Porównanie Chieftec Polaris PPS-750FC vs Chieftec Core BBS-700S

Moc wyjściowa zasilacza, czyli maksymalna moc, jaką jest on w stanie dostarczyć do systemu. Aby komputer działał wydajnie, zasilanie musi być wyższe niż całkowity pobór mocy systemu przy maksymalnym obciążeniu. To ostatnie można obliczyć sumując moc poszczególnych elementów, jednak generalnie dla konfiguracji biurowych za wystarczającą uważa się moc około 400 W – 450 W, dla przeciętnych konfiguracji gamingowych – około 600 W (500 W, 550 W, 650 W, 700 W, 750 W), a dla najwyższych – moc 800 W i więcej (850 W, 1000 W, a nawet więcej niż 1 kW).

Sprawność w tym przypadku to stosunek mocy zasilacza (patrz „Moc”) do jego zużycia energii. Im wyższa sprawność, tym wydajniejszy zasilacz, tym mniej energii pobiera z sieci przy tej samej mocy wyjściowej i tym tańsza jest jego eksploatacja. Sprawność może się różnić w zależności od obciążenia; specyfikacja może wskazywać zarówno minimalną sprawność, jak i jej wartość przy średnim obciążeniu (50%).

Należy zauważyć, że od tego wskaźnika bezpośrednio zależy zgodność z takim lub innym poziomem wydajności 80PLUS (więcej szczegółów w „Certyfikat”).

Łożysko jest częścią pomiędzy obrotową osią wentylatora a nieruchomą podstawą, która podtrzymuje oś i zmniejsza tarcie. W nowoczesnych wentylatorach występują następujące typy łożysk:

- Slajdy. Działanie tych łożysk opiera się na bezpośrednim kontakcie dwóch stałych powierzchni, starannie wypolerowanych w celu zmniejszenia tarcia. Takie urządzenia są proste, niezawodne i trwałe, ale ich sprawność jest raczej niska - toczenie, a tym bardziej hydrodynamiczna i magnetyczna zasada działania, zapewniają znacznie mniejsze tarcie.

- Toczenie. Nazywane również „łożyskami kulkowymi”, ponieważ „pośrednikami” między osią obrotu a stałą podstawą są kulki (rzadziej - wałki cylindryczne), zamocowane w specjalnym pierścieniu. Gdy oś się obraca, takie kulki toczą się między nią a podstawą, dzięki czemu siła tarcia jest bardzo niska - zauważalnie mniejsza niż w łożyskach ślizgowych. Z drugiej strony konstrukcja okazuje się droższa i bardziej złożona, a pod względem niezawodności nieco ustępuje zarówno tym samym łożyskom ślizgowym, jak i bardziej zaawansowanym urządzeniom hydrodynamicznym. Dlatego chociaż łożyska toczne są w naszych czasach dość rozpowszechnione, to jednak generalnie są one znacznie mniej powszechne niż wymienione typy.

- Hydrodynamiczny. Łożyska tego typu wypełnione są specjalnym płynem; podczas obracania tworzy warstwę, po której ślizga się ruchoma część łożyska. Pozwala to uniknąć bezpośredniego kontaktu między twardymi powierzchniami i znaczni...e zmniejsza tarcie w porównaniu z poprzednimi typami. Ponadto łożyska te są ciche i bardzo niezawodne. Do ich wad należy stosunkowo wysoki koszt, ale w praktyce ten szczegół jest często niewidoczny na tle ceny całego systemu. Dlatego ta opcja jest obecnie niezwykle popularna, można ją znaleźć w systemach chłodzenia na wszystkich poziomach - od niedrogich po zaawansowane.

- Centrowanie magnetyczne. Łożyska oparte na zasadzie lewitacji magnetycznej: oś obrotu jest „zawieszona” w polu magnetycznym. W ten sposób można (podobnie jak w hydrodynamicznych) uniknąć kontaktu między powierzchniami stałymi i dodatkowo zmniejszyć tarcie. Uważane za najbardziej zaawansowany typ łożysk, są niezawodne i ciche, ale są drogie.

