Porównanie Lenovo K6 Power Dual 16 GB / 2 GB vs Lenovo K6 Dual 16 GB / 2 GB

Rodzaj karty SIM, używanej w telefonie komórkowym. Termin SIM w tym przypadku oznacza wszystkie rodzaje kart do identyfikacji w sieciach komórkowych, m.in. do sieci 3G, CDMA itp. (chociaż formalnie takie karty mogą mieć różne nazwy). A rodzaj takiej karty określa przede wszystkim jej rozmiar. Najpopularniejsze warianty to:

- micro-SIM. Największy rodzaj kart SIM, szeroko stosowany we współczesnych urządzeniach: zakłada rozmiar 15x12 mm. Został wprowadzony w 2010 roku, dziś jest stopniowo wypierany przez bardziej kompaktowe i zaawansowane nano-SIM i eSIM. Zwróć uwagę, że w skrajnych przypadkach kartę pod slot microSIM można wykonać po prostu obcinając większą mini-SIM do wymaganych wymiarów. Jednak taka operacja wiąże się z pewnym ryzykiem i wymaga dokładności, dlatego lepiej skontaktować się z operatorem komórkowym w celu wymiany karty SIM na odpowiednią.

- nano SIM. Najmniejszy format klasycznych (wymiennych) kart SIM to 12x9 mm. W takich kartach ramki są przycięte do samego chipa, tak że dalsze zmniejszenie tradycyjnych kart SIM jest niemożliwe. Ten standard pojawił się w 2012 roku, lecz nadal jest niezwykle popularny. Podobnie jak microSIM, kartę pod slot danego formatu można wykonać poprzez przycięcie większej karty SIM, lecz jest to zalecane tylko w skrajnych przypadkach.

- e-SIM. Karta SIM tego typu jest modułem elektronicznym, wbudowanym bezpośrednio w urządzenie i ni...e zakładającym wymiany. Dla autoryzacji w sieci operatora komórkowego należy wprowadzić odpowiednie ustawienia w eSIM; jednocześnie takie moduły są w stanie zapisywać kilka zestawów ustawień na raz, co pozwala na łatwe przełączanie się między różnymi operatorami - nie ma potrzeby grzebać przy fizycznej wymianie karty SIM, wystarczy zmienić profil w ustawieniach. Kolejną zaletą takich modułów jest ich kompaktowość. Jednakże przed zakupem telefonu z eSIM nie zaszkodzi ustalić, czy ta technologia jest obsługiwana przez Twojego operatora komórkowego - nawet w dzisiejszych czasach nie każda sieć jest kompatybilna z takimi modułami.

- nano + eSIM. Wariant, spotykany w smartfonach z dwiema kartami SIM. Uzupełnieniem wbudowanego modułu eSIM w takim urządzeniu jest slot, w którym można zainstalować wymienną kartę nanoSIM. Cechy każdego z tych typów kart szczegółowo opisano powyżej; tutaj zauważamy, że wygodnie jest zachować podstawowy numer (numery) telefonu w eSIM i używać zastępczych kart dla numerów tymczasowych. Taki format korzystania może być wygodny zwłaszcza przy częstych wyjazdach za granicę - karty lokalnych operatorów można zainstalować w tradycyjnym slocie nanoSIM.

Dodatkowe funkcje i możliwości urządzenia.

We współczesnych telefonach komórkowych (zwłaszcza smartfonach) może być przewidziana bardzo rozbudowana dodatkowa funkcjonalność. Mogą to być zarówno zwyczajne funkcje, z których wiele jest bezpośrednio związanych z pierwotnym przeznaczeniem urządzenia, jak i raczej nowe i/lub nietypowe funkcje. Do pierwszej kategorii można odnieść przycisk wezwania pomocy (często występujący w telefonach dla seniorów), redukcję szumów, odbiornik FM, diodę powiadomień, prostą latarkę i czujnik światła. Druga kategoria obejmuje skaner twarzy i skaner linii papilarnych(ten ostatni może być umiejscowiony na tylnej pokrywie, panelu bocznym, przednim, a nawet bezpośrednio na ekranie), żyroskop, zaawansowaną pełnowartościową latarkę, dźwięk stereo, obsługę rozszerzonej rzeczywistości, a nawet tak egzotyczne rzeczy jak barometr. Oto bardziej szczegółowy...opis każdego wariantu:

- Skaner twarzy (FaceID). Specjalna technologia rozpoznawania twarzy użytkownika nie tyko za sprawą fotografowania, lecz także dzięki budowie trójwymiarowego modelu twarzy na podstawie danych ze specjalnego modułu na panelu przednim. Technologia ta jest stale udoskonalana, obecnie jest w stanie uwzględnić zmianę fryzury i zarostu, obecność okularów, makijażu itp. Jednocześnie rozpoznawanie bliźniaków i twarzy dzieci pozostają słabymi punktami (mają mniej cech indywidualnych niż u osób dorosłych). Głównym zastosowaniem skanera twarzy jest uwierzytelnianie przy odblokowywaniu smartfona, logowaniu do aplikacji, dokonywaniu płatności itp. Jednocześnie możliwe są inne, bardziej oryginalne scenariusze użycia. Na przykład, w niektórych aplikacjach skaner twarzy odczytuje wyraz twarzy użytkownika, a następnie ten wyraz jest powtarzany przez twarz na ekranie telefonu.

- Skaner odcisków palców. Czytnik linii papilarnych. Służy głównie do autoryzacji użytkownika - np. przy odblokowywaniu urządzenia, przy logowaniu do określonych aplikacji lub kont, przy potwierdzaniu płatności itp. Jeśli chodzi o różne warianty umiejscowienia, to najbardziej popularne są obecnie skanery umiejscowione w tylnej obudowie urządzenia - taki czujnik można dotknąć palcem wskazującym, nie puszczając smartfona i praktycznie bez zmiany chwytu. Skaner na bocznej ściance działa w podobny sposób, lecz aby go uruchomić, nie wystarczy go po prostu dotknąć, należałoby przesunąć po nim palcem. Taki format pracy ma na celu uniknięcie wystąpienia fałszywych detekcji przy normalnym trzymaniu (zwykle skaner znajduje się tuż pod kciukiem prawej ręki), co więcej, niewielka powierzchnia czujnika nie pozwala na odczytanie wystarczająco dużego fragmentu odcisku palca bez poruszania palcem. Z kolei, czujniki na przednim panelu były jakiś czas temu dość popularne - w szczególności dzięki Apple, które jako pierwsze zaimplementowało rozpoznawanie odcisków palców w swoich gadżetach; jabłkowe smartfony nadal używają właśnie tradycyjnego wariantu skanera, zlokalizowanego z przodu. Jednakże taka lokalizacja nieuchronnie zwiększa rozmiar dolnej ramki, więc w dzisiejszych czasach coraz większą popularność zyskuje inny wariant - skanery umieszczane bezpośrednio w ekranie (a dokładniej pod matrycą ekranu) nie zajmujące dodatkowego miejsca na panelu przednim.

- Google AR Core. Obsługa przez smartfon rozszerzonej rzeczywistości (AR) Google AR Core. Ta technologia jest używana do pracy z AR w smartfonach z systemem Android. Więcej informacji na temat rzeczywistości rozszerzonej i technologii specjalnych można znaleźć poniżej.

- Apple AR Kit. Obsługa przez smartfon rozszerzonej rzeczywistości (AR) Apple AR Kit. Ta technologia jest używana do pracy z AR w smartfonach Apple pracujących na iOS. Więcej informacji na temat rzeczywistości rozszerzonej i technologii specjalnych można znaleźć poniżej.

