Porównanie It-Blok Elite 1080 i7 7700K G vs Artline Gaming X95 X95v02

Model chipsetu używanego w standardowej konfiguracji komputera.

Chipset można opisać jako zestaw układów, które umożliwiają współpracę procesora, pamięci RAM, urządzeń wejścia/wyjścia i tym podobnych. To właśnie ten chipset jest podstawą każdej płyty głównej. Znając model chipsetu, możesz znaleźć i ocenić jego szczegółowe cechy; większość użytkowników nie potrzebuje takich informacji, ale dla specjalistów może to być bardzo przydatne.

Konkretny model procesora zainstalowanego w komputerze, a raczej jego oznaczenie w serii (patrz „Procesor”). Pełna nazwa modelu składa się z nazwy serii i tego oznaczenia - na przykład Intel Core i3 3220; znając tę nazwę, możesz znaleźć szczegółowe informacje o procesorze (specyfikacja, recenzje, opinie itp.) i określić, w jaki sposób odpowiada on Twoim celom.

Szybkość zegara procesora zamontowanego w PC.

Teoretycznie wyższa częstotliwość taktowania ma pozytywny wpływ na wydajność, ponieważ pozwala procesorowi wykonywać więcej operacji w jednostce czasu. Wartość ta jest jednak dość słabo powiązana z realną wydajnością. Faktem jest, że rzeczywiste możliwości procesora silnie zależą od wielu innych czynników — architektury, pojemności pamięci podręcznej, liczby rdzeni, obsługi specjalnych instrukcji itp. Podsumowując, porównywać według tej wartości można tylko układy z tej samej lub podobnej serii (patrz „Procesor”), a najlepiej — z tej samej generacji.

Częstotliwość taktowania procesora podczas pracy w trybie TurboBoost lub TurboCore.

Technologia Turbo Boost jest stosowana w procesorach Intel, Turbo Core — w procesorach AMD. Istota tej technologii jest tam i tam taka sama: jeśli niektóre rdzenie pracują pod dużym obciążeniem, a niektóre są bezczynne, to część zadań jest przenoszona z bardziej obciążonych rdzeni na mniej obciążone, co poprawia wydajność. Zwykle zwiększa to częstotliwość taktowania procesora; wartość ta jest wskazana w tym punkcie. Więcej ogólnych informacji na temat częstotliwości taktowania znajduje się powyżej.

Typ karty graficznej używanej w komputerze. Nowoczesne komputery mogą być wyposażone zarówno w zintegrowane moduły (wśród nich można znaleźć produkty Apple i Intel — HD Graphics, UHD Graphics i Iris), jak i w dyskretne karty graficzne (w tym profesjonalnego poziomu), które mogą być instalowane w kilku sztukach z użyciem technologii SLI lub CrossFire. Ponadto, w sprzedaży można znaleźć konfiguracje, które w ogóle nie są wyposażone w adaptery graficzne. Oto bardziej szczegółowy opis każdego wariantu:

— Zintegrowana. Karty graficzne wbudowane bezpośrednio w procesor (rzadziej — w płytę główną) i nieposiadające własnej dedykowanej pamięci: pamięć do przetwarzania wideo jest pobierana z ogólnej pamięci RAM. Główne zalety takich modułów to niska cena, niskie zużycie energii, minimalne wydzielanie ciepła (nie wymagające specjalnych systemów chłodzenia) i maksymalnie kompaktowe rozmiary. Z drugiej strony, wydajność tego typu grafiki jest niska: wystarcza do nieskomplikowanych codziennych zadań, takich jak przeglądanie internetu, oglądanie wideo i mniej wymagające gry, ale do bardziej poważnych celów zaleca się posiadanie w systemie dyskretnego adaptera wideo. Fakt, że zinte...growane systemy zajmują część systemowej pamięci RAM podczas pracy, również nie sprzyja wydajności.

— Dyskretna. Karty graficzne w postaci oddzielnych modułów ze specjalizowanym procesorem i własną pamięcią. Są zauważalnie droższe od zintegrowanych, zajmują więcej miejsca i zużywają więcej energii, jednak wszystkie te wady są rekompensowane kluczową zaletą — wysoką wydajnością. Pozwala to na pracę nawet z „ciężkim” kontentem graficznym, takim jak nowoczesne gry, renderowanie 3D, montaż wideo w wysokich rozdzielczościach itp. (choć konkretne charakterystyki dyskretnej grafiki mogą się różnić). Ponadto, przetwarzanie grafiki w takich systemach nie angażuje głównej pamięci operacyjnej, co również jest istotną zaletą. Dla dodatkowego zwiększenia wydajności dyskretne adaptery wideo mogą być łączone w systemy SLI / CrossFire, ten wariant jest wskazywany osobno (patrz poniżej). Warto również zauważyć, że w większości nowoczesnych komputerów taka grafika jest łączona z procesorem posiadającym wbudowane jądro graficzne i często działa w trybie hybrydowym: zintegrowany moduł jest używany do nieskomplikowanych zadań, a przy wzroście obciążenia system przełącza się na dyskretną kartę graficzną.

— SLI / CrossFire. Kilka dyskretnych kart graficznych (patrz wyżej), połączonych w zestaw za pomocą technologii SLI (stosowanej przez NVIDIA) lub CrossFire (używanej przez AMD). Z punktu widzenia przeciętnego użytkownika nie ma zasadniczych różnic między tymi technologiami: obie pozwalają na połączenie mocy obliczeniowej kilku kart graficznych, zwiększając tym samym wydajność graficzną. Jednak taka grafika nie jest tania, dlatego stosuje się ją wyłącznie w wysokowydajnych komputerach z naciskiem na możliwości graficzne — w szczególności w komputerach dla graczy.