Cybenetics Efficiency – to system certyfikacji efektywności energetycznej zasilaczy (PSU), która jest alternatywą dla standardu 80 PLUS. Jest bardziej precyzyjna, ponieważ uwzględnia efektywność przy różnych poziomach obciążenia (10%, 20%, 50%, 100%) oraz przy różnych napięciach wejściowych (115V, 230V). Oznaczenia tej systematyki są identyczne z 80 PLUS:

Bronze — ogólna efektywność od 82% do 85% przy napięciu wejściowym 115 V i od 84% do 87% przy 230 V;

Silver — 85 – 87% i 87 – 89% odpowiednio;

Gold — od 87% do 89% (115 V) i od 89% do 91% (230 V);

Platinum — 89 – 91% przy 115 V i 91 – 93% przy 230 V;

Titanium — 91 – 93% (115 V) i 93 – 95% (230 V);

Diamond — ≥ 93/95%.

System certyfikacji Cybenetics Lambda ocenia poziom hałasu zasilaczy (PSU), dostarczając konsumentom informacji o ich właściwościach akustycznych. W rezultacie można polegać nie tylko na wydajności pracy zasilacza, ale także na jego hałaśliwości. Istnieją następujące poziomy certyfikacji Cybenetics Lambda:

Standard — od 40 dB(A) do 45 dB(A) – odczuwalny hałas;

Standard+ — od 35 dB(A) do 40 dB(A) – zauważalny hałas;

Standard++ — od 30 dB(A) do 35 dB(A) – umiarkowany hałas;

A- — od 25 dB(A) do 30 dB(A) – umiarkowanie cicho;

A — od 20 dB(A) do 25 dB(A) – cicho;

A+ — od 15 dB(A) do 20 dB(A) – bardzo cicho;

A++ — mniej niż 15 dB(A) – praktycznie bezgłośnie.

Standard dla zasilaczy uzupełniający specyfikacje ATX w zakresie zasilania 12 V. Wprowadzony od czasów procesora Intel Pentium 4. Pierwsza seria standardu wykorzystywała głównie linię +5 V, od wersji 2.0 została wprowadzona linia +12 V w celu pełnego zasilania podzespołów komputera. Również w drugiej generacji pojawiło się 24-pinowe złącze zasilania, które jest używane w większości współczesnych płyt głównych.

Liczba i rodzaj złączy dostępnych w zasilaczu do zasilania płyty głównej lub procesora.

Parametr ten jest zapisywany jako suma kilku liczb, na przykład „24+4”. Pierwsza liczba oznacza liczbę pinów w złączu do zasilania płyty głównej; w zdecydowanej większości przypadków jest to właśnie 24, ponieważ współczesne płyty główne standardowo wykorzystują złącze 24-pinowe. Druga liczba opisuje gniazdo do zasilania procesora; większość procesorów klasy podstawowej i średniej używa zasilania 4-pinowego, podczas gdy potężne układy mogą wymagać zasilania 8-pinowego. Może być kilka 4- lub 8-pinowych złączy - licząc na potężne "żarłoczne" procesory.

Osobny przypadek stanowią zasilacze typu „24 (20+4)”. Posiadają one dwie oddzielne wtyczki - 20 pin i 4 pin, co umożliwia zasilanie z takich zasilaczy tak płyt głównych 24-pinowych, jak i starszych płyt głównych 20-pinowych. Jednocześnie w takich modelach nie ma oddzielnego zasilacza dla procesora - jest on zasilany tylko przez gniazdo, a 4-pinowej wtyczki nie można podłączyć do żadnych innych elementów, z wyjątkiem płyty głównej.

Obecnie na rynku dostępne są zasilacze z następującym zasilaniem płyty głównej: 24 pin (20+4), 24+4 pin, 24+8 (4+4) pin, 24+8+8 (4+4) pin.

Liczba złączy zasilania SATA zapewnionych w zasilaczu.

Obecnie SATA jest standardowym interfejsem do podłączania wewnętrznych dysków twardych, można go również znaleźć w innych typach dysków (SSD, SSHD itp.). Ten interfejs składa się ze złącza danych, które łączy się z płytą główną, i złącza zasilania, które łączy się z zasilaczem. W związku z tym w tym punkcie chodzi o liczbę wtyczek zasilania SATA zapewnionych w zasilaczu. Liczba ta odpowiada liczbie dysków SATA, które mogą być jednocześnie zasilane z tego modelu.

Dostępność co najmniej jednego złącza zasilania Floppy.

Początkowo złącze to miało służyć do zasilania stacji dyskietek, stąd nazwa. Znane jest również pod nazwą „mini-Molex”. W każdym razie ten standard jest ogólnie uważany za przestarzały, ale nadal jest używany przez niektóre określone typy komponentów, a zatem nadal jest stosowany w zasilaczach.