Porównanie Thermo Alliance Ferrum FSF 16-20 16 kW vs Kraft E20 20 kW

Maksymalna powierzchnia pomieszczenia, którą kocioł może wydajnie ogrzać. Warto jednak wziąć pod uwagę, że różne budynki mają różne właściwości termoizolacyjne, a nowoczesne budynki są znacznie „cieplejsze” niż domy 30-letnie, a tym bardziej 50-letnie. W związku z tym, punkt ten ma raczej charakter referencyjny i nie pozwala na pełną ocenę rzeczywistego ogrzewanego obszaru. Istnieje wzór, za pomocą którego można wywnioskować maksymalną powierzchnię grzewczą, znając moc użyteczną kotła i warunki klimatyczne, w których będzie on używany; zobacz "Moc użyteczna", aby uzyskać szczegółowe informacje. W naszym przypadku powierzchnia grzewcza liczona jest według wzoru „moc kotła pomnożona przez 8”, co w przybliżeniu jest równoznaczne wykorzystaniu w kilkunastoletnich domach.

Użyteczna moc kotła to moc grzewcza, jaką zapewnia on w trybie maksymalnym.

Zdolność urządzenia do ogrzewania pomieszczenia o określonej powierzchni zależy bezpośrednio od tego parametru; przez moc można w przybliżeniu określić obszar ogrzewania, jeśli parametr ten nie jest wskazany w charakterystyce. Najbardziej ogólna zasada jest taka, że w przypadku pomieszczenia mieszkalnego o wysokości sufitu 2,5 - 3 m do ogrzania 1 m2 powierzchni potrzeba co najmniej 100 W mocy cieplnej. Istnieją również bardziej szczegółowe metody obliczeniowe, które uwzględniają określone czynniki: strefę klimatyczną, przepływ ciepła na zewnątrz, cechy konstrukcyjne systemu grzewczego itp.; są one szczegółowo opisane w specjalnych źródłach. Zwracamy również uwagę, że w kotłach dwufunkcyjnych (patrz „Rodzaj”) część wytworzonego ciepła jest przekazywana na ogrzewanie celem zaopatrzenia w ciepłą wodę; należy to wziąć pod uwagę przy ocenie mocy użytecznej.

Uważa się, że kotły o mocy powyżej 30 kW należy instalować w oddzielnych pomieszczeniach (kotłowniach).

Rodzaj zasilania elektrycznego, niezbędnego do normalnej pracy kotła. Zasilanie może być wymagane nie tylko dla modeli elektrycznych, lecz także dla innych rodzajów kotłów (patrz „Źródło zasilania”) - w szczególności do obsługi automatyki sterującej. Warianty podłączenia mogą być następujące:

- 230 V. Praca ze zwykłej sieci domowej o napięciu 230 V. Przy tym modele o poborze mocy do 3,5 kW można podłączyć do zwykłego gniazdka, lecz w przypadku bardziej „żarłocznych” urządzeń wymagane jest podłączenie bezpośrednio do rozdzielnicy. Wiele kotłów elektrycznych z takim podłączeniem umożliwia również pracę przy napięciu 400 V (patrz poniżej).

- 400 V. Praca z sieci trójfazowej o napięciu 400 V. Takie zasilanie nadaje się do kotłów o dowolnym poborze mocy, jednak nie jest tak powszechne jak 230 V: w szczególności trudności z nim mogą wystąpić w pomieszczeniach mieszkalnych. Dlatego ten wariant występuje głównie w urządzeniach o dużej mocy, dla których zasilanie 230 V w zasadzie nie jest odpowiednie.

- Praca autonomiczna. Praca w trybie całkowicie autonomicznym, bez podłączania prądu. Ten rodzaj pracy występuje we wszystkich kotłach, które nie wykorzystują nagrzewania elektrycznego (patrz „Źródło energii”), z wyjątkiem paliw płynnych - wymagają one energii elektrycznej do obsługi układów zasilania paliwem.

Maksymalna moc elektryczna pobierana przez kocioł podczas pracy. W przypadku modeli nieelektrycznych (patrz „Źródło zasilania”) moc ta jest zwykle niska, jest ona potrzebna głównie dla obwodów sterujących i nie można na nią zwracać szczególnej uwagi. W przypadku kotłów elektrycznych warto zauważyć, że pobór mocy w nich jest najczęściej nieco wyższy od mocy użytecznej, ponieważ część energii jest nieuchronnie rozpraszana i nie jest wykorzystywana do ogrzewania. W związku z tym, zgodnie ze stosunkiem mocy użytecznej do zużytej, można oszacować sprawność takiego kotła.

