Porównanie Daewoo DW-TM12kVA 12 kVA vs Luxeon SDR-20000 20 kVA / 12000 W

Maksymalna moc czynna, dopuszczalna dla tego modelu.

Moc czynna nazywana jest mocą, która w urządzeniach prądu przemiennego jest zużywana na pracę użyteczną lub na wytwarzanie ciepła. Oprócz niej, takie urządzenia zużywają również moc bierną – jest przeznaczana na pracę specyficznych komponentów, przede wszystkim kondensatorów i cewek indukcyjnych. Moc pozorna, wyrażana w woltoamperach (kilowoltoamperach), jest sumą mocy czynnej i biernej, patrz poniżej. Należy zauważyć, że w prostych codziennych sytuacjach do obliczeń wystarczają dane o mocy czynnej, wyrażanej w watach. W szczególności parametr ten jest uważany za kluczowy przy wyborze stabilizatorów do pralek i zmywarek : w pierwszym przypadku moc uważana jest za optymalną od 2 do 5 kW, w drugim – od 1,8 do 2,5 kW.

Tak czy inaczej, całkowita moc czynna podłączonego obciążenia nie powinna przekraczać liczb wskazanych w charakterystyce stabilizatora. Aby uzyskać pełną gwarancję, nie zaszkodzi wziąć pewien margines, lecz ten margines nie powinien być zbyt duży - wzrost dopuszczalnej mocy zauważalnie wpływa na wymiary, wagę i cenę urządzenia. Zwracamy również uwagę, że istnieją formuły, które pozwalają przekonwertować pobór mocy czynnej na pozorną, biorąc pod uwagę rodzaj podłączonego urządzenia elektrycznego; te formuły można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Maksymalna pozorna moc obciążenia, dopuszczalna dla danego modelu

Pozorną w elektrotechnice nazywana jest moc, która uwzględnia zarówno moc czynną, jak i bierną; pierwszy rodzaj mocy omówiono powyżej, a drugi można opisać jako wpływ uzwojeń, cewek indukcyjnych i kondensatorów na działanie sieci prądu przemiennego. Moc pozorna jest głównym parametrem do obliczania obciążeń urządzeń w profesjonalnej elektrotechnice; jest zwykle oznaczana w woltoamperach (VA), w przypadku stabilizatorów - w kilowoltoamperach (kVA). Należy pamiętać, że dla wygody różne rodzaje mocy w elektrotechnice są oznaczone jednostkami o różnych nazwach. Dlatego moc wskazana w charakterystyce stabilizatora w W zwykle nie jest równa jego mocy w VA.

Przy wyborze stabilizatora dla niektórych urządzeń domowych, dane dotyczące mocy czynnej są wystarczające, lecz jeśli to możliwe, lepiej jednak używać mocy pozornej. W szczególności parametr ten jest kluczowy przy wyszukiwaniu stabilizatora do lodówki lub stabilizatora do kotła : w pierwszym przypadku za optymalną wartość uważa się 0,4 - 1 kVA, w drugim - od 0,1 do 0,7 kVA. Jednak w każdym przypadku wybierać konkretny model należy tak, aby jego pozorna moc nie była mniejsza niż pozorna moc całego podłączonego obciążenia - a lepiej jest mieć margines (w przypadku nieprzewidzianych okoliczności lub podłączenia dodatkowego sprzętu). Jednocześnie należy pamiętać, że potężne model...e wyróżniają się dużymi wymiarami i wagą, a co najważniejsze, wysokimi cenami; dlatego gonienie maksymalnych liczb nie zawsze ma sens.

Zwracamy również uwagę, że istnieją formuły, które pozwalają uzyskać optymalną całkowitą moc stabilizatora na podstawie danych dotyczących mocy czynnej i rodzaju obciążenia; można je znaleźć w dedykowanych źródłach.

Zakres napięcia na wejściu stabilizatora, przy którym może on normalnie pracować i dostarczać do obciążenia stałe napięcie 230 lub 400 V (w zależności od liczby faz, patrz wyżej). Im szerszy jest ten zakres, im bardziej uniwersalne jest urządzenie, tym większe skoki napięcia może tłumić bez przekraczania standardowych parametrów pracy. Należy jednak pamiętać, że parametr ten nie jest jedynym, a nawet nie głównym wskaźnikiem jakości pracy: wiele zależy również od dokładności napięcia wyjściowego i szybkości wyzwalania (patrz oba punkty poniżej ).

