Porównanie Vector BRS-165 165 l vs Forte EW9180P 180 l

Materiał, z którego wykonana jest korona. Ma to znaczenie nie tyle z punktu widzenia jakości mieszania betonu, co z punktu widzenia trwałości sprzętu.

- Żeliwo. Najpopularniejszy metal w produkcji korony. Łatwy w obróbce, szybki w odlewaniu i wymagający minimalnych nakładów inwestycyjnych na wszystkich etapach produkcji. Inną godną uwagi cechą żeliwa jest jego długa żywotność. Jednocześnie pod wpływem naprężeń mechanicznych korona żeliwna może pękać, a wszelkiego rodzaju cząstki ścierne kruszą miejsca ocierania. Podczas pracy żeliwna korona często grzechocze i wibruje.

- Stal. Materiał do produkcji wieńca o wysokiej wytrzymałości. Stal jest droższa niż żeliwo, co z nawiązką rekompensuje cicha praca. Betoniarki z obrzeżami stalowymi świetnie sprawdzają się przez wiele godzin codziennego użytkowania.

- Poliamid. Technologia wytwarzania koron poliamidowych oparta jest na syntetycznej kompozycji, która odznacza się elastycznością i odpornością na temperatury w szerokim zakresie. Korony wykonane z tego materiału kompozytowego wyróżniają się trwałością, lekką konstrukcją, płynną pracą i cichą pracą. Koronę poliamidową można częściowo wymienić - zwykle składa się z czterech części, a jedną nieużyteczną można łatwo wymienić.

Całkowita objętość bębna roboczego betoniarki. Ilość roztworu, którą można przygotować w urządzeniu na raz, zależy bezpośrednio od tego parametru. W związku z tym warto wybrać model według objętości bębna w zależności od skali proponowanej pracy - im więcej betonu jest potrzebne i im więcej osób jest zaangażowanych w proces, tym bardziej obszerna powinna być betoniarka. Jednocześnie nie zawsze ma sens gonić za maksymalną pojemnością – w końcu takie modele są nie tylko dość nieporęczne i „żarłoczne”, ale także drogie.

Zwracamy również uwagę, że nie należy mylić całkowitej objętości z ilością mieszanki przygotowywanej na raz: ponieważ bęben nigdy nie jest całkowicie wypełniony, jego objętość robocza z definicji będzie mniejsza niż całkowita (więcej szczegółów można znaleźć w „Objętość gotowej mieszanki”). Jednak przy wyborze modelu, w zależności od skali pracy, zwykle skupia się na całkowitej objętości bębna. Tak więc najlepszą opcją dla zespołu 4 - 5 pracowników jest najczęściej 150 - 180 litrów, a dla małej konstrukcji przez jedną osobę - około 50 - 70 litrów. Bardziej szczegółowe zalecenia można znaleźć w specjalistycznych przewodnikach.

Moc silnika służąca do obracania mechanizmu roboczego betoniarki. Parametr ten można nazwać drugorzędnym, ponieważ dobiera się go w zależności od objętości bębna (patrz wyżej) - w taki sposób, aby zapewnić bezproblemową rotację przy maksymalnym załadunku roboczym (patrz „Objętość gotowej mieszanki”). A głównym kryterium przy wyborze betoniarki jest nadal objętość bębna. Jednak modele o jednakowej objętości mogą różnić się mocą, a planowane warunki pracy muszą być brane pod uwagę w celu określenia najlepszej opcji.

Tak więc „sufit” pod względem mocy dla małych betoniarek o pojemności do 130 litrów, zaprojektowanych do użytku w indywidualnej konstrukcji, jest uważany za 700-800 W - to wystarcza do normalnej pracy bez zbędnych kosztów energii elektrycznej. Jeśli potrzebujesz ciągłej pracy przez 10 godzin lub dłużej, warto zwrócić uwagę na mocniejsze modele. Zaleca się również posiadanie rezerwy mocy, jeśli betonomieszarka ma być używana w niestabilnych sieciach, gdzie możliwe są spadki napięcia.

Urządzenie mocujące bęben wpływa na zasadę i wygodę rozładunku gotowej mieszanki z betoniarki.

- Instrukcja. Ręczne koło skrętne w konstrukcji betoniarki. Aby rozładować mieszankę, pociągnij ją do siebie, po poluzowaniu obróć bęben do wymaganego kąta nachylenia betoniarki i zwolnij koło. W takim przypadku ładunek spada na ręce.

- Stopa. Koło obrotowe do regulacji kąta nachylenia bębna w konstrukcji blokady nożnej jest uzupełnione kołkiem lub pedałem w kształcie litery L, którego wystająca część jest dociskana stopą. Zaletą tego rozwiązania jest to, że aby osłabić mechanizm mocowania bębna, należy przyłożyć siłę do wciśnięcia „pogrzebacza”, a ręce mają minimalne obciążenie.