Porównanie Fender Frontman 20G vs Marshall MG15GFX

Całkowita moc znamionowa głośników zainstalowanych w combo gitarowym.

Od tego parametru zależy bezpośrednio głośność dźwięku, a w konsekwencji — zasięg combo gitarowego. Należy pamiętać, że rzeczywista głośność zależy nie tylko od mocy, ale także od rodzaju wzmacniacza (patrz odpowiedni punkt): modele lampowe brzmią znacznie głośniej niż tranzystorowe. Jeśli chodzi o określoną moc, to modele tranzystorowe do 15 W i modele lampowe do 5 W są przeznaczone głównie do użytku domowego — takie urządzenie wystarcza do normalnej słyszalności w pomieszczeniu, nawet bez zwiększania głośności do maksimum. Do prób w zespole bez zestawu perkusyjnego (na przykład dwie gitary plus bas) pożądana jest większa moc, około 40 watów „tranzystorowych”, a w obecności perkusji — co najmniej 60 watów. Urządzenia tranzystorowe o mocy do 150 W i lampowe do 40 — 50 W nadają się do specjalistycznych sali prób i koncertów w stosunkowo niewielkich pomieszczeniach, a wyższe wartości spotyka się głównie w sprzęcie na koncerty na dużą skalę.

Wzmacniacze basowe należy wymienić osobno: uważa się, że dla normalnej koordynacji między sobą moc kombo basowego powinna być dwa razy większa niż moc kombo gitarowego.

Liczba kanałów, przewidziana we wzmacniaczu combo lub oddzielnej „głowie” (patrz „Rodzaj”).

Dany parametr jest wskazywany tylko wtedy, gdy urządzenie ma więcej niż jeden kanał. Kanał w danym przypadku można opisać jako rodzaj „ścieżki” dla sygnału audio, który ma swój specyficzny zestaw ustawień. Jeśli takich „ścieżek” jest kilka, to każdą z nich można dowolnie skonfigurować i przełączać się między wariantami brzmienia dosłownie jednym naciśnięciem przycisku (w skrajnych przypadkach poprzez przełączenie instrumentu na inne wejście). Najbardziej typowy przykład zastosowania tej funkcji wygląda tak: jeden kanał służy do czystego dźwięku, a drugi - do „przeładunku” z wykorzystaniem wbudowanego efektu distortion lub overdrive (patrz „Efekty”). Bez podziału na kanały dźwięk musiałby być zmieniany albo przez rekonfigurację wzmacniacza (za każdym razem na nowo ustawiając parametry, co jest po prostu niewygodne), albo za pomocą zewnętrznych „gadżetów” (a nie zawsze jest to optymalny wariant z różnych powodów).

Jeśli chodzi o liczbę kanałów, to w modelach wielokanałowych jest ich zazwyczaj tylko dwa – daje to wspomniane dodatkowe funkcje i jednocześnie nie wpływa znacząco na koszt urządzenia. Ten wariant jest optymalny dla początkujących muzyków, jednak spotyka się również w profesjonalnym sprzęcie. Zwiększenie liczby kanałów umożliwia zapewnienie bardziej zaawansowanych wariantów ustawień wstępnych (na przykład „czysty dźwięczn...y”, „czysty ciepły”, „Crunch” i „Overdrive”), jednak znacznie komplikuje i podnosi wartość konstrukcji. Dlatego im większa jest ta liczba, tym mniej modeli o takiej specyfikacji jest na rynku. Maksymalna liczba spotykana we współczesnych wzmacniaczach gitarowych to 6; podobną liczbę można spotkać w poszczególnych modelach profesjonalnych, głównie tych z cyfrową bazą elementową (patrz „Rodzaj”).

Obecność bloku efektów cyfrowych we wzmacniaczu. Należy pamiętać, że funkcja ta może być zapewniona w każdym modelu, nie tylko cyfrowym (patrz „Typ”).

Jak sama nazwa wskazuje, funkcja ta pozwala w taki czy inny sposób zmienić dźwięk, czasem dość drastycznie. Więcej informacji o najpopularniejszych efektach znajdziesz poniżej; ich specyficzny zestaw może być inny, należy to wyjaśniać osobno w każdym modelu. Tutaj zauważamy, że bez tej funkcji do pracy z efektami wymagane będą dodatkowe zewnętrzne „gadżety”.

Wbudowane efekty, przewidziane we wzmacniaczu combo. Osiągnięcie różnych efektów jest możliwe za pomocą zewnętrznych akcesoriów, jednak takie akcesoria trzeba szukać i podłączać we własnym zakresie, a wbudowane efekty są dostępne natychmiast i bez zbędnych ustawień.

