Porównanie Pro-Craft PBG-400 75 mm / 400 W

230 V

vs Stal T 1540 150 mm / 400 W

230 V

Typ, innymi słowy - ogólne przeznaczenie maszyny.

- Ostrzałka. Zgodnie z nazwą głównym celem takich jednostek jest ostrzenie krawędzi tnących różnych narzędzi - od noży, dłut itp. do brzeszczotów i łańcuchów pił mechanicznych (więcej szczegółów patrz Ostrzenie). Taka obróbka odbywa się poprzez obracanie tarczy ściernej. Tradycyjna, znana wielu szlifierka (ostrzarka) ma po bokach obudowy dwie tarcze z silnikiem; jednak często zdarzają się modele różniące się konstrukcją (zwłaszcza wśród jednostek specjalistycznych, na przykład do ostrzenia łańcuchów).

- szlifowanie. Szlifowanie w ogólnym znaczeniu to wszystkie maszyny do szlifowania - półwykańczania i wykańczania różnych powierzchni. Jednak ta kategoria obejmuje tylko kruszywa, które nie są związane ze szlifowaniem powierzchni (patrz poniżej). Takie maszyny mogą wykorzystywać różne rodzaje elementów roboczych. Jedną z najpopularniejszych opcji jest taśma szlifierska przymocowana do dwóch kół pasowych i poruszająca się dzięki ich rotacji; taka taśma może być umieszczona zarówno poziomo, jak i pionowo („na krawędzi”). Innym powszechnym rodzajem przedmiotu pracy jest krążek, do którego przymocowany jest papier ścierny. W tym przypadku, w przeciwieństwie do szlifierki, rolę powierzchni roboczej odgrywa nie krawędź tarczy, ale sama okrągła powierzchnia; pozwala to w szczególności na zmianę intensywności obróbki poprzez przesunięcie obrabianego p...rzedmiotu bliżej środka koła (gdzie prędkość ruchu jest mniejsza) lub odwrotnie. Dostępne są również modele kombinowane - na dwa moduły obrotowe (patrz niżej), łączące oba typy elementów roboczych. Osobną kategorię reprezentują szlifierki wrzecionowe pracujące z tulejami (patrz „Element roboczy”).

- Ostrzenie i szlifowanie. Modele łączące możliwości szlifierek i szlifierek (patrz wyżej). Z reguły taka urządzenie jest podobna do klasycznej ostrzałki z dwoma modułami obrotowymi, w której zamiast jednej z tarcz montowana jest taśma szlifierska lub szczotka. Dzięki temu zarówno ostrzenie, jak i szlifowanie można wykonać na jednej maszynie. Minusem tej wszechstronności jest to, że pod względem możliwości szlifowania i szlifowania takie maszyny ustępują specjalistycznym modelom. Dlatego ta opcja jest przeznaczona głównie do sytuacji, w których wszechstronność jest ważniejsza niż zaawansowana funkcjonalność.

- Ostrzenie i polerowanie. Maszyny przeznaczone zarówno do ostrzenia jak i polerowania narzędzi - dokładnego wykańczania powierzchni obrabianego materiału, nadając jej gładkość i połysk. Polerowanie można wykonać na tej samej zasadzie co ostrzenie - za pomocą obrotowego dysku; dlatego najczęściej maszyny z funkcją polerowania są pozycjonowane jako połączone szlifowanie i polerowanie. Takie jednostki są często wyposażone w giętki wałek grawerujący (patrz poniżej). Należy pamiętać, że zazwyczaj mają nieco mniejszy rozmiar niż „czyste” ostrzałki, używają mniejszych krążków i mniej nadają się do ciężkiej pracy.

- Polerowanie. Ten typ maszyny jest podobny w konstrukcji do opisanych powyżej do szlifowania i polerowania; kluczowa różnica polega na tym, że w zespołach polerskich stosuje się wyłącznie gładkie tarcze polerskie i nie są one przeznaczone do ściernych końcówek ostrzących (nawet jeśli technicznie możliwe jest zainstalowanie takiego ostrza). Takie jednostki są mniej wszechstronne niż szlifowanie i polerowanie i nie mają nad nimi kluczowych przewag, dlatego maszyny czysto polerskie nie otrzymały dużego rozpowszechnienia.