— Kupowana osobno. Brak jakiejkolwiek karty graficznej w początkowej konfiguracji komputera. Dość rzadki wariant, spotykany w niektórych wysokiej klasy stacjach roboczych: takie konfiguracje są wyposażone w profesjonalne procesory bez wbudowanego jądra graficznego i nie mają dyskretnej grafiki — zakłada się, że taki adapter użytkownikowi wygodniej jest kupić osobno.

Pojemność własnej pamięci dostarczonej na dedykowanej karcie graficznej (patrz „Typ karty graficznej”).

Im większa jest ta pojemność, tym mocniejsza i bardziej zaawansowana jest karta VRAM, tym lepiej radzi sobie ze złożonymi zadaniami, a zatem więcej kosztuje. Obecnie pojemności 2 GB i 3 GB są uważane za dość skromne, 4 GB za niezłe, 6 GB i 8 GB są dość solidne, a ponad 8 GB oznacza, że mamy wyspecjalizowany komputer zaprojektowany z myślą o maksymalnej wydajności graficznej.

Rodzaj pamięci graficznej używanej przez dedykowaną kartę graficzną (patrz „Typ karty graficznej”).

W większości tych adapterów instaluje się pamięć graficzną typu GDDR - rodzaj konwencjonalnej pamięci RAM DDR zoptymalizowanej do użytku z zadaniami graficznymi. Ta pamięć jest dostępna na rynku w kilku wersjach; ponadto istnieją inne odmiany. Oto bardziej szczegółowy opis różnych opcji:

- GDDR3. W swoim czasie był to dość powszechny typ pamięci graficznej; dziś jest jednak uważany za przestarzały i nie jest używany w nowych komputerach.

- GDDR5. Najpopularniejszy (stan na 2020 r.) typ pamięci graficznej GDDR. Zapewnia dobrą wydajność za rozsądną cenę, dlatego znajduje się w komputerach w różnych kategoriach cenowych.

- GDDR5X. Modyfikacja wspomnianej wyżej pamięci GDDR5, oferująca dwukrotnie większą przepustowość. W związku z tym wydajność takiej pamięci (przy tych samych objętościach) okazuje się zauważalnie wyższa; jednak takie moduły są drogie.

- GDDR6. Najnowszy ze standardów GDDR (stan na 2020 r.) - pierwsze karty graficzne oparte na tego typu pamięci zostały zaprezentowane w 2018 roku. Różni się od swojego bezpośredniego poprzednika - GDDR5X - zarówno zwiększoną przepustowością, jak i zmniejszonym napięciem roboczym, co zapewnia jednocześnie zwiększoną wydajność i mniejsze zużycie energii. Warto też zaznaczyć, że GDDR6 został opracowany z myślą o wykorzystaniu go w określonych zadaniach - takich jak VR czy praca z ro...zdzielczościami powyżej 4K UHD.

- HBM2. Oryginalny HBM jest rodzajem pamięci o dostępie swobodnym zaprojektowanym w celu maksymalizacji prędkości wymiany danych; HBM2 to druga wersja tej technologii, w której przepustowość została podwojona w stosunku do oryginalnego HBM. Taka pamięć zasadniczo różni się konstrukcją od DDR - w szczególności komórki pamięci są ułożone warstwami i umożliwiają jednoczesny dostęp. Dzięki temu prędkość HBM jest kilkakrotnie wyższa niż najszybszych wersji GDDR, co czyni tę technologię idealną do dużych obciążeń, takich jak przetwarzanie grafiki UltraHD i wirtualnej rzeczywistości. Jednocześnie częstotliwość taktowania takich modułów jest niska, a zatem zużycie energii i wydzielanie ciepła są niskie. Wada tej opcji jest tradycyjna - wysoka cena.

- DDR3. Pamięć, która nie ma specjalizacji graficznej - innymi słowy, ta sama pamięć DDR3, która jest używana w kościach RAM (patrz „Typ pamięci” powyżej). W przypadku kart graficznych takie rozwiązania są całkowicie przestarzałe i prawie nigdy nie są stosowane w naszych czasach.

Nominalna prędkość obrotowa osi dysku twardego (patrz „Rodzaj pamięci masowej”) zainstalowanego w komputerze.

Talerze dysków twardych w stanie roboczym stale się obracają. Standardowe opcje prędkości obrotowej we współczesnych komputerach to 5400 i 7200 obr./min (revolutions per minute — obrotów na minutę). Większa prędkość obrotowa przyspiesza dostęp do danych, ale znacząco wpływa na koszt dysku. Ponadto „szybkie” dyski są uważane za mniej niezawodne (co często rekompensowane jest różnymi poprawkami konstrukcyjnymi, ale mają one również wpływ na cenę).

Liczba wewnętrznych slotów na podzespoły 3,5" w komputerze. Ten współczynnik kształtu jest standardem dla dysków twardych i jest często używany w innych typach napędów; w związku z tym im więcej slotów, tym więcej napędów można zamontować w komputerze.

Zwracanie uwagi na liczbę wewnętrznych slotów 3,5" ma sens przede wszystkim, jeśli kupujesz konfigurację bez napędów lub planujesz w przyszłości modernizację swojego komputera. Warto zauważyć, że zaleca się montaż napędów nie w jednym rzędzie, lecz przez jeden slot - dla wydajności chłodzenia, aby liczba slotów była dwukrotnie większa od liczby montowanych urządzeń.