Porównanie Husqvarna 535iFR vs Husqvarna 331R

Rodzaj silnika, który napędza narzędzie tnące kosiarki, a w modelach samojezdnych samo urządzenie. W chwili obecnej stosowane są następujące typy silników:

— Elektryczny (sieć). Silnik zasilany z sieci elektroenergetycznej. Jego zalety to niski poziom hałasu, niski koszt i łatwość użytkowania (brak konieczności zakupu paliwa i oleju) oraz brak emisji do atmosfery. Wadą jest stosunkowo niska moc i krótki zasięg, ograniczony długością przewodu zasilającego.

— Elektryczny (akumulator). Silnik elektryczny zasilany własnym wbudowanym akumulatorem. Ma te same zalety, co silnik zasilany z sieci; ponadto takie urządzenia nie są ograniczone w ruchu, ponieważ nie wymagają połączenia sieciowego podczas pracy. Natomiast czas pracy autonomicznej w kosiarkach akumulatorowych rzadko przekracza pół godziny, akumulator dużo waży i ładuje się dość długo, a moc takich urządzeń jest nawet mniejsza niż sieciowych (choć są dużo droższe).

— Benzynowy. Silnik o spalaniu wewnętrznym pracujący na benzynie. Zaletami takich silników, w porównaniu z silnikami elektrycznymi, jest niezależność od podłączenia do sieci oraz duża moc, co umożliwia pracę z gęstą roślinnością. Z drugiej strony silniki benzynowe są cięższe, droższe w eksploatacji, wymagają zakupu paliwa i smarów oraz emitują spaliny do powietrza.

— Wysokoprężny (diesel). Rodzaj silnika spalinowego o spala...niu wewnętrznym. Pod względem podstawowych cech silniki wysokoprężne są niemal identyczne z opisanymi powyżej benzynowymi, jednak mają też swoje własne cechy. Z jednej strony, w takich jednostkach łatwiej jest zapewnić dużą moc i dobry moment obrotowy, dzięki czemu lepiej nadają się do „ciężkich” zadań, a olej napędowy jest tańszy niż benzyna. Z drugiej strony, same silniki wysokoprężne są droższe, cięższe i trudniejsze w eksploatacji. W związku z tym nie są one zbyt popularne wśród kosiarek, opcja ta spotykana jest głównie w riderach (patrz „Rodzaj”), gdzie duża moc jest ważniejsza niż wspomniane wady.

— Gazowy. Rzadki rodzaj silników o spalaniu wewnętrznym wykorzystujących jako paliwo mieszankę gazu propan-butan. Ich przewagą nad jednostkami benzynowymi jest oszczędne zużycie, wysoka wydajność koszenia oraz niewielka liczba szkodliwych emisji do atmosfery. Ponadto paliwo gazowe zmniejsza obciążenie silnika, co z kolei wydłuża jego żywotność. Odwrotną stroną medalu jest konieczność tankowania butli skroplonymi gazami węglowodorowymi w specjalistycznych kompleksach napełniania czy częsta wymiana nabojów gazowych.

— Bez silnika (ręczna). Kosiarki do trawy, które nie posiadają silników i wykorzystują siłę mięśni użytkownika — podczas pracy trzeba pchać urządzenie przed siebie. Zaletami takiego schematu są niski koszt (zarówno samo urządzenie, jak i jego działanie), niezależność od paliwa i energii elektrycznej oraz maksymalna przyjazność dla środowiska; wady to stosunkowo niska jakość pracy i znaczne nakłady sił fizycznych.

Szerokość koszenia zapewniana przez urządzenie, innymi słowy — szerokość pasa ziemi pielęgnowanej w jednym przejeździe. W rzeczywistości rozmiar ten odpowiada szerokości narzędzia tnącego.

Duża szerokość koszenia jest wygodna podczas pracy na dużych otwartych przestrzeniach, ponieważ pozwala na zakończenie pracy w niewielkiej liczbie przejazdów. Natomiast do trudno dostępnych miejsc lepiej nadają się stosunkowo wąskie narzędzia, które mogą trafić tam, gdzie nie przejdzie szersze urządzenie. Ponadto szerokość narzędzia bezpośrednio wpływa na wagę i cenę.

Ogólnie sensowne jest porównywanie tylko urządzeń tego samego typu ze względu na szerokość roboczą (patrz wyżej). Warto jednak w tym miejscu zaznaczyć, że podkaszarki nie różnią się tak bardzo od siebie — większość modeli wychwytuje od 25 do 45 cm (szeroki pas zapewnia się przez ruch przystawki z boku na bok). Jeśli chodzi o pozostałe typy, w najskromniejszych modelach szerokość koszenia nie przekracza 40 cm, w najcięższych i najmocniejszych może wynosić 56 – 60 cm, a nawet więcej(w traktorkach ogrodowych – do 1,5 m).

