Porównanie Luxeon SW-2000 2 kVA / 1400 W vs Luxeon SVR-2000 2 kVA / 1400 W

Zakres napięcia na wejściu stabilizatora, przy którym może on normalnie pracować i dostarczać do obciążenia stałe napięcie 230 lub 400 V (w zależności od liczby faz, patrz wyżej). Im szerszy jest ten zakres, im bardziej uniwersalne jest urządzenie, tym większe skoki napięcia może tłumić bez przekraczania standardowych parametrów pracy. Należy jednak pamiętać, że parametr ten nie jest jedynym, a nawet nie głównym wskaźnikiem jakości pracy: wiele zależy również od dokładności napięcia wyjściowego i szybkości wyzwalania (patrz oba punkty poniżej ).

Należy również pamiętać, że niektóre modele mogą mieć kilka trybów pracy (na przykład z wyjściem 230 V, 230 V lub 240 V). W tym przypadku, w charakterystyce wskazuje się „całkowity” zakres napięcia wejściowego, od najniższego minimum do najwyższego maksimum; rzeczywiste zakresy dla poszczególnych trybów będą się różnić.

Ponadto istnieją stabilizatory, które mogą pracować poza standardowym zakresem napięcia wejściowego: przy niewielkim odchyleniu poza jego granice urządzenie zapewnia stosunkowo bezpieczne wskaźniki wyjściowe (również przy pewnych odchyleniach od nominalnego 230 lub 400 V), jeśli spadek lub wzrost staje się krytyczny, włącza się odpowiednia ochrona (patrz poniżej).

Sprawność stabilizatora to procentowy stosunek ilości energii elektrycznej na wyjściu z urządzenia do ilości energii na wejściu. Innymi słowy, sprawność opisuje, jaka część energii otrzymanej z sieci jest przekazywana przez urządzenie do podłączonego obciążenia bez strat. A straty podczas pracy będą nieuniknione - po pierwsze żaden transformator nie jest doskonały, a po drugie obwody sterujące stabilizatora również wymagają pewnej ilości energii do działania. Jednocześnie wszystkie te koszty są dość niskie, a nawet w stosunkowo prostych nowoczesnych modelach sprawność może sięgać 97-98%.

Typ woltomierza przewidzianego w konstrukcji stabilizatora, a dokładniej rodzaj skali używanej przez ten przyrząd. Sam w sobie woltomierz pozwala monitorować napięcie - zwykle zarówno na wejściu, jak i na wyjściu - co ułatwia kontrolowanie pracy stabilizatora. W tym celu najczęściej przewiduje się dwie oddzielne skale, lecz są też „pojedyncze” woltomierze, z przełącznikiem do wyboru między napięciem wejściowym a wyjściowym. I w zależności od rodzaju skali istnieją następujące odmiany:

— Analogowy. Woltomierze analogowe wyposażone są w tradycyjną skalę - z naniesioną na nią podziałką i strzałką. Są prostsze i tańsze niż cyfrowe, lecz mniej dokładne - nawet w najcieńszych urządzeniach margines błędu może wynosić 5-10 V tylko ze względu na specyfikę odczytu informacji z takiej skali. W niektórych niedrogich modelach woltomierze analogowe pełnią rolę wskaźników ogólnych aniżeli precyzyjnych przyrządów. Jednocześnie ta dokładność jest wystarczająca do większości codziennych zadań.

— Cyfrowy. W takich woltomierzach rolę skali pełni wskaźnik cyfrowy, na którym można wyświetlać wartości napięcia z dokładnością do wolta - to główna przewaga tej odmiany nad analogową. Wadami są złożoność i dość wysoki koszt wskaźników cyfrowych. Ponadto tak wysoka dokładność może być istotna w obszarze profesjonalnym, lecz w życiu codziennym nie zawsze jest wymagana. W związku z tym, w niedrogich stabilizatorach małej mocy woltomierz cyfrowy jest...często bardziej chwytem marketingowym niż realną koniecznością.

Liczba standardowych gniazdek elektrycznych 230 V przewidzianych w stabilizatorze. Należy pamiętać, że takie gniazda nie nadają się do urządzeń wymagających uziemienia (patrz poniżej).

Liczba gniazd na 230 V z uziemieniem przewidziana w konstrukcji stabilizatora.

Niektóre urządzenia elektryczne – w szczególności lodówki i pralki/zmywarki – muszą być zawsze uziemione po podłączeniu. Tego momentu nie należy lekceważyć - istnieje ryzyko poważnego porażenia prądem. W związku z tym liczba uziemionych gniazd odpowiada maksymalnej liczbie takich urządzeń, które można jednocześnie podłączyć do stabilizatora bez użycia rozgałęźników. Jednocześnie całkiem możliwe jest podłączenie nieuziemionych urządzeń do takich gniazd.

