj aparatu”).

- Twarz. Tryb autofokusa wykorzystujący system rozpoznawania twarzy i precyzyjnie kierujący na nią ostrość. Funkcja ta przydaje się przede wszystkim do fotografowania osób z dużej odległości od aparatu, gdy rozmiar twarzy jest znacznie mniejszy niż rozmiar kadru - na przykład do zdjęć grupowych.

...- Uśmiech. Dalszy rozwój opisanego powyżej trybu AF Twarz, w którym, jak sama nazwa wskazuje, system reaguje nie tylko na twarz, ale i na uśmiech. Ten tryb można połączyć z funkcją automatycznego przechwytywania uśmiechu.

- Zwierzę w kadrze. Tryb przeznaczony przede wszystkim do fotografowania zwierząt, których usiedzenie w kadrze może być trudne (a często niemożliwe). Zwykle jest to odmiana opisanego powyżej śledzenia AF, konkretne cechy pracy mogą się różnić w zależności od modelu aparatu.

Ta lista nie jest wyczerpująca; w konstrukcji współczesnych aparatów mogą być przewidziane inne specyficzne tryby autofokusa.

Szybkość wykonywania zdjęć seryjnych zapewniana przez aparat przy maksymalnej rozdzielczości kadru. Przy niższych rozdzielczościach szybkość może być wyższa, ale właśnie ta wartość jest uważana za kluczową wartość.

W przypadku zdjęć seryjnych fotograf naciska przycisk, a aparat wykonuje kilka zdjęć z rzędu, zwykle w odstępach czasu w ułamkach sekundy. Takie fotografowanie jest wygodne np. przy utrwalaniu szybko poruszających się obiektów: pozwala wybrać najbardziej udany z serii kadrów, czy pokazać dynamikę ruchu z wykorzystaniem całej serii. Im wyższa szybkość, tym skuteczniejsze fotografowanie, tym więcej klatek aparat może uchwycić w danym okresie. Z drugiej strony, szybkość wymaga odpowiedniego wypełnienia i może znacząco wpłynąć na koszt.

Migawka to system, który reguluje czas naświetlania, czyli wpływ światła na matrycę (więcej szczegółów na temat czasu naświetlania, patrz wyżej). Główne typy takich systemów migawek to:

- Elektroniczna. Typ migawki odpowiedni tylko dla aparatów cyfrowych. Takie systemy nie mają ruchomych części mechanicznych; naświetlanie w nich odbywa się elektronicznie. W momencie naciśnięcia spustu, podczas „otwierania” migawki, matryca jest całkowicie wyzerowana; a po pewnym czasie (odpowiadającym czasowi naświetlania), gdy migawka jest „zamykana”, odczytuje się z niej nagromadzony ładunek. Pozwala to na robienie pełnowartościowych fotografii i pracę z różnymi czasami otwarcia migawki bez stosowania skomplikowanych projektów. Kolejną zaletą w stosunku do mechanicznych migawek opisanych poniżej jest to, że takie systemy są idealne do trybu Live View (patrz wyżej): matryca może stale przesyłać obraz na ekran, tylko czasami „przerywając się” bezpośrednio do fotografowania. Z drugiej strony, taka ciągła praca zwiększa prawdopodobieństwo nagrzewania się i dodatkowego szumu na obrazie. Aby skompensować tę wadę, stosuje się różne rozwiązania, które w większości przypadków są prawie niewidoczne; jednak w przypadku fotografowania profesjonalnego migawki elektroniczne są uważane za mniej odpowiednie niż migawki mechaniczne.

- Mechaniczna. Istnieje wiele rodzajów migawek mechanicznych, jednak we współczesnych a...paratach cyfrowych występują głównie systemy w postaci pary lamelek. Gdy migawka jest otwarta, jedna z lamelek przesuwa się, a następnie druga „łapie” ją, zamykając matrycę. Główną zaletą migawek mechanicznych jest to, że podczas ich użytkowania matryca pozostaje zamknięta i otwiera się dopiero w momencie wykonania zdjęcia na czas odpowiadający ustawionemu czasowi naświetlania (podobnie jak to się dzieje w aparatach filmowych). Dzięki temu można uniknąć nagrzewania się czujnika i związanego z tym wzrostu szumów na obrazie. Z drugiej strony, dodatkowe mechanizmy wyraźnie wpływają na wagę, wymiary, koszt i pobór mocy aparatu; podczas fotografowania szybko poruszających się obiektów mogą wystąpić zniekształcenia, a w niskich temperaturach zakłócenia, a nawet awarie. Ponadto aparaty z mechaniczną migawką są przeznaczone głównie do obsługi przez wizjer optyczny. W przypadku wizjera elektronicznego lub trybu Live View (patrz wyżej) należy albo zainstalować matrycę pomocniczą (co dodatkowo komplikuje i zwiększa koszt wykonania), albo całkowicie odsłonić lamelki i faktycznie fotografować w trybie elektronicznej migawki, co sprawia, że sama idea „mechaniki” jest bez znaczenia. W rezultacie ten typ migawki jest obecnie stosowany głównie w lustrzankach jednoobiektywowych (patrz „Rodzaj aparatu”) środkowego i górnego poziomu; w innych odmianach również występuje, jednak znacznie rzadziej.

- Elektroniczna/mechaniczna. Systemy łączące obie powyższe odmiany; a dokładniej nawet - migawki mechaniczne, uzupełnione możliwością pracy w trybie elektronicznym. Jedną z kluczowych wad systemów czysto mechanicznych jest ich słaba przydatność do ultrakrótkich naświetleń - nie jest łatwo zapewnić wymaganą prędkość ruchu lamelek, ponadto mechanizm poddawany jest w tym trybie znacznym obciążeniom. Aby wyeliminować tę wadę, stworzono systemy elektroniczno-mechaniczne. Działają w następujący sposób: przy krótkim naświetlaniu do określonej granicy stosuje się czysto mechaniczny tryb pracy, a gdy możliwości mechaniki są niewystarczające, stosuje się tryb łączony. W tym trybie lamelki migawki otwierają się na stosunkowo długi czas (dłużej niż wymagany czas otwarcia migawki), podczas gdy matryca działa elektronicznie (więcej szczegółów patrz wyżej), zapewniając wymagany czas naświetlania. Teoretycznie metoda łączona pozwala na efektywne fotografowanie przy ultraszybkich naświetleniach, jednak w praktyce jakość zdjęć jest stosunkowo niska, a migawka „hybrydowa” jest często bardziej chwytem marketingowym niż naprawdę użytecznym narzędziem.