Szerokość (średnica) noża podkaszarki opisuje rozmiar ostrza (lub tarczy tnącej). Ta przystawka ma węższą szerokość cięcia niż żyłka, jednak umożliwia koszenie grubszych zarośli, w tym krzewów.

Średnica żyłki dostarczanej z podkaszarką (dokładniej — ze szpulą, patrz „Przystawki”).

We współczesnych modelach parametr ten może wynosić od 1 do 4 mm. Jednocześnie grubsza żyłka lepiej radzi sobie z gęstymi zaroślami, ale pracuje bardziej szorstko, wypielęgnowany trawnik nie jest szczególnie gładki, a aby taka przystawka działała wydajnie, potrzebny jest dość potężny silnik. Natomiast cienka żyłka zapewnia czyste i zadbane cięcie, ale nie nadaje się do obfitej roślinności i dużych łodyg. W związku z tym w grubą żyłkę są zwykle wyposażone potężne jednostki przeznaczone do „zaniedbanych” trawników z dużą ilością grubych łodyg. Cienka występuje głównie w podkaszarkach elektrycznych o małej mocy z silnikiem na dole, przeznaczonych do zadbanych trawników z regularnie przycinaną trawą.

Pamiętaj też, że wiele podkaszarek ma możliwość zastąpienia standardowej szpuli inną, różniącą się grubością żyłki.

— Nóż łopatkowy. Nóż w postaci pary ostrzy, obracających się wokół osi pionowej na kształt łopat śmigła. Najpopularniejszą, prawie standardową opcją dla kosiarek rotacyjnych są dwa noże (patrz „System tnący”). Należy pamiętać, że w przypadku podkaszarek użycie noża pozwala na większą wydajność i lepsze radzenie z gęstą trawą niż w przypadku użycia szpuli z żyłką. Natomiast ostrza bardzo źle znoszą kontakt z kamieniami i innymi twardymi przedmiotami; w przypadku takich problemów mogą się zapewniać różne funkcje (na przykład automatyczny hamulec silnikowy).

— Nóż 4-zębny. Rodzaj noża łopatkowego (patrz wyżej), który ma cztery ostrza — charakterystyczne „zęby”. Ta pozycja jest wskazywana tylko dla kosiarek do trawy (w tym robotów; patrz „Rodzaj”): standardowa opcja dla nich to dwa zęby, a 4-zębny nóż tnący jest przypadkiem wyjątkowym. Nieznacznie zwiększa wagę i koszt, jednak w porównaniu do dwóch zębów pozwala na osiągnięcie większej wydajności przy tej samej prędkości obrotowej silnika i średnicy zębów. Jest to szczególnie ważne w przypadku robotów koszących (patrz „Rodzaj”), dla których ważna jest kompaktowość.

— Nóż bębnowy. Przystawki stosowane w bębnowych (wrzecionowych) kosiarkach do trawy. Aby uzyskać więcej informacji na temat takich urządzeń, zobacz „System tnący”, tutaj przypominamy, że noże bębnowe są gorsze od no...ży łopatkowych pod względem wydajności w gęstej trawie, jednak zapewniają „czystsze” cięcie, co pozwala nadać trawnikowi najdokładniejszy wygląd. Tak więc ta opcja dobrze nadaje się do regularnego przycinania stosunkowo rzadkiej, zadbanej roślinności.

— Szpula z żyłką. Najczęściej używana w podkaszarkach (patrz „Rodzaj”). Zgodnie z ogólną zasadą działania jest podobna do noża łopatkowego (patrz wyżej), jednak elementem tnącym w tym przypadku są nie ostrza, ale odcinki grubej żyłki obracające się z dużą prędkością. Główną zaletą żyłki nad nożem z łopatkami jest prawie całkowita niewrażliwość na zderzenia z kamieniami i innymi twardymi przedmiotami: od uderzenia taka „łopatka” tylko się wygnie i dosłownie natychmiast wyprostuje z powodu siły odśrodkowej. Co prawda, takie przystawki radzą sobie nieco gorzej z grubymi łodygami, ale w praktyce wszystko zależy od grubości żyłki (patrz wyżej) i szybkości jej obrotu.

— Kultywator. Przystawka przeznaczona do spulchniania gleby. Zewnętrznie jest to zestaw osadzonych na osi poziomej kół zębatych z zębami o określonym zakrzywionym kształcie. Z powodu obrotu tych kół następuje spulchnianie. W takie przystawki są głównie wyposażone wielofunkcyjne kosiarki spalinowe (patrz „Rodzaj”). Jednocześnie szerokość kultywatora jest zwykle niewielka, słabo nadaje się do pełnoprawnych prac ogrodowych, ale może być przydatna podczas pielęgnacji małego klombu lub kilku rabat.

