Porównanie Pioneer X-PM12 vs Pioneer X-EM22

Liczba stacji radiowych, które można zapisać w pamięci tunera.

Sama w sobie pamięć znacznie ułatwia pracę z tunerem. Zamiast za każdym razem ręcznie wyszukiwać ulubione stacje, wystarczy je „zapamiętać”, a następnie po prostu wybrać żądaną falę z listy w pamięci odbiornika. Liczba komórek pamięci we współczesnych zestawach audio może sięgać kilkudziesięciu; to będzie szczególnie przydatne dla mieszkańców metropolii, gdzie istnieje wiele stacji na antenie, jak również dla tych, którzy muszą często podróżować i dostrajać odbiornik do częstotliwości lokalnych.

Całkowita moc dźwięku zapewniana przez zestaw audio przy maksymalnej głośności, innymi słowy całkowita moc wszystkich głośników standardowo przewidzianych w urządzeniu (w tym subwoofera).

Im wyższa moc, tym głośniejszy dźwięk zestawu i większy obszar, który może pokryć. Jednak duża moc odczuwalnie wpływa na cenę, rozmiar, wagę i pobór mocy urządzenia. Ponadto, oceniając i porównując według tega wskaźnika, warto wziąć pod uwagę kilka niuansów. Po pierwsze, niektórzy producenci chytrze podają w charakterystyce nie średnią, ale szczytową moc dźwięku; takie liczby mogą być imponujące, ale mają bardzo mały związek z rzeczywistą głośnością. Jeśli więc wydaje Ci się, że deklarowana moc jest zbyt wysoka, warto wyjaśnić, o co dokładnie chodzi w tym przypadku. Po drugie, porównując, warto wziąć pod uwagę obecność subwoofera – pełni on rolę pomocniczą, ale może stanowić ponad połowę całkowitej mocy zestawu. Z tego powodu przy równej mocy całkowitej urządzenie z subwooferem może być cichsze niż model bez subwoofera: np. zestaw 2.0 o mocy 40 W będzie miał 20 W na kanał główny, podczas gdy w modelu 2.1 o mocy 40 W na subwoofer może spaść 20 W, a tylko po 10 W na głośniki główne.

Liczba oddzielnych zakresów częstotliwości (dróg), na które dzieli się dźwięk podczas odtwarzania przez głośniki systemu audio. Dla każdej takiej drogi przewidziany jest osobny głośnik, a czasem kilka.

Najprostsza opcja zapewnia 1 drogę; jest bardzo popularna we współczesnych systemach audio, ponieważ wymaga minimalnej liczby głośników, a jakość dźwięku może być całkiem dobra. Bardziej zaawansowane opcje obejmują 2-3 drogi (niskie i wysokie częstotliwości lub niskie, wysokie i średnie częstotliwości), a w modelach high-end liczba dróg może wynosić do pięciu. Zwróć uwagę, że oprócz liczb całkowitych są również produkowane modele z ułamkową liczbą dróg - na przykład 2.5 lub 3.5. To oznaczenie wskazuje na obecność w konstrukcji głośnika, który odpowiada za dwie drogi jednocześnie: na przykład model 2.5 ma oddzielne głośniki dla tonów niskich i wysokich oraz kombinację tonów niskich i średnich (podobny w konstrukcji do niskich częstotliwości, ale również obciążony częstotliwościami średnimi).

W każdym razie obfitość dróg z reguły wskazuje na wysoką klasę zestawu głośnikowego: im więcej oddzielnych zakresów częstotliwości, tym węższa specjalizacja każdego głośnika, tym dokładniej jest on w stanie odtworzyć swoją część sygnału i tym bardziej złożony jest system.

Termin „impedancja” odnosi się do oporu zestawu głośnikowego na prąd przemienny. Zwróćmy uwagę, że w przypadku systemów audio parametr ten odgrywa drugorzędną rolę: jest ważny przy doborze głośników do wzmacniacza i tutaj oba te elementy są w większości przypadków optymalnie do siebie dopasowane przez producenta. Dlatego w praktyce informacja o impedancji może być przydatna tylko przy poszukiwaniu kolumn głośnikowych zamiast tych z zestawu: bardzo pożądane jest, aby nowe kolumny miały taką samą impedancję jak standardowe.

Pasywny przetwornik można najprościej opisać jako subwoofer, który nie posiada własnego systemu odtwarzającego (cewki z magnesem). Jest napędzany fluktuacjami ciśnienia z aktywnych przetworników i działa jak rezonator, dostarczając głębokie, bogate basy - szczególnie przydatne w zestawach bez subwoofera. Jednocześnie, w przeciwieństwie do bass reflexu, przetworniki pasywne nie generują dodatkowego szumu.

Funkcja wzmocnienia niskich częstotliwości - dla mocnego i bogatego basu. Często implementuje się jako pojedynczy przycisk, który faktycznie może „włączać i wyłączać bas”. Jest to wygodniejsze niż regulacja niskich częstotliwości za pomocą korektora; ponadto do wzmocnienia basu można zastosować różne specjalne technologie.

— RCA. Interfejs RCA wykorzystuje kable koaksjalne z charakterystycznymi wtyczkami „cinch” i dopasowanymi złączami. Może służyć do przesyłania różnego rodzaju danych, jednak w tym przypadku oznacza to wyprowadzenie sygnału audio w formacie analogowym, z wykorzystaniem jednego kanału audio na złącze. RCA jest szeroko stosowany we współczesnym sprzęcie audio, ale jego odporność na zakłócenia jest bardzo skromna.