Minimalna temperatura chłodziwa, jaką zapewnia kocioł w trybie grzania.

Maksymalna temperatura robocza chłodziwa w układzie kotła podczas pracy w trybie grzania.

Maksymalne dopuszczalne ciśnienie w obiegu grzewczym kotła, przy którym kocioł pracuje i nie ma ryzyka fizycznego uszkodzenia konstrukcji. W systemie grzewczym maksymalne ciśnienie wynosi zwykle około 3 bary, w przypadku systemu zaopatrzenia w ciepłą wodę do 10 barów. Po przekroczeniu maksymalnego ciśnienia uruchamia się zabezpieczenie (zawór bezpieczeństwa) i część wody jest wypuszczana z obiegu, do momentu osiągnięcia normalnego poziomu ciśnienia.

Średnica rury, przez którą produkty spalania są usuwane z komory spalania.

W kotłach z zamkniętą komorą spalania często używany jest tzw. komin koaksjalny, składający się z dwóch rur w wkładanych jedna w drugą. W tym przypadku produkty spalania są usuwane z komory spalania przez rurę wewnętrzną, a powietrze jest dostarczane przez szczelinę między rurą wewnętrzną i zewnętrzną. W przypadku takich kominów średnica jest zwykle wskazywana w postaci dwóch liczb - odpowiednio średnicy wewnętrznej i zewnętrznej rury. Najpopularniejsze wartości to: 60/100 , 80/80 i 80/125 . Zaś komin klasyczny (nie współosiowy) może być 100 , 110 < / a>, 125 , 130 , 140 , 150 , 160 , 180 i 200 mm .

Materiał pierwotnego wymiennika ciepła, w którym energia cieplna z gorących produktów spalania jest przekazywana do nośnika ciepła. Sprawność kotła, szybkość ogrzewania i żywotność urządzenia zależą bezpośrednio od materiału wymiennika ciepła.

— Miedziany. Miedź to materiał o najlepszych właściwościach wymiany ciepła i wysokiej odporności na korozję. Szybko się nagrzewa, co oszczędza energię w czasie pracy kotła grzewczego, ma niski współczynnik chropowatości i długą żywotność. Jedyną wadą tego metalu jest jego wysoki koszt. Miedziane wymienniki ciepła są instalowane w sprzęcie klasy średniej i premium.

— Aluminiowy. Aluminium jako materiał do produkcji wymiennika ciepła charakteryzuje się doskonałą przewodnością cieplną, długą żywotnością, ponadto jest tańszy od miedzi. Aby obniżyć koszty produkcji w miedzianych wymiennikach ciepła, producenci starają się zmniejszyć grubość ścianki. Nie dotyczy to aluminium.

—Żeliwny. Kotły z żeliwnym wymiennikiem ciepła nagrzewają się długo i powoli stygną, zachowując ciepło przez długi czas po zatrzymaniu ogrzewania. Ponadto żeliwo wyróżnia się wysoką pojemnością cieplną i niską podatnością na korozję. Żywotność jednostki żeliwnej może wynosić 30 lub 50 lat. Odwrotną stroną medalu są ogromne wskaźniki masy i gabarytów urządzeń grzewczych, dlatego kotły z żeliwnym wymienniki...em ciepła produkowane są głównie w układzie podłogowym. Ponadto żeliwo nie toleruje nagłych zmian temperatury – może to powodować pęknięcia.

— Stalowy. Najbardziej rozpowszechnione są stalowe wymienniki ciepła w kotłach grzewczych. Stal cechuje się wysoką ciągliwością i wytrzymałością pod wpływem wysokich temperatur, jest tania, łatwa w obróbce na etapach produkcji. Jednak stalowe wymienniki ciepła są podatne na korozję. W efekcie nie są tak trwałe.

— Ze stali nierdzewnej. Wymienniki ciepła wykonane ze stali nierdzewnej to „rzadkie ptaki” w kotłach grzewczych, co tłumaczy się wysokimi kosztami użytkowania tego materiału. Lecz łączą one w sobie zalety żeliwa i stali. Stal nierdzewna wykazuje wysoką odporność na korozję, szok termiczny, niską bezwładność i długą żywotność.