— Tarcza tnąca. Przystawka do cięcia stosunkowo grubych zdrewniałych łodyg (np. krzewów lub małych gałęzi drzew). Jest instalowana głównie na podkaszarkach (patrz „Rodzaj”). Zewnętrznie taka przystawka jest bardzo podobna do elementu roboczego piły tarczowej: wykorzystuje obracającą się tarczę z charakterystycznymi zębami na krawędziach. Tarcza może mieć otwory w celu zmniejszenia wagi.

— Kosiarka listwowa nożycowa. W tym przypadku chodzi o specjalną przystawkę, która jest najczęściej używana w kosiarkach listwowych (patrz „Rodzaj”). Taka przystawka wygląda jak charakterystyczny poziomy „grzebień” z dwoma rzędami zębów poruszających się względem siebie. Jej konstrukcję opisano bardziej szczegółowo w punkcie „System tnący – nożycowy”, tutaj zauważamy, że podkaszarki z taką przystawką są niezbędne podczas pracy z gęstą roślinnością i grubymi łodygami, łatwo radzą sobie z zaroślami, które są „zbyt twarde” dla innych przystawek. — Nożyce do żywopłotu. Z reguły przystawka nożyce do żywopłotu stosowana jest w podkaszarkach (patrz „Rodzaj”). Jest to długie ostrze z zębami do przycinania krzewów lub żywopłotu oraz przycinania małych gałęzi.

— Brak przystawek / głowic . Brak jakichkolwiek przystawek i głowic w zestawie z kosiarką. Zakłada się, że użytkownik dokupi je osobno.

Dodatkowe akcesoria dostarczane w zestawie z kosiarką. Zasadniczo ten punkt dotyczy robotów koszących (patrz „Typ”), to one najczęściej są wyposażone we wspomniane akcesoria, takie jak:

— Przewód ograniczający. Przewód zaprojektowany w celu ograniczenia obszaru roboczego robota koszącego. Taki przewód układany jest po obwodzie obszaru roboczego (z uwzględnieniem wszelkich stałych przeszkód, takich jak drzewa, rabaty kwiatowe itp.) i jest połączony w specjalny sposób ze stacją dokującą. Jeśli wszystko zostanie zrobione poprawnie, podczas zbliżania się do granicy działki kosiarka zmieni kierunek ruchu w taki sposób, aby nie wychodzić poza ustalony obwód – jest to wygodniejsze i bezpieczniejsze niż poleganie na czujnikach zderzenia, przechylenia itp. Należy również pamiętać, że brak przewodu w zestawie może oznaczać zarówno konieczność zakupu go osobno, jak i fakt, że kosiarka w zasadzie nie jest przeznaczona do korzystania z tej funkcji.

— Pilot. Pilot do zdalnego sterowania robotem koszącym. Pilot jest szczególnie wygodny podczas pracy: użytkownik nie musi gonić za poruszającym się urządzeniem, wystarczy nacisnąć żądany przycisk, będąc w wystarczająco bliskiej odległości. Zasada działania pilotów może być różna (podczerwień, radio), ale wszystkie mają zasięg co najmniej kilku metrów.

— Ładowarka. Urządzenie do ładowania akumulatorów stosowanych w kosiarkach z odpowiednim zasila...niem. W przypadku modeli wyposażonych w takie urządzenie model ładowarki może zostać szczegółowo określony w specyfikacji. Informacja ta może być przydatna nie tylko do szukania zapasowej lub zamiennej ładowarki, ale także w przypadku, gdy w gospodarstwie domowym znajdują się inne narzędzia bezprzewodowe i/lub akumulatory do nich. Faktem jest, że obecnie wielu producentów stosuje uniwersalne akumulatory, które współpracują z całym zestawem narzędzi tej samej marki; więc np. dołączona do zestawu ładowarka do kosiarki może być całkiem odpowiednia do piły akumulatorowej tego samego producenta.
Z drugiej strony zestaw może w ogóle nie zawierać ładowarki. Takie wyposażenie będzie optymalne przede wszystkim wtedy, gdy już posiadasz kompatybilną ładowarkę i po prostu nie ma potrzeby przepłacania za drugie urządzenie. Ponadto brak ładowarki docenią ci, którzy chcą wybrać to akcesorium osobno, nie zdając się na decyzję producenta. — Stacja ładująca. Akumulatorowe roboty koszące (patrz "Rodzaj") mogą być dostarczane ze stacją ładującą w zestawie. Urządzenia takie samodzielnie wracają do bazy po zakończeniu pracy lub przy niskim poziomie naładowania baterii. Automatyzacja procesora ładowania umożliwia autonomiczną pracę robotów koszących i zwiększa wygodę ich użytkowania. Zazwyczaj stacja ładująca zawiera platformę „parkingową” oraz specjalne styki dokujące służące do uzupełniania energii w ogniwach akumulatora. Baza może służyć jako miejsce do przechowywania robota w okresach bezczynności, a w zaawansowanych wariantach stacja ładująca jest zintegrowana z inteligentnymi systemami sterowania, dzięki czemu istnieje możliwość kontrolowania pracy robota poprzez aplikacje mobilne (patrz „Sterowanie ze smartfona”).