- Naścienny. Dany wariant obejmuje dwa sposoby instalacji. Pierwszy, klasyczny wariant to zawieszanie za pomocą zaczepów – na wkręty, gwoździe lub inne podobne przyrządy. Dzięki temu urządzenie nie zajmuje dużo miejsca na podłodze, ponadto użytkownik może wybrać wysokość instalacji; jest to szczególnie przydatne w ciasnych przestrzeniach. Wady tego sposobu, w porównaniu z wariantem wolnostojącym, to konieczność „młotkowania ścian” oraz utrudnione przemieszczanie się z miejsca na miejsce; ponadto źle się on sprawdza w przypadku potężnych i ciężkich urządzeń. Druga odmiana urządzeń naściennych to kompaktowe modele o małej mocy (zwykle przekaźnik napięciowy - patrz „Typ urządzenia”), podłączone do gniazdka nie za pomocą przewodu, lecz za pomocą wtyczki na samej obudowie. W rzeczywistości takie urządzenie jest mocowane bezpośrednio na gniazdku i nie wymaga specjalnej instalacji.

- Wolnostojący. Modele stojące korzystnie wypadają na tle modeli naściennych dzięki swojej prostocie i łatwości instalacji: w rzeczywistości, poza płaską powierzchnią, nic więcej nie jest im potrzebne. Rolę takiej powierzchni może pełnić nie tylko podłoga, ale również półka, blat stołu itp. (najważniejsze jest to, aby taka konstrukcja wytrzymała ciężar stabilizatora), a sama instalacja ogranicza się tylko do przesunięcia stabilizatora do pożądanego punktu w pomieszczeniu. Dodatkowo łatwość przenoszenia z miejsca na miejsce jest ograniczona jedynie wspomnianą w...agą, a może ona być prawie dowolna. Z tego powodu wśród modeli stojących spotyka się warianty o dowolnej mocy i stopniu „napompowania”. Główną wadą tego sposobu jest potrzeba miejsca pod stabilizator na podłodze lub innej powierzchni.

Zwróć uwagę, że niektóre modele domyślnie pozwalają na instalację zarówno na ścianie jak i na podłodze. Takie urządzenie może się przydać np. jeśli nie zdecydowałeś się jeszcze na konkretny wariant lub sytuacja może się w każdej chwili zmienić. Ponadto technicznie możliwe jest postawienie modelu ściennego na podłodze, a także wyposażenie modelu stojącego w mocowania i powieszenie go na ścianie, lecz zazwyczaj takie sztuczki co najmniej nie mają sensu, a nawet mogą prowadzić do nieprzyjemnych konsekwencji (takie jak przegrzanie lub uszkodzenie mocowań).

Sposób odprowadzania ciepła z nagrzewających się elementów stabilizatora.

- Pasywne. Pasywnym jest nazywany każdy typ chłodzenia, który nie przewiduje odprowadzania ciepła i odbywa się wyłącznie poprzez naturalne przenoszenie ciepła i konwekcję. W tego typu stabilizatorach małej mocy układ chłodzenia jako taki może być całkowicie nieobecny - ilość wytwarzanego ciepła jest stosunkowo niewielka, a do jego odprowadzenia do otoczenia wystarcza naturalna przewodność cieplna obudowy i samych części. W bardziej zaawansowanych modelach mogą być instalowane radiatory. Główną zaletą każdego pasywnego chłodzenia jest całkowity brak hałasu. W dodatku takie systemy są niedrogie, nie zużywają energii, zajmują stosunkowo mało miejsca i są bardzo niezawodne – w większości przypadków po prostu nie ma tam się czemu psuć. Z drugiej strony, są one znacznie gorsze od aktywnego chłodzenia pod względem wydajności i dlatego słabo nadają się do mocnych urządzeń, zwłaszcza tyrystorów i triaków (patrz „Rodzaj”).