- Obsługa specjalnych technologii rzeczywistości rozszerzonej. Ogólna idea rzeczywistości rozszerzonej (AR) polega na dodaniu do obrazu świata rzeczywistego, widzianego na ekranie urządzenia, pewnych dodatkowych elementów „wbudowanych” w świat rzeczywisty i wyglądających jak jego część. Jednym z najbardziej znanych przykładów AR jest gra Pokemon Go, w której gracz używa aparatu, aby wyszukiwać wirtualnych Pokemonów w prawdziwym terenie. Inne warianty zastosowania to funkcje - nawigacja (wyświetlanie „linii prowadzącej” bezpośrednio na ekranie smartfona nad obrazem z kamery), aranżacja wnętrz (możliwość wirtualnego dopasowania obiektu do istniejącego otoczenia), naprawa samochodu (podkreślenie kluczowych części, "widzenie rentgenowskie") itd. Jednak w tym przypadku chodzi nie tylko o możliwość pracy z aplikacjami AR, ale też o obsługę specjalnych technologii rozszerzonej rzeczywistości - najczęściej Google AR Core lub Apple AR Kit. Specyfika tych technologii polega na tym, że rozszerzają one możliwości dostępne zarówno dla użytkowników, jak i dla twórców oprogramowania. Dzięki temu użytkownicy uzyskują obszerniejszy zestaw aplikacji AR z bardziej zaawansowanymi funkcjami; a twórcami takich aplikacji mogą być nie tylko duże firmy, lecz prawie wszyscy, w tym indywidualni specjaliści.

- Dźwięk stereo. Możliwość odtwarzania pełnowartościowego dźwięku stereo przez własne głośniki telefonu, bez zewnętrznych urządzeń audio. Do tego zadania potrzeba co najmniej dwa głośniki. Komplikuje to konstrukcję i zwiększa jej koszt, lecz ma pozytywny wpływ na jakość dźwięku: jest bardziej wyrazisty i szczegółowy niż przy użyciu jednego głośnika, ma efekt trójwymiarowości, a także wyższy poziom głośności.

- Odbiornik FM. Wbudowany moduł do odbioru stacji radiowych, nadających w zakresie FM. Niektóre urządzenia obsługują też inne zakresy, jednak to właśnie FM cieszy się obecnie największą popularnością (ze względu na możliwość przekazywania dźwięku stereo), zatem właśnie w nim najczęściej nadają stacje muzyczne. Należy pamiętać, że niektóre urządzenia mogą wymagać podłączenia słuchawek przewodowych, aby móc zapewnić niezawodny odbiór - ich kabel pełni rolę anteny zewnętrznej.

- Dioda powiadomień. Fizycznie odseparowany sygnalizator świetlny, pulsujący lub stale świecący w odpowiedzi na przychodzące powiadomienia o nieodebranych połączeniach i odebranych wiadomościach (w tym od komunikatorów internetowych i klientów sieci społecznościowych). Ponadto lampka ta zwykle sygnalizuje niski poziom naładowania baterii smartfona i zapala się w trakcie procedury uzupełniania baterii. Sposób realizacji wskaźnika powiadomień może się różnić: dla niektórych telefonów jest jednokolorowy, dla innych posiada kolorowe kodowanie sygnałów, które można elastycznie regulować dla określonych wydarzeń poprzez menu ustawień. Wskaźnik umożliwia wizualną ocenę obecności przychodzących powiadomień bez konieczności włączania ekranu smartfona.

- Przycisk połączenia alarmowego. Osobny przycisk, przeznaczony do użycia w nagłych wypadkach. Konkretna funkcjonalność takiego przycisku może się różnić w zależności od modelu: wysyłanie „alarmujących” SMS-ów na wybrane numery, automatyczne odbieranie połączeń z tych numerów lub dzwonienie po kolei, włączanie syreny itp. W każdym przypadku przycisk alarmowy jest zwykle dobrze widoczny, a jego obecność jest szczególnie przydatna, gdy telefon jest używany przez osobę starszą (w rzeczywistości w specjalistycznych urządzeniach przeznaczonych dla osób w podeszłym wieku funkcja ta jest wręcz obowiązkowa).

- Redukcja szumów. Filtr elektroniczny, który oczyszcza głos użytkownika z zewnętrznego hałasu (odgłosy ulicy, szum wiatru w kratce mikrofonu itp.). Tym samym rozmówca na drugim końcu linii słyszy tylko głos, praktycznie bez zbędnych dźwięków. Oczywiście żaden system redukcji szumów nie jest doskonały; jednak w większości przypadków funkcja ta znacznie poprawia jakość głosu przekazywanego przez telefon do rozmówcy.