Należy również pamiętać, że niektóre modele mogą mieć kilka trybów pracy (na przykład z wyjściem 230 V, 230 V lub 240 V). W tym przypadku, w charakterystyce wskazuje się „całkowity” zakres napięcia wejściowego, od najniższego minimum do najwyższego maksimum; rzeczywiste zakresy dla poszczególnych trybów będą się różnić.

Ponadto istnieją stabilizatory, które mogą pracować poza standardowym zakresem napięcia wejściowego: przy niewielkim odchyleniu poza jego granice urządzenie zapewnia stosunkowo bezpieczne wskaźniki wyjściowe (również przy pewnych odchyleniach od nominalnego 230 lub 400 V), jeśli spadek lub wzrost staje się krytyczny, włącza się odpowiednia ochrona (patrz poniżej).

Największe odchylenie od znamionowego napięcia wyjściowego (230 V lub 400 V w zależności od liczby faz), jakie dopuszcza stabilizator przy pracy w standardowym zakresie napięcia wejściowego (patrz wyżej). Im mniejsze odchylenie, tym wydajniej urządzenie pracuje, tym dokładniej dopasowuje się do „zmian sytuacji” i tym na mniejsze wahania napięcia narażone jest podłączone obciążenie.

Wybierając według tego parametru, warto przede wszystkim zastanowić się, jak wymagające są podłączone urządzenia pod względem stabilności napięcia. Z jednej strony wysoka stabilność jest dobra dla każdego urządzenia, z drugiej zazwyczaj również oznacza wysoką cenę. W związku z tym, zwykle nie ma sensu kupować zaawansowanego stabilizatora do "bezpretensjonalnych" rodzajów obciążeń, takich jak żarówki i grzejniki, lecz w przypadku wrażliwych urządzeń, takich jak sprzęt audio lub komputery, może być bardzo przydatny.

Prędkość, z którą stabilizator reaguje na zmianę napięcia wejściowego. Określa ją czas, który upływa od momentu skoku napięcia do momentu, gdy urządzenie w pełni dostosuje się do nowych parametrów, a prąd wyjściowy będzie odpowiadał standardowi 230 lub 400 V (w zależności od liczby faz, patrz wyżej). W związku z tym, im krótszy czas wyzwalania, tym lepiej funkcjonuje stabilizator, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że przepięcie znacząco wpłynie na podłączony sprzęt. Z drugiej strony, nie wszystkie rodzaje urządzeń elektrycznych są wrażliwe na prędkość - dla niektórych ważniejsza jest płynność regulacji lub dokładność napięcia (patrz wyżej); a sama w sobie, duża prędkość może znacząco wpłynąć na cenę urządzenia. Dlatego wybierając pod względem tego parametru, warto wziąć pod uwagę, jakie urządzenia planuje się podłączać przez stabilizator.

Sprawność stabilizatora to procentowy stosunek ilości energii elektrycznej na wyjściu z urządzenia do ilości energii na wejściu. Innymi słowy, sprawność opisuje, jaka część energii otrzymanej z sieci jest przekazywana przez urządzenie do podłączonego obciążenia bez strat. A straty podczas pracy będą nieuniknione - po pierwsze żaden transformator nie jest doskonały, a po drugie obwody sterujące stabilizatora również wymagają pewnej ilości energii do działania. Jednocześnie wszystkie te koszty są dość niskie, a nawet w stosunkowo prostych nowoczesnych modelach sprawność może sięgać 97-98%.

— Przed przegrzaniem. Zabezpieczenie zapobiegające krytycznemu wzrostowi temperatury poszczególnych elementów stabilizatora — np. w przypadku przeciążenia, zwarcia lub awarii układu chłodzenia. Po przekroczeniu określonej wartości temperatury wyłącza urządzenie, aby uniknąć awarii i pożaru. Takie układy są szczególnie ważne w przypadku stabilizatorów półprzewodnikowych - tyrystorowych i triakowych(patrz wyżej). W niektórych modelach funkcja ta może być uzupełniona sygnałem o wzroście temperatury - jest wyzwalany w temperaturze zbliżonej do krytycznej.

— Przed zakłóceniami o wysokiej częstotliwości. Zabezpieczenie to tłumi zakłócenia o wysokiej częstotliwości wchodzące na wejście, zapobiegając ich wpływowi na pracę urządzeń podłączonych do stabilizatora. Takie zakłócenia mogą wystąpić na przykład z silników elektrycznych, spawarek itp. Na przykład w systemach audio zniekształcenia o wysokiej częstotliwości powodują nieprzyjemne buczenie z głośników. Zabezpieczenie przed zakłóceniami o wysokiej częstotliwości odfiltrowuje te zniekształcenia, zapewniając gładką falę sinusoidalną na wyjściu.