- Aktywny. Chłodzenie aktywne polega na wymuszonym odprowadzaniu ciepła z elementów urządzenia. Zwykle odbywa się to poprzez połączenie radiatorów z wentylatorami, które wydmuchują nadmiar ciepła na zewnątrz obudowy. Takie układy charakteryzują się niezwykle wysoką wydajnością, mogą być stosowane w stabilizatorach o dowolnej mocy, a dla modeli półprzewodnikowych (patrz „Rodzaj”) aktywne chłodzenie jest po prostu niezastąpione. Jednak ta efektywność odbywa się kosztem wys...okiego poziomu hałasu, a także znacznych wymiarów i wagi, co odpowiednio wpływa na całe urządzenie. Wentylatory mają tendencję do wciągania kurzu do wnętrza obudowy, dlatego należy je sprawdzać i okresowo czyścić „wypełnienie” stabilizatora; a jeśli wentylator się zepsuje, tak naprawdę, całe chłodzenie przestaje działać. Ponadto koszt takich systemów jest znacznie wyższy niż pasywnych.

Stopień ochrony wewnętrznych elementów stabilizatora przed różnymi niepożądanymi czynnikami z zewnątrz - przede wszystkim przed dostaniem się wilgoci i ciałami obcymi. Norma IP ("ingress protection", czyli ochrona przed przenikaniem) jest używana do opisu ochrony zapewnianej przez obudowę.

W znakowaniu zgodnie z tym standardem zwykle używa się dwóch cyfr - na przykład IP54. Pierwsza cyfra opisuje stopień ochrony przed różnymi ciałami twardymi (włącznie z piaskiem i pyłem). Jego konkretne wartości mogą wyglądać następująco:

1 - ochrona przed przedmiotami o rozmiarze 50 mm lub większym (dla porównania: przeciętna męska pięść nie przedostanie się nawet przez największy otwór w takiej obudowie).
2 - przed przedmiotami o rozmiarze 12,5 mm lub większym (porównywalnych z grubością palca dłoni).
3 - przed przedmiotami o rozmiarze 2,5 mm lub większym (możemy mówić o ochronie przed przypadkowym dostaniem się większości standardowych narzędzi).
4 - przed przedmiotami o rozmiarze 1 mm lub większym (na przykład większość przewodów).
5 - średni stopień ochrony przed pyłem (dopuszcza się dostanie do środka pewnej ilości pyłu, co nie wpływa na działanie urządzenia).
6 - maksymalny stopień ochrony przed pyłem (jego wnikanie jest praktycznie wykluczone).

Druga cyfra odpowiednio opisuje odporność na wilgoć:

1 - minimalny stopień ochrony - urządzenie umieszczone w pozycji roboczej jest odporne na pojedyncze krople, spad...ające na nie pionowo.
2 - dopuszczane jest dostanie się pionowych kropel, gdy urządzenie jest odchylone od pozycji roboczej o nie więcej niż 15 °.
3 - dopuszczane jest dostanie się bryzg, padających pod kątem do 60° od pionu; ochrona przed deszczem.
4 - odporność na bryzgi z dowolnego kierunku; ochrona przed deszczem z wiatrem.
5 - odporność na strumienie wody; ochrona przed ulewnymi deszczami, burzami.
6 - dopuszczane jest krótkotrwałe przedostanie się dużych ilości wody - na przykład, gdy uderzy fala.
7 - możliwość krótkotrwałego zanurzenia pod wodą na płytkiej głębokości (do 1 m).
8 - możliwość pracy na głębokości 1 m lub większej.

Jedną z cyfr można zastąpić literą X - zwykle oznacza to, że urządzenie nie ma oficjalnej certyfikacji dla odpowiedniego rodzaju ochrony. W niektórych przypadkach sugeruje to, że w ogóle nie ma takiej ochrony - na przykład obudowa IP2X najprawdopodobniej w ogóle nie jest przeznaczony do wnikania wody. Może być jednak odwrotnie – na przykład IPX7: obudowa z możliwością zanurzenia pod wodą z pewnością będzie dobrze chroniona przed pyłem, nawet jeśli nie jest to oficjalnie zadeklarowane.

Oczywiście warto wybrać według tego parametru, przede wszystkim biorąc pod uwagę oczekiwane warunki eksploatacji: np. wodoodporność jest bezużyteczna w suchym zapleczu (będzie to tylko kosztować dodatkowe pieniądze), lecz w wilgotnej piwnicy taka obudowa może być bardzo odpowiednia. Należy jednak pamiętać, że żadna ochrona nie daje absolutnych gwarancji i nie eliminuje konieczności przestrzegania zasad bezpieczeństwa.

Obecność w konstrukcji stabilizatora specjalnego uchwytu do przenoszenia urządzenia z miejsca na miejsce. Funkcja ta jest przydatna przede wszystkim w przypadku potężnych i odpowiednio ciężkich urządzeń, których trzymanie bezpośrednio przy ciele byłoby niewygodne. A w najbardziej „ciężkich” modelach, które nie są przeznaczone do samodzielnego noszenia, przewidywane są kilka uchwytów.