- Żyroskop. Urządzenie, które śledzi obroty telefonu komórkowego w przestrzeni. Współczesne żyroskopy z reguły pracują na wszystkich trzech osiach i są w stanie rozpoznać zarówno kąt, jak i prędkość obrotu; dodatkowo funkcja ta niemalże zawsze zakłada obecność akcelerometru, który pozwala (między innymi) określić wstrząsy i nagłe przesunięcia obudowy. Zapewnia to zaawansowane możliwości sterowania - w szczególności nie da się obejść bez żyroskopów przy pracy z rozszerzoną rzeczywistością (patrz wyżej) lub przy korzystaniu z okularów VR, w których umieszcza się smartfon.

- Pełnowartościowa latarka. Obecność w telefonie zaawansowanej latarki - mocniejszej i bardziej funkcjonalnej niż zwykła (patrz wyżej). Konkretna konstrukcja i możliwości takiej latarki mogą się różnić. Tak więc, w niektórych urządzeniach w górnym rogu znajduje się osobna dioda LED (lub zestaw diod LED), to źródło światła służy wyłącznie jako latarka. W tych innych (głównie smartfonach) chodzi o specjalną konstrukcję lampy błyskowej: która składa się z kilku diod LED, z których tylko niektóre są zwykle używane do oświetlenia przy nagrywaniu, a wszystkie na raz włączają się przy uruchomieniu latarki. Dodatkowa funkcjonalność takiego źródła światła może obejmować wskaźnik laserowy, ogniskowanie wiązki, sterowanie jasnością itp. W każdym razie większość modeli z tą funkcją należy do wytrzymałych urządzeń o podwyższonej odporności na kurz, wilgoć i uderzenia (są jednak wyjątki).

- Czujnik światła. Czujnik, monitorujący poziom światła w otoczeniu. Służy głównie do automatycznej regulacji jasności ekranu: w jasnym otoczeniu jasność podnosi się, aby obraz pozostawał widoczny, a o zmierzchu i ciemności maleje, co oszczędza energię baterii i zmniejsza zmęczenie oczu.

- Barometr. Czujnik do pomiaru ciśnienia atmosferycznego. Sam barometr określa tylko ciśnienie w czasie rzeczywistym, lecz sposoby wykorzystania tych danych mogą się różnić w zależności od oprogramowania zainstalowanego w telefonie. Na przykład niektóre aplikacje nawigacyjne mogą określać różnicę wysokości między poszczególnymi punktami na ziemi na podstawie różnicy ciśnienia atmosferycznego w tych punktach; a w programach meteorologicznych dane barometryczne mogą poprawić dokładność prognoz pogody. Funkcja ta przyda się również osobom wrażliwym na pogodę: sygnalizuje zmianę pogody, pozwalając dokładniej określić przyczynę dolegliwości i podjąć działania w celu ich wyeliminowania.

Pojemność baterii, w którą wyposażono telefon komórkowy.

Teoretycznie większa pojemność baterii pozwala na dłuższe ładowanie urządzenia. Należy jednak mieć na uwadze, że rzeczywisty czas pracy baterii będzie również zależał od poboru mocy przez gadżet - a determinuje go specyfikacja sprzętowa, system operacyjny, specjalne rozwiązania przewidziane w konstrukcji itp. Tak więc w praktyce telefony z pojemnymi bateriami są generalnie „długo działające”, lecz rzeczywista autonomia może się znacznie różnić nawet w dwóch modelach o podobnej specyfikacji. Dlatego dla dokładnej oceny lepiej skupić się nie na pojemności baterii, lecz na zadeklarowanym bezpośrednio przez producenta czasie pracy w różnych trybach (patrz poniżej).

Materiały, z których wykonana jest ramka (krawędź boczna) oraz tylna pokrywa urządzenia.