Należy zaznaczyć, że powyższa lista nie jest pełna — w zestawie mogą znajdować się inne, dodatkowe akcesoria.

Schemat działania silnika spalinowego zainstalowanego na kosiarce. Należy pamiętać, że ten podział dotyczy tylko silników benzynowych (patrz „Rodzaj silnika”) — silniki wysokoprężne są niezwykle rzadkie i są wykonywane tylko jako czterosuwowe.

— 2-suwowy. Główną przewagą silników dwusuwowych nad czterosuwowymi jest prostota konstrukcji i większa moc przy tej samej pojemności roboczej, dzięki czemu takie urządzenia są lżejsze, bardziej kompaktowe i tańsze. Natomiast zużywają więcej paliwa i mają wysoki poziom hałasu, a tankować taki silnik należy mieszanką benzyny i oleju w odpowiedniej proporcji, co nieco komplikuje konserwację (istnieją oddzielne systemy tankowania, ale są skomplikowane i drogie, dlatego prawie nigdy nie są używane). W konsekwencji ta opcja znajduje się głównie wśród podkaszarek (patrz „Rodzaj”): tam decydujące znaczenie mają małe wymiary i waga, a wymagana moc i zużycie paliwa są stosunkowo niskie.

— 4-suwowy. Silniki tego typu są nieco bardziej złożone i droższe niż silniki dwusuwowe; ponadto, aby osiągnąć tę samą moc, potrzebują większej pojemności, co wpływa na wymiary i wagę. Natomiast, jeśli silnika nie trzeba „nosić w rękach” (jak ma to miejsce w przypadku podkaszarek), te punkty tak naprawdę nie mają znaczenia, a różnica w cenie, dzięki rozwojowi technologii, jest coraz mniej zauważalna. Przy tym silniki czterosuwowe pracują ciszej i zużywają mniej paliwa. Dzięki temu prawie wszystkie urządze...nia, w których można zamontować stosunkowo duży i ciężki silnik spalinowy, wyposażone są w ten właśnie rodzaj silnika. A stosunkowo niedawno pojawiły się lekkie i kompaktowe silniki, odpowiednie nawet do podkaszarek.

Pojemność silnika zamontowanego w modelu benzynowym lub wysokoprężnym (patrz „Rodzaj silnika”). Od tego wskaźnika bezpośrednio zależy moc, jednak pod względem pojemności mogą być porównywane tylko silniki tego samego typu (patrz „Rodzaj silnika o spalaniu wewnętrznym”). A nawet w jednostkach tego samego typu o tej samej mocy pojemność może być różna. W takich przypadkach należy pamiętać, że większa pojemność oznacza większe zużycie paliwa, ale sam silnik może kosztować mniej niż silnik o mniejszej pojemności.

Moc silnika kosiarki podana w koniach mechanicznych. Obecnie powszechną jednostką mocy jest wat, jednak w przypadku silników benzynowych i wysokoprężnych (patrz „Rodzaj silnika”) tradycyjnie stosuje się oznaczenie w KM. Niektóre jednostki można łatwo zamienić na inne: 1 KM w przybliżeniu równa się 735 W.

Ogólnie rzecz biorąc, im mocniejszy silnik, tym wydajniejsza kosiarka i tym lepiej radzi sobie z trudnymi zadaniami, takimi jak cięcie gęstej trawy, krzaków itp. Z drugiej strony duża moc ma odpowiedni wpływ na zużycie paliwa, a także wagę i cenę silnika. Ponadto należy pamiętać, że różne typy kosiarek (patrz „Rodzaj”) różnią się wymaganiami dotyczącymi mocy. Na przykład wśród podkaszarek jest wiele modeli o mocy 0,7 – 1,3 KM, w przypadku kosiarek benzynowych minimalna moc jest już w zakresie 1,3 – 2 KM, a kosiarki listwowe wymagają co najmniej 2,5 KM. Tak więc tylko jednostki tego samego typu mogą być porównywane pod względem mocy. Szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru kosiarki w zależności od jej rodzaju i cech planowanej pracy można znaleźć w dedykowanych źródłach.