— Overdrive. Zniekształcenie w postaci charakterystycznego „brzęczenia” gitary elektrycznej przy niskich częstotliwościach i „wycie” przy wysokich częstotliwościach, trochę bardziej miękkie niż distortion. Popularne w szczególności w hard rocku.

— Distortion. Wystarczająco twarde i ostre zniekształcenie, podobne w dźwięku do overdrive, jednak bardziej intensywne i wyraźne. Jest szeroko stosowane w różnych stylach metalu, a także w rocku.

— Reverb. Efekt oparty na imitacji wielokrotnie zanikających ech z każdego dźwięku. W zależności od czasu trwania i intensywności powtórzeń może nadawać dźwiękowi rożne barwy. Używany jako technika artystyczna; między innymi może stworzyć efekt tego, że gitara brzmi w określonym pomieszczeniu (sala koncertowa, sala z kamiennymi ścianami, otwarta przestrzeń w górach itp.). Należy pamiętać, że rewerbację można regulować zarówno za pomocą indywidualnych parametrów (intensywność, czas trwania echa itp.), jak i wybierając wstępnie ustawiony zestaw parametrów (na przykład „ostry dźwięk w pokoju” lub „miękki dźwięk w sali”).

— Tremolo. Tremolo to w zasadzie efekt drżenia dźwięku, który wynika z małych i szybkich wahań głośności każdej nuty. Czasami określenie to oznacza vibrato (patrz niżej) – aż do tego stopnia, że sami producenci wzmacniaczy gitarowych nazywają efekt vibrato efektem tremolo i odwrotnie. Tak więc, specyfika tego efektu w każdym przypadku powinna być wyjaśniona osobno. W każdym razie tremolo może być „stałe” lub regulowane pod względem głębokości (zakresu zmiany głośności) i szybkości (częstotliwości drgań).

— Vibrato. Kolejny efekt „drżenia” dźwięku, często mylony z tremolo (patrz wyżej) – do tego stopnia, że oba te terminy są używane zamiennie. Nie jest to jednak poprawne; różnica polega na tym, że vibrato jest wykonywane kosztem szybkich wahań nuty nie pod względem głośności, lecz pod względem częstotliwości. Podobny efekt można osiągnąć na samej gitarze poprzez „pulsujący” naciąg strun, jednak w większości przypadków korzystanie z wbudowanego narzędzia wzmacniacza jest znacznie wygodniejsze.

— Chorus. Efekt imitujący chóralne brzmienie instrumentu. W tym celu wzmacniacz kopiuje dźwięk gitary i odtwarza kilka kopii jednocześnie z oryginalnym sygnałem, nieznacznie przesuwając je w czasie (około 20 – 30 ms ze stałą zmianą) i częstotliwości. Co prawda nie da się w ten sposób osiągnąć pełnowartościowego brzmienia chóralnego, jednak efekt sam w sobie jest dość oryginalny.

— Delay. Specyficzny rodzaj rewerbacji (patrz „Reverb”), który upowszechnił się jako odrębny efekt. Delay imituje wyraźne pojedyncze echo odtwarzanego dźwięku; w tym celu oryginalny sygnał jest kopiowany i odtwarzany z pewnym opóźnieniem (co najmniej 50 ms).

Oprócz opisanych powyżej, we współczesnych wzmacniaczach gitarowych można spotkać inne efekty, a w szczególności:

— Flanger. Efekt, przypominający gwizdanie silnika odrzutowego; często jest porównywany do startującego samolotu. Powstaje podobnie do opisanego powyżej Chorusa, różni się od niego krótszym czasem opóźnienia i obecnością sprzężenia zwrotnego.

- Echo. Inny rodzaj rewerbacji, podobny do opóźnienia (patrz „Delay”). Różni się tym, że w danym przypadku echo jest odtwarzane wielokrotnie.

— Octaver. Efekt, w którym do sygnału dodawana jest jego kopia, przesunięta o oktawę lub dwie.

— Wah-Wah. Efekt, który wytwarza charakterystyczny dźwięk „rechotania”.

W każdym razie ta lista nie jest wyczerpująca: we współczesnych wzmacniaczach gitarowych mogą występować inne, bardziej szczegółowe warianty obróbki dźwięku. Aby wyjaśnić konkretną specyfikę takich efektów, należy zapoznać się z dokumentacją producenta.

Liczba złączy przełącznika nożnego przewidziana w konstrukcji wzmacniacza.