W naszym katalogu dane te podawane są dwoma słowami - materiał ramki oraz materiał pokrywy. Na przykład urządzenie ze szklaną pokrywą i metalowymi krawędziami będzie oznaczone jako „metal/szkło” (najpierw ramka, potem pokrywa). Dwa słowa podaje się nawet jeśli dla obu elementów jest używany ten sam materiał - na przykład metal/metal w przypadku całkowicie metalowej obudowy.

Główne materiały ramek aktualnie obejmują tworzywo sztuczne, metal, szkło, gumę oraz ceramikę. Tylne pokrywy są również wykonywane głównie z tworzywa sztucznego, metalu, ceramiki lub gumy, a wśród szklanych pokryw spotykana jest specjalna odmiana - fragmenty ze szkła Gorilla Glass. Czasami wykorzystywane są bardziej specyficzne materiały - na przykład skóra. Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych odmian:

— Tworzywo sztuczne. Dość prosty, niedrogi, a jednocześnie uniwersalny i praktyczny materiał. W rzeczywistości w naszych czasach na rynku istnieje wiele odmian tworzyw sztucznych, które różnią się ceną i cechami praktycznymi; więc ogólne właściwości tego materiału zależą przede wszystkim od półki cenowej urządzenia. Pokrywie z tworzywa sztucznego jest najłatwiej nadać nietypowy design..., chociaż takie wykończenie można spotkać również w innych materiałach. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie rodzaje tworzyw sztucznych we współczesnych telefonach można z grubsza podzielić na błyszczące, matowe, faliste i miękkie w dotyku (Soft-touch). Tymi najbardziej jasnymi są błyszczące, lecz bardzo wyczuwalny jest na nich brud (przede wszystkim odciski palców), ponadto takie obudowy ślizgają się w dłoniach. Matowe powierzchnie nie są takie jasne, lecz są mniej wrażliwe na zabrudzenia. Soft-touch to specjalny rodzaj matowego plastiku: ze względu na specyficzną fakturę powierzchni materiał ten jest miękki w dotyku, podobnie jak guma. Doskonale trzyma się też w dłoniach i prawie się nie ślizga. Najbardziej niezawodny pod tym względem jest plastik falisty - z charakterystycznymi nacięciami na powierzchni; jednak nie każdemu spodoba się wygląd i dotyk takich powierzchni.
Jeśli chodzi o kombinacje z innymi materiałami, ramki plastikowe mogą przewidywać się w metalowych i szklanych obudowach - dla bezpiecznego trzymania; a plastikowe pokrywy można uzupełnić metalowymi lub gumowymi ramkami dla zwiększenia niezawodności.

— Metal. W przypadku telefonów komórkowych pod wyrazem metal najczęściej rozumiany jest stop aluminium. Materiał ten łączy w sobie dużą wytrzymałość, niewielką wagę i dobre przewodność cieplną (to ostatnie jest szczególnie ważne przy odprowadzaniu ciepła z „wnętrza” mocnych smartfonów). Metalowe obudowy są stosunkowo rzadko wykonywane w jasnych kolorach, lecz takie wykończenie jest również możliwe; ponadto nawet bez dodatkowego ubarwienie materiał ten wygląda dobrze. Generalnie kosztuje więcej niż tworzywo sztuczne, lecz obecnie nawet modele telefonów budżetowych mogą być wykonane z metalu. Ponadto, metalową ramkę można łączyć z niemal każdym materiałem pokrywy, jednakże takie ramki są szczególnie popularne w modelach ze szklanym panelem tylnym - metal dodaje obudowie dodatkowej wytrzymałości. Z kolei metalowe pokrywy spotyka się głównie wśród obudów całkowicie metalowych, rzadziej - w połączeniu z plastikową ramką (pozwala to obniżyć koszt i poprawić przepuszczalność obudowy dla sygnałów łączności).