— Przed zwarciem. System zabezpieczający stabilizator w przypadku zwarcia w podłączonym obciążeniu. Zwarcie to sytuacja, w której rezystancja w obwodzie zbliża się do zera; prowadzi to do gwałtownego wzrostu natężenia prądu, przeciążania...sieci energetycznej i samego stabilizatora, a także stwarza ryzyko awarii, a nawet pożaru. Aby uniknąć nieprzyjemnych konsekwencji, przewidywana jest odpowiednia ochrona: odłącza obciążenie w przypadku znacznego przekroczenia w nim prądu. Funkcja ta jest prawie obowiązkowa we współczesnych stabilizatorach.

— Przed przeciążeniem. System bezpieczeństwa na wypadek przeciążenia stabilizatora - czyli sytuacja, gdy całkowita moc przyłączeniowa staje się większa niż odpowiednie wskaźniki samego urządzenia (patrz "Moc"). Przyczyną takiej sytuacji może być np. włączenie dodatkowego obciążenia lub zmiana trybu pracy jednego z istniejących obciążeń. W przeciwieństwie do opisanego powyżej zwarcia, podczas przeciążenia wszystkie urządzenia elektryczne działają w trybie zwykłym, tryb pracy samego stabilizatora nie jest zwykły - co może doprowadzić do jego awarii, a nawet pożaru. Aby tego uniknąć, stosuje się zabezpieczenie przed przeciążeniem. Jego konkretna realizacja może się różnić. W niektórych modelach obciążenie jest wyłączane natychmiast, w innych – jakiś czas po sygnale ostrzegawczym, co daje użytkownikowi możliwość zmniejszenia zużycia energii i uniknięcia aktywacji systemu.

— Przed nadmiernym / zbyt niskim napięciem. Jest to system, chroniący urządzenie przed zbyt niskim lub zbyt wysokim napięciem wejściowym. Znaczne przekroczenie zakresu napięcia wejściowego (patrz wyżej) jest niebezpieczne nie tylko ze względu na ryzyko uszkodzenia samego stabilizatora: w takich warunkach możliwości urządzenia nie wystarczają do pełnowartościowego zabezpieczenia podłączonego obciążenia, co może skutkować problemami. A funkcja ta zapobiega takim konsekwencjom: jeśli napięcie wejściowe przekroczy dopuszczalne wartości (mogą być szersze od wartości roboczych, patrz „Zakres napięcia wejściowego”), stabilizator jest odłączany od sieci. Jednocześnie niektóre jego funkcje mogą nadal działać - na przykład woltomierz, który pozwala na ocenę „stanu rzeczy” w sieci na wejściu. W niektórych modelach dostępna jest funkcja automatycznego włączania, gdy napięcie powraca do granic roboczych.

- Naścienny. Dany wariant obejmuje dwa sposoby instalacji. Pierwszy, klasyczny wariant to zawieszanie za pomocą zaczepów – na wkręty, gwoździe lub inne podobne przyrządy. Dzięki temu urządzenie nie zajmuje dużo miejsca na podłodze, ponadto użytkownik może wybrać wysokość instalacji; jest to szczególnie przydatne w ciasnych przestrzeniach. Wady tego sposobu, w porównaniu z wariantem wolnostojącym, to konieczność „młotkowania ścian” oraz utrudnione przemieszczanie się z miejsca na miejsce; ponadto źle się on sprawdza w przypadku potężnych i ciężkich urządzeń. Druga odmiana urządzeń naściennych to kompaktowe modele o małej mocy (zwykle przekaźnik napięciowy - patrz „Typ urządzenia”), podłączone do gniazdka nie za pomocą przewodu, lecz za pomocą wtyczki na samej obudowie. W rzeczywistości takie urządzenie jest mocowane bezpośrednio na gniazdku i nie wymaga specjalnej instalacji.

- Wolnostojący. Modele stojące korzystnie wypadają na tle modeli naściennych dzięki swojej prostocie i łatwości instalacji: w rzeczywistości, poza płaską powierzchnią, nic więcej nie jest im potrzebne. Rolę takiej powierzchni może pełnić nie tylko podłoga, ale również półka, blat stołu itp. (najważniejsze jest to, aby taka konstrukcja wytrzymała ciężar stabilizatora), a sama instalacja ogranicza się tylko do przesunięcia stabilizatora do pożądanego punktu w pomieszczeniu. Dodatkowo łatwość przenoszenia z miejsca na miejsce jest ograniczona jedynie wspomnianą w...agą, a może ona być prawie dowolna. Z tego powodu wśród modeli stojących spotyka się warianty o dowolnej mocy i stopniu „napompowania”. Główną wadą tego sposobu jest potrzeba miejsca pod stabilizator na podłodze lub innej powierzchni.