- Szlifowanie powierzchni. Różnorodne szlifierki przeznaczone głównie do obróbki powierzchni płaskich, m.in. sprzężony. Takie jednostki zasadniczo różnią się od „zwykłego” szlifowania (patrz wyżej) pod względem konstrukcji i sposobu działania. Wykorzystują element roboczy w postaci krążka ściernego, zamocowanego nad stołem roboczym; ten stół z kolei jest zamocowany na masywnym łożu, a obrabiany przedmiot jest na nim montowany w specjalnym uchwycie i podczas obróbki porusza się pod obracającą się tarczą. Szlifierki do płaszczyzn pozwalają na łatwą obróbkę dużych powierzchni, ale są bardzo masywne, nieporęczne i drogie, dlatego są uważane za urządzenia klasy profesjonalnej (a nawet przemysłowej).

Średnica nominalna tarczy (patrz „Element roboczy”) używanej przez maszynę w obróbce na sucho (patrz wyżej). Przy pracach szlifierskich i polerskich z reguły mówimy o maksymalnej średnicy tarczy, jaką można zamontować na narzędziu - większa dysza albo będzie nieskuteczna, albo w ogóle nie zmieści się w wymiarach gniazda, ale tarczę o mniejszej średnicy montuje się zwykle bez problemów (oczywiście, jeśli średnica otworu się zgadza – patrz niżej). W przypadku szlifierek średnica tarczy odpowiada średnicy talerza szlifierskiego wymaganej do pełnego wykorzystania tarczy.

Im większy standardowy dysk - im z reguły cięższa i mocniejsza maszyna, tym lepiej radzi sobie ze złożoną pracą o dużej objętości. Jednocześnie do drobnych codziennych zadań, takich jak okresowe ostrzenie noży czy dłut, wystarczy mały krążek.

Średnica otworu dla suchych ostrzy (patrz wyżej) używanych przez maszynę. Aby dysza mogła być normalnie używana z maszyną, musi odpowiadać jej nie tylko pod względem średnicy i grubości (patrz odpowiednie punkty), ale także wielkości otworu.

Grubość tarczy „na sucho” (patrz „Suche”), dla której przeznaczona jest maszyna. Z reguły mówimy o maksymalnej grubości tarczy, która może zmieścić się na siodle – większość modeli pozwala na zastosowanie cieńszych dysz.

Należy pamiętać, że parametr ten zależy od rodzaju ostrzenia (patrz wyżej): praca z łańcuchami i brzeszczotami zakłada niewielką grubość tarcz, ostrzenie uniwersalne - wręcz przeciwnie. A w przypadku modeli szlifierskich grubość tarczy na ogół nie ma znaczenia, nawet jeśli tarcza jest przewidziana w konstrukcji; patrz "Maszyna" w celu uzyskania szczegółowych informacji.

Nominalna prędkość obrotowa tarczy do cięcia na sucho (patrz wyżej) zapewniana przez maszynę; dla modeli z regulacją obrotów (patrz niżej) - maksymalna prędkość obrotów.

Przy tej samej średnicy i materiale tarczy wyższa prędkość zapewnia bardziej intensywną obróbkę, a wolniejszy obrót przyczynia się do dokładności i precyzji. Ponadto optymalne prędkości zależą od składu dysku i przetwarzanego materiału; szczegółowe zalecenia z konkretnymi liczbami dla konkretnej sytuacji można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Osobną kategorią są szlifierki z elementami roboczymi w postaci tarcz: w takich zespołach rzeczywista prędkość ruchu powierzchni tarczy względem przedmiotu obrabianego zależy od tego, jak blisko środka tarczy znajduje się punkt styku.

Możliwość zmiany prędkości ruchu elementu roboczego maszyny. Regulator prędkości może mieć swoje własne cechy: w niektórych modelach jest płynny, w innych schodkowy, liczba kroków może być inna itp. W każdym razie regulacja prędkości znacznie rozszerza możliwości maszyny, pozwalając na dostosowanie trybu pracy do konkretnej sytuacji.

Obecność elastycznego wału z grawerem w konstrukcji maszyny. Takie urządzenie można opisać jako grawerkę połączoną z maszyną za pomocą elastycznego „przewodu” – jednak przewód ten nie przekazuje prądu, a obrót z silnika maszyny. Tak więc, kupując taki model, użytkownik otrzymuje urządzenie 2 w 1. Jednocześnie moc dostarczana do grawera jest często wyższa niż w przypadku modeli ręcznych, ponieważ ruch zapewnia nie wbudowany kompaktowy silnik, ale ciężki stacjonarny silnik elektryczny maszyny.

Funkcja ta występuje głównie w modelach do szlifowania i polerowania (patrz „Maszyna”), pierwotnie zaprojektowanych do dość delikatnej pracy.