— Szkło. W obudowach telefonów zwykle wykorzystuje się specjalne hartowane szkło o podwyższonej wytrzymałości (specjalna odmiana takich szkieł - Gorilla Glass - wskazuje się osobno, patrz poniżej). Teoretycznie szkło jest bardziej wrażliwe na uderzenia niż większość innych materiałów, lecz w praktyce nadal trudno jest rozbić taką powierzchnię. Co więcej, takie obudowy wyglądają dość stylowo i nietypowo. Do ich jednoznacznych wad należy dość wysoki koszt, a także charakterystyczne cechy błyszczących powierzchni - skłonność do wyślizgiwania się z dłoni i „zbierania” brudu, zwłaszcza odcisków palców. Jeśli chodzi o poszczególne elementy obudowy, to szkło jest najczęściej wykorzystywane na tylne pokrywy; często są one uzupełniane ramkami wykonanymi z trwalszego materiału (najczęściej z metalu). Natomiast ramki szklane są zwykle częścią całoszklanych obudów - inne odmiany konstrukcji z wielu powodów nie mają sensu.

— Szkło Gorilla Glass. Specjalny rodzaj szkła o dużej wytrzymałości, z którego mogą wykonywać się pokrywy tylne. Aby uzyskać ogólne informacje na temat szkła, patrz powyżej; cechy Gorilla Glass zostały szczegółowo opisane w "Podstawowy wyświetlacz". Należy zauważyć, że podobnie jak w przypadku wyświetlaczy, w tylnym panelu obudowy mogą być stosowane odmienne wersje takiego szkła, różniące się odpornością na uderzenia i zarysowania.

— Guma. Z reguły w danym przypadku chodzi o obudowę lub ramki wykonane z twardego materiału (plastiku lub metalu) z dodatkowym pokryciem gumowym. Zastosowanie takiego pokrycia to niewątpliwa oznaka telefonu o wysokim stopniu ochrony - wodoodpornej, a często także uderzeniowoodpornej. Guma jest optymalnym materiałem na tego typu urządzenia: doskonale odporna zarówno na wilgoć jak i uderzenia, dobrze izoluje wnętrze od zimna i ciepła, a taka powierzchnia jest przyjemna w dotyku i nie ślizga się w dłoni. Główną wadą tego materiału jest jego masywność: gumowe pokrycie same w sobie jest dość grube, co z kolei wpływa na wymiary urządzenia. W związku z tym warto zwrócić uwagę na ten wariant w przypadkach, gdy bezpieczeństwo jest dla Ciebie ważniejsze niż kompaktowość. Zwróć uwagę, że gumową obudowę można połączyć z metalową ramką, a gumową ramkę można zamontować na urządzeniu z tworzywa sztucznego; te odmiany są również dość niezawodne.

— Ceramika. Ceramika odnosi się do materiałów wykonywanych przez spiekanie początkowych komponentów przy wysokich temperaturach. Telefony komórkowe wykorzystują specjalne, bardzo wytrzymałe materiały. Zalety ceramiki obejmują stylowy wygląd i dobrą niezawodność w większości sytuacji. Z drugiej strony, ten materiał jest nadal dość wrażliwy na uderzenia (zwłaszcza punktowe), ma tendencję do wyślizgiwania się z rąk i nie jest tani. Dlatego we współczesnych telefonach komórkowych ceramika jest rzadko stosowana - głównie jako materiał stylowy w dość zaawansowanych modelach. Większość tych modeli łączy ceramiczną pokrywę z metalową ramką; obudowy pełnoceramiczne są znacznie mniej powszechne.

— Skóra. Dość rzadki i specyficzny materiał, używany głównie jako rozwiązanie designerskie. W takich przypadkach pokrycie skórzane jest przewidziane do pokrywy tylnej, a ramka jest wykonana z metalu lub tworzywa sztucznego. Materiał ten nadaje urządzeniu solidny wygląd, podkreślając status właściciela; dodatkowo jest przyjemny w dotyku i nie pozwala na wyślizgnięcie urządzenia z dłoni. Jednak skóra jest droga i mało niezawodna: łatwo rysuje się i pęka nawet przy lekkim kontakcie z ostrymi przedmiotami, a także jest podatna na ścieranie. Dlatego takie obudowy nie są popularne nawet wśród telefonów z wyższej półki.