Zwróć uwagę, że niektóre modele domyślnie pozwalają na instalację zarówno na ścianie jak i na podłodze. Takie urządzenie może się przydać np. jeśli nie zdecydowałeś się jeszcze na konkretny wariant lub sytuacja może się w każdej chwili zmienić. Ponadto technicznie możliwe jest postawienie modelu ściennego na podłodze, a także wyposażenie modelu stojącego w mocowania i powieszenie go na ścianie, lecz zazwyczaj takie sztuczki co najmniej nie mają sensu, a nawet mogą prowadzić do nieprzyjemnych konsekwencji (takie jak przegrzanie lub uszkodzenie mocowań).

Stopień ochrony wewnętrznych elementów stabilizatora przed różnymi niepożądanymi czynnikami z zewnątrz - przede wszystkim przed dostaniem się wilgoci i ciałami obcymi. Norma IP ("ingress protection", czyli ochrona przed przenikaniem) jest używana do opisu ochrony zapewnianej przez obudowę.

W znakowaniu zgodnie z tym standardem zwykle używa się dwóch cyfr - na przykład IP54. Pierwsza cyfra opisuje stopień ochrony przed różnymi ciałami twardymi (włącznie z piaskiem i pyłem). Jego konkretne wartości mogą wyglądać następująco:

1 - ochrona przed przedmiotami o rozmiarze 50 mm lub większym (dla porównania: przeciętna męska pięść nie przedostanie się nawet przez największy otwór w takiej obudowie).
2 - przed przedmiotami o rozmiarze 12,5 mm lub większym (porównywalnych z grubością palca dłoni).
3 - przed przedmiotami o rozmiarze 2,5 mm lub większym (możemy mówić o ochronie przed przypadkowym dostaniem się większości standardowych narzędzi).
4 - przed przedmiotami o rozmiarze 1 mm lub większym (na przykład większość przewodów).
5 - średni stopień ochrony przed pyłem (dopuszcza się dostanie do środka pewnej ilości pyłu, co nie wpływa na działanie urządzenia).
6 - maksymalny stopień ochrony przed pyłem (jego wnikanie jest praktycznie wykluczone).

Druga cyfra odpowiednio opisuje odporność na wilgoć:

1 - minimalny stopień ochrony - urządzenie umieszczone w pozycji roboczej jest odporne na pojedyncze krople, spad...ające na nie pionowo.
2 - dopuszczane jest dostanie się pionowych kropel, gdy urządzenie jest odchylone od pozycji roboczej o nie więcej niż 15 °.
3 - dopuszczane jest dostanie się bryzg, padających pod kątem do 60° od pionu; ochrona przed deszczem.
4 - odporność na bryzgi z dowolnego kierunku; ochrona przed deszczem z wiatrem.
5 - odporność na strumienie wody; ochrona przed ulewnymi deszczami, burzami.
6 - dopuszczane jest krótkotrwałe przedostanie się dużych ilości wody - na przykład, gdy uderzy fala.
7 - możliwość krótkotrwałego zanurzenia pod wodą na płytkiej głębokości (do 1 m).
8 - możliwość pracy na głębokości 1 m lub większej.

Jedną z cyfr można zastąpić literą X - zwykle oznacza to, że urządzenie nie ma oficjalnej certyfikacji dla odpowiedniego rodzaju ochrony. W niektórych przypadkach sugeruje to, że w ogóle nie ma takiej ochrony - na przykład obudowa IP2X najprawdopodobniej w ogóle nie jest przeznaczony do wnikania wody. Może być jednak odwrotnie – na przykład IPX7: obudowa z możliwością zanurzenia pod wodą z pewnością będzie dobrze chroniona przed pyłem, nawet jeśli nie jest to oficjalnie zadeklarowane.

Oczywiście warto wybrać według tego parametru, przede wszystkim biorąc pod uwagę oczekiwane warunki eksploatacji: np. wodoodporność jest bezużyteczna w suchym zapleczu (będzie to tylko kosztować dodatkowe pieniądze), lecz w wilgotnej piwnicy taka obudowa może być bardzo odpowiednia. Należy jednak pamiętać, że żadna ochrona nie daje absolutnych gwarancji i nie eliminuje konieczności przestrzegania zasad bezpieczeństwa.