Pedał to najwygodniejszy sposób szybkiego przełączania między ustawieniami wzmacniacza: można go używać bez przerywania gry na gitarze. Specyficzne funkcje „związane” z gniazdami pedałów mogą być różne: w szczególności w ten sposób można włączać i wyłączać różne efekty (patrz wyżej). Również różne modele mogą różnić się liczbą złączy dla pedałów: w większości „combo” jest tylko jedno takie złącze, ale są urządzenia, które umożliwiają podłączenie kilku „przełączników nożnych” jednocześnie.

Rodzaj wejścia liniowego przewidziany we wzmacniaczu.

Wejście liniowe służy do wyprowadzania dźwięku z zewnętrznego źródła do głośnika „combo”: np. do tego wejścia można podłączyć odtwarzacz z nagraną partią perkusji i basu oraz grać na gitarze z akompaniamentem. Do wejścia liniowego można użyć różnych typów złączy:

- Mini-jack (3,5 mm). Gniazdo na standardową wtyczkę mini-jack 3,5 mm. Interfejs ten stosowany jest głównie w przenośnym sprzęcie audio, w urządzeniach stacjonarnych bardziej popularne są Jack 6,35 mm i RCA.

- Jack (6,35 mm). Złącze podobne konstrukcją do mini-jacka 3,5 mm i różniące się jedynie rozmiarem. Właściwie, ze względu na rozmiar, tego typu wtyk praktycznie nie występuje w przenośnym sprzęcie audio, ale jest dość popularny w stacjonarnych. Teoretycznie wtyk Jack może być używany do połączenia zbalansowanego (patrz niżej), jednak we wzmacniaczach gitarowych zwykłe wejście niezbalansowane jest bardziej powszechne.

- RCA. Złącze do kabla koncentrycznego z wtyczką tulipanową. Stosowany jest wyłącznie w stacjonarnym sprzęcie audio. Standardowe wejście RCA składa się z dwóch gniazd (dla dźwięku stereo, lewego i prawego kanału), ale we wzmacniaczach combo gitarowych jest tylko jedno gniazdo, ponieważ w tym przypadku nie ma sensu używać stereo - jeden kanał wystarczy.

- Zbalansowany XLR. Charakterystyczny wtyk jest okrągły z trzema stykami, dość dużych rozmiarów. Termin „zbalanso...wany” opisuje specyfikę transmisji sygnału: odbywa się ona nie na dwóch, jak przy normalnym połączeniu, ale na trzech przewodach, z których dwa pracują w przeciwfazie. Dzięki temu większość szumów indukowanych na przewodzie jest tłumiona samodzielnie, bez użycia specjalnych filtrów, co pozwala na stosowanie długich kabli bez pogorszenia jakości sygnału. Zbalansowane połączenie znajduje się głównie w profesjonalnym sprzęcie audio. Podobnie jak w przypadku opisanego powyżej RCA, standardowe wejście XLR zawiera dwa złącza (lewe i prawe stereo), ale combo gitarowe wykorzystuje uproszczoną wersję pojedynczego złącza.

Niektóre wzmacniacze combo są wyposażone jednocześnie w kilka rodzajów wejść liniowych – na przykład Jack i RCA. Zwykle oznacza to, że istnieją oddzielne złącza każdego typu. Teoretycznie kilka wejść pozwala na jednoczesne podłączenie kilku źródeł sygnału, ale w praktyce taką możliwość należy doprecyzować osobno.

Rodzaj wyjścia słuchawkowego przewidzianego w konstrukcji wzmacniacza.

Słuchawki przydadzą się przede wszystkim w sytuacji, gdy nie można hałasować – np. podczas późniejszego ćwiczenia na gitarze. A opcje ich połączenia mogą wyglądać następująco:

- Mini-jack (3,5 mm). Wyjście na standardową wtyczkę mini-jack 3,5 mm. Większość nowoczesnych słuchawek jest wyposażona w taką wtyczkę, zwłaszcza te entry i mid-level. Jednak pod względem jakości i niezawodności połączenia jest zauważalnie gorszy od większego Jacka 6,35 mm (patrz niżej), więc jest stosunkowo rzadki we wzmacniaczach combo.

- Jack (6,35 mm). Złącze jest dość duże, przeznaczone głównie do stacjonarnego sprzętu audio. Jako główna metoda połączenia rzadko spotykana jest wśród słuchawek, głównie modeli profesjonalnych. Jednocześnie do takiego gniazda można podłączyć słuchawki z mini-jackiem 3,5 mm za pomocą prostej przejściówki (w wielu „uszach” takie przejściówki znajdują się nawet w standardowym zestawie); a samo połączenie jest szczelne, niezawodne i z minimalną ingerencją z punktu styku. Z tego powodu większość „combo” korzysta z tego typu złącza.