Porównanie Sigeta Spirit 10x25 WP vs BRESSER Condor 10x25 WP

Obszar panoramiczny, który można oglądać przez okulary lornetki. Im wyższe rzeczywiste kątowe pole widzenia, tym szersza widoczność optyki. Zauważ, że kątowe pole widzenia jest odwrotnie proporcjonalne do powiększenia. Oznacza to, że im większe powiększenie, tym węższa widoczność (im mniejsze rzeczywiste kątowe pole widzenia). Rzeczywiste kątowe pole widzenia oblicza się w następujący sposób: należy podzielić kątowe pole widzenia (w stopniach °) przez współczynnik powiększenia. Dla porównania, ludzkie oko ma kątowe pole widzenia 60 sekund kątowych ("). Pod względem stopni okazuje się, że jest to 150 °. Dobra lornetka zapewni realne pole widzenia w promieniu 10 sekund łuku. Ale nie zawsze ma sens ściganie dużych wskaźników rzeczywistego kątowego pola widzenia. Faktem jest, że podczas oglądania dużego obszaru panoramy krawędzie obrazu otrzymują zauważalne zniekształcenia.

Najmniejsza odległość do obserwowanego obiektu, przy której będzie on wyraźnie widoczny przez lornetkę / monokular. Wszystkie takie urządzenia optyczne zostały pierwotnie stworzone do obserwacji odległych obiektów, dlatego nie wszystkie z nich są w stanie pracować na krótkich dystansach. Wybierając model dla tego parametru, należy kierować się oczekiwanymi warunkami obserwacji: w idealnym przypadku minimalna odległość ostrzenia nie powinna być większa niż najmniejsza możliwa odległość do obserwowanego obiektu.

Obecność funkcji korekcji dioptrii w lornetce / monokularze. Funkcja ta będzie bardzo przydatna, jeśli nosisz okulary z powodu krótkowzroczności lub nadwzroczności. Ustawiając wymaganą ilość dioptrii "plus" lub "minus" na skali regulacji, można patrzeć przez okular gołym okiem i widzieć wyraźny obraz - niezbędną korekcję zapewni optyka urządzenia. Jest to o wiele wygodniejsze niż oglądanie w okularach. Nie zapominajmy jednak, że zakres korekcji (patrz niżej) jest zwykle niewielki, a w przypadku poważnych wad wizualnych możliwości lornetki mogą nie wystarczyć; ale takie sytuacje są nadal dość rzadkie. W lornetkach (patrz „Rodzaj”) ta regulacja jest zwykle przeprowadzana dla każdego okularu osobno, ponieważ dioptrie wymagane dla każdego oka również mogą się różnić. Funkcje sterowania korekcją zależą od typu ostrości (patrz poniżej). Przy osobnym ogniskowaniu każdy okular ustawiamy własnym regulatorem, natomiast przy centralnym jedną z połówek (najczęściej lewą) ustawiamy wspólnym pokrętłem do ustawiania ostrości, a drugą osobnym pokrętłem na okularze (choć są również osobnymi regulatorami na obu okularach).

Przesunięcie to odległość między soczewką okularu a źrenicą wyjściową instrumentu optycznego (patrz Średnica źrenicy wyjściowej). Optymalną jakość obrazu osiąga się, gdy źrenica wyjściowa jest rzutowana bezpośrednio na oko obserwatora; tak więc w praktyce przesunięcie to odległość od oka do soczewki okularu, która zapewnia najlepszą widoczność i nie przyciemnia krawędzi (winietowanie). Długie wysunięcie jest szczególnie ważne, gdy lornetka / monokular mają być używane jednocześnie z okularami - w takich przypadkach nie ma możliwości zbliżenia okularu do oka.

Metoda celowania optyki lornetki (patrz „Typ”) pod kątem ostrości.

- Centralny. Jak sama nazwa wskazuje, ogniskowanie w tym przypadku odbywa się za pomocą regulatora (najczęściej obrotowego pokrętła) umieszczonego w centralnej części lornetki, pomiędzy połówkami. Obracając takie koło zamachowe, oba układy optyczne są regulowane jednocześnie - jest to wygodne, ponieważ umożliwia szybkie dostosowanie lornetki do różnych odległości. Z drugiej strony takie modele są bardziej złożone w konstrukcji niż oddzielne, mają większą wagę i mniejszą niezawodność.

- Oddzielne. W modelach z tego typu ogniskowaniem każdy okular jest regulowany osobno. Nie jest tak wygodny jak centralny regulator, ale pozwala na zmniejszenie wagi, rozmiaru i ceny lornetki, a także ułatwia tworzenie „chronionych” urządzeń.

- Automatyczne. Nazwa w tym przypadku nie do końca odpowiada rzeczywistości: nie chodzi o automatyczną regulację optyki, ale o stałą ostrość. Takie lornetki nie wymagają ustawiania ostrości podczas użytkowania - pozwalają wyraźnie zobaczyć wszystkie obiekty w zakresie od minimalnej odległości ostrzenia do nieskończoności, a niezbędnej regulacji dokonuje samo oko obserwatora (podobnie jak to dzieje się przy oglądaniu obiektów pod różnymi kątami). odległości gołym okiem). Modele tego typu są bardzo wygodne do obserwacji w ruchu, zwłaszcza gdy odległość do obserwowa...nego obiektu stale się zmienia, a także w sytuacjach, gdy dokładne miejsce pojawienia się tego obiektu jest nieznane – pozwalają „wycelować w cel”. " tak szybko, jak to możliwe i bez zbędnych ruchów. Dzięki temu automatyczne ustawianie ostrości jest optymalne do obserwacji sportu, dzikiej przyrody i tym podobnych. Główną wadą autofokusa jest to, że zauważalnie męczy on oczy – zwłaszcza przy naprzemiennym używaniu gołym okiem i lornetką.

Obecność specjalnego gazu w przypadku lornetek / monokularów - najczęściej azotu lub argonu. Ze względu na swoją obojętność chemiczną gaz ten nie utlenia części wewnętrznych (w przeciwieństwie do tlenu zawartego w powietrzu). Ponadto funkcja ta zakłada hermetyczną obudowę, która pozwala większości tych lornetek wytrzymać nawet zanurzenie pod wodą (więcej szczegółów w rozdziale „Ochrona przed kurzem i wilgocią”), a także chroni optykę przed szkodliwym działaniem mgły. Wszystko to pozytywnie wpływa na niezawodność i żywotność urządzenia. Z kolei sam wypełniacz gazowy praktycznie nie zawiera pary wodnej – dzięki temu soczewki nie zaparowują od wewnątrz, jak to ma miejsce w konwencjonalnych modelach przy spadkach temperatury.