— Mini-Jack (3,5 mm). Jedno ze standardowych złączy we współczesnym sprzęcie audio, znajduje szerokie zastosowanie w urządzeniach przenośnych, a także do podłączenia słuchawek. Należy jednak pamiętać, że w tym przypadku chodzi o gniazdo odpowiedzialne za wyjście liniowe - interfejs do przesyłania sygnału audio w formacie analogowym do urządzenia zewnętrznego, na przykład wzmacniacza. Gniazdo słuchawkowe jest wskazywane w naszym katalogu osobno, nawet jeśli odnosi się do standardu mini-Jack 3,5 mm; patrz poniżej, aby uzyskać szczegółowe informacje na temat wyjścia słuchawkowego.

— Koaksjalne S/P-DIF. Elektryczna wersja standardu S/P-DIF wykorzystująca do transmisji sygnału kabel koaksjalny ze złączem „cinch”. Interfejsu tego nie należy mylić z opisanym powyżej analogowym RCA – pomimo identyczności złączy, standardy te zasadniczo się różnią: koaksjalny działa w formacie cyfrowym i może nawet przesyłać dźwięk wielokanałowy za pomocą jednego kabla. W porównaniu z optycznym S/P-DIF interfejs ten jest mniej odporny na zakłócenia, ale bardziej niezawodny, ponieważ kable elektryczne nie są tak delikatne.

— Optyczne. Jedna z odmian standardu S/P-DIF - wraz z opisanym powyżej koaksjalnym. W takim przypadku sygnał przesyłany jest kablem światłowodowym TOSLINK. Główną zaletą tego interfejsu jest całkowita niewrażliwość na szumy elektryczne, a jego możliwości są wystarczające nawet do pracy z dźwiękiem wielokanałowym. Wśród wad warto zwrócić uwagę na wysoką cenę kabli połączeniowych, a także konieczność ostrożnej obsługi.

— Na subwoofer. Osobne wyjście do podłączenia zewnętrznego subwoofera - specjalistycznego głośnika niskotonowego. Zastosowanie takiego głośnika może znacznie poprawić brzmienie niskich częstotliwości, sprawić, że bas będzie mocny i bogaty, co nie jest możliwe w przypadku głośników ogólnego przeznaczenia. Zwróć uwagę, że takie wyjście może być również przydatne w systemach z wbudowanym subwooferem - zewnętrzne subwoofery są w większości przypadków mocniejsze i zapewniają więcej opcji regulacji dźwięku.

— Słuchawkowe. Oddzielne gniazdo słuchawkowe. Najczęściej do tego celu używane jest standardowe gniazdo mini-Jack 3,5 mm lub Jack 6,35, ale mogą istnieć inne opcje, na przykład zastrzeżone złącze producenta. W każdym razie słuchawki mogą się przydać w sytuacji, gdy trzeba zachować ciszę – na przykład, jeśli chcesz posłuchać muzyki późno, gdy inni już śpią – lub odwrotnie, w hałaśliwym otoczeniu, gdy otaczające dźwięki zagłuszają głośniki systemu audio.

— Kompozytowe. Pełnowymiarowy interfejs kompozytowy zawiera trzy złącza - jedno do transmisji wideo i dwa dla lewego i prawego kanału stereo. Jednak w tym przypadku wyjście kompozytowe oznacza zwykle tylko złącze wideo (za dźwięk odpowiadają standardowe głośniki systemu audio, zwykle nie ma sensu transmitować go do telewizora). W każdym razie to wyjście pozwala podłączyć system audio nie tylko do najnowszych, ale także do przestarzałych telewizorów. Jego wadami są słaba jakość obrazu i niekompatybilność z HD.

— Komponentowe. Wyjście do transmisji sygnału wideo w formacie analogowym. Zewnętrznie jest podobne do opisanego powyżej interfejsu kompozytowego, ponieważ wykorzystuje również trzy kable RCA; jednak w tym przypadku kable te przenoszą trzy komponenty sygnału wideo (stąd nazwa). Interfejs komponentowy jest uważany za najbardziej zaawansowany spośród popularnych analogowych standardów wideo, zapewnia najwyższą jakość obrazu spośród nich, a nawet może pracować z rozdzielczościami HD. Wśród niedociągnięć warto zwrócić uwagę na brak możliwości przesyłania dźwięku - będzie to wymagało osobnego połączenia.

— S-Video. Interfejs analogowy do transmisji wideo. Jest nieco podobny do komponentowego opisanego powyżej, ponieważ zapewnia również oddzielne przewody do transmisji komponentów sygnału wideo; jednak w tym przypadku są tylko dwa z tych przewodów. To, z jednej strony, pozwoliło ograniczyć się do jednego złącza zamiast kilku, z drugiej strony, nieco obniżyło jakość obrazu i ograniczyło przepustowość, więc przy takim połączeniu HD nie wchodzi w grę.

— SCART. Uniwersalny interfejs audio/wideo wykorzystujący charakterystyczną dużą 21-pinową wtyczkę (20 pinów plus obwódka na obwodzie złącza). Przez długi czas był standardem dla europejskiego sprzętu wideo, ale dziś jest uważany za przestarzały ze względu na niską przepustowość i znaczne wymiary. Należy pamiętać, że SCART może pracować z sygnałami o różnych formatach, co pozwala na użycie adapterów - w szczególności do podłączania urządzeń zewnętrznych poprzez interfejsy kompozytowe i komponentowe.

— HDMI. Uniwersalny interfejs cyfrowy, który umożliwia przesyłanie obrazu HD i dźwięku wielokanałowego za pomocą jednego kabla. Jest to praktycznie standard w nowoczesnym sprzęcie wideo, w szczególności występuje w większości telewizorów. W systemach audio tego typu wyjście jest wykorzystywane w taki sam sposób, jak opisane powyżej koaksjalne S/P-DIF – czyli do wyprowadzania sygnału audio w postaci cyfrowej.